ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 935

“ใช่แล้ว เขายังหนุ่มอยู่เลย แม้ว่าเขาจะมีอำนาจมากกว่า แต่ฉันก็ไม่เข้าใจว่าทำไม หลุยส์ ฟลินเดอร์ ถึงปฏิบัติกับเขา ราวกับว่าเขาเป็นบรรพบุรุษของหลุยส์เลย”

มัสซิโม โนแลนยิ้มออกมา ขณะที่ฟังจนจบ

“แล้วถ้าเกิดว่าเขาเป็นบรรพบุรุษของหลุยส์จริง ๆ ล่ะ?”

เกรกอรี เกรแฮม ขมวดคิ้ว และมองมาที่เขาในขณะเดียวกัน

“อย่าพูดเรื่องไร้สาระเลย ครอบครัวฟลินเดอร์มีแต่เรื่องซับซ้อนมาก จนถึงตอนนี้ เรายังรู้แค่เพียงส่วนเล็ก ๆ ของมันเท่านั้น จริง ๆ แล้วอาจจะมีความลับที่มากกว่านั้นก็ได้ ปิดปากของนายให้เงียบเอาไว้เลยนะ แล้วช่วยแสร้งทำเป็นว่านายไม่เคยได้ยินเรื่องนี้มาก่อน”

มัสซิโมทำเป็นดึงซิปปิดปากของเขาเอาไว้ แล้วทำท่าทางโอเค

“ฉันเข้าใจแล้ว”

พวกเขาบอกคนเริ่มส่งเสียงกระซิบกันอยู่ที่ด้านข้าง พวกเขาอยากขึ้นไปบนเวที เพื่อชมสมบัติกันแล้ว

พิธีกรประกาศสิ้นสุดการประชุม กลุ่มผู้ชมจึงพากันเดินกลับด้วยความรู้สึกที่ยังดูไม่หน่ำใจ

เกรกอรี เกรแฮม และ วิกกี้ โทมัสต่างก็พากันเดินออกมาจากเลาจ์เช่นเดียวกัน

ทุกคนไม่คาดคิดว่าการประชุมประเมินสมบัติที่ถูกจัดขึ้นโดย มัสซิโม โนแลนจะมี เกรกอรี เกรแฮมเป็นผู้บงการอยู่เบื้องหลัง

แถมยังประกาศข่าวที่ยอดเยี่ยมขนาดนี้

ทุกคนรู้สึกซับซ้อน แต่ในขณะเดียวกัน พวกเขาก็พร้อมที่จะลงมือทำ

ท้ายที่สุด ความศักดิ์สิทธิ์ของสมบัติก็ได้แพร่หลายไปตามท้องถนน ใครจะไม่อยากทราบความลับนี้กันล่ะ?

ในขณะนั้น วิกกี้และเกรกอรี กำลังอยู่ในรถเพื่อกลับไปที่คฤหาสน์

ฮาโรลด์กำลังขับรถ โดยมีเกรกอรีและวิกกี้นั้งอยู่ในรถกันสามคนเท่านั้น

วิกกี้ โทมัสเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วงว่า “เกรกอรี นายคิดว่าสิ่งที่เราทำไปในวันนี้ มันจะมีประโยชน์หรือเปล่า? คนพวกนั้นจะให้ข้อมูลกับเราหรือเปล่า?”

เกรกอรีตอบด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่นว่า “มันจะเป็นอย่างนั้น”

“นายมั่นใจขนาดนั้นได้ยังไง?”

ลึกเข้าไปในดวงตาของเขา มีแสงประกายแวววาวที่คาดเดาไม่ถึง เมื่อชายคนนั้นหันหน้ามามองเธอ

“ความโลภของมนุษย์ไง”

“ความโลภงั้นเหรอ?”

“ใช่แล้ว ทุกคนรู้ที่มาของสมบัติชิ้นนี้ แต่พวกเขาไม่เคยรู้มาก่อนว่ามันมีถึงสิบสองชิ้น และมันต้องนำมารวมกันทั้งสิบสองชิ้นเท่านั้น มันถึงจะแสดงพลังพิเศษของมันออกมาได้ ตอนนี้พวกเขารู้แล้วว่าไม่มีใครสามารถต้านทานสิ่งล่อตาล่อใจแบบนี้ได้หรอก ตราบใดที่พวกเขามีเบาะแสอยู่ในมือ พวกเขาก็จะให้ข้อมูลกับเรา”

วิกกี้ โทมัสเงียบไป

เธอพูดออกมาเบา ๆ “ฉันแค่รู้สึกกลัวนิดหน่อย กลัวว่าเหตุการณ์ในครั้งนี้ จะทำให้เกิดสงครามนองเลือดเหมือนกับห้าปีก่อนอีกครั้ง”

ขณะที่วิกกี้พูด เธอก็มองออกไปนอกกระจก ดูเหมือนกับว่าเธอกำลังจ้องมองผ่านหมอกหนา และสิ่งที่อยู่ไกลออกไป

เกรกอรีเหยียดแขนออกและจับมือเธอเอาไว้

เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น “มันจะไม่เป็นแบบนั้นหรอก”

เสียงทุ้มและแหบพร่าของชายผู้นี้ ทำให้เธอรู้สึกสบายใจมาก มันเป็นน้ำเสียงที่สามารถทำให้จิตใจของผู้คนสงบลงได้

“ห้าปีที่แล้ว ก็คือห้าปีที่แล้ว ตอนนี้ก็คือตอนนี้ เราแข็งแกร่งกว่าเมื่อก่อนมาก และเราไม่กลัวแม้ว่าจะต้องเจอกับเรื่องหนักหนามากสักแค่ไหนก็ตาม”

วิกกี้หันหน้ามามองเขาด้วยความหนักแน่น พร้อมกับริมฝีปากของเธอที่ขดขึ้นมา

ไม่นานรถก็จอดลงที่หน้าประตูของคฤหาสน์

ประตูแกะสลักสีดำถูกเปิดออก ขณะที่รถกำลังแล่นเข้าไปในคฤหาสน์ จากตรงนั้นไม่ไกลมากนัก อยู่ ๆ ก็มีเสียงดังขึ้น

"รอสักครู่ครับ! คุณเกรแฮม รอสักครู่!”

ซึ่งเท่ากับระยะเวลาที่เปลี่ยนทีละครั้ง

หากใครสามารถทำให้ เกรกอรี เกรแฮม เลื่อนนัดมาเจอก่อนได้ มันก็เหมือนกับเป็นทางลัดสู่ความสำเร็จ มันจะไม่น่าสนใจได้อย่างไร?

ด้วยเหตุนี้ เมื่อ เกรกอรี เกรแฮมได้พูดว่าเขายินดีให้ทุกคนมาเฉลิมฉลองร่วมกัน แต่คำตอบของพวกเขากลับน่าเบื่อ

แต่ในท้ายที่สุด เมื่อเขาบอกว่าเขายินดีที่จะเป็นหนี้บุญคุณ และตอบแทนกับทุก ๆ ความร่วมมือ มันจึงทำให้ข้างล่างเวทีกลับมามีชีวิตชีวาอีกครั้ง

เจมส์ มาร์คก้าวขึ้นรถด้วยความระมัดระวัง เมื่อรถแล่นเข้ามาในคฤหาสน์ หลังจากที่พวกเขามาถึง ภาพที่ได้เห็นตรงหน้านั้นมันเกินกว่าที่เขาได้คิดเอาไว้มาก เขาจ้องมองเข้าไปจนตาแทบจะไม่พริบ

เขาถอนหายใจออกมา เจมส์ได้ยินมานานแล้วว่าคฤหาสน์ของเกรแฮมนั้นงดงามมาก เขาเข้าใจมาตลอด ว่ามันคงจะเป็นแค่ข่าวลือ ในที่สุดเขาก็ได้มาเห็นของจริงกับตาเขาเอง

รถจอดอยู่ด้านหน้าอาคาร ฮาโรลด์เปิดประตูรถให้พวกเขา และทั้งสามคนก็ลงจากรถ เกรกอรี เกรแฮมทำท่าต้อนรับ “บอสเจมส์ เชิญครับ”

เจมส์ มาร์คไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าในชีวิตนี้ เขาจะได้รับการปฏิบัติอย่างสุภาพจากคนอย่าง เกรกอรี เกรแฮม

เขารีบหลีกทางให้ทั้งสามคนเข้าไปในบ้านด้วยกัน หลังจากที่พวกเขานั่งลง พ่อบ้านออสบอร์นก็ได้นำชามาเสริฟให้กับพวกเขา เกรกอรีจิบชาลงคอ พลางถามเขาว่า “เมื่อครู่คุณบอกว่ามีเบาะแสเกี่ยวกับหยกอาถรรพ์ใช่ไหม?”

เจมส์กำลังดื่มชาอยู่ แต่เมื่อเขาได้ยินคำถามของเกรกอรี เขาจึงรีบดื่มชาเข้าไปทันที เขาพยักหน้าอย่างระมัดระวัง แล้วพูดว่า “ใช่แล้วครับ”

“แต่คุณก็ไม่แน่ใจว่าเบาะแสคืออะไรงั้นเหรอ? ลองบอกผมมาสิ"

เจมส์กลืนน้ำลาย พลางพูดอย่างไม่รู้จักเหน็ดจักเหนื่อย

ปรากฏว่าเขาเริ่มให้ความสนใจกับสิ่งนี้ หลังจากที่เขาได้ยินเกี่ยวกับความวิเศษของหยกอาถรรพ์

แต่เขาก็รู้ตัวของเขาดี เขาจึงไม่กล้าคิดที่จะครอบครองมันไว้ ดังคำกล่าวที่ว่า ความมั่งคั่งของมนุษย์จะทำให้คนอื่นอิจฉา ต่อให้มีใครให้เขามา เขาก็ไม่กล้ารับมันไว้อยู่ดี

ดังนั้นสิ่งที่เขาทำได้คือให้ความสนใจกับมันเพียงเล็กน้อยอย่างเงียบ ๆ เขาไม่เคยคาดหวังว่าวันหนึ่งเขาจะได้พบกับมัน

พระเจ้ามักจะเล่นตลกกับเราแบบนี้เสมอ คนที่คอยตามหาอยากได้มันมาก กลับไม่เคยจะหามันเจอ

แต่กับคนที่ไม่มีความตั้งใจที่จะตามหามัน โชคชะตากลับพาให้มันมาเจอกับพวกเขา