ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 578

สงครามระหว่างทั้งสองแคว้นครั้งนี้ ฮ่องเต้นั้นได้ประโยชน์มากมาย เหลิ่งชิงฮวนที่อยู่ตรงนั้นได้ทำให้เรื่องเงินชดเชยจำนวนมากกลายเป็นเรื่องเล็กๆ

ฮ่องเต้พึงพอใจกับเรื่องนี้มาก อีกทั้งเขายังภูมิในใจการเลือกใช้คนของตัวเอง สินสอดของลี่ว์อู๋ฮ่องเต้เองก็ควักออกมาอย่างใจกว้างไม่เหมือนกับที่เมื่อก่อนที่กระเหม็ดกระแหม่

หลังจากที่เจรจาสงบศึกแล้วน่าจาอี๋นั่วก็อยู่ที่ฉางอัน ส่วนน่าเยี่ยไป๋นั้นรอให้ร่างกายฟื้นตัวแข็งแรงเต็มที่ก็จะกลับไปที่แคว้นหนานจ้าว เงินชดเชยของแคว้นหนานจ้าวนั้นมาครบแล้ว แคว้นฉางอันรีบนำมันไปแจกจ่ายให้กับทหาร

ทุกอย่างสงบลงแล้ว งานแต่งงานของเสิ่นหลินเฟิงก็ใกล้เข้ามา เหลิ่งชิงฮวนจะเข้าไปในวังเพื่อส่งลี่ว์อู๋ก่อนแต่งงานและมอบขอขวัญแต่งงานให้กับเธอ

เข้าวังเธอต้องพาอวิ๋นเช่อไปด้วย นี่เป็นกฎ

ปกติแล้วที่ที่มีเหลิ่งชิงฮวน มู่หรงฉีเองก็ชอบที่จะตามเธอเป็นเงา สิ่งนี้คือเป็นสิ่งที่ดำเนินมาอย่างรุ่งโรจน์ของจวนอ๋องฉี

วันนี้มีญาติผู้หญิงมาจำนวนมาก มู่หรงฉีไม่สะดวกที่จะไปด้วย จึงพาอวิ๋นเช่อไปถวายพระพรฮ่องแต้ชราก่อน ตัวเหลิ่งชิงฮวนเองก็ไปที่ตำหนักของพระสนมเสียนเฟย

ตำหนักของพระสนมเสียนเฟยอยู่ติดกับน้ำจึงถูกเรียกว่าตำหนักหยุนซี ที่หน้าประตูมีสระบัวอยู่ถูกจัดเป็นสวนแบบในสมัยโบราณซึ่งมีประโยชน์ในฤดูร้อน ตอนนี้สระบัวได้เหี่ยวเฉาไปหมดแล้ว ลมก็หนาวเหน็บ ผ่านไปอีกสักเดือนเกรงว่าน้ำจะจับตัวเป็นน้ำแข็งหนา

เธอยังไม่ทันได้เดินเข้าไปใกล้ เหลิ่งชองฮวนก็เห็นว่าที่ข้างสระบัวมีคนคนหนึ่งกำลังคุกเข่าอยู่และใช้ผ้าเช็ดหน้าปิดหน้าเอาไว้พร้อมทั้งหยดน้ำตาอันน่าสงสาร เมื่อได้ยินเสียงการมาถึงของเหลิ่งชิงฮวนก็เงยหน้าขึ้นมองและก้มหน้าลงทันที

เหลิ่งชิงฮวนเห็นจากหางตาว่าที่หน้าผากของเธอเป็นรอยแดงราวกับถูกทุบมา อีกทั้งช่วงตาของผู้หญิงคนนี้ดูคุ้นมากราวกับว่าเธอรู้จัก

พอดีกับที่พระชายารุ่ยที่อยู่นอกตำหนักกำลังรอการเรียกตัวเข้าไปอยู่นั้นก็เห็นเหลิ่งชิงฮวนเข้าพอดีจึงเดินเข้ามาทักทาย

เหลิ่งชิงฮวนจึงถามเสียงเบาว่า “เกิดเรื่องอะไรขึ้นกัน”

พระชายารุ่ยเหลือบมองไปคนที่คุกเข่าอยู่ที่พื้นแวบหนึ่ง “คนคนนี้เจ้าน่าจะรู้จักนะ? นางคือผู้หญิงที่เสด็จลุงรองส่งเข้ามาในวังแล้วต่อมาก็ตั้งครรภ์จนเสด็จพ่อแต่งตั้งให้เป็นเยี่ยนผิน”

เหลิ่งชิงฮวนย่อมจำได้ เธอจึงพยักหน้าลง “ตอนนี้เกรงว่านางจะไม่ได้รับความโปรดปรานแล้วล่ะ?”

พระชายารุ่ยเบ้ปาก “ตอนนี้เสด็จลุงรองถูกส่งไปไกลถึงเหอซี ทำไมเสด็จพ่อถึงยังได้เห็นแก่หน้านางอยู่กันนะ ต่อให้นางไม่รู้จักประเมินตัวเองและทำตัวไม่รู้จักที่ต่ำที่สูงต่อหน้าเสด็จแม่ พอตราประทับหงส์ของเสด็จแม่ถูกขโมยไปนางถึงได้ดีใจอยู่กับความทุกข์ของเสด็จแม่จนทำให้เสด็จแม่โมโหแล้วทำถ้วยชาหกลงบนหัวของนางเพื่อเป็นการลงโทษจึงให้นางมาคุกเข่าอยู่ที่นี่ให้สำนึก”

เหลิ่งชิงฮวนอดไม่ได้ที่มองไปที่เยี่ยนผิน เธอเข้าใจทุกอย่าง เธอนึกว่าตอนแรกที่ตัวเธอแท้งนั้นฮองเฮาเป็นคนทำจึงได้เฝ้าแต่สงสัย กลัวว่าเธอจะพูดอะไรที่ไม่สมควรพูดออกมา

ภายในวังหลังนี้การมีชีวิตอยู่นั้นมันเลี่ยงไม่ได้เลยที่จะได้รับบาดเจ็บ

เธออดที่จะถอนหายใจออกมาไม่ได้ “จะต่อสู้จะวางแผนแข่งกันไปทำไม”

พระชายารุ่ยเบ้ปาก “คนบางจำพวกก็ไม่ควรเชิดชูขึ้นมาพวกนั้นอย่างกับปีศาจ เมื่อครู่นี้พระสนมหลินเฟยเห็นก็ใจดีเอาผ้าเช็ดหน้าให้นางเช็ดเลือด แต่นางคงไม่รู้จักรับน้ำใจคนอื่น อย่าไปสนใจนางเลยมันน่าเบื่อ”

เหลิ่งชิงฮวนพยักหน้า ทั้งสองคนเดินเข้าไปด้านใน พระชายารุ่ยพูดเสียงเบาว่า “มีเรื่องประหลาดไม่รู้ว่าเจ้าได้ยินมาหรือยัง”

“เรื่องอะไรกันหรือ”

“จู่ๆเจ้าหนุ่มตระกูลจินนั่นเปลี่ยนเพศแล้ว เขาเอาใจใส่หรูอี้มากและตามหลังนางต้อยๆอย่างกับว่าไม่เคยเห็นผู้หญิงมาก่อนอย่างนั้น หาได้ยากจริงๆ กลัวว่าพอได้กินผู้ชายแล้วเขาจะได้สติอย่างกะทันหันขึ้นมาล่ะ”

เรื่องนี้เหลิ่งชิงฮวนเองก็ไม่รู้ว่าเพราะอะไร เธอรู้แค่ว่าพวกรักร่วมเพศนี้ต่อให้เป็นในยุคปัจจุบันเองก็เป็นปัญหาที่ยากของหมอ ถ้าหากว่าเป็นคนที่มีสองเพศนั้นยังคุยกันได้ง่าย อย่างคุณชายรองตระกูลจินนี้ชอบแต่เพียงผู้ชายและกล้าที่ไม่สนใจองค์หญิงคนสำคัญ การที่เขาจะเปลี่ยนความชอบทางเพศนั้นเป็นไปได้ยาก

พระชายารุ่ยรีบเข้าไปไกล่เกลี่ยให้ “พระชายาฉีบอกว่าทำให้ วันนี้ถ้าเจ้าอยากจะให้นำชุดแต่งงานผ้าต่วนหลิวอวิ๋นมาเป็นของขวัญแต่งงานจริงๆ ข้าในฐานะที่เป็นพี่สะใภ้คงไม่มีหน้าไปพบใครแล้ว”

หรูอี้เย้ยหยันออกมาว่า “ไม่มีก็ไม่มีสิ พูดแล้วก็น่าอับอายทำไมต้องย้ำด้วยเล่า เสด็จแม่คิดจะใช้ผ้าต่วนหลิวอวิ๋นทำชุดให้เสด็จย่าอยู่และสั่งให้คนตามหาไปทั่วเจียงหนาน พี่สะใภ้สามพูดเหมือนง่ายๆเห็นได้ชัดว่าพวกเราไร้สามารถ”

ฮองเฮาที่กำลังคุยอยู่กับเหล่าสนมกลุ่มหนึ่งอยู่ได้ยินหรูอี้พูดจาปากไม่มีหูรูดก็ตักเตือนอย่างไม่พอใจว่า “นี่เป็นน้ำใจของพี่สะใภ้สามของเจ้าที่มีต่อคู่แต่งงาน ไม่ว่าจะสำเร็จหรือไม่ขอแค่มีใจก็พอ”

เหลิ่งชิงฮวนหันไปทำความเคารพให้กับฮองเฮา “ไม่กี่วันก่อนหม่อมฉันได้ตามหาช่างตัดเสื้อและช่างปักเสื้อมาทำชุดแต่งงานให้กับลี่ว์อู๋เพคะก็เลยไปได้ยินเรื่องนี้มาพอดี เพียงแต่น่าเสียกายว่าไม่รู้ว่าเสด็จย่ากับเสด็จแม่ชอบชุดหงส์แบบไหนกัน อีกทั้งอาจจะไม่ถูกใจงานปักฝีมือขาวบ้านหม่อมฉันจึงไม่กล้าตัดสินใจทำโดยพละการเพคะ จึงทำได้แค่นำผ้าต่วนอวิ๋นหลิวสี่พับมามอบให้กับเสด็จแม่และเสด็จย่า เดี๋ยวหม่อมฉันกำลังจะเอาไปมอบให้กับพวกท่านพอดีเลย”

พูดจบเธอก็หันไปสั่งกับแม่นมเตียว “ไปสั่งคนให้ไปเอาเข้ามาเถอะ”

แม่นมเตียวรับคำสั่งแล้วออกไป คนในตำหนักทั้งหมดต่างตกใจ หรูอี้ยิ่งพูดอะไรไม่ออก

คนที่กำลังนั่งอยู่ไม่มีใครที่เป็นกบในกะลา แต่ทุกคนล้วนรู้ดีว่าผ้าต่วนหลิวอวิ๋นนั้นหายากมาก หายากเสียยิ่งกว่าหายากเสียอีก！

ผ่านไปไม่นานแม่นมเตียวก็กลับมา คนที่ตามมาด้านหลังของนางนั้นถือผ้าต่วนกันไว้คนละสองพับ

เหลิ่งชิงฮวนเดินเข้าไปเพื่อแกะห่อของผ้า จากนั้นก็เผยให้เห็นถึงผ้าต่วนหลิวอวิ๋นที่งดงาม เพียงแค่มองสีสันอันสดใส ความมีราคาและงานฝีมือที่หาได้ยาก แค่มองก็ทำให้ทุกคนรู้สึกตกใจ

ทุกคนต่างพูดกันว่าอิจฉา ฮองเฮาเองก็รู้สึกอยากได้มัน

หรูอี้พูดอย่างเจ็บแสบว่า “ข้าลืมไปเลยว่าตระกูลโฉวนั้นเป็นผู้ยิ่งใหฯในเจียงหนานอยากจะได้สักกี่พับแค่เขาพูดออกมาก็คงดีกว่าพวกเราพูด”