ท่านประธานของสามโอรสแห่งสวรรค์พาตัวกลับบ้าน นิยาย บท 345

เจียงเวยยอมรับเรื่องทั้งหมดที่เธอเคยทำมาอย่างไม่อ้อมค้อม ในดวงตามีความเย้ยหยัน: "ต่อให้ตอนนี้เธอรู้แล้ว จะทำอะไรได้? เจียงเซิง ฉันมีชีวิตย่ำแย่ เธอมีสิทธิ์อะไรถึงมีชีวิตได้ดีกว่าฉัน?"

เธอเกลียด

เกลียดที่ตัวเธอเองไม่ใช่ลูกสาวแท้ ๆ ของเจียงเซิ่น ยิ่งเกลียดที่เธอไม่ได้โชคดีและมีชีวิตที่ดีอย่างเจียงเซิง!

"ดังนั้น ฉันต้องการให้แกหายสาบสูญไปจากโลกนี้ตลอดกาล เพียงแค่เธอหายสาบสูญไป ก็ไม่มีคนแย่งกับฉันแล้ว ไม่มีคนตอบโต้กับฉันแล้ว!"

อย่างไรซะแม่ของเธอก็เข้าคุกแล้ว เธอก็สูญเสียทุกอย่างไป แม้แต่บ้านก็ไม่มี เธอยังจะกลัวอะไรอีกล่ะ?

เห็นท่าทางที่แทบจะเป็นบ้าของเจียงเวย เจียงเซิงไม่ได้รู้สึกสงสาร แต่รู้สึกว่าเธอน่าสมเพช: "เจียงเวย เธอไม่เคยยืนอยู่ในมุมมองของตัวเองและคิดทบทวนตัวเลยจริง ๆ"

"เส้นทางนี้เธอเป็นคนเลือกเองไม่ใช่เหรอ?" เจียงเซิงถามย้อนอีกครั้ง

"เธอมีสิทธิ์อะไรที่พูดเรื่องเหล่านี้กับฉัน ทุกอย่างนี้เป็นเพราะเธอทั้งนั้น!" เจียงเวยกัดฟัน มือที่จับผมของเจียงเซิงออกแรงมากขึ้น

เจียงเซิงขมวดคิ้วเล็กน้อย ตั้งแต่ต้นจนจบไม่ร้องตะโกนว่าเจ็บเลยสักคำ ยิ่งไม่มีทางขอร้องเจียงเวย: "ฉันทำอะไรเธอ หกปีก่อนเธอทำอะไรกับฉัน เธอลืมแล้วเหรอ?

หรือว่าคนที่ลงมือกับฉันก่อนครั้งแล้วครั้งเล่าไม่ใช่เธอเหรอ เธอเจียงเวยทำได้ถึงได้มีหน้ายืนเป็นผู้เสียหายต่อหน้าฉันได้นะ?

ถ้าให้พูดว่าเธอตกต่ำมาจนถึงขั้นนี้ นั่นเป็นเพราะเธอสมควรแล้ว!"

เจียงเซิงแทบจะตะโกนออกมา

เจียงเวยถูกกระตุ้นจนหน้าซีดขาวจากนั้นยกมือขึ้น: "แกนังสารเลว......"

มือที่ฟาดลงมาจู่ ๆ ถูกเจียงเซิงที่ดิ้นจนเชือกหลุดออกควบคุมเอาไว้ เจียงเซิงจับเธอหันหลังมา ใช้ข้อศอกล็อกคอของเธอ จุดที่แหลมคมบนแหวนที่สวมใส่อยู่บนนิ้วจ่อไปที่คอของเธอ

เจียงเซิงยิ้มเยาะ: "ฉันจะทำอะไรเธอไม่รู้เหรอ เจียงเวย เธอคิดว่าฉันไม่กล้าแตะต้องเธอจริง ๆ เหรอ?"

"ฉันบอกเธอให้นะ ถ้าเธอกล้าฆ่าฉัน เธอก็ไม่มีทางออกไปจากที่นี่ได้ ด้านนอกยังมีคนของฉันอยู่ ฉันตายไป เธอก็มีชีวิตอยู่ไม่ได้......อึก!"

เจียงเวยรู้สึกเพียงว่าสิ่งที่อยู่บนคอของเธอถูกแทงลึกลงอีกครั้ง และตอนนี้เธอไม่กล้าแม้แต่จะหายใจ

"เธออย่ามัวแต่สนใจว่าฉันจะเป็นอย่างไร เธอควรจะห่วงตัวเองหน่อย ในเมื่อพวกเขาทำเพื่อเงินของเธอจึงทำงานให้เธอ ต่อให้เธอตายไป ฉันก็สามารถให้เงินพวกเขาได้"

คำพูดเรียบเฉยของเธอประโยคหนึ่ง ทำให้สีปากของเจียงเวยขาวซีดขึ้นมา

เจียงเซิงมองไปที่ผู้ชายทั้งสองคน: "เธอให้ราคาเท่าไหร่ ฉันให้พวกนายเป็นสองเท่า ในเมื่อสามีของฉันคือท่านเจ๋ว ฉันไม่ขาดแคลนเงินแค่นี้หรอก"