ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 13

หลังจากที่เหลิ่งชิงฮวนรับประทานอาหารเช้าเสร็จแล้ว เธอบอกให้หลิงกวนเอ๋อร์ไปแจ้งให้คนเตรียมรถ เพื่อที่จะเอายาไปส่งให้เหล่าไท่จวิน

ยาได้ถูกจัดเตรียมไว้ล่วงหน้าแล้ว บรรจุภัณฑ์ด้านนอกถูกฉีกออก และห่อด้วยถุงกระดาษ มองไปรอบๆ เห็นกล่องข้าวที่หลิงกวนเอ๋อร์เพิ่งซื้อมา ยาทุกชนิดถูกวางอย่างกระจัดกระจาย ราวกับว่ามีคนเคยเปิดใช้แล้ว ถึงอย่างไรเธอก็คงไม่สามารถที่จะเอายาออกจากแขนเสื้อของเธอท่ามกลางผู้คนได้ ไม่ช้าก็เร็วคนอื่นก็จะสงสัย อย่างน้อยนี่ก็ทดแทนกันได้

หลังจากที่จัดเตรียมทุกอย่างเรียบร้อยแล้วก็ออกจากจวน เมื่อมองไปรอบๆ ตรงทางออก ก็ไม่เห็นรถม้าของจวนท่านอ๋อง เธอเลยส่งโตวโตวไปถามคนเฝ้าประตู คนขับรถม้าที่สวมหมวกสักหลาดถือแส้เดินมาและกล่าวว่า “พระชายา เชิญขอรับ”

“รถม้าล่ะ”

คนขับรถม้าชี้ไป “เตรียมพร้อมแล้วขอรับ”

เหลิ่งชิงฮวนมองดูอย่างละเอียด รู้สึกแย่อยู่ครู่หนึ่ง นี่น่ะหรือรถม้าที่ว่าไว้ แท้จริงที่ลากเกวียนนั้นเป็นเพียงลาสีดำมันวาวตัวหนึ่งเท่านั้น ส่วนเกวียนนั้นปูด้วยฟางที่ขาดรุ่งริ่ง เมื่อวานข้าแค่เผลอพูดด้วยความโกรธ ไม่คิดว่าชายผู้นี้จะเก็บมาใส่ใจและรอจนถึงตอนนี้เพื่อแก้แค้นข้า เขาใจแคบเท่ากับรูเข็มหรืออย่างไร

ไม่เป็นไร อย่างไรเสียคนที่เสียหน้าก็คือมู่หรงฉี ข้าจะใส่ใจอะไร

เธอขึ้นเกวียนลาไปพร้อมกับโตวโตวและนั่งไขว่ห้าง คนขับเกวียนใช้แส้ตี ลาตัวน้อยส่งเสียงร้องดัง นั่นทำให้มู่หรงฉีรู้สึกเสียหน้า

เขาเข้าใจในทันที

พอมาถึงจวนอันกั๋วกง คนเฝ้าประตูจำนางได้พร้อมกับมองดูรถลาของนาง และเชิญเธอเข้าจวนด้วยความประหลาดใจ จากนั้นก็ตรงไปที่ลานบ้านของเหล่าไท่จวิน

เหล่าไท่จวินนั่งลงกับพื้นและกำลังให้อาหารปลาใต้ต้นทับทิมในสวน พอได้ยินว่าเหลิ่งชิงฮวนกำลังจะมา ท่านก็รีบบิดตัวอีกข้างหนึ่งและนอนลงพร้อมกับห่มผ้าห่ม หลับตาลงราวกับคนไม่มีชีวิตชีวา

เหลิ่งชิงฮวนเห็นจากระยะไกลแต่ก็ไม่ได้พูดอะไร พอมาถึงก็นำกล่องข้าววางไว้กับพื้นพร้อมกับพูดขึ้น “ถวายบังคมเหล่าไท่จวิน”

เหล่าไท่จวินหลับตาลงช้าๆ อย่างอ่อนแรง “สายป่านนี้แล้วเพิ่งจะมา หรือว่าข้าคนนี้ไม่มีความสำคัญ ก็เลยรบกวนคู่บ่าวสาวอย่างพวกเจ้า”

เฮ้อ เหล่าไท่จวินคนนี้ทำไมจึงพูดจาไม่มีมูลเช่นนี้ คำพูดเยาะเย้ยเช่นนี้ก็พูดออกมาได้

แม่สามีแอบหัวเราะเบาๆ เหลิ่งชิงฮวนไม่ได้กระทำผิดอะไรแต่กลับถูกแซวจนหน้าแดง นางเปิดฝากล่องออก “เหล่าไท่จวินช่างมีอารมณ์ขันยิ่งนัก ที่หม่อมฉันมาช้าเป็นเพราะว่าเตรียมยาให้ท่านอยู่เพคะ”

สีหน้าของเหล่าไท่จวินเคร่งขรึมขึ้นมาทันที “ยาตั้งกล่องหนึ่ง นี่เจ้ากะจะวางยาพิษข้าหรือ หรืออยากให้ยาติดคอข้าจนตายหรือไง”

เหล่าไท่จวินผู้นี้ก็มีเหตุผลที่จะโกรธ

เหลิงชิงฮวนนำยาออกมา “มีอยู่ไม่กี่ชนิด แต่เป็นปริมาณสำหรับสี่ห้าวัน กินยาให้ตรงเวลาท่านก็จะดีขึ้นในไม่ช้า”

เหล่าไท่จวินมองมาที่เธอและพึมพำเบาๆ “เจ้าหวังให้ข้าหายเร็วๆ จะได้ไม่รบกวนเจ้าใช่ไหม”

เหลิ่งชิงฮวนรู้สึกจนปัญญา เธอนั่งลงตรงหน้าหญิงชราลดสายตาลงและพูดเบาๆ “แน่นอนหม่อมฉันหวังจะให้ท่านหายเร็วๆ แม้ว่าหม่อมฉันจะหย่ากับท่านอ๋องแล้ว แต่ก็ยังจะมาเยี่ยมท่านบ่อยๆ”

เหล่าไท่จวินเบิกตากว้างและมองมาอย่างเคร่งขรึม “ขืนเจ้ายังพูดคำว่าหย่าให้ข้าได้ยินอีก ข้าจะเป็นลมให้เจ้าดูเดี๋ยวนี้เลย”

“ชิงฮวนไม่เหมาะกับท่านอ๋องจริงๆ เพคะ”

“นี่เจ้ายอมพ่ายแพ้แก่คุณหนูรองรึ ทั้งๆ ที่เจ้ายังไม่ได้พยายามเลยแม้แต่น้อย ช่างเปล่าประโยชน์เสียจริง!”

แม้ว่าเจ้าของเดิมและพี่ชายจะเติบโตในชนบท แต่พวกเขาก็ได้รับการอบรมสั่งสอนอย่างดีจากปู่และแม่ตั้งแต่เด็ก ความรู้และความหยั่งรู้ของพวกเขาเหนือกว่าเพื่อนรุ่นเดียวกันมาก ยิ่งไปกว่านั้น เจ้าของร่างเดิมไม่ใช่คนขี้ขลาดและขี้อายตั้งแต่แรก หลังจากเข้าไปในจวนมหาเสนาบดีแล้ว เธอก็ต้องกล้ำกลืนความโกรธอยู่ตลอด

สิ่งที่เหล่าไท่จวินพูดทำให้เธอทั้งเสียใจและขมขื่น ราวกับว่าในที่สุดก็มีใครสักคนที่เข้าใจสถานการณ์ที่ยากลำบากของเธอได้ ราวกับว่าความคับข้องใจของเธอได้รับการตีให้แตก จากนั้นดวงตาของเธอก็ชื้นเล็กน้อย น่าเสียดายที่เธอกลัวว่าจะทำให้ความคาดหวังของเหล่าไท่จวินทั้งหมดนั้นไม่สำเร็จ

ถ้าเกิดพวกเขารู้ว่าตอนนี้เธอไม่ได้เป็นแบบที่พวกเขาคิดไว้แล้ว พวกเขาจะคิดอย่างไร มันจะไม่เป็นการตบหน้าพวกเขาหรือ”

เธอก้มหัวลงและกัดริมฝีปากแน่นเหมือนเด็กที่ทำผิด จากนั้นก็พูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ “ชิงฮวนเกรงว่าจะทำให้ไทเฮาและเสด็จยายต้องผิดหวัง”

เหล่าไท่จวินพึมพำเบาๆ โดยไม่ยกเปลือกตาขึ้น “ข้าก็พูดจนปากเหือดปากแห้งหมดแล้ว เจ้ายังไม่ใจอ่อนอีกหรือ ช่างไม่เข้าใจอะไรเลยจริงๆ เรื่องหย่าเจ้าเก็บเอาไว้ก่อน หลังจากผ่านไปสามวัน เจ้าก็กลับไปเดินรอบๆ บ้านแม่ของเจ้าสักครั้งหนึ่ง จากนั้นค่อยตัดสินใจใหม่ พูดให้น่าฟังหน่อยก็คือหย่าร้าง ถ้าไม่ค่อยน่าฟังก็คือถูกทิ้ง พ่อเจ้าไม่รักเจ้า เจ้าจะยังกลับไปที่จวนมหาเสนาบดีได้อยู่อีกหรือ อยากจะเดินกลับไปมันไม่ง่ายขนาดนั้นหรอกนะ”

เหล่าไท่จวินโบกมือให้เธอด้วยความหงุดหงิด และออกคำสั่งให้ส่งแขก

ถ้าเหล่าไท่จวินไม่ได้พูดถึงเธอก็เกือบจะลืมไปแล้วราชวงศ์นี้แตกต่างจากประเพณีที่เธอรู้จัก หลังจากแต่งงานครบสามวัน เจ้าสาวต้องกลับไปที่จวน และพรุ่งนี้ก็เป็นวันที่สามารถกลับไปได้แล้ว”

หากข่าวที่เธอสูญเสียพรหมจรรย์ถูกเหลิ่งชิงหลางเผยแพร่ไปในจวนมหาเสนาบดี ไม่รู้ว่าพายุมรสุมแบบไหนที่จะเข้ามา และตระกูลจินจะต้องใช้ประโยชน์จากเรื่องนี้โดยที่ไม่สนใจว่าเธอจะเป็นอย่างไรแน่นอน

ไม่ต้องพูดถึงเรื่องถูกทิ้งเลย เพื่อที่จะรักษาหน้าตาของจวนมหาเสนาบดี ทางที่เธอเหลืออยู่มีเพียงถูกจับถ่วงน้ำเท่านั้น

เหลิ่งชิงฮวนกลืนคำพูดที่เหลือลงไป และลุกขึ้นเดินจากไป จากนั้นก็ส่งยาที่เธอนำมาด้วยไปให้แม่นมที่อยู่ด้านข้างเหล่าไท่จวิน พร้อมกับกำชับวิธีใช้ให้เป็นอย่างดี แม่นมส่งเธอออกไปจากลาน “บ่าวขอพูดมากสักหน่อย เหล่าไท่จวินอยู่ในกองกำลังทหารมาครึ่งค่อนชีวิต จึงเป็นคนตรงไปตรงมา แต่คำพูดเหล่านั้นก็เป็นความจริง พระชายาอย่าโกรธไปเลย”

หลังจากเหลิ่งชิงฮวนขอบคุณแล้ว เธอก็หันหลังเดินออกไปจากจวนอันกั๋วกง