ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 230

วันนี้พระชายารุ่ยได้สั่งสอนบทเรียนให้กับเธอหนึ่งบทเรียนแล้วจริงๆ

ผู้หญิงนั้นอ่อนแอ แต่เมื่อได้เป็นแม่แล้วก็แข็งแกร่ง เพื่อลูกน้อยในท้องของเธอเธอจะต้องไม่ใจอ่อนให้กับทั้งคนงามและแม่ดอกบัวขาวเด็ดขาด แล้วปล่อยให้พวกนั้นหาโอกาสมาทำร้ายลูกในท้องของเธอหนักยิ่งกว่าเดิม

พระชายารุ่ย ยังนับว่าโชคดีที่ได้พบเธอที่นี่ เมื่อรอให้เธอขึ้นเตียงไปแล้ว เวลาที่ไม่สามารถปกป้องตัวเองได้นั้นจะไม่พึ่งพาใคร

เมื่อถึงเวลาเย็นอาการของพระชายารุ่ยก็ทรงตัวแล้ว ไม่จำเป็นต้องให้เหลิ่งชิงฮวนอยู่เฝ้าที่นี่อีกต่อไป ลี่ว์เอ๋อร์กได้กลับวังไปแล้ว

มู่หรงฉีส่งคนมาถามว่าจะกลับจวนอ๋องฉีหรือยัง

พระชายารุ่ยรู้เรื่องของจิ่นอวี๋แล้ว หลังจากที่ได้ด่าทอจิ่นอวี๋ที่เป็นศัตรูคู่ค้นคนเดียวกันแล้วก็บ่นว่าพระสนมฮุ่ยเฟยช่างเลอะเลือน สุดท้ายเธอก็ถูมือไปมาอย่างพร้อมสู้

“จะอดทนกับนางไปก่อนสักสองสามวัน รอให้ข้าอยู่ไฟให้เสร็จก่อน แล้วข้าจะไปช่วยเจ้าจัดการกับนาง！ นางชอบพี่สามมาตั้งแต่เด็ก และนางแทบรอไม่ไหวที่จะให้คนทั้งโลกรู้ว่าพวกนางเป็นคู่สร้างคู่สมกัน และถูกสร้างมาคู่กัน นางเอาตัวเองขึ้นไปขี่บนหลังเสือเอง มาวันนี้ขี่ขึ้นไปบนหลังเสือแล้วคงยากที่จะลงมา ถึงได้ทำใจแข็งแต่งเข้าไปในจวนอ๋อง

ดูเหมือนว่านางแทบรอไม่ไหวที่จะให้ตาของตัวเองบอดเพื่อรั้งตัวเองอยู่ในจวนอ๋อง สุดท้ายก็หาโอกาสที่จะเปลี่ยนข่าวสารให้กลายเป็นข้าวสุก เจ้าเองก็ไม่ใช่คนโง่ ทำอะไรก็เก่งกาจ หรือเจ้าจะสู้คนตาบอดคนเดียวไม่ได้กัน?”

เหลิ่งชิงฮวนถอนหายใจออกมายาว นี่มันเหมือนกับการที่คนที่เกลียดนั้นมาอยู่ตรงหน้า โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเบื้องหลังของเธอมีพระสนมฮุ่ยเฟยให้การสนับสนุน จวนอ๋องฉีติดหนี้บุญคุณนางอยู่จึงจำต้องมองนางเป็นเหมือนบรรพบุรุษคนหนึ่ง เจ้าว่าน่ารำคาญหรือเปล่าล่ะ

เหลิ่งชิงฮวนรู้มาจากปากท่านรองแม่ทัพสูงสุดอวี๋ว่าเมื่อวานนี้จิ่นอวี๋กับเหลิ่งชิงหลางออกมาจากวังแล้ว และได้กลับไปยังจวนอ๋องฉีเรียบร้อย

นี่ไม่ใช่เรื่องสำคัญ ส่วนที่สำคัญก็คือจิ่นอวี๋ไม่ยอมไปที่ไหนทั้งนั้น เธอย้ายเข้าไปในเรือนด้านข้างของตำหนักฉาวเทียนอย่างไม่คาดคิด ซึ่งเป็นห้องที่เหลิ่งชิงฮวนไว้ใช้เก็บยานั่นเอง แล้วนำยาทั้งหมดของเธอไปไว้ในลานบ้าน แม่นมเตียวกับโตวโตวห้ามเอาไว้ไม่อยู่

ทุกคนต่างกำลังมองกันว่าผู้หญิงคนนี้ไร้ยางอายหรือไม่ เจตนาที่จะเข้าใกล้หอเก็บน้ำนั้นชัดเจนเกินไป อีกทั้งยังมีความกราดเกรี้ยวเป็นอย่างมาก

ต่อให้รู้สึกท้อแท้มากแค่ไหนแต่ว่าเธอก็ต้องกลับไปที่จวน จะเอาแต่อยู่ที่จวนอ๋องรุ่ยของคนอื่นไม่ไปไหนไม่ได้

ระหว่างทางที่เหลิ่งชิงฮวนกำลังกลับจวนกับมู่หรงฉีนั้น พวกเขาก็รู้สึกเบื่อหน่ายขึ้นในจิตใจเหมือนกันอย่างไม่ได้นัดหมาย

เหลิ่งชิงฮวนลูบแส้สั่งสอนสามีในมือ แล้วพลิกมันไปมาราวกับว่าไม่ค่อยพอใจ

“เสด็จพ่อเองก็ขี้เหนียวเกินไป ต่อให้ให้เงินให้ทองไม่ได้ก็น่าจะเอาทองแดงมาตีให้ข้าสักเส้น แต่นี่เอาไม้ไผ่ที่หยิบได้ข้างมือมาให้ จะเอามาตีเสียทีก็ต้องระวังหน่อย ถ้ามันหักไปก็เสียของเลย ไม่สู้พระราชทานท่อนไม้นั่นให้หม่อมฉัน ถึงจะเป็นอะไรที่เอาไปอวดเขาได้หน่อย ที่จริงแล้วท่านคงเป็นห่วงลูกชายน่ะ”

มู่หรงฉีเม้มริมฝีปากบางของเขาขึ้น “ถ้าหากว่าพระราชทานท่อนไม้นั้นให้เจ้าจริง ไม่ใช่ว่ากลัวว่าเจ้าจะโมโหแล้วไปอาละวาดหรือ เสด็จแม่ตัดสินใจแล้วท่านคง สอดมือเข้ามาไม่ง่าย เห็นได้ชัดว่าท่านกำลังสนับสนุนเจ้าอยู่ เจ้าได้รับผลประโยชน์มาแล้วยังจะมาบ่นอีก อย่าว่าแต่ไม้ไผ่ท่อนนึงเลย ต่อให้เสด็จพ่อพระราชทานหญ้าต้นหนึ่งให้คนอื่นเขาคงรู้สึกซาบซึ้งเป็นอย่างมาก”

เหลิ่งชิงฮวนยิ้มจนตาหยีแล้วมองไปยังเขา “ท่านว่าข้าหาช่างสักคนแล้วเอาท่อนไม้ไผ่นี้ใส่เข้าไปในกระบองเหล็กดีไหม แบบนี้ถึงจะใช้ได้นานหน่อย”

มู่หรงฉีรวบเธอเข้ามากอดอย่างจนใจ จากนั้นก็รั้งเธอเข้าสู่อ้อมอก “ข้าทั้งว่าง่ายและเชื่อฟัง แถมยังปกป้องเจ้าอีก ท่อนไม่ไผ่นี่เจ้าจะเอามันไปทำอะไรล่ะ”

“ท่านมันหูตาฝ้าฟาง ท่านมีประวัติอยู่นะ เชื่อไม่ได้หรอก”

“ฮูหยินเจ้าไม่เชื่อมั่นในความงามของตัวเองหรือ ลองถามคนบนโลกดูก็ได้ว่าใครงามเหมือนกับเจ้าบ้างจนทำให้ข้าลุ่มหลงได้แบบนี้”

เหลิ่งชิงฮวนเบ้ปาก “ปากของท่านหวานขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่”

มู่หรงฉีก้มหน้าลง เขาทำสีหน้าจริงจัง “ย่อมต้องเป็นเจ้าที่มอบความหวานให้ข้าได้กิน ยิ่งกินเข้าไปมากปากของข้าก็ยิ่งหวาน ถ้าไม่เชื่อเจ้าลองชิมดูสิ”

เหลิ่งชิงฮวนหมดคำพูด ท่านอ๋องฉีที่เคยบอกว่าเป็นคนเลือดเย็นคนนั้นล่ะ? ทำไมตอนนี้ถึงได้เหมือนหมาพูดเดิ้ลเข้าไปทุกวัน ในหัวมีแต่เรื่องลามก แรงที่มีใช้ไม่หมดหรือไง?

เธอยื่นมือเข้าไปลูหน้าอกของเขา “นี่มันกลางถนนนะ เจ้ากำลังทำผิด！”

มู่หรงฉีหัวเราะ “หึ หึ” ออกมาเบาๆ “กินเต้าหู้ของบ้านตัวเอง ไม่ได้ไปขโมย ไม่ได้ไปแย่งและไม่ได้ทำผิดกฎหมาย สามารถทำได้อย่างเปิดเผย”

รถม้าวิ่งผ่านตลาดที่มีเสียงดังจอแจอีกทั้งมีเสียงตะโกนของพ่อค้าแม่ค้ามากมาย

เหลิ่งชิงฮวนรู้นิสัยเสียของเขาดี จึงหรี่ตาให้เขาอย่างเจ้าเล่ห์ “ถ้าหากท่านอยากกลับไปนอนที่ห้องตำรา หม่อมฉันก็จะให้คนอื่นช่วยไปส่งหม่อมฉันแทน”

แน่นอนว่าไม่ได้！ ตอนนั้นเขายังไม่รู้ว่ารสชาติของเนื้อหมูนั้นเป็นอย่างไร มู่หรงฉีเองก็ไม่ได้ตะกละมาก แต่ในเวลานี้จะให้เขากลับไปกินเจ เขายอมที่จะอดอยาก

“เรื่องเล็กน้อยแค่เดินผ่านเท่านั้นเองทำไมต้องลำบากคนอื่นด้วยล่ะ” เขาอดทนต่อความรู้สึกไม่สบายใจแล้วยกแขนถือตะกร้าไม่ไผ่ทั้งสองขึ้นสูงราวกับนกสยายปี เพื่อให้ตะกร้าอยู่ให้ห่างจากเขา จากนั้นเขาก็เดินกลับตำหนักเฉาเทียนกับเหลิ่งชิงฮวน

เหลิ่งชิงฮวนถือไหเต้าหู้เหม็นเอาไว้ และปฏิเสธน้ำใจจากบ่าวรับใช้ เธอใช้เท่าถีบประตูตำหนักเฉาะเทียนออก

จิ่นอวี๋กำลังนั่งอยู่ในลานบ้านรับลมเย็น เธอกำลังรอคอยให้มู่หรงฉีกลับมาที่จวน ไต้มั่วนางกำนัลที่คอยรับใช้อยู่ด้านข้างของเธอนั้นร้องขึ้นอย่างมีความสุขว่า “ท่านอ๋องกลับมาแล้ว！”

จิ่นอวี๋ลุกพรวดขึ้น เธอหันหน้าไปทางประตูใหญ่ “ท่านพี่กลับมาแล้วหรือเจ้าคะ”

ไต้มั่วประคองเธอไปหาเหลิ่งชิงฮวนกับมู่หรงฉีที่อยู่ด้านหน้า

เหลิ่งชิงฮวนนั้นได้ตื่นเต้นแทนเธอไปหมดแล้ว ดวงตาของเธอมองไม่เห็นแต่ยังวิ่งได้เร็วขนาดนี้ หรือว่านางไม่กลัวล้ม?

ดูเหมือนว่าจะเข้ามาเพื่อทดสอบความกังวลใจของเธอ จิ่นอวี๋เดินสะดุดขณะที่กำลังเดินมาตรงหน้าของมู่หรงฉี เมื่อเธอสะดุด ไต้มั่วก็ไม่สามารถคว้าเอาไว้ได้ทัน ร่างทั้งร่างของเธอจึงตกเข้าสู้อ้อมอกของมู่หรงฉี

ทิศทางและมุมไม่ได้แม่นยำมาก มีความคลาดเคลื่อนอยู่บ้างเล็กน้อย แต่ว่ามู่หรงฉีมักจะไม่สามารถทนเห็นเธอล้มลงกับพื้นได้ ด้วยเหตุนี้เองเขาจึงโยนตะกร้าไม้ไผ่ในมือทิ้งแล้วเข้าไปประคองเธอ

ทำได้ดีจนดูไม่ออกว่ากำลังเสนอตัวมาให้ มู่หรงฉีกอดจิ่นอวี๋ไว้อย่างแน่น หลังจากนั้นเขาก็คิดที่จะชักมือกลับแต่จิ่นอวี๋ดูหมือนว่าจะเนื้อตัวอ่อนยวบอย่างไรอย่างนั้น เธอตัวอ่อนจนไม่สามารถยืนตรงได้และกอดแขนของมู่หรงฉีเอาไว้ราวกับมันเป็นสมบัติล้ำค่า

“พี่ชาย ในที่สุดท่านก็กลับมาแล้ว หลายวันมานี้ท่านไปอยู่ที่ไหนกันคะ ปล่อยให้จิ่อวี๋เป็นห่วง”

เธอขยับเข้าไปใกล้มู่หรงฉีมากขึ้น มู่หรงฉีเองก็รู้สึกอกสั่นขวัญแขวน อย่างแรกคือเขาหันหน้าไปมองใบหน้าของเหลิ่งชิงฮวน ไม่ง่ายเลย ลำบากมาตั้งมากถึงจะเอาใจภรรยากลับมาได้ ถ้าหากว่านางโกรธขึ้นมาแล้วไล่เขาออกจากตำหนักเฉาะเทียนจะทำอย่างไร?