ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 743

ยูเลียนาเห็นว่าเกรกอรีเริ่มรู้สึกกังวลและหยุดพูดไป เธอจึงคิดว่าเธออาจจะถามอะไรบางอย่างที่ไม่สมเหตุสมผลออกไปหรือเปล่า

ขณะที่เธอกำลังคิดที่จะกลับไปหลังจากเปลี่ยนเรื่องคุย เธอก็ได้ยินเสียง "อืม" ดังมาจากเขา

เสียงนั้นฟังดูเบามาก ราวกับว่ามีก้อนหินตกลงไปในจิตวิญญาณของยูเลียนา

เธอไม่เคยคิดว่าเกรกอรีจะยอมรับมัน ท้ายที่สุดเธอก็แค่...

เธอรู้สึกแปลก ๆ ตอนที่เธอเงยหน้าขึ้นมองเกรกอรีด้วยสายตาที่งุนงง

ผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าของเธอดูหล่อเหลามาก เป็นความหล่อแบบที่เธอไม่เคยเห็นมาก่อนในชีวิต ยิ่งควบคู่ไปกับรัศมีอันเจิดจ้าของเขาแล้ว ทำให้ดูรู้สึกว่าเขาเป็นคนที่เข้าถึงได้ยาก

แต่การที่เข้าถึงเขาได้ยากนั้น มันยิ่งทำให้หัวใจของยูเลียนาเต้นแรง ราวกับว่านี่เป็นครั้งแรกที่เธอได้พบกับผู้ชายที่เธอชอบ

ในอีกด้านหนึ่งเกรกอรีไม่ได้คิดถึงมันอีกครั้ง หลังจากที่ยอมรับอดีตของเขาแล้ว เขาก็มองไปที่เธอและพูดว่า “หลังจากที่คุณกลับไปที่จีนแล้ว จงลืมทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้นที่นี่ไปให้หมด เข้าใจไหม?”

เขาหรี่ดวงตาที่มีแววของความอันตรายของเขาลง

ยูเลียนาตกใจมาก เธอรู้สึกผิดเล็กน้อยหลังจากถูกจ้องมอง แต่เธอก็ยังส่ายหัวปฎิเสธด้วยความหนักแน่น

“ไม่ ฉันจะไม่กลับไปที่จีน”

เกรกอรีชะงักไปครู่หนึ่ง

ผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าของเขาก้มศีรษะลงเล็กน้อย และกัดริมฝีปากของเธอ “ฉันไม่อยากกลับไปที่ประเทศจีน คุณ…อย่าส่งฉันกลับไปที่นั้นจะได้ไหม?”

เขาถอนหายใจออกมา

เกรกอรีหัวเราะออกมา พร้อมกับรอยยิ้มอันแสนขบขัน

“คุณอยากจะไปกับผมเหรอ?”

ยูเลียนาตกใจ!

แต่ในท้ายที่สุด เธอก็รวบรวมความกล้าและพูดออกมาว่า “ก็คุณซื้อฉันมาแล้วไม่ใช่เหรอ? ฉันจะ…"

"แต่ผมว่ามันไม่จำเป็น"

ก่อนที่เธอจะพูดจนจบประโยค เกรกอรีก็พูดตัดหน้าเธอ

ยูเลียนาพูดอะไรไม่ออก เมื่อความรู้สึกเขินอายได้พุ่งออกมาจากหัวใจของเธอ เธอกระพริบตาพลางเงยหน้าขึ้นมา ดวงตาของเธอค่อย ๆ เปลี่ยนเป็นสีแดง เธอมองไปที่เกรกอรี "เพราะอะไรเหรอคะ?"

เกรกอรีล้วงมือทั้งสองข้างใส่เข้าไปในกระเป๋าเสื้อ ก่อนจะมองดูเธอด้วยสายตาดูถูกและท่าทีที่ไม่ใส่ใจ

ในดวงตาที่ล้ำลึกของเขาเต็มไปด้วยความเฉยเมย

“เมื่อคุณได้เห็นตัวตนที่แท้จริงของผมแล้ว คุณก็ควรจะเข้าใจว่าผมไม่ได้เป็นคนแบบที่คุณคิดว่าผมเป็น ผมไม่ได้ซื้อคุณ และการที่ผมพาคุณออกมาจากที่นัjน มันก็ไม่ได้มีอะไรมากไปกว่าการแสดงความเมตตาต่อเพื่อนมนุษย์ด้วยกัน แต่ถ้าคุณคิดว่าคุณไม่ได้ต้องการความเมตตาแบบนี้ ผมก็จะขอให้ใครสักคนส่งตัวคุณกลับไปที่เมืองนั้น ผมเชื่อว่าพี่น้องการ์เซียจะรู้สึกปิติยินดีที่ได้เจอกับคุณอีกครั้ง”

เมื่อเขาพูดถึงเรื่องนั้น สีหน้าของยูเลียนาก็เปลี่ยนไปทันที

เธอส่ายหัวออกมาอย่างคนสิ้นหวัง ก่อนจะพูดว่า “ไม่! ฉันไม่ไป!"

เกรกอรีมองเธอด้วยความเย้ยหยัน

ยูเลียนาเห็นว่าเขากำลังเยาะเย้ยเธอภายใต้ดวงตาของเขา ทันใดนั้นเอง เธอก็ได้รับการเตือนบางอย่างที่ทำให้เธอถึงกับหน้าถอดสี

เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่นว่า “จำไว้ว่าพี่น้องการ์เซียไม่ใช่คนดี และผมเองก็เหมือนกัน ดังนั้นคุณควรเก็บอาการหลงผิดที่ไม่จำเป็นของคุณเอาไว้ แล้วกลับไปที่ประเทศจีนซะ ครอบครัวของคุณคงรอคุณอยู่ที่นั้น หืม?”

นี่คงเป็นครั้งแรกที่เกรกอรีพูดประโยคยาวแบบนี้ ด้วยความอดทนจากตลอดระยะเวลาหลายปีที่ผ่านมา

เขาไม่รู้เหตุผลที่อยู่เบื้องหลังของเรื่องนี้ หรือเพียงเพราะว่าเธอมีดวงตาที่คล้ายคลึงกับเขา?

เกรกอรีไม่ได้ค้นหาคำตอบจากส่วนลึกที่อยู่ข้างในจิตใจ หรือบางทีเขาอาจจะไม่ต้องการค้นหาเลยก็ได้

หลังจากพูดจบ ความอดทนของเขาก็ได้หมดลง เขาปล่อยสุนัขสองตัวให้ไปตามหาพ่อบ้าน ออสบอร์น จากนั้นเขาก็หันหลังกลับและเดินไปอีกทางหนึ่ง

ในขณะนั้นเอง เขาก็ได้ยินเสียงของหญิงสาวดังมาจากด้านหลังของเขา

“ฉันไม่ได้ถูกลักพาตัวมาเพราะว่าฉันไปเที่ยวพักผ่อนหรอกนะคะ! ในตอนนั้นฉันกำลังพยายามหนีจากงานแต่งงานของฉัน ได้โปรดช่วยฉันเถอะนะคะ ถ้าหากว่าคุณส่งฉันกลับไปล่ะก็ พ่อของฉันคงจะต้องบังคับให้ฉันแต่งงานกับผู้ชายที่อายุแก่กว่าฉันตั้งยี่สิบปี ชีวิตของฉันจะต้องพังพินาศแน่ ๆ! คุณช่วยฉันได้ไหม?"

เสียงของหญิงสาวสั่นเล็กน้อย ขณะที่เธอกำลังร้องไห้ออกมา

คน ๆ นั้นเขาเกลียดฉันขนาดนั้นเลยเหรอ?

แค่กินข้าวกับฉันเขายังไม่กินเลย?

เขากำลังคิดอะไรของเขาอยู่กันแน่?

แม้ว่าจะมีคำถามและความคับข้องใจเป็นพัน ๆ ในใจของเธอ แต่เธอก็ไม่เคยกล้าที่จะพูดดัง ๆออกมา

ยูเลียนาไม่ต้องการกลับไปที่ประเทศจีน แม้ว่าเธอจะสามารถผ่านความโชคร้ายในครั้งนี้ที่ทำให้เธอเปลี่ยนความคิดของเธอมาได้ แต่เธอก็ยังคงมีความหวังในชีวิตของเธอเอง

เธอไม่อยากฟังคำพูดของพ่อ และกลับไปที่จีนเพื่อแต่งงานกับชายสูงวัยคนนั้น นั่นคือเหตุผลที่เธอกำลังคิดหาวิธีที่จะทำให้เกรกอรีเลิกคิดที่จะส่งเธอกลับไปที่ประเทศจีน

แต่ทว่าเธอไม่ได้เจอกับเกรกอรีเลยด้วยช้ำ เธอจะทำให้เขาเปลี่ยนใจได้อย่างไร?

ยูเลียนาคิดอยากจะหนีไป แต่ทว่าอย่างแรกเลยเมื่อเธอได้เข้ามาที่นี่ เธอก็ได้รู้ว่าการรักษาความปลอดภัยของที่นี่นั้นแน่นหนามาก มันคงไม่ง่ายเลยที่เธอจะหนีออกไปได้

อย่างที่สองคือเธอไม่มีเงินติดตัวเลย แม้กระทั่งบัตรประจำตัวของเธอก็ถูกทิ้งไปตั้งแต่ที่เธอถูกลักพาตัวมา

และถึงแม้ว่าเธอจะหนีออกไปได้ แต่มันก็ยังคงเป็นเรื่องยากมากสำหรับคนที่ไม่มีเงินติดตัวเลยอย่างเธอ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเธอไม่มีอะไรที่จะสามารถพิสูจน์ และยืนยันตัวตนของเธอได้

ถ้าเธอเจอกับเรื่องอันตรายต่าง ๆ มันจะเป็นการแย่ที่สุด

นอกจากนั้นแล้ว หากว่าเธอเดินไปทางทิศใต้จากตำแหน่งปัจจุบันของเธอเป็นระยะทางเล็กน้อย เธอก็จะเจอกับเขตสงคราม เมื่อคิดทบทวนจากโลกภายนอกที่แสนจะวุ่นวายแล้ว เธอไม่สามารถรวบรวมความกล้าที่จะปล่อยให้ตัวเองต้องอยู่ตามลำพังในฐานะของเด็กสาวที่อ่อนแอได้

ยูเลียนารู้สึกขัดแย้งกับตัวเองเป็นอย่างมาก บอกได้เลยว่ามันเหมือนกับสงครามระหว่างมนุษย์และสวรรค์

แต่ถ้าหากว่าเธอต้องการที่จะแก้ไขทุกอย่าง เธอจะต้องเจอกับเกรกอรีให้ได้ก่อน

ในขณะนั้นเองมีคนวิ่งเข้ามาจากด้านนอกด้วยความเร่งรีบ

พ่อบ้านออสบอร์นรีบเอ่ยถามว่า “เกิดอะไรขึ้น?”

คน ๆ นั้นคงจะเป็นผู้รักษาความปลอดภัยของคฤหาสน์แห่งนี้ ในมือของเขาถือจดหมายอยู่ เขาพูดว่า “พ่อบ้านออสบอร์นครับ มีคนส่งจดหมายนี้มาเมื่อกี้ โดยจ่าหน้าซองไว้ว่าพวกเขาต้องการให้นายน้อยเป็นคนเปิดจดหมายด้วยตัวเองครับ”