ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 608

เสียงโซ่เหล็กบนพื้นสั่น ราวกับว่าชายผู้นั้นถูกล่ามด้วยโซ่และกำลังดิ้นสุดแรง

เหลิ่งชิงฮวนรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย เธอหลงคิดว่านี่อาจเป็นที่ซ่อนเงินที่ถูกขโมยไป ตอนกลางวันเธออุตส่าห์ดีใจอยู่ตั้งนานสองนาน แต่ไม่คาดคิดว่าจะเป็นเพียงที่คุมขังคนเพื่อฆ่าปิดปาก

ปกติเธอไม่ควรยุ่งกับเรื่องพวกนี้ เพราะหากยุ่งอาจจะทำให้อีกฝ่ายรู้ตัว แต่ว่าเธอเองก็ไม่สามารถนิ่งดูดายได้

เธอทำท่าทางกับมู่หรงฉี ขยับตัวลงไปดู เพื่อดูว่าแม่ทัพใหญ่ฝูคนนี้ทำเรื่องน่าอายอะไรถึงได้คิดจะมาฆ่าปิดปากคนตอนดึกๆ ดื่นๆ

อาจเป็นเพราะเธอมาหางูที่นี่เมื่อตอนกลางวันก็เลยกังวล? กลัวว่าความผิดจะถูกเปิดโปง?

มู่หรงฉีจะปล่อยให้เธอลงไปคนเดียวได้อย่างไร? เขาใช้แขนโอบเอวของเธอ ทั้งสองเดินลงบันได ทีละขั้น อย่างระมัดระวัง

คนข้างล่างขอร้อง “หยุดพูดเรื่องไร้สาระกับเขาได้แล้ว รีบลงมือเร็วเข้า เสร็จเรื่องจะได้จัดการได้ง่ายๆ”

จากนั้นมีเสียงดาบออกมาจากฝัก แต่เขากลับร้องตะโกนออกมา ดาบในมือร่วงลงพื้น “งูพิษ!”

เหลิ่งชิงฮวนตกใจ งูของเธอมาที่นี่เองเหรอ? อากาศแบบนี้เป็นช่วงที่งูและแมลงจำศีล

“เป็นอย่างไรบ้าง?”

“ข้าถูกงูกัด” น้ำเสียงเต็มไปด้วยความตื่นตระหนก “งูตัวนี้มีพิษ ข้าได้ยินมาว่าหลังจากกัดคนแล้วก็จะต้องตาย ทำไมมันถึงเข้ามาอยู่ในนี้ได้?”

“ไม่ได้การแล้ว! รอข้าฆ่ามันแล้วจะพาเจ้าออกไปให้หมอถอนพิษ”

ในเวลานี้เหลิ่งชิงฮวนไม่ได้สนใจเรื่องการเปิดเผยตัวตนของเธออีกต่อไป เธอกระโดดลงไปพร้อมกับมู่หรงฉีและเข้าไปในห้องใต้ดิน สิ่งที่เห็นเป็นไปตามคาด มีกรงเหล็กอยู่ตรงกลาง ด้านในมีคนถูกมัดอยู่ เสื้อผ้าขาดวิ่น ร่างกายเต็มไปด้วยเลือดไม่เหลือเค้าโครงเดิม

ทหารสองคนที่เข้ามาเพื่อฆ่าปิดปาก คนหนึ่งถูกงูพิษกัดนอนขดอยู่บนพื้น ส่วนอีกคนถือมีดยาวฟันเข้าใส่คนในกรงผ่านรั้วเหล็ก

ร่างในกรงขยับเล็กน้อย

เหลิ่งชิงฮวนโบกมือโดยไม่สนใจอะไร เข็มเงินก็พุ่งออกไปอย่างรวดเร็วปักเข้าที่หลังของทหาร

ทหารหันหน้ากลับมามอง ขณะเดียวกันมู่หรงฉีก็มาถึง ก่อนจะเข้าไปล็อกคอเขาทันที

คนที่โดนพิษยังไม่หมดสติ เขาอ้าปากอย่างตกใจ มู่หรงฉีเกี่ยวมีดที่ตกด้วยเท้าก่อนจะปักลงไปที่หัวใจ

ชายคนนั้นสิ้นใจทันทีโดยไม่ทันได้ร้องขอความช่วยเหลือ

การเคลื่อนไหวทั้งหมดนั้นคมชัดและเรียบร้อยในพริบตาเดียว

เหลิ่งชิงฮวนถอนหายใจ “ให้ตายเถอะ เปล่าประโยชน์เสียจริง ทั้งแหวกหญ้าให้งูตื่น ทั้งฆ่าคนไปอีกสองคน”

คนในกรงยิ้มให้เธอ “ข้าคิดไปเองคนเดียวงั้นหรือ เจ้าไม่ได้มาช่วยข้าหรือ?”

เมื่อเหลิ่งชิงฮวนได้ยินเสียงเธอไม่อยากจะเชื่อ มู่หรงฉีเองก็หันหลังกลับไปอย่างตื่นตะลึง “โฉวซือเส่า?!”

คนในกรงสูดจมูกก่อนจะเอ่ย “พวกจ้ามาที่นี่ทำไม ถ้างูตัวนี้ไม่ได้มาที่นี่เพื่อติดตามข้า เกรงว่าวันนี้ข้าคงถูกเจ้าสองคนนั้นหั่นเป็นชิ้นๆ แล้ว”

เหลิ่งชิงฮวนยังไม่หายจากอาการตกใจ ไม่แปลกใจเลยที่วันนี้เจ้าตัวน้อยไม่ยอมฟังคำสั่งของเธอ ที่แท้ก็เพราะว่าได้เจอกับคนรู้จักเก่า!

งูตัวนี้เข้าใจธรรมชาติของมนุษย์และมีประสาทสัมผัสในการดมกลิ่นเป็นอย่างดี งูตัวนี้ต้องได้กลิ่นของโฉวซือเส่าและมาหาเขา ตอนแรกโฉวซือเส่าไม่ได้ชอบพวกมันทั้งสามตัวด้วยซ้ำ

เธอหยิบตะเกียงขยับเข้าไปใกล้ๆ กรงเหล็กด้วยมือที่สั่นเทา ชำเลืองไปที่แม่กุญแจขนาดใหญ่ หยิบกล่องเครื่องมือออกมาจากแหวนและเปิดกรงเหล็กออก

จากนั้นก็ทำแบบเดียวกันกับโซ่เหล็กที่มือของโฉวซือเส่า

โฉวซือเส่าถอนหายใจ “รู้ไว้ใช่ว่าใส่บ่าแบกหาม เมื่อก่อนเจ้าเอาแต่เล่นหนอนกู่ซ้ำยังเรียนรู้วิธีเหล่านี้มาจากเทียนจีจื่อ ไม่คิดเลยว่าวันนี้สิ่งพวกนั้นจะช่วยชีวิตข้าได้”

เหลิ่งชิงฮวนฟังเขาที่ยังอยู่ในอารมณ์หยอกล้อ ก็รู้ว่าอาการบอกเจ็บของเขาคงไม่ถึงชีวิต เธอขยับเข้าไปวัดชีพจรยังดีที่ไม่อันตรายถึงอวัยวะภายใน

“โชคดีที่ระเบิดฟ้าคำรณไม่ได้ฆ่าเจ้าด้วยซ้ำ ออกไปจากที่นี่ก่อน”

โฉวซือเส่าเดินกะเผลกออกมาจากกรงเหล็ก “ให้ตายเถอะ เจ้ารู้ไหมว่าคนที่ปล้นเงินข้าไปไม่ใช่โจร แต่เป็นขุนนางทหาร!”

เหลิ่งชิงฮวนพยักหน้า “ก่อนหน้านี้ข้าไม่แน่ใจ แต่เจอเจ้าแล้วข้าก็รู้ได้ทันที”

โฉวซือเส่ารู้สึกปั่นป่วน เขาจับปากแผลและอ้าปากค้างด้วยความเจ็บปวด “ไร้เหตุผล! ให้ตายเถอะ ขโมยเงินของข้าซ้ำยังคิดจะฆ่าปิดปาก รอข้าออกไปก่อนเถอะ ข้าจะสับเนื้อพวกมันให้เหมือนหมาเลย”

เหลิ่งชิงฮวนพูดด้วยความโกรธ “เขามีกองทัพอยู่ในมือ เราสามคนจะสู้อะไรกับเขาได้? เจ้าแค่หนีออกมาให้ได้ก่อนเถอะ ที่เหลือค่อยว่ากัน”

“กองทัพในมือ? อีกฝ่ายคือใคร?”

“เจ้าโดนเขาทรมานจนเกือบตายยังไม่รู้อีกหรือว่าเขาคือแม่ทัพใหญ่แห่งจิ้นโจว ที่นี่คือจวนแม่ทัพใหญ่ฝู”

โฉวซือเส่าตะลึง “แม่ทัพใหญ่แห่งจิ้นโจว?? กลางวันเป็นขุนนาง กลางคืนเป็นโจรงั้นหรือ?”