ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน นิยาย บท 891

แต่กลับไม่รับประกันได้ถึงสถานการณ์เกาะโยวหลง อีกทั้งยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าต่อจากนี้ไปเฉินเตี๋ยนชางจะใช้วิธีใดมาต่อกรกับตน

แต่ถ้าหากออกจากที่นี่และไปโวกั๋ว ก็ยังไม่รู้แน่ว่าจะหาเผ่าไห่ต้องได้หรือไม่ แม้ว่าจะหาเจอ ก็อาจจะเป็นอย่างที่ซินแสกุ่ยพูดว่าลูกหลานของเผ่าพันธุ์นี้ลืมเกาะโยวหลงไปนานแล้ว อีกทั้งยังมีแนวโน้มอย่างยิ่งที่จะเสียเวลาของพวกเขาไปเปล่าๆ

ชั่วขณะหนึ่ง เฉินเกอตกอยู่ในความยุ่งเหยิง

ซินแสกุ่ยรออย่างเงียบ ๆ โดยไม่ได้เร่งอะไร อีกทั้งยังไม่ได้พูดอะไรด้วย

จนกระทั่งเกือบครึ่งชั่วโมงต่อมา เฉินเกอก็ค่อยกระแอมออกมา จากนั้นก็ลุกขึ้นเดินไปมาในห้องนั่งเล่นและหยุดอยู่หน้าซินแสกุ่ย

ซินแสกุ่ยเงยหน้าขึ้นมองไปที่เขา

"ไปโวกั๋วเถอะ" เฉินเกอนิ่งเงียบไป ก่อนจะพูดขึ้นเรียบๆ

"แล้วสถานการณ์ที่นี่ล่ะ?" ซินแสกุ่ยถาม

"ไม่สนแล้ว ตราบใดที่เราสามารถรู้ที่ตั้งของเกาะโยวหลงจากปากของเผ่าไห่ต้อง อย่างนั้นอำนาจในการเป็นฝ่ายเริ่มก่อนก็อยู่ในมือของพวกเรา การอยู่ที่นี่รังแต่จะถูกกระทำ" เฉินเกอส่ายหัว เวลาครึ่งชั่วโมงเมื่อครู่นี้ เขาแทบนึกถึงสถานการณ์ที่เป็นไปได้เกือบทั้งหมด

"ฉันฟังนาย" ซินแสกุ่ยไม่ได้พูดอะไรต่อ

"อย่างนั้นก็เตรียมตัวสักหน่อย ออกเดินทางในอีกสองวันข้างหน้า ส่งเหลียงลู่กลับไปหัวเซี่ยก่อน แล้วก็ค่อยไปโวกั๋วทันที" เฉินเกอพยักหน้าและเอ่ยขึ้น

"บอกพวกเขาไหม?" ซินแสกุ่ยชี้ไปที่พวกเขา ซึ่งก็คือไป๋เสี่ยวเฟยและลูกศิษย์ของตำหนักสวนหยาง

"ไม่ต้อง ค่อยบอกก่อนจากไปก็พอ" เฉินเกอส่ายหัว

——

ในตอนเย็น หลังทานอาหารเย็นเฉินเกอก็กลับมาที่ห้องของเขาโดยตรง เขาต้องการวางแผนการเดินทางไปโวกั๋ว ท้ายที่สุดแล้วนี่มันเกี่ยวข้องกับความปลอดภัยของพ่อแม่และน้องสาวของเขา เฉินเกอไม่อาจผลีผลาม อีกทั้งการหาเผ่าไห่ต้องให้เจอก็ไม่ใช่เรื่องง่าย

ในเวลาเดียวกัน ลูกน้อยสองคนของเฉินอู่ เฉินต้าเอ้อและเฉินต้าซาน ก็เดินทางจากเกาะโยวหลงมาถึงเกาะกงในตอนกลางคืน พวกเขาไม่ได้หยุดที่ท่าเทียบเรืออย่างชัดเจนเหมือนสี่ครั้งก่อนหน้า แต่กลับหยุดอยู่ที่ชายฝั่งด้านหลังของเกาะกง

ยังไงก็ตามทั้งสี่คนก็เป็นคนที่ก่อนหน้านี้ถูกส่งมาเพื่อทดสอบความแข็งแกร่งของเฉินเกอภายใต้คำสั่งของผู้เฒ่า ทั้งสองคนแอบกำจัดเฉินเกอโดยดำเนินการตามคำสั่งลับที่ออกโดยเฉินอู่

"ต้าซาน นายว่าถ้าเกิดผู้นำตระกูลรู้เรื่องที่พวกเรากำลังทำเข้า จะเกิดอะไรขึ้นกับพวกเรา?" หลังจากหยุดเรือ เฉินต้าเอ้อก็เป็นฝ่ายนำขึ้นเกาะ แต่กลับไม่ได้เข้าไปโดยตรง แต่นั่งลงบนหินที่ชายฝั่งและถามด้วยเสียงต่ำ

"ยังจะทำอะไรได้อีก? ก็ต้องไม่มีจุดจบที่ดีแน่" เฉินต้าซานส่ายหัวและยิ้มอย่างขมขื่น

"ไม่น่าจะมีปัญหาอะไรมั้ง ยังไงเสียนี่ก็คืองานที่พวกเราได้รับมอบหมายจากเฉินอู่ เขาเป็นศิษย์คนสุดท้ายของผู้นำตระกูล หากเกิดเรื่องขึ้นก็สามารถรับไว้ได้แน่" เฉินต้าเอ้อเหลือบมองที่เกาะ

"อย่าพูดถึงเรื่องไร้สาระพวกนี้อีกเลย รีบไปกำจัดเฉินเกอนั่นให้เสร็จแล้วรีบกลับหน่อยดีกว่า ยิ่งยืดเวลาออกไปเท่าไหร่ ก็ยิ่งไม่เกิดผลดีต่อพวกเราเท่านั้น" หลังจากที่เฉินต้าซานขึ้นมา เขาก็เดินตรงไปที่เกาะ

ทั้งสองหายตัวไปในยามค่ำคืนของเกาะ

ในห้อง เฉินเกอจัดการเรียบเรียงเรื่องที่หลังจากไปถึงโวกั๋ว อย่างคร่าวๆ ขณะที่เขากำลังเตรียมตัวจะเข้านอน ทันใดนั้นเขาก็รู้สึกผิดปกติ อีกทั้งพลังจิตเทพเก้าภพในร่างกายของเขาเองก็พลุ่งพล่านขึ้นมาอย่างควบคุมไม่ได้

มีผู้ฝึกตนกำลังใกล้เข้ามา

นี่เป็นความคิดแรกในใจของเฉินเกอ

เขาพลิกตัวแล้วลุกออกจากเตียง เฉินเกอยืนอยู่ข้างขอบหน้าต่าง สัญชาตญาณการแจ้งเตือนอัตโนมัตินั้นก็หมายความว่าอีกฝ่ายหนึ่งอยู่ใกล้เขามาก

เขาเปิดม่านด้วยนิ้วของเขา และหรี่ตาและมองออกไป

ความสูงสองชั้น ไม่ถือเป็นอันตรายต่อผู้ฝึกฝนเหล่านี้

เฉินเกอตบให้ชายอีกคนล่าถอยไป จากนั้นเขาก็กระโดดลงไป เมื่อฝ่ายก่อนหน้ายังคงยืนไม่มั่นคง ก็แตะไปอย่างเด็ดขาด

"พรูด!"

เฉินต้าเอ้อไม่ทันได้โต้ตอบเลยสักนิด เมื่อเขาต้องการที่จะป้องกันตัว เขาก็รู้สึกเจ็บแปลบที่หน้าอกของตน จากนั้นก็กระอักเลือดออกมาคำหนึ่งและก้าวถอยหลังไปสองสามก้าวเพื่อจับชั้นไม้ที่อยู่ข้างๆ เขาพยุงตัวเอาไว้

"ต้าเอ้อ นายไม่เป็นไรใช่ไหม??" เฉินต้าซานกระโดดตามเฉินเกอลงมา เมื่อเห็นสิ่งที่เกิดขึ้นก็รีบถามอย่างรวดเร็ว

"ฉันไม่เป็นไร รีบลงมือเร็วเข้า อย่ารีรอ!" เฉินต้าเอ้อกุมหน้าอกของเขาและหอบหายใจ ก่อนจะตะโกนด้วยเสียงต่ำในเวลาเดียวกัน

แต่เดิมพวกเขาต้องการฉวยโอกาสลอบสังหารเฉินเกอในตอนกลางคืน แต่คิดไม่ถึงว่าจะถูกค้นพบ หากสิ่งนี้ดึงดูดความสนใจของผู้อื่น แม้ว่าพวกเขาจะฆ่าเฉินเกอได้ ผู้คนบนเกาะก็จะเห็นสถานการณ์และอาจแพร่กระจายไปถึงเกาะโยวหลง

"นายพักก่อน ฉันจะจัดการเขาเอง!" เฉินต้าซานถือมีดสั้นเอาไว้ จากนั้นก็มองไปที่เฉินเกอด้วยดวงตาแดงก่ำ ก่อนที่เสียงของเขาจะจบลงเงาของเขาก็พุ่งไปข้างหน้า มีดสั้นในมือสว่างขึ้นมาทันที

เฉินเกอหันกลับมาทันที จากนั้นก็ใช้มือข้างหนึ่งตบแขนของเขา ส่วนมืออีกข้างตบที่หน้าอก

เฉินต้าซานรีบสู้หลับทันที มือซ้ายถือมีดสั้นไว้และพุ่งเข้าแทงที่หน้าอกของเฉินเกออย่างแรง

เมื่อเห็นมีดสั้น รอยยิ้มบนใบหน้าของเฉินเกอก็หายไปในทันที เขาตระหนักได้ชัดเจนว่าชายที่อยู่ข้างหน้าคนนี้ต้องการจะฆ่าเขา และไม่เหมือนที่สี่คนก่อนหน้านี้บอกเขาว่าเป็นเฉินเตี๋ยนชางส่งมาเพื่อทดสอบความแข็งแกร่งของตน

"นายอยากฆ่าฉัน?" จู่ๆ เฉินเกอก็จับข้อมือเขา ตามองมีดสั้นแล้วถามอย่างเรียบๆ

"ต้าเอ้ออย่ามัวแต่ตะลึง รีบมาช่วยฉัน!" เฉินต้าชานไม่คาดคิดมาก่อนว่าจู่ๆ เฉินเกอจะสามารถคลี่คลายการโจมตีของเขาได้ อีกทั้งยังจับตัวเขาได้ ดังนั้นเขาจึงตะโกนอย่างรวดเร็ว