ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 512

ในเวลานี้โฉวซือเส่าเองก็เข้าใจในทันที ว่าชายผู้นี้กำลังรอให้ตัวเองอ้าปากไปประกบที่ปากเขา

เมื่อได้ยินเสียงเสมหะที่กระแอมติดขัดอยู่ที่ลำคอของเขา โฉวซือเส่ารู้สึกเปรี้ยวคอจนเกือบจะถ่มน้ำลายใส่หน้าเขา

เขาให้ความร่วมมืออย่างดีโดยการเอื้อมมือออกมา ทำเป็นยกค้างของคนป่วยผู้นั้นขึ้น ตั้งใจจะบีบมันออกเหมือนบีบปลาที่เหยี่ยวออสเปรกลืนกินเข้าไปจับมันออกมา ใครใช้ให้เจ้ามาอ่อยดีนัก

ในขณะนั้นเองสายตาของเยาจิ่วที่อยู่ข้างนอกเสลี่ยงก็กวาดตามองมาและเห็นเท้าขนาดใหญ่ของเขาโผล่ออกมาจากใต้กระโปรง

เหล่าสาวงามกลุ่มนี้เพื่อที่จะเดินเหินได้อย่างสะดวก ทั้งหมดจึงเลือกที่จะสวมกระโปรงสั้น และสวมถุงเท้ายาว ๆ และมัดกับขาเอาไว้ แต่เพราะโฉวซือเส่ามีร่างกายที่สูงใหญ่ เท้าใหญ่ ๆคู่นั้นจึงไม่สามารถซ่อนมันเอาไว้ได้

เยาจิ่วเป็นคนมีไหวพริบรวดเร็ว แต่ว่าไม่สามารถช่วยเหลือได้ทันเวลาจึงร้องตะโกน “นายท่าน ระวัง!”

คนป่วยผู้นั้นก็รู้ทันทีว่ามีบางอย่างผิดปกติ ความปรารถนาที่จะมีชีวิตรอดของเขานั้นแรงกล้าอย่างมาก ก่อนที่ดวงตาจะได้ลืมขึ้นมา ก็รีบเปิดใช้งานกลไกที่อยู่ภายใต้มือของเขาทันที

มีเข็มเงินส่องประกายแสงสีฟ้าพุ่งยิงออกมาอย่างรวดเร็ว เล็กเหมือนแมลงหวี่ แทบจะมองไม่เห็นด้วยตาเปล่า

โฉวซือเส่าเข้าประชิดตัวกับคนป่วยผู้นั้นแล้ว เขารู้ว่าบนเก้าอี้เสลี่ยงแห่งนี้มีกลไกอยู่ ครั้งก่อนเหลิ่งชิงฮวนเองก็พลาดท่าไปก็เพราะเจ้าสิ่งนี้ มีบทเรียนจากอดีตครั้งหนึ่งแล้ว ครั้งนี้เขาจึงระมัดระวังเตรียมรับมือเอาไว้แล้ว

ดังนั้นเมื่อได้ยินเสียงรัวเบา ๆ ข้าง ๆ หู จึงรู้ทันทีว่ามีบางอย่างที่ไม่ดีแน่ ๆ

เขาไม่ได้หลบกลไกอะไรใด ๆ ทั้งสิ้น สถานที่ที่ปลอดภัยที่สุดในตอนนี้แท้จริงแล้วก็คือที่นั่งของคนป่วยผู้นี้ ไม่ว่าคนป่วยจะโง่เขลาแค่ไหน ก็คงจะไม่ลงมือกับตัวเองได้หรอก

ดังนั้นโฉวซือเส่าจึงไม่มีทางเลือกอื่นต้องยอมฝืนตัวเอง พุ่งร่างทั้งร่างไปหาคนป่วยผู้นั้น เป็นฝ่ายกระโจมเข้าสู่อ้อมกอดของเขาก่อน

โฉวซือเส่าไม่ใช่คนร่างหอมตัวนุ่มดุจดังหยก ร่างกายของเขามีเนื้อมีหนังกระจายเต็มทุกส่วน และทุกจุดยังมีกล้ามเนื้อที่แข็งแรงเหมือนดั่งหิน เมื่อกระโจมอย่างรุนแรงเช่นนี้ เกือบจะทำให้คนป่วยผู้นี้ขาดหายใจตายและเป็นลมล้มพับไป

พออ้าปากได้ก็ร้องโหยหวนออกมา และไอเสมหะออกมา พุ่งกระจายตกลงบนไหล่ที่หอมกรุ่นของโฉวซือเส่า

โฉวซือเส่าขี่อยู่บนร่างของคนป่วย ตัวติดแนบชิดกับเขา แม้แต่ใบหน้ายังแนบติดกัน ท่าทางช่างดูล่อแหลมอย่างมาก แต่มันทำให้เขาขยะแขยงอย่างมาก

เข็มเงินพุ่งเฉียดหลังของเขาไปอย่างรวดเร็ว ปลอดภัยแล้วชั่วคราว

มันสายเกินไปที่จะพูด ทุกอย่างเกิดขึ้นรวดเร็วมาก เสิ่นหลินเฟิงที่ซ่อนตัวอยู่บนหลังคาเมื่อเห็นว่าตัวตนถูกเปิดเผยแล้ว จึงไม่อาจมองดูอย่างสนุกสนานต่อไปได้อีก รีบเหาะตัวลงมาทันที ในเวลาเดียวกันอาวุธที่ซ่อนอยู่ที่มือที่กำเอาไว้แน่นจนเหงื่อออกไปหมดก็พุ่งตรงไปที่เยาจิ่ว

เยาจิ่วกำลังจะพยายามพุ่งตัวไปหาโฉวซือเส่าอย่างไม่มีความคิดชีวิต ทันใดนั้นก็มีอาวุธลึกลับพุ่งเข้าใส่ไม่ทันตั้งตัว จึงรีบหลบอย่างรวดเร็ว

สิ่งนี้ทำให้โฉวซือเส่ามีเวลาทันหายใจ ท่าไม้ตายสุดท้ายมาอยู่ในกำมือแล้ว เขานำกริชในมือมาวางไว้บนคอของผู้ป่วยคนนั้น

โฉวซือเส่าหันไปเผชิญหน้ากับเยาจิ่ว และพวกองครักษ์เงาชุดเทาที่ปรากฏขึ้นมาอย่างกะทันหันพวกนั้น “อย่าขยับ ไม่เช่นนั้นข้าผู้นี้จะเอาชีวิตเขาทันที”

เยาจิ่วตกใจจึงรีบยั้งมือเอาไว้ ไม่กล้าทำอะไรบุ่มบ่ามอีก

ทุกคนล้วนตกใจกันหมด

โฉวซือเส่ายังคงรักษาท่าทางล่อแหลมนั้นอยู่ โดยขึ้นไปขี่บนร่างของคนป่วยผู้นั้น เมื่อมองไปที่ใบหน้าที่กวน ๆ รนอยากโดนต่อยเช่นนั้น อดไม่ได้ที่จะคันไม้คันมือ เหมือนกับว่ากำลังหิ้วคอลูกไก่เอาไว้ในกำมือ ต้องกัดฟันขบกรามแน่น

“มารดามันสิ ทำไมไม่อยู่ทำหน้าที่องค์รัชทายาทหนานจ้าวของท่านให้ดี ๆ วิ่งมาที่ฉางอันเพื่อสร้างปัญหาเพื่ออะไร? ผู้หญิงของข้าเจ้ายังกล้าแย่ง ยังไม่เห็นข้าผู้นี้อยู่ในสายตาอีก ทำไมเจ้าไม่ตักน้ำใส่กะโหลกชะโงกดูเงาตัวเองหน่อยว่าตัวเองเป็นยังไง ด้วยรูปร่างเล็กกระจิริดของเจ้ายังจะอยากแต่งพระชายาเข้ามา? ให้ตุ๊กตากระดาษกับเจ้ายังรู้สึกสิ้นเปลืองเลย เจ้าแทงไม่เข้าด้วยซ้ำไป หากวันนี้ไม่ใช่เพราะกองทัพทั้งสองกำลังสู้รบกัน ข้าคงแทงเจ้าให้สะใจไปตั้งนานแล้ว มองดูเจ้าแล้วมันอึดอัดเสียจริงเลย แม่งเอ๋ย ทำให้ภรรยาของข้าต้องแยกจากไป”

พูดออกมาแล้วตัวเองก็รู้สึกน้อยใจ น้อยใจอย่างที่สุด

จึงตบเข้าไปที่คนป่วยผู้นั้นสองครั้งซ้ายทีขวาทีดังสนั่น

เสียงการต่อสู้ดังสนั่นหู การบุกโจมตีเมืองกำลังดุเดือด

มู่หรงฉีขี่อยู่บนม้า ค่อยสั่งการอย่างแน่วแน่

การโจมตีเมืองในเวลากลางคืนเช่นนี้ ไม่เป็นประโยชน์กับฝ่ายที่โจมตีสักนิด กำแพงเมืองของด่านเหยียนหลิงก็สร้างซะสูงขนาดนี้ แถมหินยังถูกขัดจนเงาวับจนยากที่จะปีนขึ้นไปอีก

ยิ่งไปกว่านั้นหนานจ้าวยังโปรยแมลงมีพิษจำนวนมากบนกำแพงเมือง และพวกมันสามารถปีนไต่ไปตามกำแพงเมืองได้ ขอเพียงมีทหารเข้าใกล้มัน มันก็จะใช้หางต่อยเข้ามาโดยที่ยังไม่ทันตั้งตัว จะเจ็บปวดอย่างมาก และหลังจากถูกพิษแล้วจะเกิดอาการเวียนศีรษะจนทำให้ทหารที่บุกโจมตีเข้ามากลิ้งตกลงมาจากกำแพงเมืองและทำให้เกิดอันตรายถึงชีวิตได้

สำหรับการโจมตีเช่นนี้นอกจากจะทำการป้องกันแล้ว เหลิ่งชิงฮวนยังไม่สามารถนึกหาวิธีรับมือที่ดีกว่านี้ได้

มู่หรงฉีส่งมือธนูและหน่วยเครื่องขว้างหิน ใช้เทคนิคในการโจมตีระยะไกล เพียงแค่สร้างสถานการณ์ขู่ขวัญตบตาเท่านั้น ตั้งใจจะก่อกวนความสนใจของหนานจ้าวให้ได้ หลีกเลี่ยงใช้จุดแข็งของตัวเองเพื่อเอาชนะจุดอ่อนของศัตรู และทำให้เกิดการบาดเจ็บล้มตายโดยไม่จำเป็น

น่าจาอี๋นั่วสั่งการทหารของหนานจ้าวต่อสู้ต่ออย่างหัวรั้น เมื่อต้องมาเผชิญหน้ากับกองทัพของฉางอันที่ใหญ่โตเช่นนี้ ทำให้ดับกำลังที่ฮึกเหิมของตนเองลง และตามมาด้วยความรู้สึกหวาดกลัวขึ้นเล็กน้อย แต่ว่าหากอาศัยสภาพทางภูมิศาสตร์ที่เอื้อมอำนวย ก็สามารถพยายามถ่วงเวลาเอาไว้ให้มากที่สุดก็แล้วกัน เพื่อให้น่าเยี่ยไป๋สามารถหลบหนีออกไปได้

มีความโกลาหลเกิดขึ้นอยู่ข้างหลังนาง เหล่าทหารร้องอุทานออกมาเสียงดัง น่าจาอี๋นั่วไม่รู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น พอหันหน้ากลับไปมอง ก็เห็นชายหนึ่งหญิงหนึ่งกำลังจับคนที่มีใบหน้าซีดขาวเป็นตัวประกัน คนป่วยผู้นั้นดวงตาทั้งสองข้างปิดสนิท และได้ขึ้นมาบนกำแพงเมืองเรียบร้อยแล้ว

ทหารของหนานจ้าวถอยออกไปอย่างต่อเนื่อง

น่าจาอี๋นั่วมีสีหน้าเปลี่ยนไปทันที “บังอาจนัก! พวกเจ้าเป็นใคร? ถึงได้กล้าจับองค์รัชทายาทเป็นตัวประกัน?”

โฉวซือเส่าชำเลืองมองไปที่นางเล็กน้อย “คนก็ถูกจับเป็นตัวประกันไปแล้ว เจ้ายังจะขู่ให้พวกข้ากลัวอีกไปทำไม ไม่น่าขำไปหน่อยหรือ? วางอาวุธลงอย่างเชื่อฟังเสีย ยอมแพ้ซะเถอะ? ข้าเป็นสุภาพบุรุษมากพอ ไม่สร้างความลำบากให้กับผู้หญิงคนหนึ่งหรอก”

พอเขาเปิดปากออกมาก็เต็มไปด้วยกลิ่นอายความเป็นชายชาตรี

น่าจาอี๋นั่วจ้องเขม็งไปยังเขา “เจ้าก็คือโฉวซือเส่างั้นหรือ?”