ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 605

“ไม่ลำบาก ไม่ลำบาก”

“เช่นนั้น หากข้าบอกว่าการสนับสนุนด้วยเงินเป็นของนอกตำรา ไม่สู้ให้ข้าช่วยรักษาอาการเจ็บป่วยให้ท่าน หากใครในจวนท่านมีอาการปวดศีรษะไม่สบายก็ให้มาหาข้าได้”

แม่ทัพใหญ่ฝูได้ยินก็แอบสบถในใจ นี่เรียกว่าอะไร? เห็นได้ชัดว่าเป็นการสาปแช่งคนในจวนชัดๆ นางผู้นี้คือพระชายาอ๋องฉีจริงๆ หรือ? เกรงว่าจะเป็นของปลอมกระมัง?

แม่ทัพใหญ่ฝูไม่กล้าพูดออกมา แต่ยังขอบคุณเหลิ่งชิงฮวนสำหรับความเมตตา “ไม่กล้ารบกวนพระชายาหรอก”

“ท่านจะเกรงใจไปทำไม? หากมีอะไรก็ให้รีบพูดออกมา อย่างเช่นข้าเห็นว่าริมฝีปากของท่านแม่ทัพเปลี่ยนเป็นสีน้ำเงิน เห็นได้ชัดว่าท่านดื่มแอลกอฮอล์มากเกินไป ซ้ำยังกินเกลือในปริมาณมาก ต้องรู้จักควบคุมตัวเอง เน้นอาหารเบาๆ และทานอาหารที่มีประโยชน์ต่อร่างกาย”

แม่ทัพใหญ่ฝูมักจะลักลอบขนของจึงรู้สึกหวั่นใจกับคำพูดของเหลิ่งชิงฮวนที่ดูมีนัยอะไรบางอย่าง

เขาตอบรับอย่างเชื่อฟัง “ใช่ๆๆ พระชายาโปรดนั่งรอสักครู่ กระหม่อมจะรีบไปจัดการ”

เหลิ่งชิงฮวนพยักหน้า หันหลังกลับและนั่งลงบนเก้าอี้ “ได้ ขอบคุณท่านมาก”

แม่ทัพใหญ่ฝูหันกลับมา ขบกรามแน่น เขาตรงไปที่ห้องโถงก่อนจะออกคำสั่ง “ไปรายงานฮูหยิน ให้นางจัดแจงห้องรับรองให้เรียบร้อย มีผู้สูงส่งจะมาพำนักที่จวน จำไว้ว่าเครื่องนอน เตากำยาน ทุกอย่างต้องสะอาดสะอ้าน ถ่านไฟให้ใช้ถ่านเงินจะดีที่สุด..”

คำสั่งถูกถ่ายทอดลงไป

จากนั้นเขาก็ไม่วางใจจนต้องลงไปจัดการด้วยตัวเอง

สาวรับใช้ยกน้ำชาเข้ามาให้ก่อนจะออกไป เหลือเพียงเหลิ่งชิงฮวนคนเดียวในห้อง

มู่หรงฉีลงมาจากหลังคา “จู่ๆ เจ้าก็ตัดสินใจอยู่คนเดียวได้อย่างไร?”

เหลิ่งชิงฮวนดูกระวนกระวายและดึงแขนเสื้อของมู่หรงฉี “ดูสิเพคะว่าหม่อมฉันเจออะไร”

มู่หรงฉีเห็นใบหน้าเคร่งขรึมของเธอ จึงมองไปในทิศทางที่เธอบอก และเห็นรูกลมๆ เหนือวงกบประตู ลึกมาก ดูเหมือนว่าจะถูกเจาะด้วยของมีคมบางอย่างที่ไม่ใช่ลูกศร

แรงมาก!

“มีอะไรหรือ?” เขางงเล็กน้อย

เหลิ่งชิงฮวนลดเสียง “นี่คือรูปืนเพคะ! มันเป็นอาวุธที่ทรงพลังมากที่ใช้ทำร้ายเฟิ่งเหล่ยอวี้”

มู่หรงฉีตกตะลึง “เจ้าแน่ใจหรือ?”

เหลิ่งชิงฮวนพยักหน้า “แน่นอนเพคะ!”

“แต่นี่หมายความว่าอย่างไร บางทีอาวุธชนิดนี้อาจพบได้ทั่วไปในหมู่พลเรือน”

“เป็นไปไม่ได้!” เหลิ่งชิงฮวนพูดอย่างเด็ดขาด “ปืนกระบอกนี้จะต้องมีความเกี่ยวข้องกับระเบิดฟ้าคำรณที่ทำร้ายรองผู้บัญชาการทหารสูงสุดในตอนนั้นแน่ๆ เพคะ”

จิตใจของมู่หรงฉีสว่างวาบ และก็เข้าใจว่าเธอหมายถึงอะไรในทันที “เจ้าหมายความว่าโจรกลุ่มนี้เกี่ยวข้องกับจวนแม่ทัพฝูงั้นหรือ?”

“ก็ไม่ใช่ว่าเป็นไปไม่ได้เพคะ” เหลิ่งชิงฮวนชำเลืองมองเด็กสาวที่เฝ้าประตู “ท่านลองคิดดูนะเพคะ เงินจำนวนมากหายไปหลังจากออกจากลั่วหยาง พวกเราไม่มีเบาะแสอะไรทั้งสิ้น แต่แม่ทัพใหญ่สามารถทำได้”

ในความเป็นจริงเหลิ่งชิงฮวนไม่จำเป็นต้องเตือน เมื่อมู่หรงฉีได้ยินว่าแม่ทัพใหญ่ฝูสามารถขนของออกจากเมืองได้ง่ายในใจของเขาก็เกิดข้อสงสัย

หากแม่ทัพใหญ่ฝูเข้าแทรกแซงในเรื่องนี้ จะไม่มีใครกล้าสอบถามเกี่ยวกับเรื่องเงิน และทุกอย่างจะผ่านไปได้อย่างราบรื่น

อย่างไรก็ตาม ข้อสงสัยก็คือข้อสงสัย เขาไม่มีหลักฐาน ดังนั้นพวกเขาจึงมาที่จวนแม่ทัพใหญ่ฝูเพื่อตรวจสอบอย่างลับๆ

“จนแม่ทัพใหญ่ฝูแห่งนี้อันตรายเกินไป เจ้าไม่ควรจะอยู่ที่นี่”

เหลิ่งชิงฮวนส่ายหน้าและพูดอย่างหนักแน่น “ไม่เพคะ หม่อมฉันมาที่นี่อย่างฉุกละหุกจะยิ่งเป็นการแหวกหญ้าให้งูตื่น ตอนนี้จึงต้องอยู่ที่นี่เพื่อจะได้ตรวจสอบได้อย่างสะดวก หม่อมฉันหวังว่าหม่อมฉันแค่กังวลมากเกินไปเท่านั้น ไม่อย่างนั้นจะกลายเป็นว่าท่านและหม่อมฉันจะติดกับดัก เขามือกองทัพมากมายอยู่ในมือและไม่รู้ว่าเขาจะฟังคำสั่งของท่านหรือไม่”

ก่อนที่มู่หรงฉีจะได้พูด ก็มีเสียงฝีเท้าดังมาจากด้านนอก แม่ทัพใหญ่ฝูกลับมาแล้ว

เขาทำได้เพียงกระโดดกลับขึ้นไปบนคานด้วยความสิ้นหวัง

“ความปั่นป่วนเล็กๆ น้อยๆ นี้ดูเหมือนจะทำให้เจ้ากลัว ก่อนหน้านี้เจ้าใจกล้ามากไม่ใช่หรือ?”

“เมื่อก่อนก็แค่แสวงหากำไรเล็กน้อย ครั้งนี้ทำไมต้องลำบากใจด้วยเล่า?”

เสด็จอารองตะคอก “เอาหูเจ้ามานี่”

แม่ทัพใหญ่ฝูโน้มตัวไปข้างหน้า

เสด็จอารองลดเสียงลงเพื่อพูด

มู่หรงฉีนอนอยู่บนหลังคา พยายามเงี่ยหูฟังแต่เขาไม่ได้ยินว่าทั้งสองคนกำลังกระซิบอะไรกัน แค่รู้สึกว่าบทสนทนาของทั้งสองคนนี้น่าสงสัยมาก

ทั้งสองกำลังวางแผนอะไรอยู่? แผนอะไร?

หลังจากที่เสด็จอารองพูดจบ แม่ทัพใหญ่ฝูก็พยักหน้า “ตอนนี้มีทางเดียว ระวังอย่าให้อีกฝ่ายจับได้ ความมั่งคั่งทั้งชีวิตของข้าอยู่ที่นี่”

เสด็จอารองมองมาที่เขาและยิ้ม “อย่ากังวล หลังจากเรื่องนี้เสร็จสิ้น เจ้าจะไม่เสียผลประโยชน์แน่นอน นอกจากสมบัติที่สัญญาไว้กับเจ้าแล้ว ข้าจะมอบของขวัญชิ้นใหญ่ให้กับเจ้าอีก”

แม่ทัพใหญ่ฝูถูมือของเขาอย่างกระวนกระวาย “จากนั้นข้าจะคิดหาวิธีจับพระชายาอ๋องฉีนางนั้น ขอเพียงแค่ออกไปจากจิ้นโจวได้อย่างปลอดภัยก็ไม่มีอะไรต้องกังวล”

เสด็จอารองพยักหน้า “ถ้าอย่างนั้นข้าจะไปก่อนเพื่อไม่ให้เหลิงชิงฮวนเห็นเข้า เผื่อนางจะรู้อะไรบางอย่าง นอกจากนี้สถานการณ์กำลังรุนแรง ไม่ควรเก็บพยานปากนั้นไว้จะได้ไม่เกิดเรื่องยุ่งยากขึ้นภายหลัง”

แม่ทัพใหญ่ฝูตอบ “ท่านวางใจได้ ข้าจะจัดการไม่ให้เหลือซาก จะไม่ให้เกิดเรื่องในอนาคตแน่นอน แต่เหลิ่งชิงฮวนอยู่ที่เรือนหลัง หากท่านจะไปแล้วเช่นนั้นข้าก็ไม่ขอออกไปส่ง”

เสด็จอารองโบกมือ “ไม่เป็นไร เหลิ่งชิงฮวนไม่เคยพบข้า หากพบหน้ากันก็คงไม่รู้จัก”

เขาดึงผ้าขึ้นมาคลุมศีรษะปกปิดใบหน้าครึ่งหน้า ก่อนจะก้มหัวเพื่อบอกลาแม่ทัพใหญ่ฝูแล้วจากไป

มู่หรงฉีติดตามเสด็จอารองออกไปจากจวนแม่ทัพใหญ่