ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 537

เกี้ยวเจ้าสาวเดินทางไปถึงจวนฉีอ๋อง ที่นั่นเต็มไปด้วยแขกมากมาย ดูคึกคักเป็นอย่างมาก

ศีรษะของเหลิ่งชิงฮวนถูกคลุมด้วยผ้าคลุมเจ้าสาว ดวงตาของเธอมืดลง ทำได้เพียงจ้องมองเท้าของตัวเองและเดินตามหลังมู่หรงฉี

เสียงแสดงความยินดีอย่างต่อเนื่อง ทั้งคนคุ้นเคยและคนแปลกหน้า ทำให้ทั้งจวนอบอวลไปด้วยความสุข

ทุกอย่างเป็นไปอย่างราบรื่น ไม่มีใครสร้างปัญหาและส่งทั้งสองเข้าห้องหอด้วยกัน โดยที่มีแขกเหรื่อนั่งดื่มอยู่ด้านนอก

ทุกพื้นที่ในจวนล้วนเป็นสีแดงสดและเต็มไปด้วยความรื่นเริง โคมไฟสีแดงและสีทองแขวนไว้สูงเหนือศีรษะ แสงและเงาทำให้ทั้งพระราชวังกลายเป็นสีแดง

ทุกคนพูดคุยกันอย่างยิ้มแย้ม พวกเขาล้วนเป็นสหายที่ผ่านความเป็นความตายมาด้วยกัน ก่อนจะหยอดคำหวานใส่มู่หรงฉีและระเบิดเสียงหัวเราะออกมา

มู่หรงฉีแอบกำชับหมอประจำจวน “ข้าคิดว่าคนพวกนี้คงจะมีแผนอะไรอยู่ในใจแน่ เจ้าใส่อะไรก็ได้ลงไปในเครื่องดื่มให้พวกเขาได้พักผ่อนก่อนเวลา เมื่อถึงเวลาข้าจะให้แม่ทัพอวี๋เตรียมรถส่งพวกเขากลับไปที่ค่ายทหาร”

หมอเข้าใจในทันทีว่าท่านอ๋องต้องการให้เพิ่มบางสิ่งเข้าไป

สำหรับหมอที่ทำงานด้านนี้มาหลายสิบปีและมีฝีมือเป็นเลิศทางการแพทย์นั้นไม่ใช่เรื่องยากแต่อย่างใด

เพื่อคำคืนฤดูใบไม้ผลิของท่านอ๋องอย่างข้า ข้าทำได้แค่ฝืนความรู้สึกผิดชอบชั่วดีและทำสิ่งที่น่ารังเกียจนี้กับพวกเจ้า...

เหล้าถูกส่งไปที่โต๊ะไหแล้วไหเล่า ชายกลุ่มนี้ดื่มราวกับว่าพวกเขากำลังดื่มน้ำเปล่า ดื่มตั้งแต่ตอนเที่ยงจนถึงพระอาทิตย์ตกดิน สุดท้ายจึงนอนกลับไม่ได้สติอยู่ที่โต๊ะ

พวกเขาไม่ได้เมาแต่ถูกวางยา

แม่ทัพอวี๋เรียกคนเข้ามาแบกคนเหล่านั้นขึ้นรถม้าอย่างยากลำบากพลางพร่ำบ่นในใจ

ท่านอ๋องลงมือได้โหดเหี้ยมเกินไป เขายอมทำร้ายพวกพ้องของตัวเองเพียงเพื่อจะได้มีค่ำคืนอันสงบสุขกับภรรยา ข้าควรจะปลุกพวกเขาไหมนะ

ไม่อย่างนั้นหากพรุ่งนี้พวกเขาตื่นมาและรู้ตัวว่าได้พลาดฉากที่น่าตื่นเต้น แล้วพวกเขาจะรุมกระทืบข้าในฐานะผู้สมรู้ร่วมคิดหรือไม่

เขาหลบหน้าหมอและคิดอยู่นาน แต่ก็ตัดสินใจไม่ได้สักที

ในวันนี้เสี่ยวอวิ๋นเช่อรู้สึกตื่นเต้นเป็นพิเศษ เขาวิ่งอย่างบ้าคลั่งเกือบตลอดทั้งวัน ทำให้ข้ารับใช้ที่เฝ้าแทบจะหมดแรง ก่อนที่เทียนซือจะกล่อมให้เขาหลับ

มู่หรงฉีพอใจเป็นอย่างมาก อุปสรรคทั้งหมดถูกกำจัดออกไปรวมถึงโฉวซือเส่าที่ย้ายออกจากเมืองหลวงไปแล้วเมื่อวานนี้ ตอนนี้ไม่มีอะไรมาขวางข้ากับชิงฮวนแล้วสินะ

ตอนที่เจอกันหลังจากห้าปี เข้าทั้งหิวและกระหายจนแทบรอต่อไปไม่ไหวส

หลังจากผ่านความยากลำบากมามาก ในที่สุดกลางคืนก็มาถึง ไฟในจวนสว่างขึ้น ส่งแขกระลอกสุดท้ายออกไปจนหมด

แอลกอฮอล์ที่มู่หรงฉีดื่มเข้าไปเริ่มออกฤทธิ์ ภาพซ้อนปรากฏขึ้นตรงหน้า เขาถูมืออย่างกระวนกระวาย ก่อนจะสอดเข้าไปในแขนเสื้อทำให้หัวใจเต้นคงที่และเดินเข้าไปในตำหนักฉาวเทียน

โตวโตว แม่นมเตียวและคนอื่นๆ ออกมาแสดงความเคารพ จากนั้นเขาจึงประทานรางวัลให้กับพวกนางด้วยความใจดี

“พระชายาของพวกเจ้าทานอาหารเย็นหรือยัง”

แม่นมเตียวตอบ “ทานแล้วเจ้าค่ะ เหล้าเหอเป่ยเตรียมพร้อมแล้วเจ้าค่ะ”

จริงอยู่ที่ว่านี่เป็นครั้งแรกสำหรับคืนแต่งงานในห้องเจ้าสาว แต่ไม่ใช่เจ้าบ่าวเจ้าสาวมือใหม่ ดังนั้นจึงเรียกได้ว่าคุ้นเคยดีอยู่แล้ว

มู่หรงฉีโบกมือสั่งให้พวกนางทั้งหมดออกไป

มือใหญ่โอบรอบเอวของเหลิ่งชิงฮวนและดึงเข้ามาในอ้อมแขน ริมฝีปากปนไปด้วยกลิ่นแอลกอฮอล์เคลื่อนเข้าไปใกล้

เหลิ่งชิงฮวนหันกลับมาและปิดปากด้วยแขนเสื้อ จากนั้นเขาผลักเหลิ่งชิงฮวนลงบนเตียงด้วยแรงทั้งหมดและกดเธอเอาไว้

โอ๊ย!เจ็บ ทำไมมันแข็งๆ รู้สึกไม่ดีเอาเสียเลย

ผ้าคลุมบนศีรษะของเหลิ่งชิงฮวนเปิดออกโดยไม่ได้ตั้งใจ

อวดโฉมหน้าอันงดงามให้ได้เห็น

อีกฝ่ายเผชิญหน้ากับมู่หรงฉีด้วยรอยยิ้ม “จูบข้าสิ ข้าจะไม่ขัดขืน มาดูกันว่าเจ้าจะจูบข้าได้นานแค่ไหน”

จิตใจที่ฟุ้งซ่านของมู่หรงฉีหายไปทันที “โฉวซือเส่า ทำไมถึงเป็นเจ้า”

โฉวซือเส่านอนลงบนเตียงพร้อมกับทำท่าทางหยอกเย้า “คำบอกรักของท่านฉีอ๋องทำเอาข้าขนลุกไปหมดจนแทบจะหวั่นไหว หากเหลิ่งชิงฮวนไม่อย่างแต่ง ข้าจะแต่งแทนให้ก็ได้”

มู่หรงฉีดีดตัวออกจากเขาทันทีและโกรธด้วยความอับอาย “ไสหัวออกไป!”

โฉวซือเส่าไม่หงุดหงิดแต่พึงพอใจมาก เขาเปิดคอเสื้อผ้าออกเล็กน้อยเผยให้เห็นกระดูกไหปลาร้า

“ผ่านมาห้าปีแล้วแต่เจ้าไม่ก้าวหน้าเอาเสียเลย หากข้าเป็นผู้หญิงจริงๆ คืนนี้เจ้าคงจับพลัดจับผลูนอนกับข้าไปแล้วสินะ จำเมียตัวเองผิดตั้งสามสี่ครั้ง แยกหญิงแยกชายไม่ออก โง่เง่าเสียจริง”

มู่หรงฉีรู้สึกหงุดหงิด ไม่ใช่แค่บอกรักกับชายคนนี้แต่เขายังเกือบจูบอีกฝ่ายไปแล้ว แค่คิดก็ขยะแขยงแทบทนไม่ไหว

สิ่งสำคัญคือเดิมทีโฉวซือเส่าเป็นคนสองเพศ แม้ว่าเขามีจะรูปร่างสูงใหญ่ แต่ว่าสัดส่วน...อะแฮ่ม ดูเหมือนผู้หญิงจริงๆ ทั้งยังนั่งตัวตรงบนเตียงในเงามืดอีก มู่หรงฉีที่กำลังเมาจะคิดว่าเขาสับเปลี่ยนตัวกับเหลิ่งชิงฮวนได้อย่างไร