ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 514

กองทัพฉางอันได้จับองค์รัชทายาทหนานจ้าวน่าเยี่ยไป๋กลับมาเป็นเชลย และทำให้องค์หญิงน่าจาอี๋นั่วบาดเจ็บ เป็นชัยชนะครั้งยิ่งใหญ่ ต่อไปหากจะบุกเข้าโจมตีเมืองก็จะประสบผลสำเร็จอย่างราบรื่น เหมือนดั่งพญาเสือติดปีก

เสิ่นหลินเฟิงกับโฉวซือเส่าตรงเข้ามากล่าวอำลามู่หรงฉีพร้อม ๆ กัน

เสิ่นหลินเฟิงยังมีพระบัญชาของฮ่องเต้รอให้ไปจัดการอยู่ การบรรเทาภัยพิบัติและการต่อสู้กับโรคระบาดถึงจะเป็นหน้าที่ที่แท้จริงของเขา ครั้งนี้ได้ติดตามมู่หรงฉีมาต่อสู้เคียงบ่าเคียงไหล่กับเขาในสนามรบก็รู้สึกพอใจและอิ่มอกอิ่มใจแล้ว ได้เติมเต็มความฝันที่เคยใฝ่ฝันเอาไว้ และสัมผัสได้ถึงความภาคภูมิใจอันเลือดร้อนของผลงานที่ท่านปู่และท่านพ่อของตัวเองที่เคยทำเอาไว้กับคนอื่นๆ ถึงจะยังมอาลัยอาวรณ์อยู่เล็กน้อย

แต่มู่หรงฉีรู้หนักเบาจึงไม่ได้รั้งตัวไว้

โดยเฉพาะอย่างยิ่งโฉวซือเส่า เขารู้สึกขัดลูกหูลูกตาอยู่นานแล้ว

ทุกครั้งที่ตัวเองเข้านอนกับชิงฮวน เขาก็จะอยู่ข้างนอกกระโจน เป่าขลุ่ยส่งเสียงครวญคราง เหมือนกำลังร้องไห้และเหมือนกำลังบ่นเงียบ ๆ เพื่อจะบอกเป็นกลาย ๆ กับชิงฮวนว่าตัวเองโดดเดี่ยวอ้างว้าง และน่าสงสารเพียงใด

เป่าจนทำให้จิตใจคนอื่นหงุดหงิด

หลังจากถูกหนอนพิษของน่าจาอี๋นั่วทำให้ได้รับบาดเจ็บ เขาก็แกล้งทำเป็นโอดครวญทำตัวสงสาร ต้องการให้ชิงฮวนเอาใจดูแลจัดยาให้

สำหรับโฉวซือเส่าแล้ว เขาเองก็รู้สึกเห็นอกเห็นใจซึ่งกันและกันเล็กน้อยแต่ว่าก็อดหึงไม่ได้ มองยังไงก็รู้สึกขัดตาอยู่ดี

ผิวพรรณก็ดีกว่าตัวเอง มีเงินมากกว่าตัวเอง มีวาทศิลป์เก่งกว่าตัวเอง วรยุทธ์ก็พอ ๆ กับตัวเอง ผู้ชายแบบนี้ใครบ้างจะไม่ชอบกันเล่า?

ถ้าหากไม่ใช่ว่าตอนนี่กำลังเดินทัพทำสงคราม ในค่ายทหารที่เต็มไปด้วยคนโสดทั้งหมดล่ะก็ มู่หรงฉีคงอดใจไม่ไหวที่จะยกคนงามให้เขาหลาย ๆ คนทันที และสร้างบรรยากาศทำให้มึนเมาเพื่อช่วยเพิ่มอรรถรส จะได้ตัดทิ้งความคิดนั้นของเขาซะ ดังนั้นไปเร็วที่สุดได้เท่าไรยิ่งดี

เหลิ่งชิงฮวนนำนางพญากู่ที่ขโมยมาจากน่าจาอี๋นั่วออกมา ตั้งใจจะมอบให้เสิ่นหลินเฟิงนำกลับไปที่เมืองอวี้โจวพร้อมกัน เพื่อจะได้กำจัดต้นตอของสาเหตุที่แท้จริงและคืนความสงบสุขให้อวี้โจว

เสิ่นหลินเฟิงกับโฉวซือเส่ามองหน้ากันเล็กน้อย ในดวงตาของเขามีความเจ้าเล่ห์สั่นไหวข้างใน

โฉวซือเส่าโบกมือให้นางได้เห็นรอยแผลที่ตัวเองเพิ่งถูกกัดมา “เจ้าก็รู้ว่าข้าเกลียดแมลงที่สุด ดังนั้นอย่าได้หวังจะพึ่งข้า”

เสิ่นหลินเฟิงก็มีสีหน้าลำบากใจเช่นกัน “หนทางยังอีกยาวไกล หากพวกข้าเลี้ยงจนตายไปแล้วจะทำอย่างไร? พวกข้าทำไม่เป็นหรอกนะ”

เหลิ่งชิงฮวนลังเลอยู่พักหนึ่ง เพราะสิ่งที่เสิ่นหลินเฟิงพูดมาก็มีเหตุผล ไม่สามารถเกิดข้อผิดพลาดขึ้นกับนางพญากู่เหล่านี้ได้ หากมอบให้คนอื่นก็ไม่วางใจจริง ๆ นั่นแหละ

เธอหันหน้าไปพูดกับมู่หรงฉี “สถานการณ์โดยรวมทางนี้ก็สงบลงแล้ว ข้าอยากจะล่วงหน้ากลับฉางอันไปกับเสิ่นหลินเฟิงและโฉวซือเส่าก่อน”

“ไม่ได้ อย่าได้คิดเชียว” มู่หรงฉีพูดปฏิเสธทันควัน “รออยู่กับข้าเคลื่อนทัพกลับสู่เมืองหลวงพร้อมชัยชนะพร้อมกัน”

“ท่านฟังที่ข้าพูดก่อนได้ไหมเจ้าค่ะ” เหลิ่งชิงฮวนพูดอย่างอดทน “โรคระบาดในอวี้โจวครั้งนี้ไม่ได้เกิดจากภัยธรรมชาติ แต่เกิดจากคนของหนานจ้าวจงใจใช้หนอนกู่พิษสร้างความวุ่นวาย หากต้องการกำจัดโรคระบาดให้สิ้นซาก จำเป็นต้องใช้นางพญาหนอนกู่พิษนี้เรียกหนอนที่โตเต็มวัยพวกนั้นทั้งหมดกลับมาและเผาไฟกำจัดเสีย มิฉะนั้นจะมีการระบาดระลอกสองอีกครั้ง

ข้ามาที่นี่พร้อมกับองค์ชายรัชทายาทหนานจ้าวเพียงเพื่อมาเอานางพญาหนอนพิษกู่ตัวนี้กลับไป ตอนนี้ได้มาอยู่ในมือแล้ว และยังไม่รู้ว่าสงครามในครั้งนี้จะยืดเยื้อต่อไปอีกนานแค่ไหน ข้าคิดว่าข้าควรจะมุ่งหน้ากลับไปที่เมืองอวี้โจวก่อน เพื่อกลับไปต่อสู้กับโรคระบาดพร้อมกับหลินเฟิง รอจนกว่าธุระในอวี้โจวเสร็จสิ้นลงแล้ว ข้าอาจจะไปที่จวนอ๋องฉีในเมืองหลวง รอการกลับมาอย่างมีชัยของท่าน หรือไม่ก็กลับมาหาท่านอีกและอยู่ฆ่าศัตรูเคียงบ่าเคียงไหล่กับท่าน”

ในใจของมู่หรงฉีเต็มไปด้วยความไม่ยินดี

การล้อมเมืองทำสงครามไม่ใช่เรื่องที่สำเร็จในชั่วข้ามคืน มีบางศึกต่อสู้กันกินเวลาไปหลายเดือน ยิ่งไปกว่านั้นเสี่ยวอวิ๋นเช่อยังอยู่ในเมืองหลวง ชิงฮวนเองก็ไม่สามารถจะอยู่เป็นเพื่อนกับตัวเองได้ตลอดเวลา โดยไม่สนใจไยดีลูกได้

เขาชำเลืองมองไปที่โฉวซือเส่า “ถ้าเช่นนั้นข้าจะสั่งให้ทหารม้าห้าพันนายคุ้มกันเจ้ากลับไป”

โฉวซือเส่าแอบแบะปาก เหลิ่งชิงฮวนผู้หญิงคนนี้เสแสร้งแกล้งทำเก่งเกินไปแล้ว ต่อหน้าตัวเองทำเป็นดุเหมือนเสือ แต่พออยู่ต่อหน้ามู่หรงฉีก็แกล้งทำเป็นนกน้อยตัวเล็กต้องการที่พึ่งพา วัน ๆ ทำเป็นตัวอ่อนปวกเปียกเหมือนไม่มีกระดูกซบอยู่ในอ้อมแขนมู่หรงฉี แม้จะทำให้มู่หรงฉีโมโหมากแต่ไหนแต่เขาก็ไม่กล้าระบายออกมาแต่อย่างใด เขากลัวว่าหากจามออกมาแค่ครั้งเดียวก็อาจจะทำให้ตัวนางพัดปลิวล้มไปได้

ตอนนี้ราชาหนานจ้าวยินดียอมจำนนโดยสมัครใจ ก็เหมือนเป็นการประกาศยุติการต่อสู้ครั้งนี้ไปโดยปริยาย สำหรับการเจรจาอย่างสันติต่อจากนี้ หนานจ้าวจะส่งข้าราชทูตไปเยือนฉางอันโดยเฉพาะ

มู่หรงฉีรีบร้อนที่จะกลับเมืองหลวง เพื่อจะไปอยู่พร้อมหน้าพร้อมตากับเหลิ่งชิงฮวนและเสี่ยวอวิ๋นเช่อ จึงสั่งให้กองทัพใหญ่ตั้งค่ายอยู่ที่เดิมก่อน เขาจะพาองครักษ์นำหนังสือยอมจำนนของราชาหนานจ้าวกลับไปก่อนและคุมตัวน่าเยี่ยไป๋กลับไปที่เมืองหลวงพร้อมกัน

ระหว่างทางที่ผ่านอวี้โจว โรคระบาดของที่นี่ได้รับการควบคุมพอสมควรแล้ว ผู้ประสบภัยทั้งหลายได้รับการดูแลให้มีที่พักอาศัยใหม่แล้ว และได้มีการสอบถามกับขุนนางท้องถิ่น พวกเขาบอกว่าใต้เท้าผู้ตรวจการได้เดินทางกลับเมืองหลวงไปแล้วเมื่อวันก่อน

มู่หรงฉีไม่อยากชักช้าอีกต่อไปจึงขี่ม้าตรงไปยังเมืองหลวงข้ามวันข้านคืนอย่างต่อเนื่อง

ตอนที่พวกเขามาถึงเมืองหลวง ท้องฟ้าเพิ่งจะรุ่งสางเป็นช่วงของการว่าราชการในตอนเช้าของพระราชสำนักพอดี ทหารที่ตามมาพร้อมกับเขารอประจำการอยู่นอกเมืองค่อยเฝ้าน่าเยี่ยไป๋เอาไว้ มู่หรงฉีขี่ม้าเข้าวังเพื่อไปทูลรายงานผลการทำสงครามให้ฮ่องเต้ทรงทราบ และยังอยากไปพบหน้าลูกชายของตัวเองอีกด้วย

ฮ่องเต้กำลังนั่งอยู่บนบัลลังก์มังกร ลูบเคราบนคางของพระองค์และตั้งใจฟังการอภิปรายของขุนนางทั้งหลายที่ยืนอยู่ข้างล่าง

พระองค์ได้รับข่าวดีจากหนานจ้าวแล้ว รู้ว่าลูกชายของตัวเองได้รับชัยชนะครั้งยิ่งใหญ่และคาดว่าอีกไม่กี่วันก็จะกลับเมืองหลวงในไม่ช้า พระองค์เริ่มเอ่ยพึมพำอยู่ในใจ

มีหลายบัญชีรอชำระความกับมู่หรงฉี หากกลับมาจะต้องคิดบัญชีให้ดีๆ

เรื่องแรกก็คือ ได้ยินมาว่าการบรรเทาภัยพิบัติในอวี้โจวครั้งนี้เป็นความดีความชอบของเหลิ่งชิงฮวน นางไม่เพียงแต่พัฒนายาชิงเวินตานออกมาได้เท่านั้น แต่ยังตรวจสอบเจอแหล่งที่มาของโรคระบาดอีกด้วย นอกจากนี้ยังเสี่ยงภัยอันตรายบุกเดี่ยวไปที่หนานจ้าวเพื่อเอาหนอนพิษกู่กลับมา และแก้วิกฤตที่เร่งด่วนของอวี้โจวเอาไว้ได้

แต่ว่าเงินหนึ่งแสนตำลึงเงินที่ถูกจัดสรรออกมาจากคลังของชาติก้อนนั้นก็ถูกนางเก็บเข้ากระเป๋าของนางไปเป็นที่เรียบร้อยเช่นกัน เห็นได้ว่าผู้หญิงคนนี้มีความโลภมากและร้ายกาจที่สุด มาแก้ปัญหาให้ตัวเองแต่ยังไม่ลืมที่จะรีดไถเงินไป

เรื่องที่สองก็คือเรื่องของเสี่ยวอวิ๋นเช่อ หลายวันมานี่ตอนที่เจ้าเด็กคนนี้ต้องมาอาศัยอยู่ในพระราชวัง กองฎีกาที่ตัวเองต้องสะสางกองพะเนินสูงเป็นสองฟุต ไม่อยากที่จะทำอะไรทั้งนั้น ในใจคิดถึงแต่หลานชายตัวน้อยคนนี้

อาวรณ์ไม่อยากส่งคืนกลับไป