ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 12

ภายในเรือนจื่อเถิง ในที่สุดใบหน้าที่มืดมนของมู่หรงฉีที่เหมือนก้นหม้อก็ผ่อนคลายลงเล็กน้อยโดยมีเหลิ่งชิงหลางคอยเกลี้ยกล่อม

จากนั้นก็ส่งให้ดื่มทีละแก้วเพื่อโน้มน้าวใจ มู่หรงฉีไม่ปฏิเสธ แต่เขาเย็นชาและเงียบขรึม บรรยากาศก็ไม่มีความสนิทสนมกันเกินไป

เขาค่อยๆ มึนเมา ทั้งใบหน้าและร่างกายของเขาก็ร้อนขึ้นด้วย บรรยากาศในห้องก็คลุมเครือมากขึ้นเรื่อยๆ เหลิ่งชิงหลางเอนตัวไปและค่อยๆ พันแขนไปโอบรอบคอของมู่หรงฉี กลิ่นหอมลอยออกมาจาก

คอเสื้อของเธอ

“ท่านอ๋องเพคะ ตอนนี้ก็ดึกแล้ว ให้ชิงหลางปรนนิบัติให้ท่านดีหรือไม่”

หลังจากดื่มอีกแก้วหนึ่ง มู่หรงฉีก็หรี่ตามองไปที่สัญลักษณ์บัวแดงความบริสุทธิ์บนหน้าอกของชิงหลาง ในดวงตาเริ่มมีไฟลุกโชน

เหลิ่งชิงหลางปิดตาของเขา ริมฝีปากแดงของเธอเริ่มขยับใกล้เข้าไป เข้าใกล้มากขึ้น ใกล้มากขึ้น จนเกือบจะสัมผัสริมฝีปากของเขา ทันใดนั้นเอง เอริก มีเสียงดังออกมาจากท้องและทะลักออกมาจากลำคอของเธอ กลิ่นเปรี้ยวของไวน์ข้าวพุ่งตรงไปที่จมูกของมู่หรงฉี

เขาตัวแข็งทื่อและผลักสาวงามในอ้อมแขนออกไป เขาเป็นคนรักความสะอาดมาก และเขารับไม่ได้กับของสกปรกหรือกลิ่นใดๆ

เหลิ่งชิงหลางรู้สึกอายและต้องการอธิบายด้วยความลำบากใจ แต่ขณะที่เธออ้าปาก ก็มีเสียงเรอดังอีกครั้ง จากนั้นครั้งที่สามและสี่ก็ตามมาไม่หยุด

“เจ้าคงจะดื่มมากเกินไป” มู่หรงฉียืนขึ้น “รีบพักผ่อนเถอะ”

เหลิ่งชิงหลางทำหน้าเศร้า “หม่อมฉันอาจจะแค่เป็นหวัดเท่านั้น ท่านอ๋อง เอริก ท่าน...เอริก...จะไปที่ใดหรือ”

มู่หรงฉีรู้สึกราวกับไฟลุกโชนอีกครั้ง เรือนหลักของตัวเองถูกยึดโดยหญิงสาวน่ารังเกียจ ตัวเขาเองจะไปไหนได้

เขาตะคอกด้วยความหงุดหงิด “ห้องตำรา!”

เหลิ่งชิงฮวนทำใจให้สงบและนอนหลับอย่างสบายใจ

เช้าวันรุ่งขึ้น เหลิ่งชิงหลางให้คนนำเงินถมสินสอดมาให้เธอ ทำให้ของสีแดงสดวางอยู่เต็มลาน

เมื่อดูจากเวลาที่กลับมา ใครๆ ก็สามารถบอกได้ว่ามู่หรงฉีไม่ได้พักที่เรือนจื่อเถิงเมื่อคืนนี้อย่างแน่นอน ถ้าไม่อย่างนั้น จากวิธีการของเหลิ่งชิงหลาง พวกเขาทั้งสองคงจะอยู่ด้วยกันยันสาย และเหลิ่งชิงหลางจะขยันมาส่งเงินถมสินสอดตั้งแต่เข้าเช่นนี้ได้อย่างไร

ถือโอกาสตอนที่คนอื่นกำลังนับเงินถมสินสอดและวางไว้ในห้องโถงด้านข้างที่ค่อนข้างกว้างขวาง แน่นอนว่าเงินที่ถูกเก็บไว้ด้านล่างของร้านเถียนชี่นั้นอยู่ในมือของเธอ ร้านขายสินสอดทองหมั้น จินซื่อควรจะทำกำไรได้ แต่ที่สำคัญที่สุดคือร้านของพวกเขาจะมีอนาคตอย่างแน่นอน

ที่มาพร้อมกับเงินถมสินสอด ยังมีคนอีกสามคน คนหนึ่งคือลูกชายของจวนมหาเสนาบดี ซึ่งเป็นเด็กชายอายุไม่เกิน 12 ปี ชื่อหลิงกวนเอ๋อร์ เขาฉลาดมากและมีหน้าที่รับผิดชอบในการทำธุระและส่งข้อความ แต่เนื่องจากอายุยังน้อย เขาจึงสามารถเข้าออกจากลานได้อย่างอิสระ

อีกคนคือแม่หวัง ซึ่งได้รับมอบหมายจากเหลิ่งชิงหลางให้มารับใช้เธอ เพียงแต่ว่าเหลิ่งชิงฮวนยังไม่เห็นสัญญาขายชีวิตของเธอเลย เกรงว่าคงจะยังอยู่ในมือของจินซื่อหรือไม่ก็เหลิ่งชิงหลาง

คนที่สาม เหลิ่งชิงฮวนไม่รู้จัก เป็นหญิงสาวรูปร่างท้วม หน้าดำ อายุไล่เลี่ยกับแม่หวัง ตาเอียงและผิวคล้ำ เธอดูไม่เหมาะกับใครเลย เธอทำความเคารพเหลิ่งชิงฮวนอย่างจริงจังและแนะนำตัวเองว่าเป็นคนที่มู่หรงฉีส่งมารับใช้เธอ แซ่เตียว

บอกแล้วว่ามู่หรงฉีคนนี้ช่างขี้เหนียวเสียจริง คิดว่าเธอจะขโมยของในลานของเขาออกไปหรืออย่างไร ถึงได้ส่งคนมาจับตาดูเธอด้วย

เหลิ่งชิงฮวนหัวเราะออกมา ดูมีความสุขมาก “ท่านอ๋องของเจ้าคิดรอบคอบเสียจริง ข้ากำลังกังวลเรื่องกำลังขาดคนอยู่พอดี ไม่รู้ว่าแม่นมเตียวทำอาหารได้หรือไม่”

แม่นมเตียวไม่รู้ว่าถามไปทำไมแต่ก็พยักหน้า “อาหารทั่วไปก็พอทำได้เจ้าค่ะ”

เหลิ่งชิงฮวนเหลือบไปมองเธอและยิ้มอย่างสดใส “ดีเลย ข้ากับโตวโตวทำไม่เป็น แม้แต่โจ๊กก็ทำไม่เป็น หลังจากนี้เรื่องอาหารของพวกเราต้องขอรบกวนแม่นมเตียวแล้ว”

แม่นมเตียวทำหน้าขรึมและกลืนน้ำลาย “บ่าวรับคำสั่ง”

เหลิ่งชิงฮวนสั่งให้หลิงกวนเอ๋อร์ออกไปซื้ออาหารเช้า จากนั้นมองไปที่ แม่หวัง “แม่นมเตียวมาที่นี่ครั้งแรก ถือว่าเป็นแขกของเรา เราจะเกียจคร้านเกินไปไม่ได้ ร่างกายของข้ามีบาดแผลอยู่ ส่วนโตวโตวต้องช่วยข้าบดยาให้เหล่าไท่จวิน แม่หวังคงจะต้องทำงานหนักขึ้น งานบ้านทั้งหมดข้าต้องขอให้แม่หวังเป็นคนดูแลแล้ว เช้านี้รบกวนตั้งไฟก่อน แล้วอีกเดี๋ยวข้าจะสั่งให้หลิงกวนเอ๋อร์ไปซื้อเครื่องปรุงที่จำเป็น ข้าว น้ำมัน และเกลือ”

แม้ว่าแม่หวังจะเป็นสาวรับใช้ตอนอยู่ที่จวนมหาเสนาบดี แต่เธอก็แทบจะไม่ได้ทำอะไรเลย ส่วนงานหนักและน่าเหนื่อยหน่ายก็เป็นของคนรับใช้ระดับล่าง เธอไม่เคยทำงานที่สกปรกและน่าเบื่อหน่ายแบบนี้มาก่อน เธอพนมมือเข้าหากัน “คุณหนู บ่าวก็ทำไม่เป็นเช่นกัน”

เพิ่งจะเริ่มเข้าฤดูใบไม้ผลิ ยุงจะร้ายแรงขนาดนี้ได้อย่างไร เหลิ่งชิงฮวนขมวดคิ้วเล็กน้อย “ตอนกลางคืนเจ้านอนที่ไหน”

หลิงกวนเอ๋อร์ชะงักและไม่ยอมพูดออกมา และหลังจากถูกโตวโตวเร่งเร้าอยู่หลายครั้ง เขาจึงตอบอย่างน้อยใจ “คอกม้า”

ในคอกม้า? นอนกับม้า พูดถึงสภาพแวดล้อมที่โหดร้าย แค่ยุงก็รับไม่ได้แล้ว คนในจวนท่านอ๋องจะรังแกกันเกินไปแล้ว ถึงอย่างไรหลิงกวนเอ๋อร์ก็เป็นคนที่มาพร้อมกับเงินถมสินสอดของเธอ เขาจึงถูกปฏิบัติอย่างรุนแรง แต่จะให้อยู่ในลานด้านหลังของเธอก็ไม่ได้อีก มันไม่เหมาะสม

เมื่อเห็นว่าสีหน้าของเหลิ่งชิงฮวนเต็มไปด้วยความโมโห หลิงกวนเอ๋อร์ก็พูดโน้มน้าวเธออย่างกล้าๆ กลัวๆ “บ่าวไม่เป็นไรขอรับ ต้องโทษที่บ่าวนอนหลับไม่ลึกพอ”

ยิ่งเขารู้ความเท่าไร เหลิ่งชิงฮวนก็ยิ่งรู้สึกอึดอัดมากขึ้นเท่านั้น เธอกลืนเกี๊ยวในปากลงไป “โตวโตว ไปหยิบเงินสองตำลึงที่กระเป๋ามาให้หลิงกวนเอ๋อร์ที”

“คุณหนูต้องการซื้ออะไรหรือเจ้าคะ”

เหลิ่งชิงฮวนส่ายหัว “อีกเดี๋ยวจะต้องซื้ออะไร แม่นมเตียวจะบอกเจ้าเอง เจ้าไปรับเงินก้อนนี้จากโตวโตว เอาไว้จัดการเรื่องในจวน ให้พวกเขาหาที่ดีๆ ให้เจ้าพัก ถ้าพวกเขาไม่ยอมทำตามที่เจ้าต้องการมาบอกข้า ข้าจะออกหน้าให้เจ้าเอง”

หลิงกวนเอ๋อร์ปฏิเสธอย่างเร่งรีบ “บ่าวจะให้คุณหนูใช้จ่ายมากได้อย่างไร บ่าวไม่ได้มีค่ามากมายขนาดนั้น ขอแค่มีที่นอนก็พอแล้ว”

“ให้เจ้าก็รับไว้เถอะ อย่าลังเลที่จะใช้เงิน ถ้าวันหนึ่งข้าไม่ได้อยู่ที่จวนนี้แล้ว เจ้าจะได้สานสัมพันธ์กับผู้อื่นและตั้งหลักได้”

หลิงกวนเอ๋อร์แสบจมูกขึ้นมา “ตอนที่เข้ามาที่นี่ แม่ของบ่าวบอกว่าท่านคือเจ้านายของบ่าวท่านไปที่ใดบ่าวก็จะตามไปด้วย”

เหลิ่งชิงฮวนยิ้มเล็กน้อยและพูดขึ้น “ได้สิ” จากนั้นก็หยิบขวดยานวดเฟิงโหยวจิงออกมาแล้วมอบให้เขา “อีกเดี๋ยวใช้มันทาให้ทั่วตัว จะได้ไม่คันอีก ในเมื่อข้าเป็นเจ้านายของเจ้า ข้าจะพยายามปกป้องเจ้าให้ได้มากที่สุด นี่เป็นความรับผิดชอบของข้า ต่อไปนี้ถ้าเจ้าได้รับความไม่เป็นธรรมอีก เจ้ามาบอกข้าด้วยนะ”

ใบหน้าของหลิงกวนเอ๋อร์แดงก่ำด้วยความดีใจ เขาถือขวดยานวดเฟิงโหยวจิงไว้ในมือและตอบเสียงดัง “ขอรับ!”

แม่นมเตียวหยุดสิ่งที่เธอกำลังทำอยู่และหันหน้าไปมองเหลิ่งชิงฮวน จากนั้นก็เม้มปากแล้วก้มศีรษะลงอีกครั้ง