ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 586

โดยปกติแล้ว มันก็แค่มุขตลกที่พูดเล่นกันในผู้ใหญ่

ในตอนที่นาตาลีได้ยินเรื่องนี้ ท่าทีของเธอกลับเปลี่ยนไปอย่างไม่คาดคิด

เธอหันหน้าของเธอกลับมา และจ้องมองไปที่คนใช่ของเธอและพูด “ไร้สาระ! เธอคิดว่าครอบครัวฟอสเตอร์เป็นอะไร หื้ม? แม้ถ้าคนที่โจเอลจะแต่งงานด้วยไม่ใช่เจ้าหญิงที่มาจากครอบครัวจอห์นสัน อย่างน้อยเธอก็ต้องเป็นลูกสาวที่มาจากตระกูลที่ร่ำรวย แล้วเด็กนี่คืออะไร?

“เธอก็แค่ลูกของนายทหารคนสนิท นายท่านให้ค่าพ่อของเธอ ดังนั้นเธอจึงได้รับอนุญาตให้เข้ามาเล่นบ่อย ๆ แต่รู้ไหม ครอบครัวของเราไม่ยุ่งเกี่ยวกับวงการทหารอีกต่อไปแล้ว ดังนั้น นายทหารคนสนิทคนนั้นไร้ค่าแล้วตอนนี้ ครอบครัวของพวกเขาจะช่วยอะไรธุรกิจของโจเอลได้?

“ดังนั้น อย่าพูดอะไรแบบนี้ให้เธอได้ยินอีก ครอบครัวฟอสเตอร์จะไม่ปล่อยให้ลูกของเราแต่งงานกับผู้หญิงต่ำต้อยอย่างนี้แน่นอน เข้าใจไหม?”

คนใช้ไม่ได้คาดคิดว่าท่าทางของเธอจะจริงใจขนาดนี้ เลยทำให้หน้าของเธอซีดลงเพราะความกลัว

เธอตอบรับอย่างเร่งรีบ “เข้าใจค่ะ คุณหญิง”

นาตาลีพยักหน้าด้วยความพึงพอใจ และเดินต่อไปยังห้องรับแขก

อย่างไร เมื่อพวกเข้าก้าวเท้าเข้ามาภายในห้องรับแขก พวกเขาก็เห็นเด็กหญิงกำลังยืนอยู่ และมองมายังพวกเขาด้วยความสับสนเล็กน้อย

แต่เด็กผู้หญิงไม่ได้เป็นเด็กอีกต่อไป เธออายุเก้าขวบแล้ว และสามารถที่จะเข้าใจว่าผู้ใหญ่กำลังพูดอะไรกันอยู่

แต่ถึงอย่างไร เธอก็ไม่ได้เข้าใจทั้งหมดซะทีเดียว ส่วนมากเด็กผู้หญิงมักจะโตเร็วกว่าเด็กผู้ชาย ถึงแม้ว่าเธอจะไม่ค่อยแน่ใจว่าพวกเขากำลังคุยเรื่องเธอและโจเอลที่อาจกลายเป็นรักกัน แต่เธอสามารถบอกได้จากน้ำเสียงของนาตาลีว่าเธอรังเกียจเด็กผู้หญิงคนนั้น

ในตอนนั้น ท่าทางของคนใช้เปลี่ยนไปหลังจากที่พบเธอ

คนใช้วิ่งไปหาเธออย่างอึกอัก พร้อมกับยิ้มและพูด “คุณแคทซ์ อยู่ที่นี่เหรอ? ทำไมถึงไม่พูดอะไรเลย? พวกเราไม่ได้สังเกตเห็นคุณเลย”

สายตาและการกระทำของเธอดูตื่นตระหนก และเธอทำลูซี่บาดเจ็บตอนที่เธอจับไปที่แขนของเด็กหญิง

เด็กน้อยลูซี่ไม่ได้เผยความเจ็บปวดให้ใครเห็น เธอเพียงแค่จ้องมองไปที่นาตาลี

นาตาลีมองเธอต่างออกไป ไม่มีความอับอายหรือรู้สึกผิดจากการโดยจับได้ว่ากำลังพูดไม่ดีเกี่ยวกับเธอ

เธอเพียงแต่จ้องเธออย่างเย็นชาและหัวเราะ

“ไหน ๆ เธอก็อยู่ที่นี่แล้ว มากินขนมที่สวนหลังบ้านสิ ไม่อย่างนั้นเธอมาเสียเที่ยวนะ”

จากนั้นเธอหันหลัง และพร้อมที่จะพาลูซี่ไปมี่สวนหลังบ้าน

ลูซี่ค่อย ๆ พูดขึ้นอย่างระมัดระวังและอย่างไม่คาดคิด

“ไม่เป็นไรค่ะ คุณน้าไวท์”

เธอวางของเล่นต่าง ๆ และวางบนโต๊ะ

จากนั้นเธอ ยืนตัวตรงโดยไม่เกรงกลัว จ้องไปที่นาตาลีและพูด “วันนี้หนูเล่นมาพอแล้ว ขอบคุณที่ต้อนรับนะคะ หนูจะกลับบ้านแล้วค่ะ”

หลังจากพูดเสร็จ เธอหันหลังและวิ่งออกไป

ตั้งแต่นั้นมา ลูซี่ก็ไม่ไปที่บ้านของฟอสเตอร์อีก

เธอจะไม่ลืมความรังเกียจและท่าทีดูถูกของนาตาลี ในขณะที่จ้องตรงไปที่เธอ

มันเป็นครั้งแรกที่ลูซี่รู้สึกถึงความมุ่งร้ายของโลกใบนี้

ลูซี่เป็นเจ้าหญิงองค์น้อย ๆ ในสายตาของพ่อแม่ เพียงแต่ว่านายทหารแคทซ์ไม่ใช่คนที่ร่ำรวยและเขาก็อยู่เค้ยงข้างนายท่านมานานหลายปี ในช่วงก่อนของสงครามในตอนใต้และตอนเหนือ เขาได้สร้างผลงานที่ดีและยังได้รับความมั่งคั่ง

ไม่อย่างนั้น มันคงเป็นไปไม่ได้ที่เขาจะเริ่มธุรกิจและซื้อบ้านเมื่อเขาพาลูซี่และแม่ของเธอไปยังตอนใต้

ดังนั้น ลูซี่จึงมีพื้นหลังครอบครัวที่ดี

แต่แม้ว่าด้วยพื้นฐานครอบครัวที่ดีของเธอ เธอยังรู้สึกว่านาตาลียังไม่ชอบเธอ

แต่อย่างไร ไม่ว่าเธอจะเดินเร็วแค่ไหน เธอจะเอาชนะผู้ชายคนนี้ได้อย่างไร?

โจเอลรีบสวมกอดเธอจากด้านหลัง

ลูซี่ดิ้นรนและตะโกน “โจเอล ปล่อยฉันนะ!”

“ผมจะไม่ปล่อยคุณ!”

โจเอลกอดร่างของเธอแน่นขึ้น ความแข็งแรงของเขาแรงพอที่จะทำให้เธอรู้สึกถึงความเจ็บปวด ราวกับว่าเขาอยากจะฝังร่างของเขาไว้กับเธอและผสานเข้าด้วยกัน

เขาพักหัวของเขาไว้บนไหล่ของเธอ รับรู้ว่าเธอกำลังสั่นเทา เขาลดเสียงของเขาลงและพูด “ลูลู ผมไม่ยอมเลิกกับคุณ”

ลูซี่ตกใจ

การเคลื่อนไหวของเธอหยุดลงทันที

เธอไม่อยากเชื่อและถาม “คุณพูดว่าอะไรนะ?”

โจเอลทวนอีกรอบ “ผมไม่ยอมเลิกกับคุณ!”

ในขณะที่เขาพูด เขากอดเธอแน่นกว่าเดิม ราวกับว่าเขากลัวว่าเธอจะหายไปต่อหน้าต่อตาของเขา

ทุกอารมณ์และความไม่เต็มใจของเขาถูกส่งผ่านออกมาจากเสียงของเขา

“ผมไม่สนใจว่าทำไมคุณถึงอยากจะทิ้งผม หรือถ้าคุณชอบผมจริง ๆ ผมแค่อยากจะบอกคุณว่าผมหลงรักคุณ หลงรักคุณอย่างหมดทางสู้ คุณจะอยู่กับผมหรือฆ่าผมก็ได้ ผมอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีคุณ ผมไม่อยากเห็นคุณไปอยู่กับผู้ชายคนอื่น

“ในตอนที่ผมคิดว่าคุณจะไปอยู่กับผู้ชายคนอื่น ผมก็รู้สึกจะเป็นบ้า ลูลู อย่าบังคับผมเลย และอย่าทดสอบความรู้สึกของผมเลย เพราะถ้าไม่รู้จริง ๆ ว่าผมจะเป็นยังไงถ้าคุณทำ”

“แม้ว่าจะอยู่กับผม เพียงเพราะด้วยความสงสาร ผมพูดด้วยความจริงใจ โดยไม่มีอคติใด ๆ ทำไมเราไม่ลองพยายามดูล่ะ? ถ้าคุณไม่อยากจะพบกับครอบครัวของผม งั้นก็ไม่ต้องไป ตราบใดเท่าที่คุณมีความสุข ตราบใดเท่าที่คุณสัญญาว่าจะไม่ทิ้งผมไป ทุกอย่างขึ้นอยู่กับคุณ แต่ถ้ามันยังไม่ใช่ หรือถ้าคุณยังไม่หลงรักผมหลังจากนั้น งั้นก็ไม่เป็นไรผมจะยอมแพ้”