ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 582

หรูอี้มองผ่านรอยแยกประตูจนใบหน้าและใบหูของนางแดงก่ำ

ผู้หญิงแคว้นหนานจ้าวคนนี้ช่างร้อนแรงและใจกล้า น่าจาอี๋นั่วมีฐานะเป็นองค์หญิงผู้สูงศักดิ์แต่กลับเหมือนกับผู้หญิงที่อยู่ในหอโคมเขียวพวกนั้นและยกร่างกายตัวเองให้ก่อนและพยายามยั่วทุกทาง

ตอนแรกท่านพี่แกล้งทำเป็นมีศักดิ์ศรี ใครจะคิดกันเล่าว่าผ่านไปแค่สองรอบเขาก็ยอมจำนนทุกอย่างอย่างว่าง่าย

อ๋องเซวียนร้อนรน น่าจาอี๋นั่วกึ่งผลักออกกึ่งจำยอม

เวลากลางวันแสกๆ เขาไม่สนใจอะไรในจวนของตัวเองและทำเรื่องบุ่มบ่ามเช่นนี้

นางหยัดกายขึ้นอย่างเสียดายเล็กน้อย

นางไม่รู้ตัวเองให้น่าจาอี๋นั่วมาทำตัวปรนเปรออย่างรอบคอบเช่นนี้เป็นเรื่องที่ถูกต้องหรือไม่

นางมีความสุขกับชีวิตตอนนี้ที่จินอู่เชื่อฟังคำพุดของจนต้องพึ่งพาน่าจาอี๋นั่ว

อีกทั้งนางเองก็มีความแค้นต่อพระชายาเซวียนจนแทบรอไม่ไหวที่จะให้คนอื่นมาพรากพี่ชายนางไปจากหล่อน เพื่อให้พระชายาเซวียนได้ลิ้มรสของการเฝ้าห้องหอยู่คนเดียวโดยการที่ถูกสามีทอดทิ้ง จะดูเสียหน่อยว่านางยังสามารถยืนคุยกับคนอื่นได้โดยที่ไม่ปวดเอวหรือไม่

นางบุ่มบ่ามไปจึงได้เชื่อคำพูดของน่าจาอี๋นั่ว

นางไม่คิดว่าการให้พี่ชายแต่งองค์หญิงแคว้นหนานจ้าวเข้ามาจะเป็นโทษอย่างไร เสด็จแม่นั้นเป็นห่วงมากเกินไป

พระชายาฉีช่วยชีวิตองค์ชายแคว้นหนานจ้าวเอาไว้ แคว้นหนานจ้าวย่อมต้องอยู่ในเงื้อมมือของนาง ถ้าหากว่าท่านพี่ยังนั่งรออยู่แบบนี้โดยไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงไม่นานก็ต้องถูกเปรียบเทียบกับอ๋องฉี

นางเอาแต่คิดแบบนี้มาตลอดเพื่อปลอบใจตัวเอง แน่นอนว่านางก็รู้ว่าเป็นการยากที่จะเจรจากับคนชั่ว น่าเสียดายที่นางหาคนที่จะเอาไว้ปรึกษาไม่ได้

แม้แต่สามีของนางที่น่าจะสามารถพึ่งพาได้มากที่สุดก็เป็นเพราะถูกยาของน่าจาอี๋นั่ว เขาดีกับนางก็พอแล้ว

ยาชนิดนี้หรูอี้รู้สึกว่าถึงแม้จะบอกว่าจินอู่นั้นเปลี่ยนไป แต่ว่าบางครั้งเขาก็กลายเป็นคนโง่งมราวกับว่าในร่างของเขามีคนอยู่สองคนที่ขัดแย้งกันอย่ภายในตลอดเวลา

ถ้าไม่มีน่าจาอี๋นั่ว จินอู่ก็จะยังมีนิสัยเดิมอยู่เหมือนเดิม อีกทั้งเขาก็จะยังคงรังเกียจนางอยู่

พายุที่เกิดขึ้นภายในห้องได้หยุดลงแล้ว

อ๋องเซวียนสร่างเมาไปบ้างแล้ว

น่าจาอี๋นั่วเอนตัวลงบนเตียงอย่างเกียจคร้าน ดวงตาของเธอยังคงมีร่องรอยแห่งอารมณ์หลงเหลืออยู่และหายใจอย่างแผ่วเบา

อ๋องเซวียนขมวดคิ้วเล็กน้อย “เจ้าไม่ใช่หญิงสาวพรหมจรรย์”

น่าจาอี๋นั่วปรือตาขึ้นเล็กน้อยราวกับยิ้มไม่ออก “แล้วเจ้าใช่หรือ”

“ไร้สาระ”

“ในเมื่อตัวเจ้างเองก็ไม่ได้บริสุทธิ์ มีอนุมากมายและผ่านอะไรมาเยอะแยะ มีสิทธิ์อะไรมาขอให้ผู้หญิงพวกข้าจะต้องบริสุทธิ์ผุดผ่อง แคว้นหนานจ้าวของข้านั้นเปิดกว้างจึงไม่เหมือนผู้หญิงแคว้นฉางอันที่ต้องเชื่อฟังไปจนตาย ดังนั้นข้าจะไม่ใช้สิ่งนี้เพื่อมาบังคับอ๋องเซวียนให้แต่งกับข้า”

อ๋องเซวียนขมวดคิ้ว “เจ้าร่วมมือกับหรูอี้ จุดประสงค์ของเจ้าในการทุ่มเทส่งตัวเองมาที่นี่เพื่ออะไร ข้าชอบอะไรที่มันชัดเจน”

น่าจาอี๋นั่วเปลี่ยนท่าทางเป็นท่าทางที่มีเสน่ห์กว่าเดิมและอมยิ้มมองไปยังอ๋องเซวียน “ข้าขอถามเจ้าเมื่อครู่นี้เจ้าพอใจหรือไม่ ยังอยากจะทำอีกรอบไหม”

อยาก

อ๋องเซวียนผ่านสนามรบมามากกับผู้หญิงมากหน้าหลายตา เขาต้องยอมรับว่าองค์หญิงแคว้นหนานจ้าวคนนี้นั้นยอดเยี่ยมเรื่องบนเตียงมาก ทั้งการทำตัวตามอำเภอใจ ความมีเสน่ห์ ใจกล้าและทำทุกอย่าง เทคนิคของนางเองทำอย่างชำนาญอีกทั้งยังยืดหยุ่นมาก

ไม่ว่าจะเป็นการทรมาณบนเตียงหรือการควบแบบมั่วเป่ย ไม่มีผู้หญิงคนไหนที่จะทำให้เขานึกถึงรสชาติแบบนี้ได้ เป็นรสชาติอันโอชะ น่าจะเป็นเช่นนั้น เมื่อนึกถึงพวกผู้หญิงน่าเบื่อแข็งเป็นท่อนไม้ในจวนแล้วเขาก็รู้สึกเบื่อขึ้นมาทันที

เป็นการยากที่เขาจะกลืนน้ำลายตัวเอง “เทคนิคของเจ้าดีมาก”

ชุดแต่งงานที่ถูกแกจากชุดแต่งงานที่ต้องสวมมงกุฎหงส์ที่ทั้งน่าเบื่อและยุ่งยากได้ถูกแปรเปลี่ยนเป็นความเบา ไม่เพียงแต่จะทำให้ร่างกายของนางดูสง่างามแต่ยังเน้นสัดส่วนเฉพาะของหญิงสาวออกมา นางจึงดูราวกับนางฟ้าที่ร่วงหล่นลงมาจากสวรรค์

เสิ่นหลินเฟิงมองตาค้างไปแล้ว

ผู้คนที่รออยู่นอกวังเองก็เริ่มอุทานออกอย่างตกใจ

“นี่คือผ้าต่วนหลิวอวิ๋นในตำนานงั้นหรือ สมกับคำร่ำลือจริงๆ ได้ยินมาว่าพระชายาฉีทำชุดและออกแบบให้กับองค์หญิงลี่ว์อู๋ นี่เป็นฝีมือของหอหนีฉาง！”

“อัญมนีที่อยู่ตรงหน้าอกของนางคืออะไรกันน่ะ ทำไมถึงได้เปล่งประกายแวววาวเช่นนั้น ข้าไม่เคยเห็นมาก่อน ตาข้าแทบบอดแน่ะ”

“ไข่มุกสีชมพูบนชายกระโปรงของนางแต่ละเม็ดกลมและมีขนาดเท่ากัน น่าจะมีมูลค่าไม่ธรรมดา”

“ชุดแต่งงานชุดนี้ใช้เงินไปเท่าไรกันแน่? พระชายาฉีช่างร่ำรวยจริงๆ”

...

ผู้คนที่มามุงดูต่างทยอยวิจารณ์กันออกมา เพียงแต่เกรงว่าหลังจากผ่านพ้นวันนี้ไปแล้วชุดแต่งงานที่ถูกตัดออกมาโดยใช้ผ่านต่วนหลิวอวิ๋นเช่นนี้จะสะเทือนไปทั้งเมืองหลวงและกลายเป็นชุดแต่งงานที่เหล่าหญิงสาวร่ำรวยในเมืองหลวงใฝ่ฝันถึง

ขั้นตอนต่อมาเหลิ่งชิงฮวนวางแผนที่จะใช้ประโยชน์จากกระแสนี้เพื่อเชื่อมร้านสองร้านที่ขาดทุนอยู่ของมู่หรงฉีและทำให้มันกลายเป็นหอหนีฉางแทน และทำธุรกิจออกแบบชุดแต่งงานรูปแบบใหม่โดยเฉพาะ เธอให้ความสำคัญกับการทำธุรกิจจากนั้นค่อยๆขยับขายเข้ามาในเมืองหลวง เพื่อไม่ให้ทำอะไรไม่สำเร็จตามความคาดหมาย การเดินทางไปกลับแต่ละครั้งก็วุ่นวายมาก

เธอจึงอาศัยงานแต่งของลี่ว์อู๋ในการสร้างกระแสขึ้นมา ตัวเธอก็จะเป็นคนชั่วร้ายสมชื่อ

เสิ่นหลินเฟิงลงจากหลังม้าแล้วเข้าไปขอบพระทัยฮ่องเต้ด้วยกัน จากนั้นลี่ว์อู่ก็กลับเข้าไปในเกี้ยวเจ้าสาวอีกครั้ง ขบวนต้อนรับจึงพากันกลับไปที่จวนกั๋วกง

เมื่อลงก็เกี้ยวก็เข้าไปไหวฟ้าดินจากนั้นก็ส่งตัวเข้าหอ ขั้นตอนทั้งหมดนั้นดำเนินไปอย่างราบรื่น อวิ๋นเช่อกับซิงอวิ๋นที่ร่วมขบวนเจ้าสาวคนหนึ่งอยู่ในชุดทักซิโด้แบบตะวันตกสีดำ ส่วนอีกคนหนึ่งอยู่ในชุดกระโปรงฟูฟ่องสีขาวและถือตะกร้าดอกไม้เอาไว้ในมือราวกับว่าทั้งคู่นั้นเดินนำททางและเป็นตุ๊กตาตัวน้อยๆสองคน ดูแล้วน่ารักมาก

เจ้าบ่าวและเจ้าสาวทั้งสองคนทักทายและรับพรจากแขก งานพิธีเสร็จก็ขอให้คนทั้งคู่ครองรักกันตลอดไป