ทะเลทรายสีน้ำผึ้ง นิยาย บท 24

“ก๊อก ก๊อก”

“ใครคะ” หญิงสาวถามออกไป

“ผมเอง” จามาลตอบ มณีอินนิ่งเงียบพรางคิดในใจว่าเขาคงมาย้ำว่าไม่ให้เธอออกไปไหนให้อยู่แต่ในห้อง

“มีอะไรคะ ถ้าจะมาเตือนไม่ให้ดิฉันออกไปเดินข้างนอกก็ไม่ต้องแล้วนะคะดิฉันจำได้ดีค่ะไม่ต้องมาย้ำ” หญิงสาวพูดสะบัดเสียงใส่

“ก็ดีที่จำได้ แต่ตอนนี้มันยังไม่ถึงเวลา ยามีนะเรียกหาเธอแน่ะ รีบลงไปพบเถอะ” ชายหนุ่มบอกและเดินเลยกลับไปที่ห้องเมื่อหญิงสาวเปิดประตูออกมาก็ไม่พบเขาแล้ว เธอจึงเดินไปที่ห้องของยามีนะ

“พี่อิน” สาวน้อยยิ้มและวิ่งเข้ามากอดเธออย่างดีใจ

“คุณยามีนะหายแล้วจริงๆด้วยพี่ดีใจด้วยนะคะ” หญิงสาวบอกอย่างจริงใจ

“ค่ะ หายแล้วค่ะ เห็นพี่ชายบอกว่าคุณอินมีงานยุ่งมากลงไปงานเลี้ยงข้างล่างไม่ได้หรือคะ” สาวน้อยถาม มณีอินนึกชังน้ำหน้าผู้เป็นพี่ชายขึ้นมาทันที

“ค่ะ พอดีทางบริษัทต้องการงานด่วนน่ะค่ะ แต่ก็ไม่เป็นไรเอาไว้เราแอบไปเลี้ยงฉลองกันสองคนต่างหากดีกว่านะคะ” หญิงสาวกระซิบบอก สาวน้อยมีสีหน้าตื่นเต้นอย่างเห็นได้ชัด

“ตกลงเลยค่ะ”

“พี่ไปก่อนนะคะงานยังไม่เสร็จเลย” หญิงสาวบอกและขอตัวออกมาจากห้อง สวนกับชายหนุ่มตรงหน้าห้องเข้าพอดี วันนี้เขาดูหล่อเป็นพิเศษคงเพราะเสื้อผ้าแบบชายอาหรับที่ทำให้เขาดูน่าเกรงขามขึ้น หญิงสาวรีบหลบตาและหลีกทางให้เขาไปก่อน ในใจเจ็บแปลบอย่างไม่ทราบสาเหตุก่อนจะรีบวิ่งกลับเข้าห้องโถมตัวลงซบหน้าลงกับหมอนร้องไห้ออกมาอย่างสุดจะกลั้นเอาไว้

จามาลเห็นเงาคนวิ่งหายไปทางประตูหลังบ้านหลังจากที่เขาออกมาจากห้องน้ำ ชายหนุ่มจึงรีบวิ่งตามไป มณีอินมองซ้ายมองขวาเพื่อให้แน่ใจว่าไม่มีใครเห็นเธอแล้ว หญิงสาวจึงค่อยๆย่องไปที่ประตูหลังของคฤหาสน์หลังงาม เอื้อมมือไปเปิดมันออกแล้วก็ต้องตกใจสุดขีดที่อยู่มีมือของใครอีกคนมาจับมือเธอเอาไว้ ดีที่หญิงสาวใช้อีกมือปอดปากตนเองไม่ให้ร้องออกมาและค่อยๆหันไปมองเจ้าของมืออย่างช้าๆ หญิงสาวก็ต้องเบิกตากว้างอีกครั้งและอุทานออกมาเบาๆ

“จามาล”

“ใช่” หญิงสาวรีบปรับสีหน้าให้เหมือนเดิมและดึงมือตัวเองกลับมาแต่ชายหนุ่มไม่ยอมปล่อยแต่กลับบีบแรงขึ้น

“ปล่อยซิฉันเจ็บนะ”

“คุณกำลังจะทำอะไร” ชายหนุ่มถามสีหน้าบึ้งตึง

หญิงสาวกลับตอบออกมาอย่างกวนโทสะ “ก็เห็นอยู่ว่ากำลังจะเปิดประตู”

“รู้แล้ว แต่จะไปไหน” จามาลบีบแรงขึ้นจนหญิงสาวหน้าเบ้ด้วยความเจ็บแต่ก็ไม่ร้อง

“ก็ไปให้พ้นๆหน้าคุณไงคะคุณจามาลผู้ยิ่งใหญ่” หญิงสาวเชิดหน้าใส่ ชายหนุ่มขบกรามแน่น

“ที่นี่ไม่ใช่เมืองไทยที่จะให้คุณออกไปเที่ยวยามราตรีได้เหมือนผู้ชายนะ”

“ทำไมจะไม่ได้ ฉันมาอยู่ที่นี่เกือบเดือนแล้วฉันรู้ทิศทางดีแล้ว ปล่อยฉัน”มณีอินสะบัดข้อมือแรงๆเพื่อให้หลุดจากการเกาะกุมของเขาแต่ก็ไม่เป็นผล

“ แต่ที่นี่ไม่เหมือนกัน ที่นี่ตอนกลางคืนมันอันตรายมากสำหรับสาวสวยอย่างคุณ” จามาลมองหน้าหญิงสาวนิ่ง

“ฉันดูแลตัวเองได้” หญิงสาวเถียง

“ผมว่าคุณกลับขึ้นไปบนห้องดีกว่า”

“ไม่” มณีอินจ้องหน้าเขากลับสายตาทั้งสองคู่สบกันนิ่งจนฝ่ายชายต้องถอนหายใจเฮือกใหญ่

“เฮ้อออ...ผมไม่เคยเห็นใครดื้อเท่าคุณเลย” เขาส่ายหน้าช้าๆ

“เชื่อผมเถอะผมหวังดีนะ” ชายหนุ่มเสียงอ่อนลง

ยามีนะยิ้มอย่างสดชื่นที่ได้พบกับเพื่อนๆอีกครั้งและดูเหมือนเพื่อนของเธอก็ดีใจเช่นกันจนผู้ชายอีกคนก้าวเข้ามาในงานและส่งช่อดอกกุหลาบสีขาวให้ช่อใหญ่

“สำหรับน้องสาวสุดสวยนะจ้ะ” ฮาติมยิ้มหวานให้กับเหล่าเพื่อนสาวของยามีนะ ยามีนะรับมาอยากเสียไม่ได้ถึงเธอจะไม่ชอบขี้หน้าพี่ชายต่างมารดาคนนี้นักแต่ก็ด้วยมารยาทที่ดี

“พี่ฮาติมทานอะไรมาหรือยังคะ เชิญด้านในซิคะ” สาวน้อยกล่าวเชิญแต่ดูเหมือนแขกของเธอจะไม่สนใจเธอเลยเขามองกวาดสายตาไปทั่วงานเพื่อหาใครคนหนึ่ง

“พี่ฮาติมมองหาใครกันคะ”

“ก็สาวสวยจากเมืองไทยที่พี่ชายเราเอามาเก็บไว้นะซิ” ชายหนุ่มตอบยิ้มๆ แต่ยามีนะไม่ชอบคำพูดที่เขาใช่แม้แต่น้อยช่างไม่ให้เกียรติผู้หญิงเอาเสียเลย

“หมายถึงพี่อินหรือคะ เขาไม่สบายนะคะไม่ลงมาหรอกค่ะ” สาวน้อยบอกปฏิเสธและแอบค้อนให้

“หรืองั้นพี่ขึ้นไปเยี่ยมเธอหน่อยนะ” ฮาติมเตรียมก้าวเดินแต่ยามีนะรีบดึงแขนเอาไว้

“อย่าเลยนะคะเธอคงหลับไปแล้วเพราะทานยาไป พี่ฮาติมไปพบกับญาติๆเราทางโน่นกันดีกว่ามีสาวๆสวยๆด้วยนะ ชายหนุ่มหันขวับมามองหน้าน้องสาวนัยน์ตาพราว

“จริงหรือ พาพี่ไปเร็วซิ” ชายหนุ่มบอก

“พวกเธอตามสบายนะฉันจะพาพี่ฉันไปหาญาติทางด้านโน่น” ยามีนะหันมาบอกเพื่อนๆก่อนจะเดินไปกับฮาติม พอดีกับที่จามาลเดินควงฟีน่าออกมาจากในบ้าน ฮาติมยิ้มให้ฟีน่าแต่หญิงสาวเมินหน้าหนี ยามีนะเห็นความผิดสังเกตของคนทั้งคู่สายตาของฮาติมที่มองไปยังฟีน่ามันมีอะไรบางอย่างซ่อนเอาไว้ถึงเธอจะไม่สนิทกับพี่ชายต่างมารดาคนนี้แต่ก็รู้นิสัยใจคอเขาได้เป็นอย่างดี

“นายเพิ่งมาหรือ” จามาลถาม

“ครับเมื่อครู่นี้เอง” ฮาติมบอกแต่สายตายังจับจ้องอยู่ที่ฟีน่า

“ฟีน่าหิวแล้วค่ะไปหาอะไรทานกันดีกว่านะคะจามาล” หญิงสาวรีบดึงมือชายหนุ่มออกมาให้พ้นจากสายตาของชายหนุ่มที่เธอเกลียดเข้ากระดูกดำ