ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 756

ถึงแม้ว่าวิกกี้ โทมัส จะไม่ชอบพ่อเลี้ยงของเธอ และที่ผ่านมาเธอคิดว่าเขาทำตัวดุร้ายกับเธอแต่เธอก็ยังคิดว่าเขาเป็นส่วนหนึ่งในครอบครัว

แม้ว่าครอบครัวของเธอจะไม่ต้องการเธอ แต่เขาก็ยังต้องการให้เธอเคารพเขาและเรียกเขาว่าพ่ออย่างไร้ยางอาย ไม่เพียงเท่านั้น เธอยังต้องทนอาศัยอยู่กับเขาภายใต้หลังคาเดียวกันอีกด้วย

เธอจะไม่กินอาหารและสวมเสื้อผ้าที่ซื้อโดยใช้เงินของเขาอย่างแน่นอน

ดังนั้นวิกกี้จึงไม่สัญญากับวาเนสซ่า เธอนั่งเงียบและกัดริมฝีปากแน่นราวกับก้อนหิน

แม่ของวิกกี้เห็นปฏิกิริยาของเธอ และเข้าใจทันทีว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่

ดังเช่นแม่ ดังเช่นลูกสาว

วาเนสซ่า โทมัสเริ่มเป็นกังวลมากขึ้น เธอเกลี้ยกล่อมวิกกี้อย่างหมดท่า และพยายามหาเหตุผลต่าง ๆ เพื่ออธิบายกับเธอ

บนโลกใบนี้ มันคงเป็นเรื่องยากสำหรับผู้หญิงที่จะต้องอยู่ตัวคนเดียว การเอาตัวรอดจะเป็นสิ่งที่ท้าทายสำหรับพวกเขา

เธอพยายามบอกกับวิกกี้ว่า เธอต้องเข้าใจแม่ของเธอและให้โอกาสพ่อเลี้ยงของเธออีกครั้ง เขาเพียงแค่เสียสติไปชั่วครู่หนึ่ง และเขาก็ไม่ได้จงใจที่จะทิ้งเธอไว้

แม้ว่าแม่ของเธอจะอธิบายให้เธอฟังมากเพียงใด แต่ก็ไม่มีคำพูดใด ๆ ที่เธอจะยอมรับฟัง

เธอครุ่นคิดว่าทำไม?

วาเนสซ่า โทมัสเป็นแม่ของเธอ แต่ทำไมในตอนที่เธอกำลังเจ็บปวด วาเนสซ่าไม่แม้แต่ที่จะยืนเคียงข้างเธอแต่กลับพยายามเกลี้ยกล่อมให้เธอให้อภัยเขา?

ในหัวใจของเธอ ทำไมวิกกี้จะต้องเป็นคนที่พยายามเข้าใจแม่และพ่อเลี้ยงของเธอเสมอมา

พวกเขาไม่คิดบ้างหรือว่าการกระทำของพวกเขาจะส่งผลกระทบต่อเธอเช่นไร?

วิกกี้ โทมัสไม่มีน้ำตา เธอจ้องมองแม่ของเธอด้วยดวงตาที่เบิกกว้าง และไร้ความรู้สึก

ดวงตาของวิกกี้ใสราวกับคริสตัล จึงเป็นเหตุผลของการสะท้อนความน่าละอายของแม่ของเธอออกมา

แม่ของเธอเริ่มรู้สึกหงุดหงิดเมื่อวิกกี้ไม่ตอบสนอง เธอเริ่มตีเข้าที่หลังของวิกกี้

เธอกำลังตีและร้องไห้ด้วยความโกรธ

“ลูกกำลังคิดอะไรอยู่? ทำไมลูกไม่พูดอะไรเลย? ลูกหูหนวกหรือยังไง? แม่กำลังถามลูกอยู่ ทำไมลูกไม่ยอมตอบ?”

"คุยกับแม่!"

“อย่ามองแม่แบบนั้น ได้ยินไหม”

แน่นอนว่าวิกกี้ได้ยิน

หัวใจของเธอเองก็เจ็บปวด ในขณะที่เธอกำลังประชดประชัน

เธอหลบสายตาในขณะที่เธอก้มหน้าลงและพูดเบา ๆ "อ้อ"

เธอหยุดชะงักแล้วพูดต่อ "หนูเข้าใจค่ะ"

วิกกี้ โทมัสรู้สึกอ่อนล้า เธอนั่งอยู่ที่นั่นในขณะที่ร่างเล็ก ๆ ของเธอกำลังขดราวกับต้นไม้ที่เหี่ยวเฉา

วาเนสซ่า โทมัสร้องไห้ออกมา เธอมองวิกกี้ในขณะที่มือของเธอแกว่งไปมาในอากาศ ถึงอย่างนั้นเธอก็ทนไม่ไหวที่จะห้ามตัวเองไม่ให้ตีวิกกี้ได้

เธอไม่ได้รั้งและกอดวิกกี้เอาไว้ในอ้อมแขนของเธอ เธอเพียงร้องไห้และกล่าวว่า “วิกกี้ ลูกจะต้องเข้าใจว่าแม่ไม่มีทางเลือก”

ไม่มีทางเลือก…

ทำไมถึงเอาแต่พูดว่าไม่มีทางเลือก?

วิกกี้ได้ยินเธอพูดคำเหล่านั้นมานับครั้งไม่ถ้วน

แล้วเธอล่ะ หมดหนทางแค่ไหนกัน?

วิกกี้ไม่เข้าใจ เธอไม่เต็มใจที่จะยอมรับความประนีประนอม

เมื่อแม่ของวิกกี้พาเธอกลับบ้านมา เธอก็มองเห็นสายตาที่กำลังเยาะเย้ยของไบรอัน เทย์เลอร์

เธอรีบพูดขึ้นว่า “ฉันจะไม่บังคับถ้าหากว่าคุณไม่เต็มใจที่จะยอมรับฉัน ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ฉันไม่ใช่ลูกเลี้ยงของคุณอีก และครอบครัวนี้ก็จะไม่เกี่ยวข้องกับฉันอีกต่อไป ไม่ต้องกังวล ฉันจะไม่ไปศาลและฟ้องร้องคุณที่ละทิ้งฉัน เพราะคุณไม่ได้เป็นคนทิ้งฉัน แต่ฉันเป็นคนที่จากไปเอง จากนี้ไปทำตามที่พวกคุณต้องการได้เลย”

วิกกี้ลงมาและเดินเข้ามาในบ้านทางประตูหน้า หลังจากนั้นเธอก็เล่าทุกอย่างให้ลุงเกลนฟัง และแสดงความคิดเห็นของเธอเกี่ยวกับเรื่องนี้

ในตอนนั้นกฎหมายค่อนข้างมีข้อบกพร่อง เมื่อได้ฟังเรื่องราวของเธอ เขาก็รู้สึกโกรธเคือง

ในทางกลับกัน วิกกี้ยังคงดูสงบ

เธอนั่งลงและกล่าวกับเขาอย่างใจเย็น “คุณลุงเกลนอย่าโกรธเลย อันที่จริงหนูเข้าใจว่าคนเรามีความเห็นแก่ตัว เราไม่มีความรู้สึกที่ดีต่อกัน ไม่มีแม้แต่ความสัมพันธ์ที่ดีระหว่างหนูกับเขา มันคงจะเป็นเรื่องปกติที่เขาจะไม่ชอบหนู หรือต้องการที่จะดูแลหนู”

หัวใจของเขาเจ็บปวดเมื่อเขาได้ยินสิ่งที่เธอพูดกับเขา

เขากล่าวชื่นชมเธอ "เด็กดี เธอเป็นเด็กดีที่สมควรได้รับความรักที่บริสุทธิ์”

วิกกี้ฉีกยิ้มอย่างร่าเริง

“ถ้าอย่างนั้นลุงเกลน ลุงยินดีที่จะรับหนูไหม?”

ผู้อำนวยการชราลังเลอยู่ครู่หนึ่ง

ใบหน้าของเขาดูอึดอัดเล็กน้อย

การแสดงออกที่น่าอึดอัดใจของเขาถูกฉายในแววตาของวิกกี้ตัวน้อย ถึงแม้ว่าเธอจะรู้สึกผิดหวังเล็กน้อยแต่เธอก็พยายามที่จะไม่แสดงความโศกเศร้าออกมา

เธอยิ้มและพูดว่า “ไม่เป็นไรถ้าหนูรบกวนคุณลุงมากเกินไป หนูไปหาคุณป้าลีที่อยู่ในเมืองถัดไปก็ได้ หนูรู้มาว่าเธออยู่คนเดียว แต่เธอมีหลานของเธอ ถึงแม้ว่าพวกเขาจะไม่ได้อยู่ด้วยกัน หนูจะทำงานช่วยเธอ หนูจะช่วยเธอเติมน้ำหรือทำอาหาร คุณลุงเกลน คุณคงจะคิดว่าหนูยังเด็ก แต่หนูรู้วิธีทำอาหาร และฝีมือการทำอาหารของหนูจะดีขึ้นเมื่อเวลาผ่านไป หนูไม่ขออะไรมากไปกว่านี้เลย แค่ให้หนูได้กินข้าวด้วย ในเวลาที่พวกคุณกินข้าวกัน”

เด็กหญิงพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง คำพูดของเธอแทงทะลุหัวใจของเขาทันที

เขาจะปฏิเสธอย่างไร้ความปราณีได้เช่นไร? ดังนั้นเขาจึงตกลงรับเธอทันที

มืออันสั่นเทาของเขาจับฝ่ามือเล็ก ๆ ของวิกกี้ และพูดว่า “เจ้าหนูน้อย เธอกำลังพูดเรื่องไร้สาระอะไร? ลุงเกลนยินดีที่จะรับเลี้ยงเธอ มานี่สิ ฉันจะพาเธอไปเจอใครบางคน”

เขาลุกขึ้นด้วยท่าทางสั่นเทา ในขณะที่เขาพูด

วิกกี้ตัวน้อยเห็นเช่นนั้นเธอจึงเข้าไปประคองเขา จากนั้นเธอก็เดินตามเขาไปที่สวนหลังบ้าน