ทะเลทรายสีน้ำผึ้ง นิยาย บท 35

อีก 20 นาทีต่อมาเลือดก็ถูกนำมาที่ห้องผ่าตัด แต่ชายหนุ่มกลับไม่เห็นแม้แต่เงาของคนที่บริจาคให้

“คุณพยาบาลครับคุณผู้หญิงบริจาคเลือดให้ไปไหนแล้วครับ”

“เธอออกมาแล้วนะคะยังไม่มาที่นี่หรือคะ” พยาบาลสาวเลิกคิ้วอย่างสงสัย

“ไม่เห็นนะครับ” ชายหนุ่มส่ายหน้า

“เดี๋ยวผมลงไปดูให้นะครับ” นาธาลหันมาบอกนายหนุ่ม

“อันตรายนะคะ ร่างกายและจิตใจยังไม่อยู่ในสภาพปกติและต้องมาเสียเลือดอีก ถ้าหมดสติขึ้นมาน่ากลัวนะคะ เธอเป็นแฟนคุณหรือเปล่าคะ ทั้งน่ารักทั้งจิตใจดีขนาดนี้เหมาะสมกับคุณมากเลยนะคะเหมือนกับเทพบุตรคู่กับเทพธิดาเลย” พยาบาลสาวอมยิ้ม

“ค่ะ” ยามีนะรีบรับคำแทนพี่ชาย

“เดี๋ยวฉันไปเองนาธาลนายอยู่ดูแลทางนี้ดีกว่า” ชายหนุ่มบอกและวิ่งตัวปลิวลงมาชั้นล่าง หันซ้ายหันขวาก็ไม่เจอจึงได้วิ่งมาที่หน้าโรงพยาบาลเห็นหญิงสาวกำลังจะก้าวขึ้นรถแท็กซี่จึงรีบวิ่งไปดึงตัวเธอเอาไว้

“ว้าย!” หญิงสาวร้องอย่างตกใจและคนขับก็หันมามองและเตรียมออกมาช่วยหญิงสาว

“เธอเป็นภรรยาผมเองเราทะเลาะกันนะครับ คุณไปเถอะครับ” ชายหนุ่มบอกอย่างสุภาพ มณีอินหันมามองเขาตาเขียวและสะบัดแขนจนตัวเองเซ

“คุณไปบอกเขาแบบนั้นได้ยังไง” หญิงสาวแหวใส่

“ก็บอกไปแล้ว” ชายหนุ่มตอบสีหน้าเรียบเฉย

“ปล่อยได้แล้ว”หญิงสาวแกะมือที่บีบแขนเธอเอาไว้ออก

“คุณจะไปไหน”

“ก็กลับบ้านนะซิถามได้” หญิงสาวตอบรวนๆใส่เขา

“คุณยังกลับไม่ได้ต้องพักผ่อนที่นี่ก่อนร่างกายคุณอ่อนแอเกินไปมานี่” ชายหนุ่มบอกพร้อมกับดึงตัวหญิงสาวให้เดินตามเข้าไปด้านในโรงพยาบาล

มณีอินรู้สึกใจหวิวๆขึ้นมาและความรู้สึกของเธอก็ดับวูบลง จามาลหันมาเห็นจึงรับร่างของหญิงสาวเอาไว้ได้ทันและรีบอุ้มไปที่เตียงรถเข็นที่บุรุษพยาบาลเข็นมาพอดี ใบหน้างามซีดเผือดจนแทบไม่มีสีเลือด

“มณีอินอย่าเป็นอะไรนะ” ชายหนุ่มจับมือหญิงสาวเอาไว้แน่น เขาไม่เคยเป็นห่วงใครมากขนาดนี้มาก่อนแม้แต่ฟีน่าคนรักของเขาเอง

“ไม่เป็นอะไรมากหรอกค่ะแค่หมดสติไปเฉยๆ ให้นอนพักมากนะคะเดี๋ยวก็ดีขึ้นเอง” พยาบาลหันมาบอกกับชายหนุ่ม....จามาลถอนหายใจอย่างโล่งอกและนั่งลงข้างๆเตียงของหญิงสาว

“ทำไมเธอถึงดื้อดึงมากขนาดนี้นะมณีอิน” ชายหนุ่มนั่งมองใบหน้างามอย่างหลงใหล ปากที่ช่างพูดช่างเจรจาปิดสนิทกลีบปากสีชมพูน่าหลงใหลทำให้เขาอดใจไม่ได้ ชายหนุ่มบรรจงจูบเบาๆที่เรียวปากนุ่มและเลยมาที่แก้มนวลทั้งสองข้าง

“ถ้าเธอรู้ว่าฉันลักจูบเธอสงสัยฉันคงโดนเธอตีหัวแตกแน่ๆเลย” ชายหนุ่มยิ้มและเป็นรอยยิ้มที่เขาเต็มใจยิ้มให้กับหญิงสาว

“ก๊อก ก๊อก”

“เข้ามา” นาธาลเดินเข้ามาหาชายหนุ่มและเห็นรอยยิ้มจากใบหน้านายหนุ่มจึงแปลกใจแต่ก็ไม่กล้าถาม

“มีอะไร” ชายหนุ่มหุบยิ้มทันทีที่เห็นคนสนิทมองอย่างสงสัย

“กาซิมปลอดภัยแล้วครับ”

“แล้วมีนะล่ะ” ชายหนุ่มถาม

“คุณหนูเฝ้ากาซิมอยู่ครับ ผมบอกเธอแล้วว่าเดี๋ยวผมเฝ้าแทนให้เธอก็ไม่ยอมครับ”

นาธาลบอกและถอนใจ

“ปล่อยเธอไปก่อน นายกลับไปบ้านและเอาเสื้อผ้าของฉันกับยามีนะมาให้ที่นี่ด้วย” ชายหนุ่มสั่ง

“ค่ะ”พยาบาลสาวมองอย่างสงสัย ชายหนุ่มยิ้มให้อย่างรู้ทันความคิดของเธอ

ยามีนะนั่งมองใบหน้าซีดของชายหนุ่มอย่างกังวลใจหมอบอกว่าต้องรอดูว่าชายหนุ่มจะฟื้นขึ้นมาหรือไม่ ถ้าไม่ก็หมายความว่าเขาอาจจะต้องกลายเป็นเจ้าชายนินทราไปตลอดชีวิต

“กาซิมคุณอย่าทิ้งฉันไปนะคะ ฉันขอโทษที่มองไม่เห็นค่าของคุณ ฉันขอโทษ ฮือ....” หญิงสาวฟุบหน้าลงกับขอบเตียง “ก๊อก ก๊อก” หมอและพยาบาลเดินเข้ามาดูอาการชายหนุ่มอีกครั้ง หญิงสาวรีบเช็ดน้ำตาออกและถอยออกมายืนดูห่างๆ

“ต้องรอดูคืนนี้นะครับว่าเขาจะฟื้นหรือเปล่า แต่ผมอยากให้คุณทำใจไว้บ้าง” หญิงสาวพยักหน้ารับ

“อาการภายนอกไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงแล้วนะครับที่เหลือก็ขึ้นอยู่กับจิตใจของเขาแล้วว่าจะสู้ไหวหรือเปล่า”

“ขอบคุณมากค่ะ” หญิงสาวบอกและตรงไปที่เตียงชายหนุ่มอีกครั้ง

“คุณต้องสู้นะคะกาซิม ฉันรักคุณค่ะ คุณต้องกลับมาให้ได้นะคะ” หญิงสาวกระชับมือชายหนุ่มเอาไว้แน่นหยาดน้ำตาไหลลงมาไม่ขาดสาย

“กาซิมคะกลับมาหาฉันนะคะ” หญิงสาวเฝ้าเรียกอยู่ข้างหู

“ฉันสัญญาว่าฉันจะเป็นภรรยาที่ดีสำหรับคุณเป็นแม่ที่ดีสำหรับลูก คุณอย่าผิดสัญญานะคะ” หญิงสาวยิ้มทั้งน้ำตา

ในสมองอันลางเลือนชองกาซิม...เขาได้ยินเสียงของยามีนะร้องเรียกเขาอยู่ไม่ไกลนัก

“ยามีนะผมรักคุณนะ รอผมนะครับ” ชายหนุ่มวิ่งตามเสียงของหญิงสาวไปและแสงเจิดจ้าก็ปรากฏขึ้นทำให้เขาต้องหลับตาลง

ยามีนะมองนิ้วที่กระดิกของชายหนุ่มอย่างดีใจพร้อมกับรอยยิ้มที่กระจ่างของหญิงสาว ยามีนะกดกริ่งเรียกหมอมาดู

“ผมดีใจด้วยนะครับ น่าทึ่งจริงๆ เลย”หมอบอกและส่งยิ้มให้

“มีอาการตอบสนองจากม่านตาแล้วนะครับ”