ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 536

เหลิ่งชิงเฮ่อก้มตัว “ครั้งก่อนไม่ได้ส่งเจ้าขึ้นเสลี่ยงด้วยตัวเองเป็นสิ่งที่พี่เสียใจที่สุด ครั้งนี้พี่จะแบกเจ้าขึ้นเสลี่ยงเอง”

เจ้าสาวต้องรักษาความสะอาดเท้า นางจะไม่สามารถนำโชคของบ้านตนเองออกไปข้างนอกได้ จะต้องมีพี่ชายเป็นผู้ส่งเจ้าสาวแต่งงานออกไปด้วยตนเอง นี่ถือเป็นธรรมเนียมในเมืองหลวง

ครั้งก่อนที่เธอแต่งงาน เหลิ่งชิงเฮ่อไม่สามารถเข้าร่วมงานแต่งได้เพราะโรครุมเร้า นับประสาอะไรกับการแบกเธอไปเกี้ยว

เหลิ่งชิงฮวนวางแขนไว้บนไหล่ของเหลิ่งชิงเฮ่อ ยื่นมือเรียวออกไปเกี่ยวคอของเหลิ่งชิงเฮ่อและเรียกเบาๆ “ท่านพี่”

อันที่จริงนี่ถือเป็นความเสียใจของทั้งสองคน เหลิ่งชิงฮวนเองก็ไม่สามารถเข้าร่วมงานแต่งงานของเหลิ่งชิงเฮ่อได้ ครั้งนี้ความปรารถนาของพวกเขาจะเป็นจริง

มีพี่ชายที่คอยเอาอกเอาใจ มันดีจะตาย

เมื่อเธอขึ้นไปบนหลังของเหลิ่งชิงเฮ่อ เขาก้าวเดินอย่างมั่นคงและไม่เร่งรีบ

มู่หรงฉีวางเสี่ยวอวิ๋นเช่อลง ยกมือขึ้นเพื่อรับเหลิ่งชิงฮวนจากด้านหลังของเหลิ่งชิงเฮ่อและกอดเขาไว้ในอ้อมแขน

“มอบชิงฮวนให้ข้าเถอะ ท่านพี่ ท่านไม่ต้องห่วง ข้ามู่หรงฉีจะปฏิบัติต่อนางอย่างสุดหัวใจ ข้าจะรักนางเพียงคนเดียว ทุกคนจงเป็นพยาน ต่อให้ผิดต่อใต้หล้าแต่ข้าจะไม่ผิดต่อนาง!”

คำสาบานของชายหนุ่มดังกึกก้องและทรงพลัง ก่อให้เกิดเสียงปรบมือเป็นระลอก

ไม่มีใครกล้าสงสัยคำสาบานของมู่หรงฉี ห้าปีแห่งความเหงาและการคะนึงหานั้นเพียงพอที่จะพิสูจน์ว่าชายผู้นี้ให้ความสำคัญกับคำพูดมากแค่ไหน

สาววัยแรกแย้ม หญิงสาวที่เพิ่งแต่งงานหรือแม้แต่ป้าแก่ๆ ต่างก็น้ำตาไหลด้วยความซาบซึ้งอย่างไม่รู้จบ

ทุกคนรู้ว่าตั้งแต่พระชายาฉีจากไปท่านฉีอ๋องก็ไม่อนุญาตให้หญิงสาวคนไหนเข้าใกล้ ทุกคนคิดว่าเขาเป็นคนเลือดเย็น ใครจะรู้ว่าแท้จริงแล้วเขารักพระชายาฉีถึงเพียงนี้ ใครเล่าจะไม่อิจฉา

น่าเสียดายที่ไม่มีมู่หรงฉีคนที่สองบนโลกใบนี้ และพวกนางไม่สามารถเป็นเหลิ่งชิงฮวนได้เช่นกัน ท้ายที่สุดแล้วพิธีสมรสอันสวยงามราวกับความฝันเป็นเพียงความฝันที่คนอื่นได้แต่อิจฉา

เหลิ่งชิงฮวนทั้งเขินและอาย เธอแอบคิดในใจ คงจะมีใครเขียนบทให้พูดสินะ ท่องซะชินปากเชียว มาเพื่อหลอกให้คนร้องไห้สินะ

เหลิ่งชิงเฮ่อส่งเหลิ่งชิงฮวนไปที่เกี้ยวอย่างไม่เต็มใจนัก

มู่หรงฉีโบกมือเพื่อกล่าวคำอำลา อุ้มเสี่ยวอวิ๋นเช่อไว้ในอ้อมแขนและขี่ม้ากลับจวนด้วยอารมณ์เบิกบาน

เสี่ยวอวิ๋นเช่อตกตะลึงและเงยหน้าขึ้นมองมู่หรงฉี “ไม่แปลกเลยที่แม่ของข้าถูกท่านหลอก ที่แท้ท่านก็ปากหวานเสียขนาดนี้ พ่อโฉวของข้ายังสู้ไม่ได้ด้วยซ้ำ ข้าน่ะเห็นท่านลุงร้องไห้ด้วย” มู่หรงฉีรู้สึกละอายใจเล็กน้อย เมื่อครู่เขาตื่นเต้นมาจนพูดสิ่งที่อยู่ในใจออกมา พอมาคิดเกี่ยวกับมันในเวลานี้ เขาก็รู้สึกขนลุกขึ้นมาและเกรงว่าจะกลายเป็นเรื่องขำขันถูกส่งต่อกันเสียแล้ว

เขาเอาแขนโอบลูกชิ้นไว้ในอ้อมแขน “ไม่ได้ปากหวาน พ่อพูดจากก้นบึ้งของหัวใจ ต่อไปลูกกับแม่จะเป็นความรับผิดชอบที่พ่อจะแบกรับและปกป้องไปตลอดชีวิต”

เสี่ยวอวิ๋นเช่อพยักหน้า “ข้าคิดว่าท่านเองก็ไม่ใช่ว่าจะไม่มีข้อดี ดังนั้นข้าจะตัดสินที่จะเริ่มการประเมินตัวท่านอย่างเป็นทางการ หากเจ้าผ่าน... ข้าจะยกย่องเจ้าในฐานะบิดาของข้า”

แม้ว่าเสี่ยวอวิ๋นเช่อยอมรับตัวตนของตัวเอง แต่เขาก็ยังไม่เรียกอีกฝ่ายว่าพ่อด้วยความเต็มใจ นี่มันเกินไปหน่อยหรือเปล่า ข้าเป็นพ่อของเจ้า ข้าต้องรอให้เจ้าอนุญาตก่อนด้วยหรือไง

ข้าสามารถกองทหารไปฆ่าศัตรู แต่กลับเอาชนะเด็กน้อยไม่ได้

วันนี้วันมงคล ช่างเถิด ไม่ถือสาเอาความดีกว่า

เมื่อขบวนเสลี่ยงมาถึงจวนฉีอ๋อง ต้องบอกว่าใกล้จะถึงมากกว่าจู่ๆ ขบวนก็หยุดชะงักเพราะถูกหยุดโดยกลุ่มคนในค่ายทหาร

ฝูงชนปิดกั้นถนนสายหลักและจัดทัพเพื่อหยุดม้าตัวสูงของท่านฉีอ๋อง ผู้นำไม่ใช่ใครอื่นนอกจากเสิ่นหลินเฟิง

เสิ่นหลินเฟิงยืนตระหง่านอยู่กลางถนน ถือปืนสีเงินไว้ในมือ โดยสวมเสื้อผ้าสีขาวซึ่งทำให้เขาสง่างามมากยิ่งขึ้น

เหล่าทหารแสดงท่าทีไม่เชื่อ “วันมงคลเช่นนี้ ท่านเข้าพิธีสมรสกับท่านอ๋องและเข้าห้องหอด้วยกัน ท่านจะนำตัวแตนพวกนั้นติดตัวมาด้วยหรือ ใครจะเชื่อ”

คนอื่นไม่เชื่อแต่เสิ่นหลินเฟิงเชื่อ เขาเคยได้ยินโฉวซือเส่าพูดถึงฝูงผึ้งที่เหลิ่งชิงฮวนเลี้ยงไว้ มันกัดและฝังเหล็กในทำให้เจ็บปวดอย่างสุดซึ้ง

“หากพี่สะใภ้จะใช้ไม้นี้... สุภาพบุรุษอย่างเราไม่มีทางยอมเสียเปรียบเช่นกัน หากเราไม่ได้รับรางวัลในวันนี้ เราจะให้เสี่ยวอวิ๋นเช่ออยู่ในห้องหอกับพวกท่านทั้งคืน”

ไม้นี้ร้ายกาจน่าดู คนที่ร้อนใจที่สุดน่าจะเป็นพ่อของเด็กนี่แหละ

เหลิ่งชิงฮวนไม่พูดอะไร เธอยกม่านรถด้วยมือเดียวและโบกมือให้เสิ่นหลินเฟิงด้วยรอยยิ้ม

เสิ่นหลินเฟิงมาจริงๆ

เหลิ่งชิงฮวนกระซิบบางอย่างที่ข้าหูของเขา

มุมของริมฝีปากของเสิ่นหลินเฟิงยกขึ้นเกือบจะถึงแก้ม สายตาเจ้าเล่ห์ฉายผ่านดวงตาของเขา จากนั้นเขาก็โบกมือให้ทหารที่อยู่ข้างหลังถอยออกไป

มู่หรงฉีตกอยู่ในความงุนงง “เจ้าพูดอะไรกับพวกเขา”

เหลิ่งชิงฮวนกลับมานั่งบนเกี้ยวตามเดิม “หม่อมฉันบอกว่าวันนี้พวกเขาไม่จำเป็นต้องรับเงินรางวัล”

มู่หรงฉีไม่เชื่อ เขาคิดว่าคนกลุ่มนี้ไม่ง่ายนักที่จะรับมือ โดยเฉพาะอย่างยิ่งรอยยิ้มสุดท้ายของเสิ่นหลินเฟิง เห็นได้ชัดว่าต้องมีเรื่องอะไรตามมาทีหลังแน่นอน

ในขณะนั้นเองเขารู้สึกหวาดกลัวขึ้นมาในใจ

พวกเขาคงจะไม่ได้ป่วนคืนเข้าหอจริงๆ หรอกนะ ไม่ได้การแล้ว!ข้าต้องคิดหาวิธี