ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 991

เมื่อเรื่องราวต่างๆ ได้ดำเนินมาจนถึงจุดนี้ จีนก็ไม่สามารถตำหนิเบเนดิกต์ได้อีกต่อไป เพราะเขาได้พูดทุกอย่างออกมาแล้วหมดแล้ว

พวกเขาจับมือกันอย่างเก้ ๆ กัง ๆ

“ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร ถ้าคุณพูดอย่างนั้น ฉันจะหัดเป็นคนที่โตแล้ว และปล่อยให้อดีตมันผ่านไปซะ แต่โปรดจำไว้อย่างหนึ่งว่า ฉันจะไม่ทนถ้าพวกเขากลับมาทำเรื่องแบบนี้อีก!”

เบเนดิกต์พยักหน้า “ไม่ต้องกังวลไปหรอกนะครับ ผมจะจับตาดูพวกเขาอย่างใกล้ชิดเอง มันจะไม่มีทางเกิดขึ้นอีกแน่นอนครับ”

เมื่อเคลียร์ปัญหากันได้แล้ว ทุกคนก็ยืนขึ้นและแยกย้ายกันออกไป แต่เบเนดิกต์ก็หยุดพวกเขาไว้ด้วยรอยยิ้ม “พวกเขาบอกว่าชีวิตนี้เต็มไปด้วยเรื่องเซอร์ไพรส์ และผมก็รู้สึกแปลกใจมาก ที่ได้มาพบกับคุณที่ประเทศที เนื่องจากคุณอยู่ที่นี่ ผมในฐานะคนในท้องถิ่น ก็ควรจะพาคุณไปเที่ยวชมสถานที่ต่าง ๆ ถ้าคุณวางแผนที่จะอยู่นานกว่านี้ คุณก็โทรหาผมละกันนะครับ คิดซะว่ามันคือคำขอโทษของผมก็แล้วกัน”

เขายื่นนามบัตรให้กับพวกเขา

จีนพูดออกมาอีกครั้งว่า “เราจะอยู่ที่นี่กันอีกสองวัน ยังไงเราจะบอกคุณอีกทีนะคะ”

เบเนดิกต์พยักหน้ารับ แล้วพวกเขาก็เดินออกจากห้องไป

ข้างนอกบาร์ กิดเดียนและจีนไม่ได้มารถคันเดียวกัน คุณดอนเนลลี่ก็จะต้องกลับไปอีกทางหนึ่ง ดังนั้นหลังจากกล่าวคำอำลาเสร็จ เขาจึงรีบกระโดดขึ้นรถแล้วจากไป

หลังจากที่ทุกคนแยกย้าย กิดเดียนและเนลล์ก็กลับไปขึ้นรถของพวกเขา

เนลล์ตะคอกออกมาด้วยความโมโห “ฉันไม่อยากจะเชื่อเลย ว่าทริปนี้จะจบลงด้วยความวุ่นวาย ฉันคิดว่าเราจะสามารถออกมาเที่ยวได้อย่างสงบสุขกันสักครั้งหนึ่ง”

กิดเดียนพยักหน้า “ผมก็ไม่นึกไม่ฝันมาก่อนเหมือนกัน”

ด้วยความอยากรู้อยากเห็น เนลล์จึงถามขึ้นว่า “พูดถึงเรื่องนั้น เบเนดิกต์ก็ดูเป็นคนประหลาดอยู่นะคะ เขามีบุคลิกตรงไปตรงมา แต่ทำไมเขาถึงมาเปิดบาร์ลับ ๆ อยู่ที่นี่?”

เขามองไปที่เธอ “เขาอาจจะมีเรื่องที่เขาไม่สามารถบอกใครได้อยู่ก็ได้ แต่ผมก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน เพราะตอนที่เราเรียนมหาวิทยาลัย ถึงแม้ว่าเราจะค่อนข้างสนิทสนมกัน แต่เราก็ขาดการติดต่อกันไปหลังจากที่เรียนจบแล้ว ผมจึงไม่แน่ใจว่าเขาได้ผ่านอะไรมาบ้างในช่วงหลายปีที่ผ่านมา”

“อ่อ” เนลล์พูดพลางพยักหน้า “แต่น่าเสียดายที่คนที่มีพรสวรรค์อย่างเขา ต้องมาหลบซ่อนอยู่ในในที่แบบนี้”

กิดเดียนจับมือของเธอเอาไว้ “เอาล่ะ คุณเป็นห่วงคนอื่นมามากพอแล้ว คุณล่ะรู้สึกยังไงบ้าง? ลูกโอเคไหม? กลัวหรือเปล่า?”

เธอส่ายหน้า พลางยิ้มออกมา “ฉันสบายดีค่ะ ลูกชายของคุณเชื่อฟังดีมาก เขาไม่รบกวนอะไรฉันเลย”

เขากอดเธอแล้วยิ้มตอบ

เมื่อพวกเขากลับมาถึงโรงแรม เขาก็ยังคงรู้สึกกังวลอยู่ทั้ง ๆ ที่เนลล์ให้ฌอนมาตรวจร่างกายของเธอไปแล้ว

ณอนและเคธี่ไม่ได้นอนเลย เพราะพวกเขารู้สึกกังวลใจ และเมื่อรู้ว่าทั้งคู่กลับมาแล้ว พวกเขาก็รีบออกไปหากิดเดียนและเนลล์ทันที

เมื่อจีนกลับไปที่ห้องแล้ว เธอก็ไม่ออกมาข้างนอกอีกเลย เนลล์บอกกับพวกเขาว่าเกิดอะไรขึ้น

ทั้งสองตกใจมากว่าเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นได้ยังไง!

ทั้งฌอนและเคธี่ต่างก็ถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก “ขอบคุณพระเจ้าที่พวกเธอไม่เป็นอะไร พวกเราเป็นห่วงพวกเธอมาก เราคงไม่รู้ว่าจะต้องทำยังไง ถ้าเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นในสถานที่ที่ไม่คุ้นเคยเช่นนี้”

เนลล์ยิ้มออกมา พลางตบแขนของเธอเบา ๆ “คุณแม่คะ เราไม่ได้เป็นอะไรค่ะ คุณแม่ไม่ต้องห่วงหรอกนะคะ มันเป็นแค่เรื่องเข้าใจผิดกันเท่านั้นค่ะ”

กิดเดียนเห็นด้วย "ใช่ครับ อีกอย่างร่างกายของคุณ ก็ยังไม่ค่อยแข็งแรงดีสักเท่าไร ผมว่าคุณควรจะไปพักผ่อนดีกว่านะครับ เราสบายดี"

ด้วยความเขินอาย ฌอนและเคธี่จึงขอตัวกลับไปที่ห้องของพวกเขา

เนลล์ยังคงอึ้งอยู่ ถึงแม้ว่าพวกเขาจะกลับไปแล้ว แต่สมองของเธอก็ยังคงไม่ทำงาน คำพูดที่ฌอนพูดก่อนหน้านี้ ยังคงก้องอยู่ในใจของเธอ

กิดเดียนหยิกเข้าไปที่หน้าเธอเบา ๆ เมื่อเห็นท่าทีที่งุนงงของเธอ “เนลลี่ คุณกำลังคิดอะไรอยู่? คุณมีความสุขเหมือนกันรึเปล่า?”

เนลล์เงยหน้าขึ้นมามองเขา ก่อนที่ในที่สุด เธอก็กลับมามีสติด้วยสีหน้าเศร้าหมอง “มีความสุขเหรอคะ? พวกเขาเป็นฝาแฝดนะคะ! อีกอย่างเราก็มีลูกอยู่ตั้งสองคนแล้ว ถ้ามีเพิ่มมาอีกตั้งสองคน…”

เธอจำเป็นต้องพูดเรื่องนี้ออกมา เพราะเธอคิดถึงความเจ็บปวดที่กำลังรอคอยเธออยู่ในอนาคตอันใกล้นี้ ไม่ใช่ว่าเธอไม่ชอบเด็ก แต่เมื่อลองนึกถึงภาพบ้านที่มีลูก ๆ ถึงสี่คนแล้ว เธอก็เห็นภาพแต่ความวุ่นวายที่กำลังจะเกิดขึ้น

เมื่อเขาสัมผัสได้ถึงความกังวลของเธอ เขาก็สวมกอดเธอเอาไว้ด้วยความอบอุ่น “อย่ากังวลไปเลย ผมจะช่วยคุณเลี้ยงพวกเขาเอง ผมจะไม่ปล่อยให้พวกเขารบกวนคุณ นี่คือลูกของเรานะ เนลลี่ พวกเขาคือพยานความรักของเรา ผมมีความสุขมากที่มีพวกเขาอยู่ในชีวิต”

เนลล์ไม่ได้รู้สึกไม่มีความสุขเลยซะทีเดียว ไม่มีแม่คนไหนพอใจกับการมีลูกแฝด มันราวกับว่าถูกรางวัลใหญ่ถึงสองครั้งติดต่อกัน มันคือความโชคดี!

ในตอนนั้นเธออดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมา

เธอโน้มตัวเข้าไปในอ้อมกอดของกิดเดียน พลางพูดออกมาอย่างแผ่วเบาว่า “คุณอยากให้เขาเป็นผู้ชายหรือว่าผู้หญิงคะ?”

กิดเดียนตอบด้วยความอ่อนโยนว่า "ไม่ว่าเขาจะเป็นผู้หญิงหรือผู้ชาย ผมก็รัก"

เนลล์เลิกคิ้วขึ้นก่อนจะยิ้มออกมา “ฉันอยากให้เป็นผู้หญิงนะ เด็กผู้หญิงน่ารัก ๆ พวกเขาคงจะอ่อนหวานและน่ารักเหมือนกับลิซซี่”

กิดเดียนยิ้มออกมาอย่างอ่อนโยน “ก็ดีเหมือนกันนะ ถ้าเรามีลูกผู้หญิง พวกเขาจะได้กลายเป็นเจ้าหญิงตัวน้อยของตระกูลลีย์ แต่ถ้าเราได้ลูกชาย พวกเขาก็จะได้เติบโตขึ้นมาช่วยผมปกป้องคุณไง ไม่ว่าจะได้ผู้หญิงหรือผู้ชาย มันก็ดีไปซะหมดเลยคุณว่าไหม?”