ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 648

คนงามปีนป่ายขึ้นไปราวกับปลาหมึก

ช่วงเวลาสำคัญเขาได้วางนางลง เสาค้ำยันมหาสมุทรของเขาใช้งานไม่ได้แล้ว

เขาสะอึกเหล้าออกมา กลิ่นเครื่องสำอางของคนงามทำให้เขารู้สึกน้ำย่อยตีรันขึ้นมา

เขายังไม่ทันได้ทำอะไรออกไป เฟิงเหล่ยอวี้ที่อยู่ด้านข้างก็พุ่งเข้ามาอย่างกะทันหันด้วยความโกรธ นางคว้ากาเหล้าบนโต๊ะจากนั้นก็เงยหน้าขึ้นแล้วดื่มมันเข้าไปจนหมด

เหล้าไหลลงไปในลำคอที่สวยงามราวกับหยกของนางและเข้าไปในคอเสื้อ จนทำให้เห็นไหปลาร้าวับๆแวมๆ

โฉวซือเส่ากับแม่นางดาวเด่นตกใจจนต้องเลยหน้าขึ้นมองนาง

เฟิงเหล่ยอวี้เช็ดมุมปากของนางอย่างหยิ่งผยองแล้วนำกาเหล้าวางไว้บนโต๊ะ ปากของนางยู่ขึ้น “เหล้า นายท่าน ข้าดื่มแทนท่านหมดแล้วแผลของ่ทานยังไม่หายดีจะดื่มเหล้าไม่ได้ พวกท่านไปขึ้นเตียงกันได้แล้ว！”

แม่นางดาวเด่นไม่เข้าใจว่านี่คือวิธีการอะไร นางอ้าปากค้าง คุณชายคนนี้เป็นคนใจป้ำไม่ใช่คนขี้เหียวอะไรจนต้องเสียดายเหล้าหนึ่งกาหรอกนะ

โฉวซือเส่ายกยิ้มและยิ้มอย่างมีเสน่ห์ “คำพูดที่ผู้หญิงอย่างเหลิ่งชิงฮซนพูดเจ้าก็เชื่อ? โง่เสียจริง！”

จากนั้นเขาก็ลุกยืนขึ้น จากนั้นเขาก็อุ้มดาวเด่นประจำร้าขึ้นในท่าเจ้าหญิงจากนั้นก็เดินไปยังเตียงใหญ่ที่สลักรูปดอกไม้ ดาวเด่นประจำร้านคล้องคอของเขาเอาไว้และมองเขาอย่างยั่วยวน

เฟิงเหล่ยอวี้กัดริมฝีปากแน่น นางก้มหน้าลงและพยายามที่จะไม่อาเจียนออกมา

เสียงที่ได้ยินนั้นทำให้นางหน้าแดงและหัวใจเต้นรัว คนงามร้องออกมาเกินจริงไปหน่อย ยังไม่ทันถึงช่วงสำคัญทำไมถึงได้ร้องออกมาก่อนแล้วล่ะ

เฟิงเหล่ยอวี้ไม่ได้ถอยออกไป แน่นอนว่านางไม่กล้าที่จะดู ใบหน้าของนางแดงก่ำอย่างไม่รู้ว่าเมาหรือว่าอาย

แต่ว่าทั้งสองคนน่าจะไม่สนใจและกำลังเร่าร้อนกันอยู่ ดูเหมือนว่ากำลังกลิ้งไปมาอยู่

เตียงของคนงามโครงสร้างไม่แน่นหรือว่ามันใช้งานมากมากเกินไปดังนั้นมันจึงดังเอี๊ยดอ๊าด

เฟิงเหล่ยอวี้ไม่กล้ามอง แต่ในหัวของนางมมีคนสองคนกำลังทะเลาะกันอยู่ เสื้อผ้าถูกถอดออกและทิ้งไว้เต็มพื้น

ไม่ถูกต้อง จะให้เจ้านายของนางเสียเปรียบได้อย่างไร ผู้หญิงคนนั้นราวกับหมาป่า ในตอนที่นางกำลังปลดเข็มขัดของโฉวซือเส่าชุดสีแดงสดของเขาก็ถูกลอกออกทีละชิ้นละชิ้น！

ฤทธิ์เหล้าได้ที่ ในหัวของนางคึกคักขึ้นเรื่อยๆ ในหัวของนางทั้งสองคนกอดเกี่ยวกันอีกมุมหนึ่งอย่างไม่มีช่องหว่าง

หูของนางยังได้ยินเสียงเตียงขยับ อีกทั้งยังมีเสียงครวญครางของคนงามราวกับมีผึ้งรังใหญ่ส่งเสียงดังอยู่รอบตัวนาง

เฟิงเหล่ยอวี้พยายามสะบัดศีรษะ นางสะอึกออกมาเป็นกลิ่นเหล้า

นางรีบเดินตรงไปที่เตียงแกะสลักดอกไม้ ขาของนางก็จะสะดุดจนต้องคว้าเสาเตียงเอาไว้

ผ้าม่านบนเตียงหลุดร่วงลงมา การเคลื่อนไหวบนเตียงก็หยุดลง โฉวซือเส่ากับคนงามหันมามอง พวกเขามองผ่านช่องว่างของผ้าม่านมามองนาง

นางหรี่ตาลงแล้วอ้าปากขึ้นมองไปยังโฉวซือเส่าแล้วยิ้มอย่างอ่อนหวาน

“นายท่าน ข้าจะช่วยเชียร์ท่าน！ อย่ากลัวเลยเจ้าค่ะ！”

นางออกแรงงเขย่าเสาเตียง เตียงสลักรูปดอกไม้เริ่มเขย่าขึ้นอีกครั้ง

เฟิงเหล่ยอวี้รู้สึกว่าสนุกจริงๆ นางยังคงออกแรงเขย่าต่อไป “หนึ่งสอง ออกแรงเข้า！ หนึ่งสอง ออกแรงเข้า！”

แม่นางดาวเด่นของร้านมองนางอย่างโง่งมและอ้าปากค้าง นางคงไม่ใช่คนบ้าหรอกนะ ใส่เสื้อผ้าประหลาดน่ะอีกเรื่อง ท่าทางของนางไม่เหมือนกับคนปกติ

ใบหน้าของโฉวซือเส่ามีความขี้เล่น ดวงตาของเขามองอย่างสนใจ

เฟิงเหล่ยอวี้เอียงคอและขมวดคิ้วเล็กน้อย “นายท่านทำไมยังไม่ขยับล่ะเจ้าคะ อย่าท้อไปเลยเจ้าค่ะ หรือว่าข้ายังพยายามไม่พอเจ้า ทำสิ่งใดต้องทำให้สำเร็จนะเจ้าคะ อย่าได้ทำซ้ำ”

นางกอดเสาเอาไว้และออกแรงจนมีเสียงดัง “ปัก” นางไม่ได้ควบคุมแรงให้ดีจนหน้าผากไปชนเข้ากับเสาเตียง ดวงตาของนางพร่าเลือนและถอยหลังไปสองก้าวจนเกือบจะหลายหลังไป

โฉวซือเส่าลุกขึ้นจากเตียง มือใหญ่คว้านางเอาไว้แล้วดึงเข้ามาในอ้อมกอด

“ทึ่ม！ โง่！”

เวลานี้เฟิงเหล่ยอวี้ได้เมาอย่าจำหน้าญาติพี่น้องตัวเองไม่ได้ นางยกมือขึ้นตบหน้าโฉวซือเส่า “เจ้ามาชนข้าทำไม เจ็บ！”

ดวงตาของนางน้ำตาคลอเบ้า

คนที่อยู่ในอ้อมกอดไม่ขยับแล้ว

โฉวซือเส่าอุ้มนางกลับจวนของตัวเองที่อยู่ติดกับจวนอ๋องฉีอย่างยอมรับชะตากรรมของตัวเอง

เด็กคนนี้มองดูแล้วผอมแห้งจนเหมือนไม่มีเนื้อ แต่พออุ้มนางนานๆแล้วเขาก็เริ่มรู้สึกปวดแขน

องครักษ์ที่เฝ้าประตูมองเห็นโฉวซือเส่าไกลๆก็รีบวิ่งเข้าไปเพื่อรายงานเหลิ่งชิงฮวน

แย่แล้ว！ พระชายา เกิดเรื่องใหญ่แล้ว！ แม่นางเฟิงหมดสติไปแล้ว！

เหลิ่งชิงฮวนได้ยินว่าถูกอุ้มกลับมางั้นหรือ? เฟิงเหล่ยอวี้น่าจะไม่เป็นไรมั้ง

เธอตกใจเสียจนไม่เข้าออกตามประตูปกติแต่ปีนกำแพงข้ามไป

โฉวซือเส่ากำลังอุ้มเฟิงเหล่ยอวี้อยู่ก็ใช้เท่าถีบเปิดประตู จากนั้นก็เข้าไปด้านในแล้ววางเฟิงเหล่ยอวี้ไว้บนเตียง

เฟิงเหล่ยอวี้ไม่นอมปล่อยมมือ นางคว้าคอเสื้อของเขาเอาไว้ไม่ปล่อย

เนื่องจากโฉวซือเส่าไม่ทันระวังจึงเสียหลักลล้มลงบนตัวของเฟิงเหล่ยอวี้

แขนของเฟิงเหล่ยอวี้ลื่นไหลราวกับสายน้ำคล้องลำคอของเขาเอาไว้

ดวงตาที่ที่เต็มไปด้วยฤทธิ์เหล้าของนางมองไปที่ดวงตาของโฉวซือเส่า จากนั้นก็ยู่ปากอย่างไม่พอใจ

“เมื่อกี้ผู้หญิงคนนี้จูบท่านใช่ไหมเจ้าคะ ทำไมท่านต้องให้นางจูบด้วย”

โฉวซือเส่าดิ้นเล็กน้อยแต่ไม่ได้ผละตัวออก “ข้าจ่ายเงินไปแล้วทำไมจะไม่จูบล่ะ”

เฟิงเหล่ยอวี้ใช้มือข้างหนึ่งปัดป่ายไปมาแล้วลูบคลำไปทั่ว คลำอยู่นานถึงจะหาเงินก้อนเล็กๆเจอ นางจึงร้อไห้โฮออกมา

“ทำอย่างไรดีเงินของข้าไม่พอที่จะจูบท่าน ข้ามีเงินแค่นิดเดียวเอง”