ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน นิยาย บท 717

บทที่717 รายงาน

เฉินเกอถลึงตามองเธอหนึ่งที ผู้หญิงแบบนี้ ตัวเขาขี้เกียจจะเข้าไปยุ่งเกี่ยวด้วย

เขาจึงปลีกตัวออกมาเพื่อมุ่งหน้าไปที่วิลล่าสปา

แน่นอนว่าเฉินเกอไม่ได้ไปที่วิลล่าสปาเพื่อพักผ่อน

แต่เพราะคนที่นั่นรู้จักตนเอง และให้พวกเขาช่วยโทรหาหลี่เจิ้นกั๋วได้

แจ้งให้เขาทราบว่าตนเองมาถึงแล้ว

ในระหว่างที่โทรศัพท์เมื่อหลี่เจิ้นกั๋วได้ยินว่าเป็นตนเอง แน่นอนว่าทั้งเคารพและยำเกรง

“คุณชายเฉิน คุณไม่เป็นไร! นั่นดีมากเลยครับ!”

หลี่เจิ้นกั๋วพูดขึ้นอย่างตื่นเต้น

“อือ มีบางเรื่อง ฉันจะรอนายกลับมา อยากได้ยินคำอธิบายจากนายหน่อย!”

เฉินเกอพูดขึ้นอย่างเรียบเฉย

“ผมเข้าใจแล้วครับคุณชายเฉิน ตอนนี้กำลังกลับไป เรื่องนี้ต้องรายงานให้คุณทราบด้วยตัวเอง!”

หลี่เจิ้นกั๋วรีบพูดขึ้น

ตามความหมายของเขา คำพูดลุงสองคงจะถูกต้องแล้วจริง ๆ ดูแล้วเรื่องนี้คงไม่ใช่ความบังเอิญ

และเจิ้นกั๋วจะต้องรู้อะไรบางอย่างแน่

เจิ้นกั๋วทางนั้นไม่รู้ว่าเรื่องอะไรแต่ดูรีบร้อน น้ำเสียงของเขาฟังดูกระวนกระวายเล็กน้อย เฉินเกอไม่ได้ซักไซ้อะไรมากมาย แต่รอเขากลับมาในวันพรุ่งนี้

จนถึงวันต่อมา

เฉินเกอรอหลี่เจิ้นกั๋วอยู่ที่วิลล่าสปา

ว่างและไม่มีอะไรทำ เฉินเกอจึงได้เดินเล่นอยู่ในวิลล่า

จำได้ว่าสมัยที่มาเที่ยวเล่นที่วิลล่านั้น ตอนนั้นเพิ่งจะกลับสู่ความเป็นคุณชายเฉินได้ไม่นาน เกิดเรื่องน่าขำที่นี่มากมาย

ตอนนี้คิดย้อนกลับไปก็คิดว่าช่วงเวลานั้นช่างเป็นช่วงเวลาที่งดงาม

เขาเดินไปมาอยู่ในวิลล่า

ก็มีเสียงดังโหวกเหวกดังเข้าหู

“แก ๆ ๆ ไม่มีตารึไง รู้ไหมว่าเสื้อตัวนี้มันแพงแค่ไหน?”

ขอโทษค่ะ ๆ! ฉันไม่ได้ตั้งใจ ไม่ได้ตั้งใจจริง ๆ!”

“หึ วิลล่าใหญ่ขนาดนี้ ให้ใครทำงานเป็นพนักงานต้อนรับก็ได้อย่างนั้นเหรอ จะหาทั้งทีก็หาคนใส่แว่นหน่อยไหม? ไม่อยากจะเชื่อเลยเนี่ย เธอว่าควรทำยังไงดีล่ะทีนี้?”

ผู้หญิงคนหนึ่งกำลังจับคอเสื้อของพนักงานเสิร์ฟในวิลล่าแล้วเอานิ้วจิ้มหน้าผาก

บนพื้นแชมเปญสาดกระจายไปทั่ว

ดูแล้วพนักงานต้อนรับคนนี้ทำแชมเปญหกใส่เธอ แถมดูแล้วพนักงานต้อนรับคนนั้นเหมือนจะดูเหมือนจะเสียหลักหลังจากถูกชน

เรื่องพวกนี้เฉินเกอก็ไม่ได้ใส่ใจ เรื่องขัดแย้งแบบนี้เป็นเรื่องที่เห็นได้ดาษดื่นตามสถานบันเทิงอยู่แล้ว เขาเชื่อว่าพนักงานจะจัดการเรื่องพวกนี้ได้

แต่ว่าเมื่อเฉินเกอปรายตามองไปเพื่อดูหน้าตาของคนเหล่านั้นให้ชัด กลับอดไม่ได้ที่จะตกตะลึง

ช่างบังเอิญเสียจริง คนเหล่านั้นไม่ใช่ใคร เธอคือคนที่เจอกันเมื่อวานที่ชื่อหลี่เวยเวยนั่น เพื่อนร่วมชั้นของฮุยจื่อ

แน่นอน นี่ไม่ใช่เหตุผลที่ทำให้เฉินเกอตกตะลึง แต่เป็นเพราะพนักงานต้อนรับคนนั้นที่โดนกระชากคอ

ดูยังไงก็คุ้นหน้า เฉินเกอต้องหันไปดูให้ชัดอีกครั้ง

แต่ไม่ใช่เพื่อนร่วมชั้นของตนเอง

เฮาหลานลันเหรอ!

เป็นเฮาหลานลัน!

เฉินเกอกะพริบตารัว ๆ

ทั้งสองเป็นเพื่อนร่วมชั้นกัน ในตอนแรกที่เฉินเกอยังเป็นเพียงนักเรียนยากจน นักเรียนร่วมชั้นที่ยากจนที่ทำงานอาสาสมัครด้วยกัน

ครอบครัวของเธอฐานะไม่ดีนัก แต่นิสัยของเธอนั้นแข็งแกร่งและผลการเรียนของเธอก็ดีมาก

ในตอนนั้นก็มีความสัมพันธ์ที่ดีกับเฉินเกอเหมือนกัน

ทำไมถึงเป็นเธอได้?

เมื่อมองไปที่เธอเฉินเกอก็เดินเข้ามา

และก็ไม่รู้ว่าหลี่เวยเวย เพิ่งจะเคยสวมเสื้อสวยเป็นครั้งแรกหรืออย่างไร แค่ทำเสื้อเธอเปื้อนแค่นิดเดียวถึงกับ จะต้องทำเหมือนกับทำให้เธออับอายถึงขนาดนี้

เธอชักจะเอาใหญ่แล้ว

มีการฉีกขาดก่อนที่จะสั่น

ถึงตอนนี้อยากจะเงยหน้าขึ้นมองและตบเฮาหลานลัน

เฉินเกอเดินเข้ามาและดึงเฮาหลานลันไปจึงตบไม่โดนหน้าของเฮาหลานลัน

“เป็นแกอีกแล้ว?”

และหลี่เวยเวยก็ต้องเห็นเฉินเกออย่างแน่นอน

ข้าง ๆ เธอก็ยังเป็นกลุ่มเพื่อนกลุ่มเดิม

“อะไร ๆ? แกไอ้ห่วยนี่ป่วยรึเปล่า? จู่ ๆ ก็จะมาตบตีฉัน?”

หลี่เวยเวยโมโหขึ้นอีก

และเพียงไม่นาน ชายอายุราวสี่สิบกว่าก็รีบวิ่งเข้ามา

“คุณชายเฉินครับ!”

ชายวัยกลางคนวิ่งเข้ามาพร้อมเหงื่อโทรมกาย

หายใจหอบ

เพียงแต่เขาวิ่งมาพร้อมกับโค้งคำนับและกล่าวทำความเคารพ

เมื่อวานนี้เฉินเกอก็ไม่ได้เจอกับเขา ดูเหมือนว่าเขาจะเป็นพนักงานใหม่ที่วิลล่าสปาแห่งนี้ และไม่รู้ว่าเขามีตำแหน่งรับผิดชอบอะไร

อย่างไรก็ตามเขาใช้มือข้างเดียวล้วงกระเป๋าและพูดขึ้น: “วิลล่าไม่ต้อนรับคนกลุ่มนี้ เชิญพวกเขาให้รีบออกไป!”

ทันทีที่เฉินเกอเอ่ยปากกลับทำให้หลี่เวยเวย และกลุ่มหญิงสาวต้องตกตะลึง เฮ้ย จู่ ๆ เขาก็สามารถสั่งงานหัวหน้าใหญ่ของที่นี่ได้ ไม่หรอกมั้ง?

“คุณชายเฉิน คุณบอกว่าจะมาช่วงเที่ยงไม่ใช่เหรอครับ? มาเช้าจังนะครับ!”

ชายวัยกลางคนคนนั้นเหลือบมองเฉินเกอและจากนั้นก็ไม่สนใจ เขาเดินมาตรงหน้าพี่ยี่คนนั้น ก้มโค้งประสานมือและพูดขึ้น

“เพื่อนของฉันกำลังรีบ นอกจากนี้วิลล่าสปาก็ใหญ่มากขนาดนี้ ฉันจะเดินไปรอบ ๆ ในช่วงบ่ายวันเดียวได้อย่างไร!”

เฉินยี่ยิ้มจาง ๆ

“ฮ่า ๆ ๆ!”

ในตอนนี้กลุ่มหญิงสาวต่างพากันหัวเราะ

“เมื่อกี้ฉันกลัวแทบตาย!” หลี่เวยเวยตบเบา ๆ ที่หน้าอกของเธอและหัวเราะขณะที่เธอตบเบา ๆ

“เอ คุณผู้หญิง ทำไมถึงตกใจล่ะครับ?”

ชายวัยกลางคนถามขึ้นด้วยความสงสัย

“ฮ่า ๆ ๆ ก็เพราะไอ้โง่ นั่นหัวหน้าเจ้า เมื่อกี้คุณไม่ได้ยินว่าไอ้โง่นั่นมันพูดอะไรเหรอคะ? คุณเรียกคุณชายเฉิน เขายังเข้าใจผิดคิดว่าคุณเรียกเขา จู่ ๆ ก็ยังบอกให้คุณนำตัวพวกเราออกไป! ตลกตายละ!”

หลี่เวยเวย กำท้องของเธอและพูด

“นั่นสิ คุณดูเขาสิ แกล้งทำเป็นขนาดนี้ ทำยังกับเป็นเรื่องจริง!”

หญิงสาวในกลุ่มก็พูดด้วยรอยยิ้ม

“ใช่ครับ เมื่อกี้ผมก็งง ผมเรียกคุณชายเฉิน ไอ้หนุ่มนี่ก็ดันพูดขึ้นมาอะไรวะ?”

หัวหน้าเจ้าตะโกนขึ้นอย่างเย็นชา