ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 704

งานเลี้ยงภายในห้องรับแขก

มู่หรงฉีไกล่เกลี่ยอย่างมีไมตรีจิต ไกล่เกลี่ยไปไกล่เกลี่ยมา ก็รินน้ำให้เขามากเกินไป ใต้เท้าหลู่ตาพร่ามัว พูดจาไม่ค่อยคล่องแคล่วแล้ว

แต่ทว่าพูดความจริงออกมาหลังจากเมาประโยคนี้คงจะไม่ใช้กับเขาไม่ได้ หลังจากเมาเหล้าใต้เท้าหลู่ยังคงปลิ้นปล้อน เหมือนกับปลาไหล ใช้เล่ห์เหลี่ยมเก่งมาก

มู่หรงฉีไม่กล้าสอบสวนชัดเจนมากเกินไป เขายืนขึ้น คิดจะสั่งให้คนพาใต้เท้าหลู่กลับห้องพักแขก

เพิ่งจะลุกขึ้นยืน ประตูห้องก็เปิดออก ปีเตอร์เดินเข้ามาอีกครั้ง ความโกรธเคืองหายไปจนหมดสิ้น ใบหน้าเต็มไปด้วยความอิ่มเอมใจ แถมยังทักทายเขาอย่างสนิทสนม

รองแม่ทัพอวี๋ที่อยู่ตรงประตูทำท่าบอกมู่หรงฉีอย่างภาคภูมิใจว่าสำเร็จแล้ว

นี่ทำให้มู่หรงฉีรู้สึกประหลาดใจมาก รองแม่ทัพอวี๋มีความสามารถเมื่อไหร่กัน วาทศิลป์เก่งกาจคงจะไม่พอชมเชยเสียแล้ว เก่งจริงๆ!

ใต้เท้าหลู่เห็นปีเตอร์กลับมาอีกครั้ง จึงทำการหยอกล้อ

ปีเตอร์นั่งลงตรงหน้าใต้เท้าหลู่ ยกจอกเหล้าขึ้นมาดื่มให้เขา อาการไม่มีความสุขเมื่อสักครู่หายไปแล้ว

ใต้เท้าหลู่กำลังดื่มอย่างมีความสุข ส่งมาล้วนไม่ปฏิเสธ ร่างกายโยกไหวอย่างสะลึมสะลือ ไม่นานทั้งสองคนก็กอดคอกันอีกครั้ง และคุยกันอย่างสนิทสนม

มู่หรงฉีนั่งอยู่ด้านข้าง มองฉากนี้อย่างเงียบๆ

รองแม่ทัพอวี๋ซึ่งอยู่ตรงประตูทำการปิดประตูห้องแน่นสนิท

ปีเตอร์นำไม้กางเขนบนคอลงมา แล้วเอาให้ใต้เท้าหลู่ดู ไม้กางเขนแกว่งไปแกว่งมาตรงหน้าเขา “พระเจ้า บอกให้ข้าอภัยให้กับความผิดของเจ้า! จะซักล้างความชั่วร้ายของเจ้าภายในความฝันของเจ้า”

ลูกตาของใต้เท้าหลู่แกว่งไปมาตามไม้กางเขน แกว่งไปแกว่งมา ก็หลับตาลงและเอนกายพิงพนักเก้าอี้ เหมือนตกอยู่ในสภาวะหลับลึกแล้ว

ปีเตอร์หันหน้าไปถามมู่หรงฉีอย่างฝืนๆ “โอเคแล้ว จะถามอะไร”

มู่หรงฉีกล่าวเบาๆ ว่า “อาวุธสงครามที่แท้จริงของมั่วเป่ยในปัจจุบัน”

ปีเตอร์ซักถามตามนั้นด้วยน้ำเสียงสุขุม

ใต้เท้าหลู่หลับตา ริมฝีปากเปิดๆ ปิดๆ “ตอนนี้มั่วเป่ยมีกองพันอาวุธโดยเฉพาะ จัดสรรระเบิดฟ้าคำรณเหลือล้น”

“แล้วปืนล่ะ”

ใต้เท้าหลู่ส่ายหน้า “ไม่มี”

“ไม่มีหรือ” มู่หรงฉีชะงัก และพูดโพล่งออกมาว่า “จะเป็นไปได้อย่างไร”

ปีเตอร์พูดตาม “จะเป็นไปได้อย่างไร”

“วิธีการหลอมลูกกระสุนต้องประณีต แม่นยำ ต้องใช้แท่นกลึงกับกรรมวิธีหลอมทองแบบทันสมัย การทำด้วยมือไม่มีทางได้มาตรฐาน ช่างฝีมือใช้เวลาครึ่งเดือนก็อาจจะไม่สามารถสร้างลูกกระสุนปืนที่พอไปวัดไปวาได้ “

“ข้าสร้างโรงงานผลิตลูกกระสุนปืนที่มั่วเป่ยโดยเฉพาะ กินระยะเวลาห้าปี ลูกกระสุนปืนที่สร้างออกมาได้มาตรฐานมีแค่หนึ่งร้อยกว่านัด อีกอย่างหนึ่งร้อยนัดนี้อยู่ในขั้นตอนใช้งาน มีความเป็นไปได้ที่จะเป็นอันตรายต่อตัวเองตลอดเวลา”

“ดังนั้นถึงแม้ข้าจะพยายามผลิตอย่างประณีตและปรับปรุงปืนพกให้ดีขึ้น แต่ก็เป็นเพียงสิ่งไร้ค่า ไม่มีลูกกระสุนก็ใช้การไม่ได้ ทั้งหมดล้วนเป็นทองแดงชำรุดและเหล็กเน่า”

คำพูดของเขาทำให้มู่หรงฉีนึกขึ้นได้ว่านักฆ่าที่ถูกส่งมาสังหารใต้เท้าหลู่วันนั้น เกิดเหตุขึ้นอย่างกะทันหันขณะที่ยิงปืน ลูกกระสุนเกิดการระเบิด คนอื่นไม่ได้รับบาดเจ็บ แต่คนถือปืนถูกระเบิดจนเกือบตาย ดูเหมือนว่าใต้เท้าหลู่จะไม่ได้พูดเท็จ”

มิน่าล่ะช่างฝีมือทางฉางอันถึงคิดหาวิธีไม่ออก และหาวิธีทำเลียนแบบไม่ได้

“ยุคปัจจุบันเป็นยุคสมัยหนึ่ง ไม่ใช่สถานที่ ข้าไม่ใช่คนในยุคสมัยนี้ แต่มาจากหลายร้อยปีกับเหลิ่งชิงฮวนพระชายาฉีของจวนอ๋องฉี ตอนข้าอยู่ยุคปัจจุบันข้าเป็นทหารหน่วยรบพิเศษ ข้ามเวลามาขณะปฏิบัติภารกิจ จู่ๆ ปืนไรเฟิลก็หายไป โชคดีที่นำปืนพกติดตัวเอาไว้สองกระบอก และยังมีกระสุนปืนอีกสองร้อยนัด มันกลายเป็นของล้ำค่าที่เอาไว้ดำรงชีวิตในยุคสมัยที่วุ่นวายนี้ของข้า”

ได้ยินคำว่าเหลิ่งชิงฮวนออกมาจากปากเขาอย่างฉับพลัน มู่หรงฉีกลุ้มใจ และรีบถามเขาว่า “เหลิ่งชิงฮวนหรือ หมายความว่าอะไร”

“เหลิ่งชิงฮวนตัวจริงตายไปแล้ว! นางเหมือนกับข้า มาจากศตวรรษที่ยี่สิบเอ็ดอันไกลโพ้น วิญญาณของนางครอบครองร่างของเหลิ่งชิงฮวน เข้ามาแทนที่ และกลายเป็นพระชายาฉีในตอนนี้”

น้ำเสียงของใต้เท้าหลู่ราบเรียบมาก แต่ในใจของมู่หรงฉีกลับเกิดคลื่นลูกใหญ่อย่างกะทันหันอีกครั้ง

“เป็นไปไม่ได้!” มู่หรงฉีพูดโพล่งออกมา

ใต้เท้าหลู่ซึ่งโดนสะกดจิตเหมือนเข้าใจคำพูดของเขา จึงกล่าวต่อไปว่า “คลังรักษาโรคเคลื่อนที่ภายในมือของนางความจริงเป็นเทคโนโลยีที่เกิดขึ้นในหลายร้อยปีหลังจากนี้! อีกอย่าง ยาที่นางใช้ในการรักษาโรคล้วนไม่ใช่สิ่งที่มีในยุคสมัยนี้ ในยุคปัจจุบันนางตายไปแล้ว และเพื่อปกป้องแหวนนาโนในการวิจัยของพวกนาง ตอนการโดนโจรปล้น เลยกระโจนโดดลงมาจากที่สูง อยากตายไปพร้อมกับแหวนนี้”

“ผลสุดท้าย วิญญาณของนางโดนสนามแม่เหล็กดึงดูด นึกไม่ถึงว่าจะมาที่นี่ แถมยังมาสิงร่างของเหลิ่งชิงฮวนลูกสาวเมียหลวงของจวนมหาเสนาบดี ส่วนข้าก็ข้ามเวลามาพร้อมกับนาง”

หยกศิลาล้วนแหลกสลาย เป็นนิสัยของชิงฮวนจริงๆ

แต่ทว่า คำพูดนี้อาจจะไม่สมเหตุสมผลเกินไปหน่อย มู่หรงฉีคิดว่ามันยากจะเข้าใจ

ชิงฮวนก็คือชิงฮวน นางมีความทรงจำก่อนหน้านี้ รักครอบครัวของนาง รักเหลิ่งชิงเฮ่อพี่ชายใหญ่คนนี้อย่างลึกซึ้ง ให้อภัยและรักใคร่เอ็นดูเหลิ่งชิงเจียว ยังมีน้องสาวอีกสองคน นางพยายามทำหน้าหน้าที่พี่สาวคนโตอย่างเต็มที่เหมือนกัน จะเป็นเรื่องหลอกได้อย่างไร”

แต่ทว่า

เขาสามารถหลอกตัวเอง และไม่เชื่อคำพูดบ้าๆ บอๆ ของใต้เท้าหลู่ได้ แต่ในใจรู้ดีว่าบนตัวชิงฮวนมีจุดน่าสงสัยเยอะมาก นางไม่เหมือนกับเหลิ่งชิงฮวนในอดีตเลยจริงๆ

ไม่ว่าจะเป็นนิสัยหรือว่าความรู้ โดยเฉพาะแหวนนาโนในมือของนาง เป็นสิ่งที่ลึกลับมาก