ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 992

เนลล์ยิ้มกว้างออกมา เมื่อฟังกิดเดียนพูดถึงเรื่องครอบครัวอย่างอบอุ่น เธอพูดออกมาอย่างนุ่มนวลว่า “กิดเดียนคะ… ขอบคุณมากนะคะ”

เขาเลิกคิ้วขึ้น “ทำไมจู่ ๆ ก็บอกขอบคุณผมล่ะ?”

เนลล์เอนศีรษะลงบนไหล่ของเขา พลางพูดว่า “ครั้งหนึ่งฉันเคยติดอยู่ในที่มืดมิด และคิดว่าคงจะไม่มีวันได้พบกับแสงสว่างอีกเลย ฉันคิดว่าฉันคงจะใช้ชีวิตต่อไปอย่างไร้จุดหมาย จนกระทั่งได้มาพบกับคุณ คุณสอนให้ฉันรู้จักถึงการมีชีวิตอยู่ คุณให้ความอบอุ่น และความรักแก่ฉัน ฉันรู้สึกขอบคุณจริง ๆ ที่รักคะ ขอบคุณที่ทำให้ฉันเห็นว่าโลกใบนี้มันเต็มไปด้วยความรัก ขอบคุณที่ทำให้บ้านของเรามีแต่ความสุข”

หัวใจของกิดเดียนถึงกับละลาย เมื่อได้ฟังสิ่งที่เธอพูดออกมา เขากอดเธอแน่นกว่าเดิม “ถ้าคุณอยากขอบคุณผมจริง ๆ คุณก็ใช้ชีวิตที่เหลืออยู่ไปกับผมนะ”

พูดจบเขาก็เอนตัวลงจูบริมฝีปากอันบอบบางของเธอ เนลล์ไม่มีท่าทีปฏิเสธ เธอหลับตาลง แล้วเพลิดเพลินไปกับช่วงเวลาอันแสนหวาน

หลังจากนั้นไม่นาน กิดเดียนก็ปล่อยเธอไปพร้อมกับถอนหายใจออกมา

เมื่อเธอสังเกตเห็นท่าทางงุนงงของเขา เธอก็เอ่ยถามเขาว่า “คุณเป็นอะไรรึเปล่า?”

น้ำเสียงของกิดเดียนแหบพร่า เขาลูบไล้ใบหน้าเธอเบา ๆ “คุณไปนอนก่อนเถอะ ผมจะไปอาบน้ำ"

“คุณเพิ่งจะอาบน้ำไปไม่ใช่เหรอ?” จู่ ๆ หน้าของเธอก็หน้าแดงขึ้นมา เธอผลักเขาออกไป และตะโกนว่า “อ๊ะ! ไปอาบน้ำเถอะ!"

พูดจบกิดเดียนก็ยิ้มออกมา แล้วลุกขึ้นไปเข้าห้องน้ำ เมื่อเขาออกมาจากห้องน้ำมา ก็ดูเหมือนว่าเนลล์จะหลับสนิทไปแล้ว เขาค่อย ๆ เดินเข้ามาใกล้เธอ และจูบที่หูของเธอ ก่อนจะทิ้งตัวนอนลงบนเตียง เขาดึงเธอเข้ามาไว้ในอ้อมแขนของเขา ก่อนจะผล็อยหลับไป

เช้าวันรุ่งขึ้น นักสำรวจที่ดินทางธรณีวิทยาที่กิดเดียนได้เชิญมาก็มาถึงในช่วงเช้าตรู่

วันนี้เขาไม่อนุญาตให้เนลล์ไปกับเขา เขาบอกให้เธออยู่แค่ในโรงแรมกับเคธี่ ในขณะที่เขากับคุณดอนเนลลี่พากันไปที่เหมือง

จีนไม่อยากไป แต่กิดเดียนก็บังคับให้เธอไปด้วย เพราะเธอยังต้องเรียนรู้อะไรเกี่ยวกับเหมืองอีกเยอะ

แม้ว่าจีนจะรู้สึกไม่เต็มใจ แต่เธอก็นึกถึงคำพูดของกิดเดียนที่ว่า ‘ถ้าคุณป้าต้องการที่จะเรียนรู้วิธีการทำธุรกิจ คุณป้าก็จะต้องเริ่มต้นจากศูนย์ การไม่รู้อะไรตั้งแต่แรกนั้นเป็นเรื่องปกติ แต่อย่างน้อยคุณป้าก็ควรจะต้องเตรียมพร้อมเพื่อเรียนรู้งานพื้นฐานก่อน'

เนลล์รู้ดีว่าเขาทำสิ่งนี้เพื่อเธอ

ด้วยสถานะของกิดเดียน การทำธุรกิจแบบนี้ทำให้เขาไม่สามารถเปิดเผยตัวตนที่แท้จริงของเขาได้

ดังนั้นเธอจึงพูดโน้มน้าวให้ป้าจีนไปกับเขา “ป้าจีนคะ ไปกับเขาเถอะค่ะ หากข้อตกลงนี้ผ่านและได้เงิน คุณป้าจะได้กลับไปบอกท่านผู้หญิงควีนตันได้อย่างภาคภมิใจว่าคุณป้าทำได้แล้ว หากคุณป้าไม่ยอมไปกับเขา แล้วเธอเกิดถามอะไรที่คุณป้าไม่รู้เรื่องเลย ความดีความชอบนี้ก็จะตกเป็นของกิดเดียนเอาได้นะคะ”

จีนคิดตามที่เธอพูด และมันก็ดูสมเหตุสมผล มันเป็นโอกาสที่ได้หาได้ยาก แล้วเธอจะปล่อยให้มันหลุดมือไปง่าย ๆ ได้อย่างไร?

ด้วยเหตุนี้ เธอจึงตามกิดเดียนไปอย่างมีความสุข

เนลล์กับเคธี่รอพวกเขาอยู่ที่โรงแรมด้วยความสบายใจ จนกระทั่งกิดเดียนและคนอื่น ๆ กลับมาในตอนบ่าย เรื่องของเหมืองผ่านไปได้ด้วยดี พวกเขาจึงลงนามเซ็นสัญญากัน

คุณดอนเนลลี่มีท่าทียิ้มแย้มแจ่มใส เพราะไม่ว่าใครก็อยากจะเป็นหุ้นส่วนทางธุรกิจกับกิดเดียนทั้งนั้น เรื่องธุรกิจไม่มีใครเทียบกับกิดเดียนได้

นอกจากคุณดอนเนลลี่แล้ว จีนเองก็รู้สึกมีความสุขเป็นพิเศษอีกด้วย แม้ว่าเหมืองจะยังไม่ได้ถูกขุดขึ้นมา แต่เธอก็ฝันถึงกองเงินกองเธอของเธอเอาไว้แล้ว

พอเสร็จงาน กิดเดียนก็เริ่มคุยเรื่องการเดินทางกลับบ้านกับเนลล์

แต่เมื่อคุณดอนเนลลี่สังเกตเห็นสิ่งนี้ เขาจึงห้ามพวกเขาเอาไว้ก่อน “ท่านประธานลีย์ คุณนายลีย์ครับ ผมรู้ว่าคุณทั้งสองคนยุ่งมาก แต่ไหน ๆ คุณก็มาถึงที่นี่กันแล้ว ทำไมคุณไม่พักผ่อนกันสักหน่อยละครับ มันจะทำให้การเดินทางของคุณคุ้มค่ามากกว่านี้ อีกอย่างตอนนี้มันก็มืดแล้ว รีบกลับบ้านตอนนี้ก็เหนื่อยเปล่า ๆ ทำไมไม่นอนต่ออีกสักคืนหนึ่ง เที่ยวเล่นให้สนุก แล้ววันพรุ่งนี้เช้าค่อยกลับบ้านละครับ”

หลังจากการแสดงจบ กลุ่มของพวกเขาก็เดินออกมาพร้อมกับฝูงชนในโรงละคร แต่ตอนที่กำลังเดินออกมาก็ดันมีคนเดินมาชนกับเคธี่เข้า จนเธอกรีดร้องออกมา

โชคดีที่ฌอนมีปฏิกิริยาตอบสนองอย่างรวดเร็ว เขารีบคว้าตัวเธอเอาไว้เพื่อไม่ให้ล้มลงไปกับพื้น

"คุณเป็นอะไรรึเปล่า?" เขาถามด้วยความเป็นห่วง

เคธี่ส่ายหน้าปฏิเสธ แต่เนลล์กลับขมวดคิ้วขึ้นมา

“แม่คะ กระเป๋าของแม่อยู่ไหนเหรอคะ?”

เคธี่หยุดนิ่ง เธอรู้ได้ทันทีว่าเกิดอะไรขึ้น "ไม่นะ! มีคนเอากระเป๋าของฉันไป!”

ทันทีที่คำพูดออกจากริมฝีปากของเธอ ฌอนก็รีบวิ่งออกไปตามหาขโมย ขณะที่กิดเดียนคอยอยู่ดูแลเนลล์และเคธี่ ก่อนที่พวกเขาจะเดินออกไปรอข้างนอก

เคธี่รู้สึกไม่พอใจกับตัวเองเป็นอย่างมาก “บ้าจริง นี่สมองของฉันคงจะไม่ทำงานเหมือนกับเมื่อก่อนแล้ว ฉันถึงได้ไม่ทันสังเกตเห็นว่ากระเป๋าเงินของฉันหายไป”

พวกเขาไม่แน่ใจว่าสิ่งที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ ทำให้เธอตกใจมาก จนส่งผลกระทบต่อความทรงจำของเธอ หรือว่าเพราะอะไรกันแน่ แต่เคธี่ก็สังเกตเห็นว่าปฏิกิริยาตอบสนองของเธอเริ่มไม่ปกติ เห็นได้ชัดว่ามีขโมยล้วงกระเป๋าของเธอไปในขณะที่อยู่ในฝูงชน แต่เธอกลับไม่ได้สังเกตเห็นมันเลยแม้แต่น้อย

เนลล์จับมือของเธอเอาไว้ ก่อนจะพูดปลอบเธอว่า “อย่ากังวลไปเลยนะคะ ข้างในกระเป๋ามีอะไรสำคัญรึเปล่า?”

"ก็ไม่เชิงหรอก ในนั้นมีแค่เงินกับโทรศัพท์ของฉันเท่านั้น”

“ถ้าอย่างนั้นก็ไม่เป็นไรนะคะ แค่เงินเอง ส่วนโทรศัพท์ เราจะหาเครื่องใหม่มาให้คุณแม่นะคะ”