ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 615

จากนั้นก็จัดเตรียมทุกอย่างตามที่มู่หรงฉีกล่าวเอาไว้

ในคืนที่เงียบสงัด ท่ามกลางภูเขาลึก ทหารรักษาการณ์แอบซ่อนตัวอยู่ลับๆ เฝ้ารอให้เหยื่อติดเบ็ดอย่างอดทน

แต่ด้วยอากาศที่หนาวเย็นจัด ลมหนาวที่พัดผ่านเย็นยะเยือก หากนอนนิ่งๆอยู่ในหลุมหิมะไม่ขยับเขยื้อน สักพักอาจจะหนาวจนทะลุหัวใจได้

ทหารม้าเหล็กค่อยเฝ้าทางเข้าออกตามจุดต่าง ๆ ใกล้กับบริเวณแอ่งน้ำเป็นเวลาอยู่สองวัน และแล้วเหยื่อก็ติดเบ็ดจริง ๆ เข้าแล้ว

เงาของคนสองคนใช้ประโยชน์จากความมืดมิดแอบเข้าไปในภูเขาอย่างเงียบ ๆ พวกเขาเดินตามทางบนเขาอย่างระมัดระวัง

หิมะตกกระจายปกคลุมทั่วทั้งภูเขา ยิ่งทำให้เงาของพวกเขาทั้งสองคนดูสะดุดตามากขึ้น ตามสะกดรอยได้ง่ายไม่เหนื่อย

เมื่อเห็นว่าเขาทั้งสองคนเดินไปที่แอ่งน้ำตามอย่างที่คาดจริง ๆ ด้วย จากนั้นพวกเขาก็ถอดเสื้อคลุมผ้าฝ้ายตัวนอกออก เผยให้เห็นชุดดำน้ำด้านในที่เอวมีเชือกผูกเอาไว้ และก็ดำลงไปในแอ่งน้ำ

ทหารที่เฝ้ารักษาการณ์ลับ ๆ ทำการส่งคนไปแจ้งมู่หรงฉี และก็ทำตามคำสั่งของมู่หรงฉีที่กำชับเอาไว้ก่อนหน้านั้นดักซุ่มรอจังหวะบุกโจมตี

หลังจากทั้งสองคนขึ้นจากฝั่งก็ทำการถอดชุดดำน้ำออก และสวมเสื้อกันหนาวผ้าฝ้ายกลับเข้าไป จากนั้นก็ลงภูเขาไปอย่างลับ ๆ ล่อ ๆ อีกครั้ง

พวกทหารเฝ้ารักษาการณ์ใส่ชุดสีขาวเลยซ่อนตัวท่ามกลางหิมะได้อย่างกลมกลืน เป็นวิธีที่ดีอย่างมากทำให้ติดตามตลอดทางมาตั้งไกลได้

เมื่อมู่หรงฉีได้ยินข่าว ก็รีบตามมาพร้อมกับเหลิ่งชิงฮวนทันที และตามหลังไปอย่างเงียบ ๆ ตลอดทาง จากนั้นทั้งสองคนก็เข้าไปในเรือนชาวนานอกเมืองหลังหนึ่ง

ทหารม้าเหล็กทำการล้อมรอบลานบ้านอย่างเงียบ ๆ

มู่หรงฉีกับเหลิ่งชิงฮวนค่อย ๆ ย่องเข้าไป ไม่ได้ทำอะไรบุ่มบ่าม แต่ค่อย ๆ เข้าไปหลบอยู่ตรงหน้าต่างห้องที่มีไฟส่องสว่าง

หน้าต่างเก่า ๆ ที่กระดาษแปะบนหน้าต่างเปลี่ยนเป็นสีเหลืองเล็กน้อยแล้ว มู่หรงฉีใช้นิ้วที่เปียกๆเจาะรูเข้าไปอย่างเงียบ ๆ

ภายในห้องทั้งสองคนกำลังนั่งอังไฟที่กระถางไฟ และกำลังรายงานสถานการณ์กับชายคนหนึ่งที่นั่งหันหลังให้อยู่ข้างบนที่นั่งที่ทำให้อุ่นด้วยกระถางไฟอันนั้น

“เป็นอย่างที่หัวหน้าท่านคาดเดาไว้ไม่มีผิด ในแอ่งน้ำบนภูเขานั้นมีของจริงๆ พอลองสัมผัสดูล้วนแต่เป็นกล่องไม้ทรงสี่เหลี่ยมทั้งหมด แต่เพราะว่าท้องฟ้ามืดเกินไป ในน้ำจึงมองเห็นได้ไม่ชัดเจน จึงไม่รู้ว่ามีกล่องกี่ใบ ข้างในบรรจุเงินเอาไว้หรือไม่?”

ชายคนที่นั่งข้างบนกระถางที่ทำให้อุ่นหัวเราะอย่างเย้ยหยัน “เป็นอะไรที่แน่นอนอยู่แล้ว ข้ารู้อยู่แล้วว่าตาแก่คนนั้นต้องซ่อนเงินเอาไว้ในภูเขาแน่ ๆ เจ้าเล่ห์จริงๆ คาดไม่ถึงว่าจะซ่อนเงินอยู่ในแอ่งน้ำ ถ้าไม่ใช่เพราะหิมะตกหนักในครั้งนี้ ทำให้น้ำตกกระแทกเข้ากับกล่องไม้จนทำให้มันกระจัดกระจาย ข้าก็คงคาดไม่ถึงเช่นกัน”

“ถ้าอย่างนั้นพวกเราจะทำอย่างไรดี? ถ้ายังไงรอพรุ่งนี้ฟ้าสว่างก่อน แล้วค่อยส่งคนเข้าไปดูอีกทีดีไหม?”

ชายคนนั้นโบกมือ “ได้ยินมาว่าทางมู่หรงฉีทางนั้นกำลังเฝ้าดูอย่างใกล้ชิด เป็นการดีกว่าที่จะไม่ไปที่ภูเขาลูกนี้ เกรงว่าจะเป็นการแหวกหญ้าให้งูตื่นไปเสียเปล่า”

“พวกเราควรจะลงมือไปเอาของพวกนั้นออกมาก่อน จะไม่เป็นการได้เปรียบกว่าหรอกหรือ?”

ชายคนนั้นเงียบไปครู่หนึ่ง น่าจะกำลังคิดหาวิธีอยู่ “เกรงว่าจะยาก มีข่าวลือแพร่กระจายหนักขนาดนี้ ด่านต่าง ๆ คงตรวจสอบอย่างละเอียด นอกเสียจากจะลองหาวิธีล่อเสือออกจากถ้ำทำให้มู่หรงฉีออกจากจิ้นโจวไป ...ส่วนท่านอ๋องรองเจ้าคนเจ้าเล่ห์ที่สับขาซ่อนตัวเก่งอย่างเขา รอให้ข้ารู้ที่ซ่อนตัวของเขาเสียก่อน ข้าจะแอบส่งจดหมายไปบอกมู่หรงฉี ให้พวกเขาฆ่ากันเอง เมื่อถึงตอนนั้นก็คงไม่มาสนใจทางนี่ พวกเราก็แค่นั่งรอเก็บผลพลอยได้เฉยๆ”

“เป็นความคิดที่ดี” ทั้งสองคนเอามืออังกระถางไฟด้วยท่าทีที่สั่นสะท้านไปทั้งตัว พร้อมกับทำท่าทีตื่นเต้นจนดวงตาทั้งสองข้างลุกวาวเป็นประกาย “เงินมากมายขนาดนั้น ถ้าสามารถขนส่งกลับไปได้ละก็ ไม่เพียงแต่สามารถช่วยพวกเราประหยัดสินค้าจำนวนนั้นไปได้ แต่ยังสามารถทำผลงานครั้งยิ่งใหญ่ได้ด้วย”

ชายคนนั้นส่งเสียง “อืม” ในลำคอเล็กน้อย “หากมีเงินจำนวนนั้น นายท่านก็สามารถเป็นเหมือนเสือติดปีก สามารถทำเรื่องใหญ่สำคัญ ๆ ได้ ดังนั้นเจ้ากับข้าจะต้องทำอะไรระมัดระวัง จะต้องไม่ทำอะไรให้เกิดข้อผิดพลาดอะไรใด ๆ เด็ดขาด ตอนที่พวกเจ้าเข้าไปในภูเขา ไม่พบความผิดปกติอะไรใช่หรือไม่? อย่าได้ทำอะไรให้โดนคนอื่นชิงตัดหน้าไปก่อนเสียละ”

ทั้งสองคนส่ายหัว “ในภูเขาไม่มีแม้แต่เงาผีสักตัว พวกเราก็มองสังเกตดูแล้ว ไม่มีร่องรอยของรอยเท้าบนหิมะรอบ ๆ สระน้ำเลย”

เหลิ่งชิงฮวนและมู่หรงฉีที่กำลังแอบฟังอยู่ข้างนอก รู้สึกสงสัยไม่เข้าใจอยู่เล็กน้อย เพราะเมื่อฟังจากน้ำเสียงของพวกเขาทั้งสามคน ทำไมดูไม่เหมือนคนของเสด็จลุงรองเลยล่ะ?

อะไรคือฆ่าฟันกันเอง อะไรคือรอเก็บผลพลอยได้ หรือว่ายังจะมีบุคคลที่สามเข้ามาแทรกแซง จ้องจะเขมือบเงินจำนวนนี้อย่างละโมบ ผู้ร้ายแย่งผลประโยชน์กันเองงั้นหรือ?

เหลิ่งชิงฮวนกด “คลิก” ขึ้นลำกล้องอย่างชำนาญการและก็เล็งไปที่คนที่อยู่บนพื้นทั้งสองคน

“อุปกรณ์นี้ไม่เลวเลย เมื่อเทียบกับปืนพกที่ได้รับจากเสด็จลุงรองแล้ว เห็นได้ชัดว่างานฝีมือนี้ประณีตมากกว่า โดยเฉพาะอย่างยิ่งปืนที่อยู่ในมือของผู้บัญชาการฟู่อันนั้นมันเป็นแค่ขยะชัดๆ เขายังปฏิบัติกับมันเหมือนเป็นเหมือนสมบัติล้ำค่าไปได้”

ชายคนนั้นมีสีหน้าเปลี่ยนไปทันที ปฏิกิริยาหนักกว่าเห็นมู่หรงฉีในตอนนี้เสียอีก “ท่านก็คือพระชายาฉีเหลิ่งชิงฮวนงั้นหรือ?”

เหลิ่งชิงฮวนหัวเราะ “อิอิ” ออกมา “คาดไม่ถึงว่าชื่อของข้าเหลิ่งชิงฮวนสามคำนี้จะดังขนาดนี้ หรือว่ามีคนบอกพวกเจ้าใช่หรือไม่ ว่าถ้ามาที่ฉางอันแล้วจะต้องระวังข้าเอาไว้? โดยเฉพาะอย่างยิ่งปืนพกกระบอกนี้ อย่าได้แสดงออกมาต่อหน้าข้า?”

“ท่านรู้ได้อย่างไร?”

ชายคนนั้นหลุดพูดออกมาทันที เมื่อพูดจบก็รู้สึกเสียใจที่พูดออกมา

เหลิ่งชิงฮวนกะพริบตาปริบๆ “เป็นใต้เท้าหลู่ของพวกเจ้าที่จงใจสั่งกำชับมาแบบนี้ใช่หรือไม่?”

ชายคนนั้นเหลือบมองตาของคนทั้งสองคนเล็กน้อย แล้วยืดคอขึ้น “ข้าไม่รู้ว่าท่านกำลังพูดเรื่องอะไรอยู่”

เป็นอย่างที่คิดไว้จริงๆ ปฏิกิริยาของชายคนนั้นได้ยืนยันการคาดเดาของเหลิ่งชิงฮวนเรียบร้อยแแล้ว เธอกำลังสงสัยใต้เท้าหลู่อยู่ ใต้เท้าหลู่จะไม่ระมัดระวังป้องกันเธอได้อย่างไร?

คนอื่นทะลุมิติข้ามเวลามาเมื่อเห็นคนร่วมชะตาเดียวกันย่อมต้องน้ำตาไหลไม่หยุด ทำไมตัวเองกับใต้เท้าหลู่ถึงได้กลายเป็นศัตรูเมื่อเจอกัน และโกรธจนออกนอกหน้าเช่นนี้?

เขาสามารถประดิษฐ์พวกปืนและกระสุนเหล่านี้ได้ สันนิษฐานว่าชาติกำเนิดของเขาน่าจะเกิดมาจากตระกูลทหาร ทั้งสองคนมีเรื่องต้องพูดคุยกัน ดีไม่ดี ทั้งสองคนอาจสามารถปรึกษาหาหรือได้ ว่าอีกฝ่ายมาที่นี่ได้อย่างไร มีทางกลับไปได้หรือไม่?

แต่เมื่อดูจากสถานการณ์แล้ว ต่างคนต่างเป็นนาย เสือสองตัวอยู่ถ้ำเดียวกันไม่ได้ จะต้องต่อสู้กันอย่างเอาเป็นเอาตายกันไปข้างอย่างแน่นอน

“แม้ว่าพวกเจ้าจะไม่ยอมรับออกมา ข้าก็คาดเดาได้อยู่แล้ว ตั้งแต่ครั้งแรกที่ข้าเห็นเสด็จลุงรองใช้ปืนพก ก็รู้แล้วว่าพวกมั่วเป่ยอย่างพวกเจ้าเริ่มจะอยู่ไม่สุขกันแล้ว ถ้าหากข้าเดาไม่ผิดละก็ ระเบิดฟ้าคำรณและปืนพกที่เสด็จลุงรองใช้นั้น ล้วนสั่งซื้อมาจากมั่วเป่ยทั้งนั้น และตอนนี้ที่เขาปล้นเงินจำนวนนั้นไปก็เพื่อจะซื้อหาปืนและระเบิดฟ้าคำรนในปริมาณมาก ๆ กระมัง?”