ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 329

เสิ่นหลินเฟิงและเหลิ่งชิงฮวนรีบก้าวไปข้างหน้า

ฟังผิ่นจือลืมตาขึ้นด้วยความยากลำบาก ก่อนจะมองเห็นเหลิ่งชิงฮวนในแวบแรกและพยายามพูดออกมา “พระชายา?”

เขารู้จักเธอได้อย่างไร

เหลิ่งชิงฮวนรู้สึกประหลาดใจ แต่เธอไม่มีโอกาสที่จะถามในเวลานี้

“ใครทำร้ายเจ้า”

ฟังผิ่นจืออ้าปากพูดด้วยความยากลำบาก “ไม่รู้... อาจเป็นเหลียนซื่อที่ถนนซีเจีย”

ไม่รู้? อาจจะเป็น? ยังไม่แน่ใจ?

“เห็นหน้าไม่ชัดงั้นหรือ”

ฟังผิ่นจือส่ายหัว เขาพูดอย่างอ่อนแรง “เปล่า...”

“แล้วรู้ได้อย่างไรว่าเป็นนาง”

ฟังผิ่นจือไอออกมาอีกครั้งพลางจ้องไปที่เหลิ่งชิงฮวนและใช้แรงเฮือกสุดท้าย “และยังมีเหลิ่ง... เหลิ่ง...”

ก่อนจะขากระตุก ศีรษะหันเอียงไปด้านข้าง คราวนี้เขาหมดลมหายใจแล้วจริงๆ

เหลิ่ง? เขากำลังเรียกชื่อฉันหรือเปล่า ทำไมถึงไม่บอกชื่อฆาตกรแทนที่จะเรียกชื่อฉันล่ะ

ภาพขาดตอนในช่วงเวลาวิกฤต มีอยู่จริง ไม่ได้มีแค่ในละครเท่านั้น เหยื่อมักจะติดอยู่ที่ตอนจบ ไม่สามารถพูดคำพูดสุดท้ายออกมา ก่อนจะตายลงอย่างน่าเสียดาย

แต่ว่าเบาะแสมีเพียงพอแล้ว ทุกคนไม่สบายใจกับคำพูดสุดท้ายของเขาจึงไปที่ถนนซีเจียเพื่อจับกุมเหลียนซื่อ

เหลียนซื่อทำผิดศีลธรรมจนถูกชายของตนจับไว้ นางร่ำไห้ร้องขอความตาย หัวหน้าโจวโกรธจัด ถึงจะแข็งแกร่งเพียงใดก็ยังกลัวเมีย สุดท้ายเขาเพียงแค่ทำลายข้าวของโดยไม่ได้แตะตัวเหลียนซื่อ ก่อนจะทิ้งนางไว้และไปยังศาลาว่าการ

เหลียนซื่อที่เพิ่งฉวยโอกาสหนีออกมาได้ เจอเข้ากับทหารจากศาลาว่าการบุกเข้ามาจับตัวไว้ จากนั้นจะมัดนางด้วยโซ่และพาตัวไปหาเสิ่นหลินเฟิง

ทันทีที่เสิ่นหลินเฟิงเริ่มสอบสวน บวกกับเห็นร่างของฟังผิ่นจือ นางก็ตกใจจนวิญญาณแทบหลุดออกจากร่างและทรุดตัวลงกับพื้นทันที

นางคิดว่าสามีของตัวเองจะต้องลงมืออย่างหนักจนคร่าชีวิตคนได้ ดังนั้นจึงรีบทรยศหัวหน้าโจวและบอกว่านางมีความสัมพันธ์กับฟังผิ่นจือเมื่อคืน สุดท้ายกลับถูกชายคนนั้นทำร้าย ใช้เวลานานกว่าห้าหกวันจึงจะสามารถสื่อสารได้

คนของศาลาว่าการคุมตัวหัวหน้าโจวเข้ามา หัวหน้าโจวก็ตกตะลึงเช่นกันพลางพูดตะกุกตะกัก “กระหม่อมโกรธก็จริง แต่ว่า... แต่เจ้าเด็กคนนี้เองก็อ่อนแอเสียเหลือเกิน กระหม่อมแค่ต่อยไปไม่กี่หมัด ทำไมเขาถึงตายล่ะ”

เสิ่นหลินเฟิงและเหลิ่งชิงฮวนมองหน้ากัน ถนนซีเจียไม่ได้อยู่ใกล้ที่นี่มากนัก หากฟังผิ่นจือได้รับบาดเจ็บสาหัสในเวลานั้น เขาจะเดินมาถึงที่นี่ได้อย่างไร

“เช่นนั้นข้าขอถามเจ้าว่าเจ้าอยู่ไหนหลังจากที่ฟังผิ่นจือออกจากบ้านเมื่อคืนนี้”

“กระหม่อมทะเลาะกับเมียอยู่ที่บ้านขอรับ”

เหลียนซื่อพยักหน้าด้วยเช่นกัน “ข้าวของถูกทำลายไปหลายอย่าง เพื่อนบ้านในละแวกนั้นได้ยินกันหมดเจ้าค่ะ”

หลังจากให้คนของศาลาว่าการตรวจสอบร่างกายหัวหน้าโจวแล้ว พบว่าไม่มีอาการบาดเจ็บภายนอกเลยแม้แต่น้อย

ประการแรก ที่แห่งนี้น่าจะเป็นสถานที่เกิดเหตุจริง

ประการที่สอง ฟังผิ่นจือเคยกล่าวไว้ว่าเขาไม่เห็นชัดเจนว่าใครคือฆาตกร

ประการที่สาม หัวหน้าโจวไม่มีเวลาก่ออาชญากรรม

เป็นไปได้ไหมว่าในคดีนี้จะมีอะไรบางอย่างซ่อนอยู่

บุคคลนี้ใช้ประโยชน์ตอนที่ฟังผิ่นจือไม่ทันระวังและฆ่าเขา ซึ่งแสดงให้เห็นว่ามีการซุ่มโจมตีหรือสะกดรอยตามโดยไตร่ตรองไว้ก่อน

อีกฝ่ายไม่ได้ตีด้วยอาวุธหรือของมีคม แต่ทุบตีฟังผิ่นจือให้ตายด้วยมือเปล่า เป็นไปได้ไหมว่าบุคคลนั้นแค่ต้องการใส่ร้ายสามีภรรยาคู่นี้?

แล้วเขารู้ได้อย่างไรว่าฟังผิ่นจือถูกจับได้บนเตียงในบ้านตระกูลโจว

เสิ่นหลินเฟิงครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง “ข้าขอถามเจ้าบ้างว่าทำไมจู่ๆ เจ้าถึงกลับบ้านทั้งที่เมื่อคืนควรจะปฏิบัติหน้าที่”

ยิ่งเหลิ่งชิงฮวนคิดเรื่องนี้มากเท่าไร เธอก็ยิ่งสงสัยมากขึ้นเท่านั้น ด้วยสิ่งที่อยู่ในใจทำให้เธอบอกลาเสิ่นหลินเฟิงทันที

เสิ่นหลินเฟิงขอบคุณเธอและส่งคนรับใช้พาเธอกลับไปที่วัง

ทันทีที่กลับไปถึงตำหนักฉาวเทียน เหลิ่งชิงฮวนก็เริ่มค้นห้องทันที

โตวโตวถามอย่างสงสัย “ท่านกำลังหาอะไรอยู่หรือเจ้าคะ”

“ตำรา... ตำราที่จือชิวให้ข้าครั้งก่อน”

“ตำราเล่มนั้นท่านให้เก็บไปแล้วไม่ใช่หรือเจ้าคะ” โตวโตวพูดขณะหันหลังกลับออกไปและหยิบตำรา “เรื่องราวน่าอัศจรรย์” ออกมาให้เธอ

เหลิ่งชิงฮวนพลิกหน้าตำราไปยังหน้าที่จือชิวทำเครื่องหมายไว้เป็นพิเศษ จากนั้นอ่านอย่างระมัดระวัง ก่อนจะหยิบผ้าเช็ดหน้าสองสามผืนออกมาและให้โตวโตวเรียกแม่หวังเข้ามา

เมื่อเห็นผ้าคลุมหน้าเหล่านั้น แม่หวังจึงพูดขึ้นอย่างโกรธเคือง “บ่าวเปลี่ยนผ้าเช็ดหน้าให้ฮูหยินแล้วมิใช่หรือเจ้าคะ ของที่คนตายทิ้งไว้มันไม่มงคล ใช้แล้วจะอับโชคเปล่าๆ”

เหลิ่งชิงฮวนกางผ้าคลุมบนโต๊ะ “เจ้าดูซะว่าผ้าผืนนี้ปักลวดลายอะไร”

แม่หวังก้าวไปข้างหน้าและมองดูใกล้ๆ “” นี่มันซีเซียงจี้ นี่คือเหลียงจู้ นี่คือ... ทั้งหมดนี่คือพิธีสามชาหกพิธีกรรม เป็นความรักระหว่างชายและหญิง มันไม่งามนักเจ้าค่ะ หากพระชายาต้องการฟังละครเพลง ท่านควรจะไปที่โรงละครและสั่งให้นักแสดงสองคนมาร้องเพลงในจวนก็ได้ ไม่กี่วันก่อน องค์หญิงจิ่นอวี๋กับคุณหนูรองก็เชิญคนมาเจ้าค่ะ”

“พวกเขาฟังเพลงละครด้วยกันหรือเปล่า”

สองคนนั้นไม่ถูกกันไม่ใช่เหรอ พวกเธอดีกันตั้งแต่เมื่อไร

“ใช่น่ะสิเจ้าคะ บ่าวได้ยินมาว่าเป็นเหลียงจู้ แต่หลังจากร้องได้เพลงเดียว องค์หญิงจิ่นอวี๋ก็ประทานเงินเป็นรางวัลและส่งเขากลับไป”

เหลียงจู้?

เหลิ่งชิงฮวนกระชับผ้าเช็ดหน้าในมือ จากนั้นโบกมือให้แม่หวัง “อืม ข้าเข้าใจแล้ว”

จากนั้นแม่หวังจึงถอยออกไป