ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน นิยาย บท 893

ในขณะที่เฉินเกอกำลังจะออกแรง เฉินต้าเอ้อก็เปิดปากของเขาทันที

"รอก่อน!"

หลังจากผ่านช่วงเวลาแห่งการต่อสู้ทางอุดมการณ์มาสักพัก เฉินต้าเอ้อก็ยอมเปิดปากของเขาเพื่อหยุดเฉินเกอเอาไว้ เขาและเฉินต้าซานเป็นพี่น้องกัน ฝึกฝนด้วยกันมาตั้งแต่เด็ก ตอนนี้เมื่อต้องมองดูพี่ชายของเขาถูกหักมือไปทั้งสองข้าง และไม่อาจเป็นผู้ฝึกฝนได้อีกในอนาคต รวมถึงอาจเป็นคนพิการไปตลอดชีวิต เขาก็ไม่มีทางทนมองมันได้

"โอ้?" เฉินเกอหยุดมือและมองมาที่เขา

"เฉินต้าเอ้อ ถ้านายพูดออกมา พวกเราจะไม่มีจุดจบที่ดีอะไรแน่!" เฉินต้าซานอดทนต่อความเจ็บปวด แม้ว่าพวกเขาจะอยู่กับ เฉินอู่มาหลายปีแล้ว ถือได้ว่าเป็นคนสนิท แต่พวกเขาก็รู้ว่าวิธีการของเฉินอู่นั้นโหดร้ายเพียงใด

"แต่ฉันทนดูนายเป็นคนพิการไปต่อหน้าไม่ได้!" เฉินต้าซานเอ่ยพร้อมกำหมัดและกัดฟันแน่น

"ใครส่งพวกนายมา เป็นเฉินเตี๋ยนชางหรือคนอื่นๆ ในตระกูลเฉิน?" เฉินเกอไม่สนใจเรื่องพวกนี้ เขาแค่ต้องการทราบสถานการณ์บนเกาะโยวหลง

"เป็นเฉินอู่" เฉินต้าเอ้อสูดลมหายใจเข้าลึกและเอ่ยขึ้น

"ใครคือเฉินอู่?" เฉินเกอได้ยินชื่อนี้เป็นครั้งแรก

"เฉินอู่เป็นเด็กบุญธรรมของหัวหน้าตระกูล และถือเป็นผู้สืบทอดตำแหน่งหัวหน้าตระกูลเฉินในอนาคต พวกเราเป็นคนสนิทของเขา อยู่ในมือของเขามาเกือบ 20 ปีแล้ว" เมื่อพูกชื่อเฉินอู่ออกมา เฉินต้าเอ้อกลับรู้สึกโล่งใจ

"ฉันไม่มีความแค้นอะไรกับเขา แม้แต่ชื่อก็เพิ่งเคยได้ยินเป็นครั้งแรก ทำไมเขาถึงอยากฆ่าฉัน หรือว่านี่เป็นสัญญาณของเฉินเตี๋ยนชาง?" เฉินเกอค่อนข้างสนใจเฉินอู่ผู้นี้ แม้ว่าเขาจะได้ยินเป็นครั้งแรก แต่ก็รู้สึกได้เบาๆว่าคนคนนี้ไม่เป็นมิตรต่อตัวเองมากนัก

"ไม่ นี่ไม่ใช่ความตั้งใจของหัวหน้าตระกูล แต่หัวหน้าตระกูลได้มอบหมายเรื่องต่อกรกับนายให้เขา สี่คนก่อนหน้านี้ถูกส่งมาโดย เฉินอู่ แต่กลับไม่คาดคิดว่านายจะแข็งแกร่งขนาดนี้ เฉินอู่กังวลว่าถ้านายได้รับการติดต่อกับเกาะโยวหลง นายก็อาจคุกคามตำแหน่งของเขาได้ ดังนั้นเขาจึงแอบส่งพวกเราเพื่อจัดการนาย" เฉินต้าเอ้อส่ายหัวและเอ่ย

"ฉันไปแทนที่เขา?" เฉินเกอตกตะลึงอยู่บ้าง

เห็นได้ชัดว่าเขาไม่คิดว่าจะได้ยินคำเหล่านี้ ครู่หนึ่งผ่านไป เขาก็หัวเราะดังลั่น

ตระกูลเฉินผู้ฝึกตนเป็นเรื่องที่ตนรู้หลังจากที่พ่อแม่ของเขาถูกจับตัวไป แม้ว่าเฉินเตี๋ยนชางจะเป็นปู่ของตน แต่เขาก็แค่มีความสัมพันธ์ทางสายเลือดเท่านั้น ตอนนี้หากจะบอกว่าเป็นคนแปลกหน้าหรือเข้าขั้นศัตรูก็ยังไม่มากเกินไปด้วยซ้ำ ความแค้นนี้ เฉินเกอต้องการให้ทั้งตระกูลเฉินสลายไปอย่างสมบูรณ์บนโลก

ส่วนเฉินอู่กลับมากังวลว่าตนจะไปแย่งตำแหน่งผู้สืบทอดตระกูลเฉิน

นี่ถือเป็นเรื่องน่าขันที่ตลกที่สุดที่เขาเคยได้ยินมาในรอบหลายปี

"ฉันบอกทุกอย่างที่นายอยากรู้แล้ว ตอนนี้ปล่อยพวกเราไปได้หรือยัง?" เฉินต้าเอ้อมองไปที่เฉินต้าซาน ตอนนี้ข้อมือของเขาเพิ่งหัก ถ้าสามารถกลับไปที่เกาะโยวหลงได้ทันก็ไม่แน่ว่ายังอาจมีวิธีที่จะช่วยเขาได้

"ยังมีอีก" เฉินเกอโบกมือ

"เกาะโยวหลงอยู่ที่ไหน จะเข้าไปได้อย่างไร?" เฉินเกอมองไปที่เขาและถามอย่างเรียบๆ

เรื่องนี้ เฉินเกอไม่มีความคาดหวังอะไร แต่เพราะสองคนข้างหน้าเขาคือคนสนิทของเฉินอู่ บางทีพวกเขาอาจรู้วิธีเข้าเกาะโยวหลง หากสามารถรู้จากปากของพวกเขาได้ก็ไม่จำเป็นต้องไปที่โวกั๋วเพื่อค้นหาเผ่าไห่ต้องและรู้เรื่องจากพวกเขาอีกต่อไป แบบนี้ก็จะช่วยลดปัญหาไปได้อย่างมาก

"ไม่รู้" เฉินต้าเอ้อส่ายหัว

"พวกนายออกมาจากเกาะโยวหลงและกำลังจะกลับไปที่เกาะโยวหลง ถ้านายไม่รู้แล้วจะกลับไปได้ยังไง?" เฉินเกอหัวเราะเยาะ

"พอแล้ว คำพูดพวกนี้ไว้ค่อยพูดทีหลัง กลับไปเก็บของเถอะ พรุ่งนี้เราจะไปจากที่นี่" เฉินเกอโบกมือ ตอนนี้เขาคิดเพียงแค่ต้องไปถึงโวกั๋วและหาเผ่าไห่ต้องให้เจอ และรู้วิธีที่จะไปยังเกาะโยวหลงให้ได้ ส่วนเรื่องอื่น เมื่อไปถึงเกาะโยวหลงแล้วค่อยคิดก็ยังไม่สายเกินไป

"จากไป? ไปไหน?" ไป๋เสี่ยวเฟยรู้สึกสับสน

"ไปโวกั๋ว" เฉินเกอโยนบุหรี่ครึ่งกล่องใส่มือของไป๋เสี่ยวเฟยและพูดอย่างเรียบๆ

ก่อนที่ไป๋เสี่ยวเฟยจะทันได้ถาม เฉินเกอก็เดินเข้าห้องไปแล้ว และได้แต่มองดูซินแสกุ่ย "พวกเราไปโวกั๋วเพื่ออะไร? ไหนบอกว่าจะหาเกาะโยวหลงต่อไปไง?"

"ไม่ต้องถามแล้ว ในเมื่อเฉินเกอทำแบบนี้ ก็ต้องมีเหตุผลของเขาแน่" ซินแสกุ่ยยิ้มและตบไหล่ไป๋เสี่ยวเฟย

——

เมื่อท้องฟ้าสว่างขึ้น

เฉินต้าเอ้อและเฉินต้าซานก็กลับไปถึงเกาะโยวหลง

"กำจัดทิ้งแล้วยัง?" เฉินอู่สูบซิการ์ที่นำกลับมาจากภายนอก นับตั้งแต่ที่เขารู้ว่าตนเองมีโอกาสที่จะเป็นผู้สืบทอดต่อจากหัวหน้าตระกูล ในใจของเขาก็เริ่มลำพองขึ้นมาทีละน้อย จนถึงขั้นบางครั้งเขาก็ถือว่าตัวเองเป็นหัวหน้าตระกูลเฉินไปแล้ว

"ไม่... ไม่ได้..." เฉินต้าเอ้อสั่นสะท้าน เมื่อคิดถึงคำพูดที่พูดกับเฉินเกอไปพวกนั้น ในใจของเขาก็รู้สึกกลัวอยู่บ้าง

"แขนนายเป็นอะไรไป?" เฉินอู่เงยหน้าขึ้น และเห็นแขนเสื้อเปื้อนเลือดของเฉินต้าซานเข้าพอดี