ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน นิยาย บท 666

บทที่666 เป็นเหยื่อ

ผู้อำนาจของเขาหุบเขาราชายาชื่อว่าเย่าอีกู่

แน่นอนว่า ชื่อนี้เมื่อสำหรับประชาชนทั่วไปนั้นจะไม่สะดุดหูนัก ถึงขนาดกับไม่เคยได้ยินด้วยซ้ำ

แต่เขาอยู่ในแวววงระดับโลก นั่นก็มีชื่อเสียงโด่งดังมาก

จากด้านหลังของเขา จะสามารถเห็นด้านในหุบเขา ซึ่งมีการจัดป้ายนิทรรศการมากมาย

บนป้ายพวกนั้น ล้วนเป็นคนดังจากทุกๆที่

ดูแล้ว คนที่มาขอยาที่นี่มีไม่ใช่น้อย

เย่าหมิงเคยเป็นคนขับรถส่วนตัวของท่านคุณของหุบเขา

ปีนั้นก็ออกเดินทางตามท่านคุณของหุบเขาไป แต่ถูกศัตรูไล่ฆ่า

เย่าหมิงแบกเขา แล้วหนีตายไปทุกที่

แล้วคุณลุงที่เตรียมจะกลับบ้านเห็นเข้าพอดี จึงก็พาพวกเขากลับบ้านไป

หลังจากที่หลบซ่อนมาติดกันหลายวัน ทั้งสองคนโชคดีรอดมาได้

เพื่อเป็นการขอบคุณคุณลุง เย่าอีกู่เคยพูดไว้ว่า วันหลังถ้าคุณลุงต้องการความช่วยเหลือ เย่าอีกู่จะต้องทำให้เขาสมปรารถนา

ในสายตาของเย่าอีกู่ คุณลุงก็เป็นเพียงชาวนาคนหนึ่ง

เขาไม่รู้เลยว่า ศัตรูพวกนั้นมาถึงประตูหน้าบ้านนานแล้ว แต่ถูกคุณลุงกำจัดไปแล้วก็เท่านั้น

นี่ถือได้ว่าเป็นความสัมพันธ์บางอย่างของคุณลุงกับหุบเขาราชายา

จากความเข้าใจง่ายๆ เฉินเกอก็รู้ชัดเจนว่า เย่าหมิงคนนี้ไม่เลวเลย ให้ความสำคัญกับบุญคุณนี้มาก

“น้องชาย คุณชื่ออะไร?”

เย่าหมิงมองเฉินเกอแล้วยิ้ม

“ฉันแซ่เฉิน!”

เฉินเกอไม่ได้บอกชื่อของตนเอง อย่างไรเสีย ตอนนี้ชื่อของตนเองที่อยู่ที่นี่ ก็เป็นคำละเอียดอ่อน

และเย่าหมิงเองก็ดูเข้าใจ

เมื่อเห็นเฉินเกอไม่พูดชื่อ จึงมองเฉินเกอยิ้มๆ แล้วก็ไม่ถามต่อ

ทั้งสองคนมาถึงศาลาในหุบเขา และนั่งลง

เย่าหมิงพูดว่า:

“น้องเฉิน คุณไม่รู้อะไร ถ้าเป็นเมื่อก่อน เครื่องปรุงยาสมุนไพรสามชนิดนี้ ฉันสามารถมีวิธีหามาให้คุณได้ โดยไม่ต้องแจ้งท่านคุณของหุบเขา แต่ว่าตอนนี้หน่ะ คุณเองก็ดูออก ว่าลูกศิษย์ในหุบเขานั้นยุ่งมาก ส่วนวัตถุดิบทั้งหมด ก็ได้ถูกผู้อาวุโสรองของหุบเขาดูแลไว้หมด เฮ้อ ตอนนี้ฉันมันคนต่ำต้อยพูดไปย่อมไม่มีน้ำหนัก ซ้ำยังไม่ลงรอยกับผู้อาวุโสรองอย่างมาก เครื่องปรุงยาสมุนไพรสามชนิดของคุณนั้นถือว่าเป็นเครื่องยาสมุนไพรที่ล้ำค่าหายากมาก ดังนั้น!”

เขาถอนหายใจเฮือกใหญ่

ดูท่าทางเขาแล้วนั้นหมดหนทางจริงๆ ตั้งแต่ตอนที่อยู่ตรงปากประตู สายตาที่มองเย่าหมิงของผู้คุมปากประตูสองสามคนนั้น เฉินเกอก็มองออก ว่าสถานะของฉันไม่ได้สูง

อีกทั้งฟังจากความหมายที่เขาพูดแล้ว

บุณคุณในปีนั้น เย่าอีกู่ยังจำได้หรือไม่ได้ มันคือคนละเรื่องกัน

ยิ่งไม่ต้องพูดถึงตนเองที่เดินทางมาขอยา แล้วก็คบค้าสมาคบกับหุบเขาราชายา

“แต่ว่านะน้องเฉิน ผู้มีพระคุณมีบุญคุณต่อฉันมาก มันไม่ง่ายเลยที่เขาจะร้องขออะไรขึ้นมา ฉันจะทำให้สุดความสามารถ คุณก็พักอยู่ที่นี่สักสองสามวันก่อนสิ ยาสมุนไพรสามชนิดนี้ ฉันจะพยายามช่วยหามาให้คุณอย่างเต็มที่!”

เย่าหมิงพูด

ตอนแรกเฉินเกออยากจะพูดว่า ดีที่สุดอย่าเกินสามวัน

เพราะหลังจากสามวันไปแล้ว แม้จะเอายาสมุนไพรมาให้มันก็ไม่มีประโยชน์แล้ว

แต่ดูจากความหมายเขาแล้ว เฉินเกอก็ไม่กล้าทำให้เขาลำบากใจ

ได้แต่รอดูไปพลางๆก่อน

“อย่างงี้ละกันน้องเฉิน ฉันยังมีห้องเล็กอยู่ห้องนึง เดี๋ยวฉันจะไปช่วยคุณเก็บกวาด คุณพักอยู่ที่นี่ชั่วคราวไปก่อน ฉันจะไปวิ่งหามาให้คุณ อย่างน้อยก็พยายามให้ได้พบคุณของหุบเขา!”

หลังจากพูดจบไปครู่ เย่าหมิงก็จัดหาที่พักให้เฉินเกอเรียบร้อยก่อน

จากนั้นเขาก็หยิบจดหมาย รีบไปจัดการ

อยู่ที่หุบเขาราชายา เฉินเกอว่างไม่มีอะไรทำ

เดิมที ในความจำของเขามีแต่วิธีลับการกลั่นยาอายุวัฒนะเต็มไปหมด

การติดต่อครั้งแรกของเฉินเกอ ก็อยากจะรู้ และเข้าใจมากยิ่งขึ้น

เมื่อครู่ตอนที่เย่าหมิงพาเขามา เฉินเกอก็จับตาดูเห็นว่า บนผนังหน้าผาเตี้ยๆด้านนอก มีการแกะสลักลวดลายขั้นตอนของการกลั่นยาอายุวัฒนะไว้มากมาย

ยังไงก็ว่างไม่มีอะไรทำอยู่แล้ว เฉินเกอจึงเดินออกไปดูที่นั่นรอบๆ

เฉินเกอมองไปรอบนึง

วิชาลี้ลับกลั่นยาอายุวัฒนะของหุบเขาราชายานั้น ส่วนมากใช้คนกลั่น วิธีการสกัดเครื่องยาสมุนไพร ดูจะยุ่งยากมากกว่า

นี่มันต่างจากในความจำของตนเองค่อนข้างเยอะ

อย่างเช่นต้นสมุนไพรนี้ การสกัดด้านบนบอกไว้ว่า อันดับแรกต้องกลั่นให้บริสุทธิ์ โดยใช้ยาน้ำพิเศษ

ส่วนถ้าเป็นตามวิธีการกลั่นยาอายุวัฒนะตามความจำของเขาก็คือ สามารถเร่งใช้กำลังภายในกลั่นให้บริสุทธิ์ได้เลย

หญิงสาวชุดกีฬาพูด

ไม่นาน ก็เห็นหญิงสาวที่มีเอกลักษณ์เฉพาะตัวคนนึง ซึ่งเห็นได้ชัดว่าโตกว่าหน่อย ดูแล้วน่าจะอายุประมาณยี่สิบสามเดินมา

“พี่เมิ่งเฟย!”

และในตอนที่หญิงสาวเดินมา สายตาของผู้ชายจำนวนไม่น้อยต่างเป็นประกาย

ในขณะเดียวกันก็ทำความเคารพ พยักหน้าให้กับนางแล้วเรียก

“พี่เมิ่งเฟย พี่รีบมาดูสิ ไม่ใช่ว่าพี่ขาดเหยื่อหรือ ฉันหามาให้พี่แล้ว!”

“เมิ่งเหยา เขาเป็นใคร? คุณถึงมาแขวนเขาไว้ตรงนี้?”

และเมิ่งเหยาก็เดินเข้ามาโอบไหล่ มองไปที่เฉินเกอเล็กน้อย ก็อดไม่ได้ที่จะหันไปยิ้มเจื่อนๆให้น้องสาวตนเอง

“ฉันก็ไม่รู้ ตอนแรก ฉันเตรียมจะใช้ตาข่ายใหญ่นี้ไว้จับพวกคนใช้ แต่พวกเขาไม่กล้าออกมา ในทางกลับกัน ฉันเห็นคุณน่าเกลียดนี่เดินเตร็ดเตร่ไปทั่วหุบเขาพวกเรา ฮ่าๆ ก็เลยจับเขาไว้!”

เย่าเมิ่งเหยากล่าวหัวเราะ

“เมิ่งเหยา เขาคงไม่ใช่ลูกของพ่อค้าร่ำรวยที่มาขอยาใช่ไหม? ถ้าใช่หล่ะก็ มันจะวุ่นวาย!”

มีวัยรุ่นคนนึงกล่าวเตือน

เย่าเมิ่งเฟยก็มองไปทางน้องสาว

“จะเป็นไปได้ยังไง ก่อนจะจับ ฉันก็จับตาดูหมอนี่นานแล้ว เขาสวมชุดธรรมดาขนาดนี้ ต้องไม่ใช่คุณชายแน่ อีกอย่างก็ดูโง่ๆ ฮ่าๆ ฉันบอกให้เขามา เขาก็มาจริงๆ พวกคุณไม่ต้องกังวลไป ฉันจะถามเขา!”

เย่าเมิ่งเหยาพูดอย่างลำพองใจ

จากนั้นก็เก็บกิ่งไม้ก้านนึงขึ้นมาจากพื้น ชี้ไปที่เฉินเกอแล้วพูดว่า: “นี่ คุณน่าเกลียด ฉันขอถามคุณว่า คุณคือลูกชายของพ่อค้าร่ำรวยที่มาขอยาหรือไม่?”

เฉินเกอไม่รู้ว่าชายหญิงกลุ่มนี้ทำอะไร แต่ฟังความหมายพวกเขาแล้ว เหมือนจะเป็นคนในหุบเขา

ในเมื่อไม่เข้าใจ เฉินเกอก็ไม่รู้จะยังไง

เพียงแค่ส่ายๆหัว

“ฮ่าๆ ดูสิ เขาไม่ใช่ อีกอย่าง เขาทำหลบๆซ่อนๆ สวมชุดธรรมดาขนาดนี้ ไม่แน่อาจจะแอบเข้ามาก็ได้ ให้เขาเป็นเหยื่อหน่ะเหมาะแล้ว!”

เย่าเมิ่งเหยาพูด

“งั้นก็ได้ จับเขาขึ้นมาแล้วพาไป!”

สุดท้าย เย่าเมิ่งเฟยก็เหลือบมองเฉินเกอนิ่งๆ แล้วเอ่ยปาก