ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 328

ฟังผิ่นจือไม่รู้ว่าเขากำลังเผชิญกับหายนะ วันนี้เขามีนัดกับสหายเก่าหลายที่

สหายเก่าของเขาคนนี้แม้จะออกเรือนแล้วแต่ก็ยังคงงดงามยั่วยวน สามีของนางแซ่โจว ทำงานตำแหน่งไม่ใหญ่ไม่โตในคุกของกรมอาญา แต่เพราะเขาไม่รู้ถึงอารมณ์รักของบุรุษสตรี ซ้ำบ่อยครั้งที่ต้องอยู่ปฏิบัติหน้าที่ในศาลาว่าการทำให้เขาละเลยภรรยา

ฟังผิ่นจือทนน้ำลายสอได้ไม่กี่วัน เขาก็ใช้กลอุบายเล็กๆ น้อยๆ อาศัยช่วงเวลาที่หัวหน้าไม่อยู่ที่จวนแอบเข้าไปหาฮูหยิน

วันนี้หัวหน้าโจวไม่อยู่ พวกเขาทั้งสองจึงสั่งให้สาวใช้ออกไปและลงกลอนประตู ขณะที่พวกเขากำลังใกล้ถึงขีดสุด ด้านนอกก็เกิดเสียงคำรามดังขึ้น

“เหลียนซื่อ โผล่หัวออกมาเดี๋ยวนี้!”

เหลียนซื่อคือชื่อที่แท้จริงของสตรีนางนี้ และเสียงคำรามนั้นก็เป็นของหัวหน้าโจวอย่างไม่ต้องสงสัย

ทั้งสองที่กำลังอยู่บนเตียงตกใจจนทำอะไรไม่ถูก

ฟังผิ่นจือรีบสวมเสื้อผ้าของเขาและพยายามหนีออกไปทางหน้าต่าง

หัวหน้าโจวยกขาขึ้นมาถีบประตูดัง “ปัง” ฟังผิ่นจือวิ่งหนีเอามือกุมศีรษะโดยไม่สนใจอะไร

ทันทีที่เขาหนีไปที่ประตู หัวหน้าโจวก็คว้าตัวเขาเอาไว้ จากนั้นก็ทักทายเขาด้วยกำปั้นขนาดใหญ่

ด้วยร่างกายขนาดเล็กและกินยากำหนัดบ่อย รวมทั้งไม่มีความยับยั้งชั่งใจ เรี่ยวแรงที่มียังเทียบกับพวกนักปราชญ์ไม่ได้ด้วยซ้ำ เขาทำได้แค่กุมศีรษะและกรีดร้อง

หัวหน้าโจวโมโหมาก เขาไม่ได้ยั้งมือจนฟังผิ่นจือแทบจะหมดลมหายใจ

หญิงสาวยังคงแข็งกร้าว สวมเสื้อผ้า ก้าวไปข้างหน้าและคว้าข้อมือของเขา “ท่านจะทุบตีเขาจนเขาร้องโหยหวนราวกับหมาเพื่อให้เพื่อนบ้านทั้งหมดได้ยินและรู้ว่าท่านโดนสวมเขางั้นหรือ?”

หัวหน้าโจวแทบหยุดหายใจ คนทำผิดหน้าไม่อายซ้ำยังมาสั่งสอนเขาอีกหรือ?

มีคำกล่าวว่าปลูกถั่วเหลืองก็จะได้เต้าหู้ แต่ฮูหยินที่ไร้เหตุผลนางนี้กลับมาห้ามเขา ปล่อยให้ฟังผิ่นจือรอดไปได้ เขายกกำปั้นขึ้นมาโบกตรงหน้านาง นางร้องไห้คร่ำครวญจนเขาไม่อาจลงมือ

ฟังผิ่นจือมองเห็นโอกาสนี้และหลบหนีไป

ด้วยบาดแผลทั่วตัว จมูกช้ำ ใบหน้าบวม เขากลัวคนเห็นเข้าจึงเดินเลียบกำแพง

ขณะที่เขาเพิ่งเลี้ยวเข้าซอยเพื่อใช้ทางลัดกลับ จู่ๆ ก็มีถุงกระสอบมาศีรษะไว้แน่นจนมองอะไรไม่เห็น

เขาคิดว่าเป็นหัวหน้าโจวที่ตามมาทันจึงรีบเอ่ย “สหาย มีอะไรก็คุยกันดีๆ เถอะ ท่านว่าอย่างไรข้าก็ว่าอย่างนั้น”

อีกฝ่ายไม่สนใจเขาและปิดปากจากด้านหลังเขา จากนั้นมีรัวหมักและเท้าลงมาอีกรอบ แต่ละรอบล้วนถูกจุดสำคัญ

นี่มันกำลังจะฆ่ากันชัดๆ

ฟังผิ่นจือกระวนกระวาย พยายามดิ้นรนอย่างหนัก อ้าปากร้องขอความช่วยเหลือ แต่อีกฝ่ายไม่สนใจเขาจึงกัดแรงๆ ผ่านถุงกระสอบ

เลือดพุ่งออกมาทันที

แต่คนผู้นั้นกลับยังไม่ยอมรามือ เพราะฟังผิ่นจือถูกชกเข้าที่หัวใจจนเขาต้องอ้าปากเพราะความเจ็บปวด

ฟังผิ่นจือค่อยๆ เลิกดิ้นรนไปในที่สุด

ชายคนนั้นจับมือที่เปื้อนเลือด ถอดผ้าคลุมหน้าออก เอานิ้วแตะจมูกเพื่อดูจากนั้นก็เงยหน้าขึ้น “คุณชายรอง ตายแล้วขอรับ”

จินเอ้อร์พุ่งออกมาจากด้านหลังประตูและยิ้มอย่างเย็นชา “กลับ”

“เหตุการณ์เกิดขึ้นเมื่อไหร่ มีพยานในละแวกใกล้เคียงหรือไม่”

“มีชายชราคนหนึ่งกำลังบดเต้าหู้อยู่ เขาบอกว่าหมาที่บ้านเห่าสองสามครั้งกลางดึก แต่ไม่ได้ยินเสียงร้องให้ช่วยเลย ไม่ได้ใส่ใจ”

เสิ่นหลินเฟิงขมวดคิ้ว งงงวยเล็กน้อย “ฟังผิ่นจือได้รับบาดเจ็บเพราะถูกตีสาหัส เช่นนั้นทำไมเขาไม่ร้องขอความช่วยเหลือ? เป็นไปได้ไหมว่านี่ไม่ใช่สถานที่เกิดเหตุ? เขาถูกย้ายมาที่นี่ หลังจากที่เขาได้รับบาดเจ็บสาหัส?”

เจ้าหน้าที่ทางการยกมือขึ้นแล้วชี้ไปด้านหน้า “ดูนั่นสิ ดูเหมือนว่าจะมีเลือดกระเซ็นเล็กน้อยที่กำแพง แต่ไม่มีร่องรอยของผู้ตายที่เดินผ่านไป ไม่แน่ใจว่าใช่เลือดของเขาหรือไม่”

เหลิ่งชิงฮวนรู้สึกอึดอัดเล็กน้อยบริเวณท้องเพราะเธอนั่งยองๆ อยู่บนพื้น ดังนั้นเธอจึงยืนขึ้นและเดินไปรอบๆ เพื่อฟังสิ่งที่เจ้าหน้าที่ทางการพูด เมื่อเห็นว่ามีเเลือดสองหยดบนผนังที่ยังไม่แห้งสนิท ดูจากรูปร่างแล้วเหมือนโดนสาดใส่

เสิ่นหลินเฟิงขมวดคิ้ว “เมื่อมองไปที่ทิศทางที่ผู้ตายล้มลง เขาควรจะเลี้ยวจากถนนเข้าไปในตรอก หรือไม่ก็ถูกซุ่มโจมตีที่นั่น แต่เลือดก็ไม่ควรกระเซ็นที่นี่ คงจะดีมากหากสามารถพิสูจน์ได้ว่าเลือดเป็นของฆาตกร ก็แสดงว่านี่เป็นสถานที่เกิดเหตุและอย่างน้อยก็ถือเป็นหลักฐานทางอาญาได้”

สำหรับเหลิ่งชิงฮวนแล้ว นี่มันง่ายเหมือนปอกกล้วยเข้าปาก

เธอหยิบตัวอย่างออกมา ทดสอบด้วยตัวทำปฏิกิริยาและพูดด้วยความมั่นใจ “กรุ๊ปเลือดนั้นแตกต่างกัน ฆาตกรน่าจะเป็นคนทิ้งไว้ เว้นแต่จะไม่ใช่เรื่องบังเอิญ”

ฆาตกรเองก็บาดเจ็บ?

ทำไมฟังผิ่นจือไม่ร้องขอความช่วยเหลือ?

เห็นได้ชัดว่าฝ่ายตรงข้ามสามารถใช้วิธีการฆ่าที่ตรงไปตรงมากกว่านี้ได้ แต่ทำไมถึงเลือกที่จะเผชิญหน้ากับเขาด้วยมือเปล่า?

ตรอกนี้มีผู้คนอาศัยมากมาย ไม่กลัวมีใครรู้เห็นหรือ?

ในขณะที่กำลังคาดเดา ร่างของฟังผิ่นจือก็ขยับ เลือดจำนวนมากไหลออกมาจากปากของเขา