ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน นิยาย บท 892

เมื่อได้ยินเสียงร้องของเฉินต้าซาน เฉินต้าเอ้อก็รีบพุ่งเข้าไปโดยไม่ลังเล

"คลิก!"

ดวงตาของเฉินเกอหรี่ลงเล็กน้อย จากการต่อสู้เมื่อครู่นี้ เขารู้ว่าลูกศิษย์ตระกูลเฉินทั้งสองคนตรงหน้าไม่ได้มาเพื่อทดสอบพลังของเขาง่ายๆแบบนั้น แต่ยังต้องการฆ่าตนเองด้วย ในเมื่อเป็นแบบนี้ เฉินเกอก็ย่อมไม่ยอมปล่อยพวกเขาไปง่ายๆ

เขาออกแรงที่ฝ่ามือและบิดมัน จากนั้นเสียงของกระดูกที่แตกหักออกก็ดังขึ้นมา ข้อมือของเฉินต้าซานถูกหักไปอย่างแรง ฝ่ามือและแขนของเขากลายมามีรูปร่างโค้งงอบิดเบี้ยว

"มือฉัน!" เมื่อรู้สึกถึงความเจ็บปวดอย่างรุนแรง สีหน้าของเฉินต้าซานก็เปลี่ยนเป็นเจ็บปวดในทันใด เขาออกแรงดิ้นรนอย่างหนัก และถอยหลังไปสองก้าวแล้วนั่งลงกับพื้น

"เฉินเกอ นายถึงกับกล้าเข้าใกล้เกาะโยวหลงของเรา อย่างนั้นก็อย่าได้มีชีวิตกลับไปอีกเลย!" เมื่อเห็นว่าเฉินเกอทำร้ายน้องชายของตน เฉินต้าเอ้อก็โกรธทันที เขาคว้ามีดสั้นในมือแล้วพุ่งไปหาเฉินเกออีกครั้ง

เมื่อจัดการกับคนก่อนหน้าไปแล้ว การสู้ตัวต่อตัวแบบนี้ เฉินเกอก็สามารถปราบเขาได้อย่างง่ายดาย จากนั้นก็โยนมีดสั้นออกไปทางหนึ่ง ส่วนเฉินต้าเอ้อถูกเฉินเกอเหยียบลงบนพื้น

"นายปล่อยฉันนะ!" เฉินต้าเอ้อจ้องมองด้วยความสยดสยอง เขาไม่คิดว่าจู่ๆเฉินเกินที่แสดงความแข็งแกร่งอย่างกะทันหันจะทำให้ตนไม่สามารถต้านทานเขาได้เลยสักนิด ราวกับว่าตรงหน้ามีประกายวาบผ่าน จากนั้นเขาก็ถูกเหยียบย่ำลงกับพื้น เขาออกแรงดิ้นอย่างหนัก แต่ความแข็งแกร่งของเฉินเกอมีมากอย่างยิ่ง ไม่ว่าจะพยายามออกแรงมากแค่ไหนก็สลัดไม่หลุด

เมื่อมองไปที่คนหนึ่งซึ่งตนกำลังเหยียบอยู่และอีกคนที่กุมข้อมืออันสั่นเทาอยู่ไม่ไกล เฉินเกอก็จุดบุหรี่ขึ้นมวนหนึ่งและค่อยๆ พ่นลมสองครั้ง

ในไม่ช้า เสียงภายนอกก็ดึงดูดพวกไป๋เสี่ยวเฟยให้ออกมา

ซินแสกุ่ยรีบวิ่งไปด้านหน้า และเข้าวไปหาเฉินเกอ เมื่อมองสถานการณ์ที่นี่ เขาก็ถามเสียงต่ำ "เป็นคนที่ตระกูลเฉินส่งมาหาเรื่องอีกแล้วเหรอ?"

"คราวนี้ไม่ใช่แค่มาหาเรื่องเท่านั้น แต่พยายามจะฆ่าฉันด้วย" เฉินเกอหรี่ตาลง ถ้าไม่ใช่เพราะเห็นแก่ความเป็นคนตระกูลเฉินของพวกเขา ตั้งแต่ที่ตนรู้แรงจูงใจของพวกเขา คนพวกนี้ก็คงถูกฆ่าไปแล้ว

"ฆ่านาย?"

"คนที่เคยมาหาเรื่องก่อนหน้านี้พวกนี้ บอกว่าเป็นเพราะได้รับคำสั่งจากหัวหน้าตระกูลให้มาทดสอบความแข็งแกร่งของนาย หรือว่าจู่ๆปู่ของนายจะเปลี่ยนใจงั้นหรือ?" ซินแสกุ่ยคิดว่ามันเหลือเชื่อ

"อาจจะ" เฉินเกอส่ายหัวและยิ้ม ในความทรงจำของเขาไม่เคยมีความจำที่เคยมีร่วมกับเฉินเตี๋ยนชางเลยสักนิด สำหรับปู่คนนี้ เขาก็แค่มีความสัมพันธ์ทางสายเลือดเท่านั้น ไม่รู้จักลักษณะนิสัยและพฤติกรรมของเขาแต่อย่างใด

แต่ในใจของเฉินเกอก็มีความสงสัยอยู่บาง ทำไมหัวหน้าตระกูลคนเดียวตระกูลเฉินผู้ใหญ่โต กลับเปลี่ยนใจได้ง่ายขนาดนี้ แต่ก่อนที่เขาจะคิดทบทวนได้ ความคิดหนึ่งก็ปรากฏขึ้นในหัวของเขา เฉินเกอยิ้มอย่างแผ่วเบาและกล่าวว่า "อาจเป็นไปได้เช่นกันว่า เป็นคนอื่นๆ ในตระกูลเฉินที่ส่งพวกเขามา ท้ายที่สุดแล้วตระกูลเฉินก็ไม่ได้มีแค่หัวหน้าตระกูลคนเดียว"

"หมายถึงอะไร?" ซินแสกุ่ยเกาหัวของเขา

"พาพวกเขาเข้ามา ฉันจะลองถามพวกเขาด้วยตัวเอง ดูสิว่าใครในตระกูลเฉินที่ต้องการจะฆ่าฉัน!" เฉินเกอวางเท้าลง จากนั้นก็ดึงเฉินต้าเอ้อขึ้นจากพื้นแล้วลากเขาไปที่ห้องนั่งเล่น ไม่ว่าเขาจะดิ้นรนอย่างไร ก็ล้วนไม่สามารถสลัดเฉินเกอได้

ห้านาทีต่อมา

เฉินเกอนั่งบนโซฟาพร้อมบุหรี่ในมือ

เฉินต้าเอ้อและเฉินต้าซานยืนอยู่ข้างหน้าด้วยใบหน้าที่ไม่ยอมแพ้ ส่วนมีดสั้นนั้น วางอยู่บนโต๊ะตรงหน้าเฉินเกอ

"ลองพูดมาเถอะ เป็นผู้เชี่ยวชาญของตระกูลเฉินคนใดที่ส่งนายมาสู้กับฉัน?" เมื่อสูบบุหรี่จนใกล้จะหมดมวน เฉินเกอก็มองขึ้นไปที่พวกเขาและถามอย่างเรียบๆ

"เฉินเกอ ตอนนี้พวกเราสองพี่น้องตกอยู่ในมือคุณแล้ว นายอยากจัดการยังไงก็เชิญ อย่ามัวแต่พูดพล่าม พวกเราไม่บอกอะไรนายทั้งนั้น!" เฉินต้าเอ้อมองไปที่เฉินเกอด้วยดวงตาแดงก่ำ

"นายคิดจะทำอะไร?" เมื่อเห็นเฉินเกอ เฉินต้าซานกลืนน้ำลายและกลัวอยู่บ้าง

"ไม่ทำอะไร ฉันก็แค่อยากรู้จักนายสักหน่อย" เฉินเกอยิ้มอย่างแผ่วเบา ก่อนจะเอื้อมมือไปจับข้อมือของเขาและออกแรงหักอีกครั้ง

คลิก...

เสียงกระดูกหักดังขึ้นอีกครั้ง

เมื่อได้ยินเสียงนี้ ไป๋เสี่ยวเฟยและซินแสกุ่ยก็ขมวดคิ้วอย่างช่วยไม่ได้ ขณะที่เหลียงลู่เดินตรงกลับไปที่ห้องทันที เธอไม่เคยเห็นสถานการณ์แบบนี้ อีกทั้งยังไม่คาดคิดว่าเฉินเกอจะโหดร้ายถึงขนาดนี้และหักข้อมือของผู้คนได้ทั้งอย่างนั้น

"เฉินเกอ นาย..." ความเจ็บปวดอันรุนแรงทำให้เฉินต้ากัดฟันจนหัก

บาดเจ็บสาหัสติดต่อกันสองครั้งแบบนี้ ในใจของเฉินต้าซานรู้ดีว่ามือขวาของเขาพิการแล้ว ต่อให้เขาจะกลับไปรักษาที่ตระกูลก็ใช้งานไม่ได้อีก

สำหรับผู้ฝึกฝนคนหนึ่ง ข้อมือพอการก็ไม่ต่างกับโทษประหารชีวิต

"เฉินเกอ หากนายคิดจะฆ่าก็ฆ่าเลย อย่ามาทรมานพวกเรา!" เฉินต้าเอ้อกำหมัดของเขา ถ้าเขาไม่รู้ว่ามีช่องว่างความแข็งแกร่งที่ใหญ่ขนาดนี้ระหว่างตนเองกับเฉินเกอ ไม่อย่างนั้นเขาคงสู้ตายแล้ว

"เห็นแก่แซ่เฉินของพวกเรา ฉันจะให้โอกาสพวกนายอีกครั้ง จงตอบคำถามของฉันอย่างว่าง่ายซะ แล้วฉันจะพิจารณาปล่อยพวกนายไป ให้พวกนายกลับไปที่เกาะโยวหลงอย่างปลอดภัย มิฉะนั้น พวกนายก็จะได้แต่ต้องติดตามอยู่ข้างฉันแล้ว ส่วนเรื่องที่ว่าแขนขาจะขาดๆหายๆไปตอนไหน ก็ขึ้นอยู่กับอารมณ์ของฉัน"

ขณะที่พูด เฉินเกอก็จับข้อมือของเฉินต้าซานอีกครั้ง