ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 370

เมื่อสร้างความร้าวฉานให้ลูกชายและลูกสะใภ้เรียบร้อยแล้ว ฮ่องเต้ก็เสด็จกลับวังอย่างมีความสุข

เจ้าชายน้อยแห่งมั่วเป่ยมีราชกิจส่วนตัวที่ต้องจัดการ ดังนั้น มู่หรงฉีจึงจัดระบบรักษาความปลอดภัยรอบๆ ศาลาพักม้า แล้วจึงแอบกลับจวนพร้อมกับเหลิ่งชิงฮวนอย่างรีบเร่ง

เหลิ่งชิงฮวนนั่งรถม้า ในขณะที่เขาขี่ม้า ตลอดทาง ทั้งสองต่างนิ่งเงียบไม่พูดอะไร ทันทีที่กลับถึงจวนอ๋อง ชายหนุ่มรีบลงจากหลังม้า แล้วดึงเหลิ่งชิงฮวนออกจากรถม้าและอุ้มนางเดินตรงไปยังตำหนักฉาวเทียนเพื่อสะสางหนี้บัญชี

ใบหน้าของเขาเขียวปั๊ด รองแม่ทัพอวี๋และพวกโตวโตวที่รีบปราดออกมาต้อนรับหลังจากได้ยินข่าว ต่างก็ตกใจกลัวจนไม่กล้าพูดอะไรออกมา ทั้งยังรีบหลีกทางให้อีกด้วย พวกเขาคิดว่าคุณหนูของตนได้ก่อเรื่องให้ท่านอ๋องกริ้วอีกแล้ว นั่นหมายความว่าสงครามกำลังจะปะทุขึ้น

ทันทีที่เข้ามาในห้อง มู่หรงฉีกระแทกประตูปิดเสียงดังโครม นกกระจอกสองตัวที่เกาะอยู่บนชายคากระพือปีกบินหนีไปด้วยความตกใจ

โตวโตวตกใจจนตัวสั่น คุณหนูของนางยังตั้งครรภ์อยู่นะ ควรจะหาคนที่มีวุฒิภาวะมาไกล่เกลี่ยหรือไม่ หากท่านอ๋องโมโหขึ้นมา แล้วกระทำรุนแรง จะทำอย่างไร

รองแม่ทัพอวี๋เองก็ชอบยุ่งเรื่องชาวบ้านอยากรู้ต้นสายปลายเหตุ จึงรีบวิ่งไปสอบถามผู้ติดตามของมู่หรงฉี

ผู้ติดตามเอาแต่ตอบว่าไม่รู้เรื่องอย่างเดียว “ไม่รู้สิ ก็ดีกันนี่นา ก่อนพระชายาจะขึ้นรถม้ายังหันหน้ามายิ้มหวานเอาใจท่านอ๋องอยู่เลย”

พระชายาเอาใจท่านอ๋อง? ผิดปกติ เมื่อมีสิ่งผิดปกติ ย่อมต้องมีปีศาจร้าย ดูท่าแล้ว พระชายาคงทำเรื่องผิดต่อท่านอ๋องจริงๆ

แต่ไหนแต่ไรมา มีเพียงท่านอ๋องเท่านั้นที่เป็นเหมือนลูกสุนัขตัวน้อยที่คอยกระดิกหางให้พระชายา จะกลายเป็นฝ่ายพระชายาถูกกำราบได้อย่างไร

รองแม่ทัพอวี๋ไม่อาจระงับความอยากรู้อยากเห็นในใจได้ จึงรวบรวมความกล้าตัดสินใจไปแอบฟังที่กำแพง

โดยมีพวกโตวโตวและแม่หวังคอยดูต้นทางและช่วยกันปกปิดความผิดให้ เขาย่องไปหมอบลงที่ข้างกำแพง กลั้นหายใจ แล้วนาบหูลงไป

ภายในห้อง คนสองคนกำลังชำระหนี้บัญชีกันอย่างเผ็ดร้อนไปถึงสรวงสวรรค์

น้ำเสียงของท่านอ๋องเจือปนไปด้วยความดุดัน “ได้ยินว่าวันนี้เจ้าช่วยเหลือองค์ชายอันต๋าจนอีกฝ่ายแทบจะมอบกายมอบใจให้เจ้า?”

พระชายาตอบกลับอย่างบริสุทธิ์ใจ “ไม่มีเรื่องเช่นนั้นหรอก เขาเกลียดข้าจนแทบจะกินหัวข้าอยู่แล้ว! ท่านไม่รู้หรอกว่าตอนที่เขาฟื้นตื่นขึ้นมาน่ะ ร้องโหยหวนอย่างกับหมูถูกเชือดเลย ถ้าเสด็จพ่อและพี่รองไม่ได้อยู่ด้วย ข้าคงตายแน่ๆ”

อ๋องฉียังคงบีบคั้นไม่หยุด “แล้วเจ้าไม่ปล่อยให้เขาร้องต่อไปล่ะ เจ้าไม่รู้จักดูตัวเองด้วยซ้ำว่าทำเรื่องอะไรลงไป! เขาเป็นถึงองค์ชายแห่งแคว้นนะ เจ้ากลับกล้าแหวกรังนกของเขา แล้วยังใส่สายท่อให้เขาอีกน่ะหรือ”

รองแม่ทัพอวี๋รู้สึกดูแคลนอยู่ในใจ เขารู้สึกว่าท่านอ๋องของเขานั้นใจแคบมากขึ้นเรื่อยๆ เรื่องจุกจิกเล็กน้อยเช่นนี้ก็ยังถือสาด้วยหรอกหรือ แต่ก็นะ พระชายาเองก็เช่นกัน ใกล้จะเป็นแม่คนอยู่แล้ว ยังไม่ระวังความปลอดภัยปีนขึ้นปีนลงอยู่นั่นแหละ อยู่ดีๆ ไปแหวกรังนกบ้านคนอื่นทำไมกัน หาเรื่องแท้ๆ โทษโบยคนละสามสิบไม้เชียวนะ

พระชายาที่อยู่ในห้องยังพยายามโต้แย้ง “เสด็จพ่อจงใจยุแยงชัดๆ ตั้งแต่ต้นจนจบ หมอหลวงเป็นคนลงมือทั้งสิ้น ข้าแค่ขยับปากเท่านั้นแหละ”

อ๋องฉียังคงไม่ลดละ “แค่ขยับปากยังไม่หนำใจใช่ไหมล่ะ เจ้ายังคิดอยากจะลงมือเอง? เปิดหูเปิดตา?”

พระชายาโต้กลับอย่างฉะฉาน “ทั้งหมดนี้ก็เพื่อช่วยชีวิตคน! ตอนนั้น เขากำลังจะตายเพราะอัดอั้น แค่ตะปูสองนิ้ว ท่านก็หึงด้วยหรือ”

ท่านอ๋องพูดด้วยน้ำเสียงเศร้าโศก “เจ้าก็รู้ดีกระทั่งเรื่องนี้ ไฉนยังกล้าพูดว่าเจ้าไม่ได้เห็น ข้าเองก็อัดอั้นจนแทบขาดใจตายแล้ว เหตุใดจึงไม่เคยเห็นเจ้าเล่นแบบนี้เลย”

พระชายายิ้มอย่างเย็นชา “ท่านน่ะหรืออัดอั้นจนแทบขาดใจตาย ท่านน่ะอิสระและสนุกสนานจะตาย มีสาวเจ้าเนื้อคอยช่วยท่านอุ่นเตียง สบายแค่ไหนล่ะ”

จู่ๆ ท่านอ๋องก็หายใจติดขัด “ข้า...ข้าถูกผู้อื่นคิดร้าย!”

“หึหึ ใครจะเชื่อล่ะเจ้าคะ หลังจากที่ท่านจากไป แม่อ้วนนั่นพยายามฆ่าตัวตาย บอกว่าท่านรังแกนาง จูบ...ท่านก็จูบไปแล้ว ลูบ...ท่านก็ลูบไปด้วย มอง...ท่านก็มองเห็น แล้วยังพูดอะไรอีกนะ...ว่าการได้เจอกับท่านอ๋องจะเสียเวลาไปทั้งชีวิต นับจากนี้ สาวงามก็แค่คนที่เดินสวนกันไปมา”

“ก็แค่กลอนบนหนึ่งเท่านั้น”

“อย่าขัดจังหวะ!”

“ข้าไม่ได้จูบไม่ได้ลูบเลย เห็นก็ไม่เห็นอะไรทั้งสิ้น ข้าคิดว่านางคือเจ้า”

ในที่สุด พระชายาก็ขึ้นเสียงและโต้กลับอย่างเด็ดขาด “คำแก้ตัวนี้อีกแล้ว ท่อนไม้ของท่านนี่เกือบจะพ่นน้ำมันออกมาแล้วด้วยซ้ำ ครั้งก่อน เหลิ่งชิงหลาง ท่านก็บอกว่านางปลอมเป็นข้า ยัยอ้วนนั่นไม่แค่ท้องใหญ่ หน้าก็บาน นางหนึ่งคนเท่ากับข้าสองคน ท่านยังจำผิดอีกเหรอ มาๆๆ ไม่ใช่อยากจะชำระบัญชีกับข้าหรอกหรือ พวกเรามาคิดบัญชีกัน!”

ทว่า ตนยังมีหน้าที่ที่ต้องทำตามรับสั่งของฮ่องเต้ ล้อเล่นไม่ได้

มู่หรงฉีจำต้องกัดฟันลุกขึ้น เหลิ่งชิงฮวนที่กำลังนอนขดอยู่ในผ้าห่มเหมือนแมวน้อยสะลึมสะลือพึมพำอะไรบางอย่าง

“โกนหนวดให้เรียบร้อยด้วย ทิ่มคนอื่นเขาหมดแล้ว”

มู่หรงฉีจัดปกเสื้อของเขาอย่างกระฉับกระเฉง “ไม่โกนหรอก ปล่อยเอาไว้เช่นนี้แหละ ให้ใครบางคนคิดถึง”

เหลิ่งชิงฮวนซุกไซ้ใบหน้าลงกับหมอน “ท่านไม่กลัวผู้อื่นแกล้งหรอกหรือ”

“หน้าที่หลักของข้าในวันนี้ก็คือการอารักขาเจ้าชายอันต๋า ต่อให้เขาแกล้งข้า ข้าก็จะตามติดเขาไม่ปล่อย แม้แต่เข้าห้องส้วม ก็จะพยายามสร้างความสัมพันธ์อันดีกับพระองค์ในนั้นด้วย”

ต่อให้อยู่ในความฝัน เหลิ่งชิงฮวนก็เดาได้ว่าความใจแคบของเขากำเริบขึ้นอีกแล้ว เขาน่ะ ไม่ได้อยากรู้อยากเห็นเกี่ยวกับดินแดนไร้ขนขององค์ชายอันต๋าหรอก แค่ต้องการข่มขู่คนอื่นเขาเท่านั้น! ให้คนอื่นนั้นลำบากใจและถอยร่นไปในที่สุด

มีคำกล่าวว่า ความรักทำให้โลกกลายเป็นสีชมพู คงจะเป็นเช่นนั้นแหละ มู่หรงฉีมักจะรู้สึกว่าภรรยาของตัวเองเป็นรูปปั้นที่ทำจากทองคำบริสุทธิ์ 24K ใครเห็นใครก็รัก ทำไมไม่รู้จักคิดบ้างว่าคนเขาต้องการฆ่าตัวปิดปาก แล้วจะมีความคิดเป็นอื่นกับตนเองได้อย่างไรกัน

ฉับพลันนั้น ความง่วงมลายหายไปทันที ดวงตาของนางเป็นประกาย “ท่านช่างแล้งน้ำใจจริงๆ”

มู่หรงฉีหันกลับมานั่งลงบนเตียง แล้วยกมือขึ้นมาหยิกแก้มน้อยๆ ที่แสนอบอุ่นของนาง สัมผัสที่แสนนุ่มลื่นทำให้เขายากที่จะตัดใจจากไป

“ถ้าข้าไม่แล้งน้ำใจ จะชั่วร้ายได้เท่าเจ้าน่ะหรือ อย่าลืมสิว่าตัวเจ้าเองน่ะที่เป็นคนเริ่มก่อน”

“เรื่องนี้ พวกเราคุยกันแล้วไม่ใช่หรือว่าปล่อยให้มันผ่านไป โทษทัณฑ์ที่ข้าได้รับเมื่อคืนก็เสียเปล่าน่ะสิ”

น้ำเสียงออดอ้อนที่ระคนไปด้วยความง่วงเหงาหาวนอนทำให้อ๋องฉีรู้สึกวาบหวามซาบซ่านในหัวใจ และไม่อาจเคลื่อนไหวร่างกายได้ ราวกับมีรากงอกอยู่ใต้ฝ่าเท้าของเขา