ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 580

เหลิ่งชิงฮวนเห็นว่าบนข้อมือของเยี่ยนผินมีรอย มู่หรงฉีเองก็เห็นอีกทั้งเขายังส่งสายตาปรามคำพูดที่เธอจะพูดออกมา

เธอจึงสงบลงได้ทันที รอยนี้ลึกเกินไป

บวกกับคำพูดของนางกำนัล เยี่ยนผินตกน้ำลงไปทันที หรือว่าจะมีคนจงใจดึงนางลงไปในน้ำกัน

นี่ไม่ใช่การฆ่าตัวตายแล้ว แต่เป็นการฆาตรกรรม

สถานการณืแบบนี้ไม่เหมาะที่จะทำให้กลายเป็นเรื่องใหญ่ จะทำให้ผู้คนตื่นตระหนก อีกอย่างรอยช้ำชัดแบบนี้สายตาของทุกคนก็ดี จะมองไม่เห็นหรือไงกัน เห็นได้ชัดว่าทุกคนโยนความสงสัยไปที่ฮองเฮาแต่ไม่อยากที่จะพูดมากให้นางไม่พอใจตัวเอง

อย่างไรเสียทั้งสองคนเพิ่งจะมีเรื่องกันมา เยี่ยนผินเองก็ไม่พอใจฮองเฮามาตลอด อีกทั้งเป้าหมายเดียวของนางก็คือฮองเฮา ตอนนั้นเกิดเรื่องอะไรขึ้นบ้างก็ไม่มีใครรู้

ยิ่งคิดยิ่งน่ากลัว

เธอกลืนคำพูดลงไปอย่างเข้าใจสถานการณ์

สีหน้าของฮ่องเต้มืดครึ้มแล้วพูดกับฮองเฮาว่า “มากับข้า!”

ผ้าเช็ดหน้าในมือฮองเฮาม้วนพันกันเป็นก้อน เห็นได้ดชัดว่านางกลัวมากและกลืนน้ำลายอย่างยากลำบาก นางเดินตามฮ่องเต้เข้าไปในห้องด้านข้างด้วยความหวาดกลัว

ประตูทั้งหมดถูกปิดลง

ไม่มีใครกล้าไปไหน พวกเขาจึงจับกลุ่มเป็นหย่อมๆและลอบวิจารณ์กัน

“เรื่องนี้ประหลาดจริงๆ”

“ใช่แล้ว ใครกันที่ตกน้ำแล้วขึ้นมาจะมีสภาพแบบนี้”

“ได้ยินมาว่าเมื่อปีที่แล้วในสระบัวมีนางกำนัลสองคนจมน้ำตาย”

“พระสนมเฉินแห่งตำหนักหย่งซิ่วบอกว่ามีครั้งหนึ่งที่นางมาให้อาหารปลาที่ริมสระและเคยเห็นเงาแวบผ่านไป จากนั้นเพียงพริบตาเดียวเงานั้นก็หายไป หัวนั้นไม่ใช่เล็กๆเลย นางตกใจเสียจนเหงื่อออกและยังนึกไปว่าตัวเองตาฝาดไปเอง แต่พอขยี้ตาอีกทีก็ยังเห็นมันอยู่”

“ปลาดุกล่ะสิ? เห็นพวกเจ้านางมักจะให้อาหาร ปลาในน้ำน่าจะอ้วนนะ”

“ไม่ใช่ พระสนมฉาบอกว่าเหมือนกับว่ามีหางด้วย เป็นหางเรียวๆยาวๆ”

“ตายจริง น่ากลัวมาก พวกเจ้าว่ามีคนจม...”

ใจความสำคัญของประโยคนี้ยังไม่ทันได้พูดออกไป ทุกคนก็เข้าใจว่าคำพูดที่ยังไม่ถูกพูดออกมานั้นคืออะไรอีกทั้งทำท่ากลัวออกมาอย่างไม่ได้นัดหมายพร้อมกัน

“พวกเจ้าสังเกตเห็นที่ข้อมือของเยี่ยนผินนั่นไหม ถ้าหากว่านางอยากตายจริงทำไมถึงต้องรอหลังจากที่ฮองเฮาทรงยกเลิกโทษของนางแล้วล่ะ อีกอย่างพวกเจ้าว่าสระบัวขนาดแค่นี้คนจำนวนมากกระโดดลงไปงม เกรงว่าแม้แต่ปลาตัวใหญ่ก็มิอาจหนีพ้นไปได้”

แต่ในความเป็นจริงแล้วในนั้นคือไม่มีอะไรเลย

นอกจากนี้การที่เยี่ยนผินตกน้ำนั้นเป็นการที่พรายน้ำหาตัวตายตัวแทน ทุกคนจึงมองหน้ากันไปมาอีกครั้ง

เกิดเรื่องผิดปกติขึ้นต้องเกี่ยวข้องกับภูตผีปีศาจ เหลิ่งชิงฮวนย่อมไม่เชื่อเหตุผลเหล่านี้ แต่ใจของเธอก็รู้สึกสงสัย ถ้าหากว่าเยี่ยนผินถูกคนลากลงไปในน้ำงั้นฆาตรกรจะหนีไปไหนไดเ

ต่อให้ข้ารับใช้ในวังที่เห็นโกหกจริง การที่เยี่ยนผินจมน้ำและหายใจไม่ออกฆาตรกรได้หนีไปไกลแล้วก่อนที่จะร้องออกมาอย่างตกใจให้คนมาช่วย แต่วันนี้ที่ตำหนักอวิ๋นซีมีคนพลุกพล่าน สมองของฮองเฮามีปัญหาหรือไงถึงได้เลือกเวลาแบบนี้

ไม่ว่าอย่างไรวันนี้ก็เป็นวันมงคลไม่มีใครคาดคิดว่าจู่ๆจะเกิดเรื่องที่น่าหนักใจเช่นนี้ เหลิ่งชิงฮวนอยากที่จะไปปลอบใจลี่ว์อู๋สักหน่อยเพราะกลัวว่าเธอจะคิดมาก

ลี่ว์อู๋กำลังยืนอยู่กับพระชายารุ่ยอยู่อีกด้านหนึ่งอย่างไม่สนใจ “ภายในวังมีคนมากก็วุ่นวาย ผ่านไปสักสามวันห้าวันก็เป็นการยากที่จะไม่ให้เกิดเรื่องการฆ่ากันเกิดขึ้นอีก ข้าเห็นจนชินแล้ว อย่างไรเสียข้ากับเสด็จแม่ก็ไม่เชื่อเรื่องนี้ไม่อย่างนั้นคงไม่ยืนอยู่อย่างสงบอยู่ตรงนี้หรอก”

เป็นการยากที่เธอจะคิดได้แบบนี้

เหลิ่งชิงฮวนพลิกตัว “หม่อมฉันเองก็คิดเช่นนั้น ท่านซื่อบื้อขนาดนี้ ที่จริงแล้วก็ไม่ค่อยเหมาะกับตำแหน่งนี้ งั้นหม่อมฉันก็วางใจ”

มู่หรงฉีมองไปยังใบหูของเธอ “เจ้าไม่อยากให้ข้าไปแย่งชิงหรือ”

เหลิ่งชิงฮวนส่ายหน้า “ทั้งวังผู้หญิงที่มีวาสนามีเพียงคนเดียวคือไทเฮา นางต่อสู้กับคนอื่นด้วยความกลัวมาตลอดชีวิตในที่สุดก็รอดพ้นจากเงื้อมมือคนอื่นและอยู่อย่างสบายใจได้”

มู่หรงฉีถอนหายใจ “จิตใจของเจ้ามันยากที่จะอธิบายออกมาได้ ข้ายังอยู่ในวัยที่กำลังเปล่งประกายอยู่นะ ส่วนเจ้าตั้งหน้าตั้งตารอที่จะเป็นม่าย โชคดีที่ข้าไม่ได้รับอนุไม่อย่างนั้นเกรงว่าชีวิตของข้าคงจะสั้น”

เหลิ่งชิงฮวนใช้นิ้วจิ้มไปที่บริเวณหัวใจของเขา “วางใจเถอะ คนชั่วมักอายุยืน”

“จากเคล็ดลับอายุยืนที่ฮูหยินบอก ภายภาคหน้าสามีควรจะทำร้ายฮูหยินให้มากขึ้นแล้ว”

เหลิ่งชิงฮวนร้องเพ้ยออกมา “หม่อมฉันกำลังจริงจังกับท่านอยู่นะเพคะ ทำไมท่านถึงได้เอาแต่พูดเรื่องไร้สาระอยู่ได้ วันนี้ศพของเยี่ยนผินข้ายังไม่ได้เข้าไปดูใกล้ๆเลย ท่านเห็นอะไรที่น่าสงสัยไหม”

มู่หรงฉีส่ายหน้า “ข้าเองก็คิดว่ามันแปลก เรื่องที่เยี่ยนผินตกน้ำนั้นสามารถอธิบายได้ ที่ข้อมือของนางมีรอยช้ำนั้นก็พูดได้ง่านแต่หลังจากที่นางจมน้ำไปแล้วนั้น รอยเลือดบนตัวนางทำไมถึงได้ไม่มีกัน น้ำในสรพบัวเองก็ไม่มีสีของเลือด”

“ถ้าหากว่ามีคนดึงเยี่ยนผินลงไปในน้ำ เป็นไปได้ไหมว่าเขาอาจจะหนีไปตามทางน้ำออกไปที่อื่น”

มู่หรงฉีส่ายหน้า “เป็นไปได้ยาก เนื่องจากในตอนแรกที่สร้างคูน้ำในพระราชวังนั้นก็ได้พิจารณาถึงการจะมีอันตรายที่จะมีคนจากภายนอกวังเข้ามาทางท่อน้ำ ท่อน้ำทั้งหมดในวังจึงถูกขึงด้วยตาข่ายเหล็ก ถ้าหากว่าเป็นผู้ใหญ่ไม่สามารถลอดตาข่ายเหล็กนี้ไปได้เลย”

“เรื่องวันนั้นน่าสงสัยจริงๆ ตอนนี้เยี่ยนผินไม่ได้รับความโปรดปรานแล้วจะมีใครอยากจะทำร้ายนางกัน ก็เพื่อใส่ร้ายฮองเฮา คนคนนั้นจึงได้ลงมืออย่างร้ายกาจเช่นนี้หรือ อีกทั้งยังฆ่าคนปิดปาก”

“แค่นี้ก็พอแล้ว ถึงแม้จะบอกว่าเยี่ยนผินไม่ได้รับความโปรดปราน แต่อย่างไรเสียนางก็เป็นคนของเสด็จลุงรอง ถ้าหากว่าเสด็จลุงรองใช้ประโยชน์จากสิ่งนี้ เพื่อให้เรื่องนี้จบลงได้ตำแหน่งของเสด็จแม่ก็คงรักษาไว่ไม่ได้ มันค่อนข้างเสี่ยง”

มู่หรงฉีไม่พูดอะไรอีก ทั้งสองคนต่างเข้าใจว่าเสด็จพ่ออายุมากแล้ว ตำแหน่งวังหลังในตอนนี้ไม่ใช่แค่ตำแหน่งในวังหลังแล้ว

บ่อน้ำในราชสำนักบ่อนี้เกรงว่าจะเน่าเสียแล้ว