ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 604

“มันจะง่ายขนาดนั้นได้อย่างไร? แม่ทัพใหญ่จัดการเรื่องได้อย่างเงียบเชียบ เขานั่งในตำแหน่งแม่ทัพของจิ้นโจวได้อย่างมั่นคง เสด็จพ่อไม่อาจหาข้อแก้ตัวให้เขาได้ หลายปีมานี้นอกจากติดต่อลับๆ กับเสด็จอารองจนทำให้เสด็จพ่อระแคะระคายแล้ว ขาก็ไม่ได้ทำความผิดอะไร”

“ส่วนเรื่องจุดอ่อน เขาใช้ประโยชน์จากตำแหน่งเพื่อช่วยเหล่าพ่อค้าฝากสินค้าไปมา และใช้ประโยชน์เล็กๆ น้อยๆ ซึ่งไม่ใช่ความผิดใหญ่หลวง”

“ฝากสินค้า? คืออะไร?”

"มีพ่อค้าจำนวนมากในจิ้นโจวเดินทางขึ้นเหนือลงใต้ หลายคนลักลอบขายสินค้าผิดกฎหมายเพื่อผลกำไรมหาศาล เมื่อสินค้าเหล่านั้นถูกตรวจสอบ พวกเขาไม่เพียงแต่จะโดนยึดสินค้า แต่ผู้ลักลอบนำเข้าจะถูกลงโทษอย่างร้ายแรง หากมีเจ้าหน้าที่และทหารคอยคุ้มกันที่ด่าก็จะทำให้สินค้าผ่านเข้าออกได้ง่าย ตราบใดที่มีเอกสารราชการเรื่องทุกอย่างก็ง่ายดาย”

“พ่อค้าผู้มั่งคั่งหลายคนในจิ้นโจวใช้ประโยชน์จากช่องโหว่นี้ เข้าหาแม่ทัพจิ้นโจว ขอให้เขาช่วยขนสินค้าและติดสินบนพร้อมผลประโยชน์ คนของหม่อมฉันจับจุดอ่อนนี้ได้แต่ไม่มีหลักฐาน”

คิ้วที่ขมวดของมู่หรงฉีค่อยๆ คลายออก ก่อนจะยิ้มออกมา “แล้วรออะไรอยู่ล่ะ? พวกเราไปหาเสด็จอารองที่จวนแม่ทัพใหญ่สักหน่อย”

“ไปจวนแม่ทัพใหญ่ทำไมเพคะ? เช่นนั้นร่องรอยของพวกเราก็ถูกเปิดเผยสิเพคะ”

“ทหารม้าเหล็กทั้งหมื่นนายจะไปเมืองลั่วหยางพร้อมกับรองผู้บัญชาการทหารสูงสุด พวกเราไม่มีทหารติดตามสักคน ไม่ช้าเร็วก็คงต้องต่อสู้กับพวกโจร ศัตรูมีจำนวนมากกว่าไม่ใช่ข้อดีอะไร ไม่สู้ไปที่จวนแม่ทัพใหญ่เพื่อยืมกำลังพลแล้วม้า ซ้ำยังสามารถสอดส่องได้ว่าเสด็จอารองกำลังวางแผนอะไรไม่?”

มีเหตุผล

“แล้วพวกเราจะตรวจสอบอย่างเปิดเผยหรือลับๆ เพคะ”

มู่หรงฉีคิดอยู่ครู่หนึ่ง “คนหนึ่งอยู่ในแสงสว่างและอีกคนอยู่ในความมืด”

ความคิดนี้น่าจะดี เพราะข้าราชการเหล่านี้เป็นพวกต่อหน้าทำอีกอย่าง ลับหลังทำอีกอย่าง

เหลิ่งชิงฮวนอยากเป็นนกขมิ้นตัวนั้นจริงๆ มันคงน่าตื่นเต้นน่าดู น่าเสียดายที่ทักษะของเธอไม่เพียงพอ จวนแม่ทัพใหญ่ไม่ใช่สถานที่สำหรับเล่นตลก คงเป็นเรื่องน่าอายหากมีคนจับได้โดยไม่ตั้งใจ

เธอเป่ายิงฉุบกับมู่หรงฉีก่อนจะพ่ายแพ้ราบคาบ เธอขึ้นไปบนหลังม้าอย่างเชื่อฟัง ในอกมีป้ายของมู่หรงฉีก่อนจะควบม้าไปยังจวนแม่ทัพใหญ่

เมื่อมาถึงประตูจวน เธอก็หยิบป้ายออกมาชูให้ทหารยามดู “พระชายาอ๋องฉีเหลิ่งชิงฮวนนำราชโองการมาให้จับกุมโจร และต้องการพบใต้เท้าของพวกเจ้า”

ทหารมองดูป้ายเมื่อเห็นว่าเป็นของจริงก็คาดเดาว่าพระชายาเองก็คงเป็นตัวจริง จึงรีบคุกเข่าลงและโค้งคำนับ ก่อนจะวิ่งเข้าไปรายงานข้างใน

เงาสีดำติดตามเขาอย่างเงียบ ๆ และตรงเข้าไปในบ้านชั้นใน

แม่ทัพใหญ่แห่งจิ้นโจวแซ่ฝู ชื่อคุน กำลังนั่งดื่มกับเสด็จอารอง รอบข้าไม่มีข้าราชบริพารคอยรับใช้

ทหารยามรีบวิ่งมายืนรายงานนอกประตู “นายท่าน มีสตรีนางหนึ่งอยู่ด้านนอก บอกว่าตนเองเป็นพระชายาอ๋องฉี ได้รับราชโองการให้มาปราบปรามกลุ่มโจรและขอพบนายทานขอรับ”

ทั้งสองมองหน้ากันด้วยความประหลาดใจ “เป็นไปได้อย่างไร”

แม่ทัพใหญ่ฝูรู้สึกกระวนกระวายใจเล็กน้อย “ไม่ใช่ว่าเหลิ่งชิงฮวนนำทหารม้าห้าพันนายไปที่เมืองลั่วหยางหรือ? ทำไมถึงได้มาปรากฏตัวที่นี่? มากันกี่คน?”

“หนึ่งคน หนึ่งม้าขอรับ”

มือของแม่ทัพใหญ่ฝูที่ถือจอกสุราสั่นเล็กน้อย “นางบอกหรือไม่ว่ามาทำอะไร?”

ทหารส่ายหัว “ไม่ขอรับ”

แม่ทัพใหญ่ฝูและเสด็จอารองมองหน้ากันอีกครั้ง

เสด็จอารองยิ้มอย่างเย็นชา “ข้าได้ยินมาว่าเหลิ่งชิงฮวนผู้นี้ไม่ใช่คนง่ายๆ ดังนั้นจึงไม่ควรประมาท ดูเหมือนว่าจะเป็นความจริง การมาจวนแม่ทัพคนเดียวในเวลานี้คงจะเป็นเรื่องสำคัญจริงๆ”

ต้องบอกว่าแม่ทัพใหญ่ของจิ้นโจวผู้นี้ค่อนข้างสุภาพใช้ได้

มิน่ามู่หรงฉีที่ฉลาดแกมโกงจึงไม่สามารถมาถึงหน้าประตูแบบเธอได้ แค่เอ่ยคำพูดสองสามคำแต่ไม่สามารถเต้าข่าวอะไรได้เลยจริงๆ

เสด็จอารองหลีกเลี่ยงการพบหน้า เมื่อได้ยินว่าเธอมาก็รีบซ่อนตัว

เหลิ่งชิงฮวนลุกขึ้น “หากท่านแม่ทัพพูดเช่นนี้ข้าก็วางใจ ข้าเชื่อว่าต่อให้โจรพวกนั้นจะมีปีกแต่ก็ไม่มีวันรอดพ้นสายตาของท่านไปได้”

เมื่อเห็นว่าเธอกำลังจะจากไปแม่ทัพใหญ่ฝูก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก “พระชายาไม่ต้องกังวล หากมีอะไรเกิดขึ้นกระหม่อมจะแจ้งให้ทราบทันที”

เหลิ่งชิงฮวนพยักหน้าและหันหลังกลับเดินไปที่ประตู ก่อนจะหยุดกะทันหัน กะพริบตาด้วยความประหลาดใจ และหันกลับมา “ท่านแม่ทัพรู้ที่พักของข้าหรือ?”

แม่ทัพใหญ่ฝูตกใจ “ย่อมไม่รู้”

“แล้วจะติดต่ออย่างไร?”

“เช่นนั้นพระชายาพักอยู่ที่ใด?”

เหลิ่งชิงฮวนส่ายหน้า “ข้าเพิ่งมาที่จิ้นโจวและยังไม่ได้ที่พัก ซ้ำยังไม่เชี่ยวชาญเส้นทาง ได้แต่เดาๆ ไป ข้าเองก็มาคนเดียว อีกพักใหญ่กว่าท่านอ๋องฉีจะมาถึงจิ้นโจว”

เธอพูดอย่างชัดเจน แม่ทัพใหญ่ฝูจึงไม่อาจปฏิเสธได้

“หากพระชายาไม่รังเกียจความซอมซ่อ กระหม่อมจะสั่งให้คนทำความสะอาดห้องรับรองให้ทันที และพระชายาสามารถพักได้สองสามวัน”

เหลิ่งชิงฮวนยิ้ม “ขออภัยจริงๆ ลำบากท่านแม่ทัพอีกแล้ว”