ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 579

ประโยคนี้นั้นทำให้โฉวซือเส่าเดือดร้อนได้ง่ายๆ เหลิ่งชิงฮวนรู้สึกไม่พอใจขึ้นทันที

“องค์หญิงหรูอี้โปรดระวังคำพูดด้วย ตระกูลโฉวเป็นตระกูลพ่อค่าที่ซื่อสัตย์ เขามีอิทธิพลมากในเจียงหนานจริง แต่นั่นก็เป็นสิ่งที่ตระกูลโฉวได้ทำประโยชน์ไว้ให้กับประชาชนที่เจียงหนานและได้สั่งสมจนเป็นพลัง เกี่ยวกับผ้าต่วนหลิวอวิ๋นนี้เป็นเพียงแค่ฝีมือของผู้เชี่ยวชาญในจวนเท่านั้น หม่อมฉันจึงนำมันมาเพื่อแสดงความเคารพต่อเสด็จแม่ ทำไม่ถึงกลายเป็นสิ่งที่ไม่ถูกต้องกันเพคะ”

“”ของจวนเจ้า? หรูอี้รู้สึกตกใจ

“ไม่ผิด ต่อให้ตระกูลโฉวมีเงินอย่างไรนั่นก็เป็นเงินของเขา ข้าก็ต้องหาเลี่ยงครองครัวย่อมีกิจการเป็นของตัวเอง หอหนีฉางก็เป็นกิจการที่ข้าสร้างขึ้นมาด้วยตัวเอง”

หลายปีมานี้หอหนีฉางนั้นพิเศษมีอะไรที่ไม่เหมือนคนอื่น ด้วยการย้อมผ้าที่ดีเยี่ยมจึงทำให้มีชื่อเสียงในฉางอัน โดยเฉพาะอย่างยิ่งผ้าต่วนอวิ๋นหลิวที่หาได้ยากและได้กลายเป็นที่ดึงดูและเป็นที่นิยมทั้งในเจียงหนานและฉางอัน และยากที่จะได้มันมาครอง

ทุกคนก็คิดขึ้นมาได้ว่าหอหนีฉางนี้ดูเหมือนจะเกิดขึ้นเมื่อช่วงสองสามปีมานี้ แต่ไม่ใช่ว่าเกิดขึ้นหลังจากที่เหลิ่งชิงฮวนไปที่เจียงหนานแล้วหรือ

ได้ยินมานานแล้วว่าร้านยาที่ใหญ่ที่สุดในฉางอันนั้นเหลิ่งชงฮวนเป็นคนสร้างขึ้นมา คิดไม่ถึงว่าในมือขอนางยังมีธุรกิจหอหนีฉางที่ทำเงินได้อีก หลายปีมานี้นางทำธุรกิจจากศูนย์ ธุรกิจของนางมีมูลค่าเท่าไรกัน

มิน่าเล่าพระชายาฉีจึงได้ใช้ชีวิตอย่างไม่เกรงกลัวใครและเรื่อยเปื่อยเช่นนี้ จู่ๆอยากจะบอกว่าหย่ากับท่านอ๋องฉีก็จะหย่า นางคงมีความสามารถที่จะมีชีวิตอยู่ได้โดยที่ไม่ต้องพึ่งพาผู้ชาย

หรูอี้เม้มปากและพูดออกมาอย่างเจ็บแสบเสียยิ่งกว่าเดิม “ถ้าอยู่ใก้ลคนแบบไหนก็จะกลายเป็นคนเช่นนั้น พระชายาฉีคงได้รับอิทธิพลมาจากตอนที่อยู่ที่ตระกูลโฉวสินะถึงได้เรียนรู้ความสามารถในการทำธุรกิจของตระกูลโฉวมา”

คนในสมัยโบราณนั้นให้ความสำคัญกับการทำการเกษตรและไม่ให้ความสำคัญกับการทำการค้า พ่อค้าแม่ค้ายังคงเป็นคนชนชั้นล่าง แต่หรูอี้พูดแบบนี้นั้นไมน่าฟังจริงๆ

เมื่อถึงเวลาที่จะต้องใช้ความรู้ก็จะรู้สึกเสียดายที่ได้เรียนมาน้อยเกินไป ในตอนนี้เหลิ่งชิงฮวนอยากที่จะยืมคำพูดของเสี่ยวอวิ๋นเช่อมาและถามฮองเฮาอย่างสนิทสนม

เธอยังไม่ทันได้พูดก็ได้ยินเสียงคนดังมาจากข้างนอกร้องอย่างตกใจ “ใครก็ได้ เยี่ยนผินตกน้ำแล้ว！”

ตกน้ำ?

สวรรค์ ตกลงไปในน้ำตอนอากาศแบบนี้ถ้าไม่ตายก็เหมือนกับชีวิตหายไปครึ่งหนึ่งแล้ว

คนในวังต่างพากันเบียดเสียดวิ่งออกไปด้านนอกตำหนัก

ที่ด้านนอกตำหนักนั้นได้ชุลมุนไปหมดแล้ว

ขันทีในวังต่างกัดฟันแน่นกระโดดลงไปในน้ำ มีสองคนพุ่งหลาวลงไปแต่กลับไม่มีใครควานตัวเจอ ในตอนที่โผล่หน้าขึ้นมาก็หนาวจนหน้าเริ่มขาวฟันก็สั่นกระทบกัน

คนจำนวนมากล้อมอยู่รอบสระบัวและใช้นิ้วชี้ไปมาและยืดคอมองไปทั่ว

พระสนมหลินสั่งให้คนรีบไปเตรียมน้ำขิง

คนที่ตกใจมากที่สุดนั้นคือฮองเฮา

เมื่อครู่นางเพิ่งจะลงโทษเยี่ยนผินต่อหน้าคนทำนวนมาก เพียงพริบตาเยี่ยนผินก็ตกน้ำไปเสียแล้วจนเกือบจะถึงแก่ชีวิต ถึงแม้ว่านางจะเป็นนางสนมที่ไม่ได้รับความโปรดปราน ฮ่องเต้เองก็ไม่รู้สึกอะไรกับความเป็นความตายของนาง แต่ตัวนางเองนั้นอยากที่จะหนีไปได้ ผู้คนจะพูดกันไปว่าตัวนางนั้นบังคับให้คนอื่นไปตาย！

นางคิดไม่ถึงเลยว่าเยี่ยนผิดจะใจเด็ดแบบนี้

ถึงกับทำเรื่องใหญ่ที่นี่ ฮ่องเต้เมื่อได้ยินข่าวก็รีบมาที่นี่พร้อมกับมู่หรงฉีและคนอื่น

ตามหลักแล้วสระบัวมีขนาดไม่ใหญ่อีกทั้งน้ำก็ไม่ลึก คนจำนวนมากกระโดดลงไปหาอีกทั้งยังมีคนจำนวนมากล้อมเอาไว้อยู่ ถ้าหากว่าเยี่ยนผินจะตายให้ได้ทำไมถึงต้องทำให้น้ำกระจายแบบนั้นด้วย

แต่ในความเป็นจริงแล้วทุกคนมองดูกันจนปวดตา บนน้ำนอกจากเหล่าขันทีที่พลิกตัวไปมาแล้วก็ไม่เห็นแม้แต่เงาของเยี่ยนผิน

เวลาผ่านไปนานความตึงเครียดของทุกคนก็ไม่ได้มีมากขนาดนั้นแล้วและอดไม่ได้ที่จะเริ่มบ่นกันออกมาเอง แต่ว่าทุกคนก็พูดออกมาเสียงเบาอย่างไม่ได้นัดหมายเพื่อไม่ให้ฮ่องเต้ได้ยิน

นางกำนัลคนแรกที่ร้องขอความช่วยเหลือนั้นถูกล้อมรอบ นางไม่หนาวแต่กลับตกใจจนพูดไม่รู้เรื่อง

“ฮองเฮาทรงเป็นกังวลที่เยี่ยนผินนั้นมีร่างกายอ่อนแอและไม่สามารถต้องลมได้จึงสั่งให้หม่อมฉันออกมาเพื่อให้นางลุกขึ้นเพคะ หม่อมฉันประคองนางขึ้น นางก็บอกว่าขาของนางชาจึงอยากจะไปนั่งบนก้อนหินเพื่อให้อาการคลายลงสักหน่อย

นางยังหันหน้าไปมองผิวน้ำเพื่อจัดทรงผมแล้วเช็ดเลือดเลยเพคะ พอหม่อมฉันหันไปเพื่อหานางกำนัลคนสนิทของนาง ใครจรู้กันเล่าว่ายังเดินไปไม่เท่าไรก็ได้ยินเสียงร้องอย่างตกใจดังมาจากด้านหลัง

หม่อมฉันหันหลังไปก็เห็นพระสนามเยี่ยนผินตกลงในในน้ำแล้วเพคะ แถมยังหายไปอย่างไร้ร่องรอยทันทีด้วย เร็วมากจริงๆนะเพคะ เหมือนกับว่ามีคนดึงนางลงไปข้างล่าง แต่ที่ข้างสระกลับไม่มีเงาของคนเลย”

สีหน้าของฮ่องเต้มืดครึ้มลงเรื่อยๆ

เหลิ่งชิงฮวนที่ถูกกระตุ้นความอยากรู้อยากเห็นได้สำเร็จ เธอก็ยังไม่ได้ขยับไปไหนและไม่ได้ขยับไปข้างหน้า เธอใช้มือตบลงไปบนฝ่ามือของตัวเองอย่างแรง “ลองดูความกล้าของเจ้าสิ ทำไมกันน”

พระสนมฮุ่ยเฟยเห็นสีหน้าของเธอเต็มไปด้วยความรังเกียจก็จูงเสี่ยวอวิ๋นเช่อออกไป “ข้าจะพาหลานออกไปก่อน เจ้าใจกล้าเจ้าก็ไปดูเอง รับประกันเลยว่าเจ้าจะตกใจจนตอนกลางคืนต้องกอดฉีเอ๋อร์ไว้ไม่ยอมปล่อยมือ”

เหลิ่งชิงฮวนเยาะ อย่ามากก็แค่ท้องอืด หน้าตาเขียวคล้ำ ตาถลนออกมาทั้งคู่ นี่ยังน่ากลัวไม่พอหรือ

เธออยากจะไปดูจริงๆ แต่ถูกมู่หรงฉีห้ามเอาไว้ “อย่าไปดูเลย ศพของเยี่ยนผินอนาถมากจนแทบจะกลายเป็นซากแห้งแล้ว”

ซากแห้ง? ในน้ำมีปลิงด้วยหรือ?

ไม่น่าจะเป็นเช่นนั้น? ดูดเลือดได้เร็วขนาดนี้เลยหรือ? งั้นต้องมีปลิงกี่ตัวกัน?

เธออดไม่ได้ที่จะชะโงกคอไปมองทางด้านเยี่ยนผิน คนที่ใจกล้าก็คือเธอ ตอนนั้นที่เธอเรียนวิชากายภาพเป็นคนแรกที่ถือมีดผ่าตัดเข้าไปแล้วเดินไปกินข้าวที่โรงอาหารอย่างกระตือรือร้น

ทุกคนต่างเบือหน้าหนีอย่างที่ไม่อยากเห็นมันเป็นครั้งที่สอง

ฮ่องเต้ยกมือให้สัญญาณ “ยกนางขึ้นมาแล้วเอาไปฝัง”

พวกเขาจึงยกนางขึ้นมาและเดินเอาไปฝัง ไม่มีใครตรวจศพเลยว่าเกิดอะไรขึ้น

ขันทีทั้งหมดที่ลงไปช่วยคนในน้ำต่างเปลี่ยนเสื้อผ้าและดื่มน้ำขิงเพื่ออบอุ่นร่างกาย จากนั้นเรียกองครักษ์สองคนเข้าไปพวกเขาข่มความกลัวไว้แล้วยกศพขึ้นบนร่างกายจากนั้นก็ก้าวเท้าเดินออกไป

เหล่าคนที่มุงอยู่ก็ค่อยๆถอยออกไป เหลางชิงฮวนเหลือบมองผ่านไหล่ของมู่หรงฉี

มันไม่ได้เกินจริงอย่างที่ทุกคนแสดงออกมา แต่เห็นได้ชัดว่าร่างของเยี่ยนเฟยนั้นดูราวกับน้ำได้ระเหยออกไปหมดจนแห้งสนิท ไม่มีน้ำมีนวลเหมือนกับตอนที่ยังมีชีวิตอยู่

แขนของเธอแกว่งห้อยลงมา เสียง “กริ๊ก” ดังขึ้น กำไลหยกบนข้อมือของเธอก็ตกลงมาบนพื้น

เหลิ่งชิงฮวนอดไม่ได้ที่จะมองดูแขนภายใต้แขนเสื้อของเยี่ยนผิน แขนเสื้อของเธอจึงถูกม้วนขึ้น บนข้อมมือมีรอยช้ำที่เด่นชัดราวกับว่ามีคนเคยบีบข้อมือของเธอแน่น