ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 647

โฉวซือเส่าออกจากจวนอ๋องก็ไม่รู้ว่าจะไปที่ไหน

เดิมทีเขามีนัดไปดื่มเหล้ากับเสิ่นหลินเฟิง เงินที่จะใช้เป็นของขวัญก็เตรียมเอาไว้แล้ว แต่ว่าบ่ายนี้เสิ่นหลินเฟิงน่าจะนอนกอดภรรยาอยู่ เขาจะไปดื่มเหล้าที่ไหนดี

ก็แค่ไม่อยากได้ยินที่เหลิ่งชิงฮวนเตือนเท่านั้นแหละ

คำพูดพวกนี้แม่ของเขาพูดกับเขามาไม่รู่กี่ครั้งต่อกี่ครั้งแล้วจนหูแทบชา

กลับไปบ้านคนเดียวน่าเบื่อแน่ แม้แต่คนที่จะพูดคุยด้วยก็ไม่มีและยิ่งไม่มีใครที่กระโจนเข้าสู่อ้อมกอดเขาแล้วเรียนเขาว่า “ท่านพ่อโฉว”

บ้านขนาดใหญ่ของตระกูลโฉวว่างเปล่าจนทำให้เขาทนอยู่ที่นั่นไม่ไหว

เขามีเงินและไม่ขาดแคลนผู้หญิง แต่ขาดก็แต่ผู้หญิงที่จะทำให้หัวใจของเขาสั่นไหวได้

ที่ด้านหลังของเขาไม่ใกล้ไม่ไกลมีหางเล็กๆตามเขามา

โฉวซือเส่าไม่หันกลับไปก็รู้ว่าเป็นใคร ไม่กี่ปีมานี้เฟิงเหล่ยอวี้เอาแต่ตามเขาเงียบๆแบบเงาตามตัว ดังนั้นเขาจึงไม่ได้รู้สึกระแวดระวังนาง แม้กระทั่งมักจักสัมผัสไม่ได้ถึงความคงอยู่ของนาง

โฉวซือเส่าหันไปมองอย่างรำคาญเล็กน้อย “เจ้าตามข้ามาทำไม”

เฟิงเหล่ยอวี้ชะงักฝีเท้าของนางแล้วยิ้มหวานเงยหน้าขึ้นไปมอง “ข้ากลัวว่าท่านอยากเรียกใช้แล้วหาข้าไม่เจอเจ้าค่ะ”

นางยังคงแต่งตัวประหลาดอยู่ โดยยังอยู่ในชุดกระโปรงสั้นที่เสมอก้นทำให้รู้สึกว่าเฟิงเหล่ยอวี้นั้นอ่อนหวาน ดึงดูดให้ผู้คนที่อยู่บนท้องถนนต่างทะยอยพากันมองไปที่นางอย่างสลัดไม่ออก

“ข้ามีนัด เจ้าแต่งตัวแบบนี้ไม่กลัวคนอื่นหัวเราะเยาะหรือ”

เฟิงเหล่ยอวี้ก้มหน้าลงและพึมพำเสียงเบา “ข้าเป็นแค่บ่าวรับใช้ ไม่ใช่ผู้หญิงที่แต่งงานแล้ว ข้าจะขี้เหร่หรือสวยไม่มีใครสนใจหรอกเจ้าค่ะ”

โฉวซือเส่านั้นหูดี เขาได้ยินที่นางพูดอย่างชัดเจน เขามองไปยังคนใจกล้าที่มองนางด้วยสายตาร้อนแรงที่อยู่รอบๆแล้วก็ยิ่งโมโห

“แต่ข้ารังเกียจที่เจ้าขายหน้า！กลับไป อย่ามาตามข้า！”

“พระชายาบอกว่าแผลของท่านยังไม่สมานดี ดื่มเหล้ามากไม่ได้ ให้ข้าคอยติดตามรับใช้ท่านเจ้าค่ะ”

“แผลของข้าหายมากตั้งหลายเดือนแล้ว！ อีกอย่างนางจะมายุ่งอะไร” โฉวซือเส่าก็ไม่ได้สนใจนางอีกและหันหลังเดินกลับไปอย่างรวดเร็ว

เฟิงเหล่ยอวี้ก็วิ่งไปอย่างรวดเร็ว

โฉวซือเส่าเดินเลี้ยวแล้วเข้าไปในเรือนหลิงหลาง

แม่เล้าก็เดินทิ้งสะโพกเข้ามาต้อนรับเขาอย่างกระตือรือร้น หญิงวัยกลางคนยังคงมีเสน่ห์อยู่ นางมองโฉวซือเส่าตาค้าง

ผู้ชายที่หน้าตาดีเช่นนี้ต่อให้มีฐานะยากจน นางเชื่อว่าก็มีผู้หญิงจำนวนมากที่อยากกระโจนเข้าใส่ หากเขาเดินไปบนถนนทุกคนคงหันมามองกันตาค้าง

จำเป็นต้องจ่ายเงินเพื่อหาความสุขด้วยหรือ? เขาต้องมาหาความตื่นต้นแน่

“คุณชายที่หล่อจนแทบพรากวิญญาณไปอย่างที่ข้าไม่ได้เห็นมาหลายปี ไม่ทราบว่าคุณชายมีนามว่าอะไรเจ้าคะ”

ผู้หญิงของเรือนหลิงหลางนั้นขึ้นชื่อ แม่เล้าเองก็งดงามไม่เหมือนกับที่อื่น

โฉวซือเส่าหยิบตั๋วเงินออกมาจากอกเสื้อใจป้ำ “อย่าพูดมาก ข้าต้องการห้องที่ดีที่สุดผู้หญิงที่ดีที่สุดและเหล้าที่ดีที่สุด”

แม่เล้านั้นรักเงิน หญิงสาวต่างรักความสวยงาม แม่เล้าแทบทนไม่ไหวที่จะรับตั๋วเงินจากมือเฉินซือเส่า นางหันไปเรียกบ่าวแล้วให้ไปตามผู้หญิงที่งามที่สุดของเรืองหลิงหลางมา

โฉวซือเส่าเหลือบตาไป ที่ปลายหางตาของเขาก็เห็นเฟิงเหล่ยอวี้หยุดอยู่ที่หน้าประตูเรือนหลิงหลางอย่างไม่กล้าย่างเท้าเข้ามา นางยืนตรงนั้นอย่างลังเลและยังคงรวบรวมความกล้าไม่ได้

เขายกยิ้มขึ้นเล็กน้อยแล้วโอบดาวเด่นของเรือนหลิงหลางไว้ในอ้อมแขนแล้วเดินขึ้นชั้นบนไป

เฟิงเหล่ยอวี้เดินวนไปวนมาหน้าประตูอยู่นาน นางกัดฟันเดินตามเข้าไป

บ่าวรับใช้ใช้แขนกันนางเอาไว้และหรี่ตามองนางอย่างพิจารณา “หญิงสาวบ้านไหนกัน ที่นี่เป็นที่ที่เจ้าอยากนึกเข้าออกได้งั้นหรือ”

เฟิงเหล่ยอวี้ชี้ไปยังโฉวซือเส่าที่อยู่ตรงหน้าแล้วพูดอึกอักว่า “ข้า ข้าเป็นบ่าวรับใช้ในจวนของเขา”

โฉวซือเส่าหันหลังเดินกลับเข้าไปในห้อง เฟิงเหล่ยอวี้ก็เดินตามเข้าไป

ภายในห้องมีผ้าแพรสีชมพูห้อยลงมาและคลุ้งไปด้วยกลิ่นกำยาน บนโต๊ะเต็มไปด้วยอาหารและเหล้า

โฉวซือเส่าดื่มเหล้ากับดาวเด่นประจำร้าน เฟิงเหล่ยอวี้เฝ้าอยู่อีกมุมหนึ่ง นางก้มหน้าลงและไม่กล้าเงยหน้าขึ้น

แม่นางดาวเด่นประจำร้านเห็นเขาโดดเด่นก็เอื้อเฟื้อให้เขาดื่มเหล้าบ่อย แต่เพราะเฟิงเหล่ยอวี้อยู่ด้วยนางจึงไม่กล้าแสดงทักษะของนางออกมาทั้งหมด

“คุณชาย” นางหดตัวอยู่ในอ้อมกอดของโฉวซือเส่าและพูดด้วยน้ำเสียงหวานเลี่ยนว่า “บ่าวของท่านเอาแต่จ้องมองมาที่ข้า มองเสียจนข้าอายไปหมดแล้ว”

“งั้นหรือ?” โฉวซือเส่าลืมตาขึ้นแล้วมองไปที่เฟิงเหล่ยอวี้ “งั้นเจ้าก็มองว่านางเป็นท่อนไม้ท่อนหนึ่งเสีย”

ดาวเด่นประจำร้านบิดตัวไปมาจนคอเสื้อของนางเปิดกว้าง “แต่ว่าข้าคอไม่แข็ง ตอนนี้รู้สึกเมานิดหน่อยแล้วเจ้าค่ะ”

คนฉลาดย่อมรู้ความหมายประโยคนี้ของคนงาม

โฉวซือเส่ายกกาเหล้าที่อยู่ตรงหน้าขึ้น “ยังมีเหล้าเหลือมากขนาดนี้ จะให้เสียของไม่ได้ เจ้าดื่มเหล้าให้หมดก่อนเดี๋ยวข้าจะไปเป็นเพื่อนเจ้าที่เตียงแล้วทำให้เจ้าหายเมาเอง”

แม่เล้าของเรือนหลิงหลางเองก็จริงๆเลย มีปลาตัวใหญ่เข้ามาจะให้เข้ามาเปล่าๆได้อย่างไร ทั้งสองคนดื่มเหล้าไปสองกา รวมเป็นจำนวนหนึ่งลิตร

ใบหน้าของดาวเด่นประจำร้านแดงไปหมดอย่างเมามายเล็กน้อย นางเข้าไปที่ข้างหูของโฉวซือเส่าแล้วพูดว่า “ถ้าหากว่าข้าดื่มหมดแล้วเหนื่อยล้าไปหมดล่ะ คุณชายจะชอบข้าไหมเจ้าคะ”

แววตาอันหลากกลายนี้บวกกับน้ำเสียงหวานเลี่ยนมีผู้ชายคนไหนที่ทนไม่ไหวบ้าง

โฉวซือเส่าก้มหน้าลงแล้วมองมือที่ปัดป่ายไปมาของคนงาม เขายังคงนั่งนิ่งอยู่ที่เดิม จากนั้นเขาก็พยายามลืมเฟิงเหล่ยอวี้ไปแล้วใช้สมาธิทั้งหมดไปที่ประสาทสัมผัสทั้งหมดของเขาด้วยใบหน้าปรีดา

ขึ้นสิ！ ขึ้นสิ！ ขึ้นสิ！

กระบองทอง เปลี่ยนร่าง！

ให้ตายเถอะ ล้มเหลวแล้ว