ทะเลทรายสีน้ำผึ้ง นิยาย บท 36

กาซิมลืมตาขึ้นช้าๆความเจ็บแล่นเข้ามาจนต้องหลับตาลงเพื่อระงับมันเอาไว้ก่อนจะลืมตาอีกครั้งและภาพที่เขาเห็นก็คือใบหน้าเนียนของยามีนะหญิงที่เขารักมาตลอด

“กาซิมคุณฟื้นแล้วจริงๆด้วย” หญิงสาวกอดเขาอย่างดีใจจนลืมไปว่าเขายังบาดเจ็บอยู่

“ขอโทษนะคะมีนะดีใจมากไปหน่อย” หญิงสาวยิ้มและเช็ดน้ำตาแห่งความดีใจทิ้งไป

“ผมกลับมาทวงสัญญาจากคุณนะ” ชายหนุ่มพูดเบาๆ หมอและพยาบาลจึงปล่อยทั้งคู่เอาไว้ตามลำพัง

“คนบ้า ลองไม่กลับมาซิฉันจะตามไปลากคุณกลับมาให้ได้” หญิงสาวบอกและค้อนใส่ชายหนุ่ม

“ใครจะกล้าทิ้งคุณหนูยามีนะไปได้ลงคอล่ะครับ” ชายหนุ่มยิ้มแห้งๆใบหน้าของเขายังซีดเซียวอยู่มาก

“อย่าเพิ่งพูดอะไรมากนะคะพักผ่อนเยอะๆจะได้หายเร็วๆ ฉันขี้เกียจรอคุณนะถ้าหายฉันจะจับคุณแต่งงานกับฉันให้เร็วที่สุด”หญิงสาวบอกเขาและแก้มก็แดงระเรื่อขึ้นมาอย่างห้ามไม่ได้

“แล้วนายท่านจะยอมหรือครับ”ชายหนุ่มถามอย่างกังวล

“ยอมซิว่ะ” คำตอบดังมาจากทางประตูห้องทั้งสองจึงหันไปมอง อูลดาเดินเข้ามาหาทั้งสองและยิ้มให้

“ฉันไม่ใช่คนไม่มีเหตุผล เรื่องความรักฉันไม่เคยบังคับใครอยู่แล้วถ้านายรักลูกสาวฉันจริง”

“ครับ ผมขอยืนยันด้วยศักดิ์ศรีของผม...ผมจะดูแลคุณหนูด้วยชีวิต” ชายหนุ่มบอก

“ฉันเชื่อว่านายทำได้ก็นายพิสูจน์แล้วนี่” อูลดามองอีกฝ่ายและโอบกกอดลูกสาวเอาไว้...เขาแน่ใจว่าผู้ชายคนนี้จะดูแลลูกสาวของเขาได้ดีกว่าเขาแน่นอน

มณีอินมองกวาดสายตาไปรอบๆ ห้อง...หญิงสาวนึกลำดับเหตุการณ์ ...เธอกับจามาลยืนทะเลาะกันอยู่หน้าโรงพยาบาลแล้วจู่ๆทุกอย่างก็ดับวูบลง

“ฟื้นแล้วหรือคะ” พยาบาลสาวเดินเข้ามาพร้อมกับรอยยิ้ม

หญิงสาวยันตัวลุกขึ้นช้าๆโดยมีนางพยาบาลช่วยประคอง

“ฉันหมดสติไปนานแค่ไหนแล้วคะ” หญิงสาวถาม

“ไอ้เรื่องหมดสติน่ะคงไม่นานหรอกค่ะ แต่คุณหมดท่านฉีดยานอนหลับให้คุณด้วยเพราะต้องการให้คุณพักผ่อนก็เลยหลับยาวนะคะ” พยาบาลยิ้ม

“ร่างกายคุณยังอ่อนเพลียอยู่นะคะอย่าหักโหมมากมันอันตรายต่อตัวคุณเอง” พยาบาลแนะนำและหญิงสาวก็ยิ้มตอบ

“ค่ะ ขอบคุณมากนะคะ”

“อ้าว...ฟื้นแล้วหรือหนูอิน” อูลดาร้องทักเมื่อก้าวผ่านประตูเข้ามา

“คงต้องให้พักผ่อนมากนะคะเพราะร่างกายยังอ่อนแออยู่” พยาบาลหันมาบอกกับเขา

“ครับ ขอบคุณนะครับ”

“ไม่เป็นไรค่ะเป็นหน้าที่ของเราอยู่แล้ว” พยาบาลเดินออกไปแล้ว อูลดาจึงเดินลงมานั่งข้างเตียงและใช้มือลูบผมหญิงสาวอย่างนึกสงสาร

“คงตกใจกลัวมากซิน่ะหนูอิน”

หญิงสาวไม่ตอบได้แต่มองหน้าชายวัยเดียวกับบิดานิ่งแล้วน้ำตาที่กั้นเอาไว้ก็ไหลลงมาอาบแก้ม

“ไม่ต้องร้องนะลูก เงียบซะ” เขาลุกขึ้นและโอบกอดหญิงสาวอย่างปลอบโยนด้วยความสงสาร หญิงสาวยังสะอื้นให้อยู่กับอก...เธอทั้งกลัวและอ่อนหล้าไปหมดมีเพียงเขาเท่านั้นที่ปลอบโยนอย่างอบอุ่นเหมือนอ้อมกอดของพ่อที่หญิงสาวขาดหายไปนาน

“หนูกลัวค่ะ”

“ไม่ต้องกลัวแล้วนะคนดีฉันไม่ปล่อยให้หนูมีอันตรายแน่นอน ลูกสาวของเพื่อนก็เหมือนลูกสาวฉันเหมือนกัน” เขาบอกและลูบผมอย่างเบามือ

“อุ้ย!” ฟีน่าอุทานอย่างตกใจเมื่อเห็นมณีอินกับอูลดากอดกันกลมอยู่บนเตียงคนไข้และคนที่ตกใจยิ่งกว่าก็คือจามาลที่ยืนมองตัวแข็ง

“ไปไหนกันมาล่ะ” เขาร้องถามขึ้นและปล่อยหญิงสาวให้นั่งอิงหัวเตียงตามเดิม

“ลงไปทานข้าวมานะครับ” ชายหนุ่มตอบแต่สายตายังจับจ้องที่ใบหน้างามไม่วางตา

“พ่อไปเยี่ยมกาซิมมาแล้ว”

“หรือครับ ผมก็เพิ่งไปมาเมื่อครู่นี้เอง”

“ไม่ทราบเลยค่ะ ขนาดมันเองยังไม่เคยเห็นหน้าคนที่จ้างมาด้วยซ้ำ งานนี้คงยากค่ะที่จะตามหาตัวคนทำ แต่มันบอกนะคะว่าดิฉันไปแย่งสามีของคนอื่นเขาจึงจ้างมาจับตัวดิฉันนะคะ แต่ดิฉันก็ไม่เข้าใจว่าเป็นใครเพราะตั้งแต่มาก็ไม่เคยคบกับใคร คงเป็นการเข้าใจกันมากกว่า” หญิงสาวบอก

“คุณอินหมายถึงจับผิดตัวนะหรือครับ...อืม...มันก็น่าคิดนะครับ”

“แต่ฉันไม่คิดแบบนั้น” จามาลเดินเข้ามาในห้องพร้อมกับฟีน่าอีกครั้งเพราะหญิงสาวลืมกระเป๋าเอาไว้

“สวัสดีครับคุณฟีน่าสบายดีหรือครับ” ฟีน่ายิ้มเจื่อนๆให้

“สบายดีค่ะ” มณีอินลอบมองคนทั้งคู่อย่างนึกขยะแขยงในการสวมหน้ากากของคนทั้งคู่

“ผมมาเยี่ยมกาซิมก็เลยมาดูคุณอินด้วย พี่จะกลับหรือยังครับ” น้องชายถาม

“ยัง พี่กำลังจะไปส่งฟีน่าที่บ้านแต่เขาลืมกระเป๋าเอาไว้ก็เลยย้อนขึ้นมาดู”

“คุณฟีน่าไม่ได้เอารถมาหรือครับ” ฮาติมมองด้วยสายตาแวววับ

“เปล่าค่ะ” หญิงสาวตอบสั้นๆและหันหน้าหนี

“เดี๋ยวผมไปส่งคุณฟีน่าให้นะครับพี่ พี่จะได้ไม่ต้องขับไปขับมาเห็นมีนะบอกว่าพี่จะมาอยู่เป็นเพื่อนเธอ”

“ใช่ น้องสาวเราเป็นผู้หญิงจะให้นอนเฝ้าผู้ชายมันคงจะไม่งามนัก” ชายหนุ่มอธิบาย

“ฟีน่าคุณไปกับฮาติมนะครับ” ชายหนุ่มหันมามองแฟนสาว ฟีน่ามีท่าทีกระอักกระอ่วนใจซึ่งมณีอินรู้ดีว่าเพราะอะไร

“แต่ว่า...”

“ผมรับรองจะส่งให้ถึงที่เลยครับ” ฮาติมยิ้มเจ้าเลห์ใส่หญิงสาว

“มีอะไรหรือเปล่าครับฟีน่า” ชายหนุ่มถามเมื่อเห็นหญิงสาวลังเล

“เปล่าค่ะ ฟีน่าไปก่อนนะคะ ไปก่อนนะคะคุณมณีอินแล้วจะมาเยี่ยมใหม่” หญิงสาวบอกและเดินออกมาจากห้องอย่างรวดเร็วโดยไม่รออีกฝ่าย