ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 718

เสนาบดีเหลิ่งได้ฟังคำพูดของชิงฮวน ก็กัดฟันแน่นอย่างเป็นกังวล “ชิงเหยาเจ้าเด็กคนนี้ทำไมถึงได้เหลวไหล ทำเรื่องที่ผิดศีลธรรมอย่างนี้? เจ้าทำถูกแล้ว เรื่องนี้มีเพียงสารภาพความผิดกับอ๋องเฮ่า ขอร้องให้เขาเข้าใจ ถึงจะดีที่สุด

ไม่งั้นเอาอย่างนี้ อีกไม่กี่วัน สำหรับงานวันเกิดข้า ไม่อยากให้เอิกเกริก ครอบครัวนั่งกินข้าวพร้อมหน้าพร้อมตากัน ก็จะได้ใช้ข้ออ้างนี้ ในการให้ชิงเหยากลับมาที่จวนมหาเสนาบดี

ในวันนั้นสายตาผู้คนมากมาย จะต้องหาโอกาสดีๆคุยกับเหลิ่งชิงเหยา ข้าต้องถามก่อนว่ามันเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่ หลังจากเข้าใจทุกอย่างแล้ว จะต้องตัดสินใจอย่างเด็ดขาดทันที”

มีเสนาบดีเหลิ่งออกหน้า ชิงฮวนก็วางใจมากขึ้น เชื่อว่าจะจัดการได้อย่างเหมาะสมแน่นอน

คำพูดของพี่สาวอย่างตัวเองสามารถทำเป็นเพียงลมผ่านหูได้ แต่คำพูดของบิดานั้นไม่ฟังไม่ได้

เสนาบดีเหลิ่งคิดดีแล้ว รีบเขียนบัตรเทียบเชิญทันที สั่งให้คนนำไปส่งที่จวนอ๋องเฮ่า เชิญอ๋องเฮ่าและพระชายา และเหลิ่งชิงเหยา พอถึงเวลานั้นขอเชิญมาร่วมรับประทานอาหารที่จวนมหาเสนาบดีด้วยกัน

พ่อจัดงานเลี้ยงวันเกิด หากลูกสาวไม่มาร่วมงาน ก็คงไม่สามารถอธิบายได้ อ๋องเฮ่าตอบรับคำเชิญทันที และสั่งให้คนไปเตรียมของขวัญวันเกิด

เสนาบดีเหลิ่งค่อนข้างพอใจกับลูกเขยคนนี้

คนแปลกหน้าเหมือนหยก โลกของคุณชายไม่มีใครเทียบได้

อ๋องเฮ่าสุภาพอ่อนโยนเหมือนหยกอันล้ำค่า มีความรู้ความสามารถ นิสัยเรียบง่าย เหลิ่งชิงเหยาสามารถแต่งกับลูกเขยแบบนี้ คือวาสนาของเธอในชาติก่อน

ถ้าหากชิงเหยาทำเรื่องเหลวไหลอย่างที่ชิงฮวนบอกจริงละก็ การสารภาพกับอ๋องเฮ่าอย่างตรงไปตรงมา เชื่อว่าอ๋องเฮ่าจะต้องเห็นแก่หน้าจวนมหาเสนาบดี ให้อภัยชิงเหยาแน่นอน

จวนอ๋องฉี

ขาดอวิ๋นเช่อไป เงียบเหงาไปมากเลยทีเดียว

ชิงฮวนเข้าวังไปดู เป็นอย่างที่คิดไว้ ความโกรธของชายแก่หายไปแล้ว ครั้งนี้ไม่ได้ขวางไว้ ให้ชิงฮวนเข้าวังได้แล้ว

จากนั้นก็คุยจ้อฟ้องอวิ๋นเช่ออยู่ครึ่งค่อนวัน

ต่างก็พูดว่าอายุเจ็ดแปดขวบแม้แต่สุนัขยังรังเกียจ แม้ว่าอวิ๋นเช่ออายุยังไม่ถึง เจ้าเด็กดื้อนี่สามารถทารุณสุนัขให้ตายได้อย่างสบายเลย

โดยปกติอวิ๋นเช่อจะอวยพรให้คนอื่น ชายแก่มองอย่างมีความสุข รู้สึกว่าหลานตัวเองฉลาดหลักแหลม

แต่เมื่ออวิ๋นเช่อดึงขนที่ก้นนกเขียนคิ้วของชายแก่จนโล้น และหลังจากที่เทเหล้าลงไปตู้บ่อปลาคาร์ฟ ชายแก่ก็โมโหแล้ว

หนึ่งอันก็ของรักของเขา ส่วนอีกอันก็เป็นปลาคาร์ฟแสดงถึงโชคลาภ เจ้าเด็กคนนี้ทำได้ลงจริงๆเหรอ?

ถ้าเปลี่ยนเป็นคนอื่น สิบแปดหัวก็ยังคงตัดไม่พอ

ชายแก่ตบโต๊ะด้วยความโมโห ให้ชิงฮวนรับผิดชอบชดใช้ค่าเสียหาย

มองดูชายแก่หายโกรธแล้ว ชิงฮวนก็ไม่สนใจอีกฝ่าย “ตีสิ ตีแรงๆเลยเพคะ! บ้านเมืองมีกฎหมาย ในบ้านก็มีกฎเกณฑ์ ไม่ตีก็ไม่มีอำนาจน่าเกรงขามมากพอ! พระองค์ก็เห็นตอนที่เขาอยู่จวนอ๋องฉีไม่กล้าที่จะพิเรนท์เช่นนี้ ก็เพราะหม่อมฉันกล้าลงมือเพคะ! ถ้าตัวเองทำใจไม่ได้ ก็เปลี่ยนคนตีเพคะ!”

ชายแก่ได้ยินก็ร้อนใจ “เจ้าไสหัวออกไปเลยนะ! ใครกล้าแตะต้องหลานของข้าแม้แต่ปลายนิ้วก็ลองดู?”

พระองค์เป็นคนตามใจเอง แล้วยังจะมาฟ้องตัวเองอีก?

ชิงฮวนเดินออกจากวังไปอย่างรวดเร็ว

เมื่อกลับมาถึงจวนอ๋องฉี ยังไม่ทันที่จะพักหายใจ คนรับใช้ก็มารายงาน ว่าองค์หญิงหรูอี้และราชบุตรเขยมาเยี่ยมคาราวะ และส่งการ์ดอวยพร

ชิงฮวนและหรูอี้ลดความบาดหมางในอดีตลงแล้ว แต่ไม่คิดเลยว่านางจะเป็นฝ่ายมาเยี่ยมเยือนก่อน รีบสั่งให้คนเชิญทั้งสองเข้ามา

หรูอี้มากับจินอู่จริงๆด้วย

สีหน้าของทั้งสองคนต่างคลุมเครือ มีความอึดอัดใจเล็กน้อย

ชิงฮวนสั่งให้คนเตรียมโต๊ะ ยกน้ำชามาต้อนรับ ทั้งสองต่างมองหน้ากันไปมา พูดจาวกไปวนมา ดูไม่เบิกบาน

นี่เป็นครั้งแรกที่หรูอี้มาถึงจวนอ๋องฉี จะต้องมีเรื่องอย่างแน่นอน แต่ดูเหมือนจะเป็นเรื่องที่เอ่ยปากได้ยาก ชิงฮวนจึงสั่งให้ทุกคนออกไปให้หมด

“งั้นตอนนี้พวกเจ้า...”

“ข้าผิดไปแล้ว หลังจากนั้นข้าก็ไม่ได้ให้จินอู่กินยาที่น่าจาอี๋นั่วให้ข้ามาอีก สติของเขาก็ค่อยๆฟื้นคืนกลับมา”

เหลิ่งชิงฮวนรู้สึกแปลกใจมากขึ้น วันนี้หรูอี้สร้างเรื่องเกินความคาดหมายให้เธอมาก จินอู่ทำดีต่อนาง เป็นสิ่งที่นางไขว่คว้ามาโดยตลอดไม่ใช่เหรอ? ในเมื่อตอนนี้สมหวังแล้ว ทำไมความรู้สึกแบบเดิมถึงกลับมาอีกล่ะ?

หรูอี้ยิ้มอย่างขมขื่น “ข้ารู้ แม้ว่าหลังจากที่เขาทานยานั่นแล้ว ก็ไม่ได้ชอบพอข้าจริงๆ ทุกอย่างเป็นเพียงภาพลวงตาที่ข้าเอาไว้หลอกตัวเองก็เท่านั้นเอง

และในทุกวันข้าก็รู้สึกใจหาย รู้สึกเหมือนสามารถสูญเสียได้ตลอดเวลา ไม่มีความรู้สึกปลอดภัยเลยสักนิดเดียว ความรู้สึกแบบนี้ ข้าไม่ต้องการ”

หรูอี้ก็คือหรูอี้ เมื่อเทียบกับผู้หญิงคนอื่น มักจะทำอะไรตามอำเภอใจบ้าง ในเมื่อเธอคิดได้แล้ว ชิงฮวนก็รู้สึกปลื้มใจเป็นอย่างมาก

“รู้ผิดแล้วแก้ไข นับว่าเยี่ยมนัก นี่สิถึงจะเป็นหรูอี้”

หรูอี้ยิ้มอย่างฝืนใจ “พวกเราคุยคุยกันมานานแล้ว จินอู่บอกว่าเขายินดีที่จะให้อภัยในทุกสิ่งที่ข้าทำ อยู่ด้วยกันอย่างสงบสุขเหมือนแต่ก่อน ทว่า ดูเหมือนเป็นเพราะยาที่เขาทานไป ตอนนี้รู้สึกว่าไม่ค่อยสบายตัว ตอนแรกบางครั้งก็รู้สึกเวียนหัว ร่างกายอ่อนเพลียไม่มีแรง”

“มันคือผลที่ตามมาหลังจากกินยานั่น อย่างไรเสียยาตัวนี้ก็กระตุ้นสมอง” ชิวฮวนครุ่นคิด “เจ้าได้ไปหาน่าจาอี๋นั่วเพื่อขอวิธีการหรือยัง?”

“ไปแล้ว แต่ว่าไม่เจอ ข้าถูกพี่สะใภ้ใหญ่ไล่ออกมา นางเกลียดข้า นางคิดว่าที่พี่ใหญ่เป็นอย่างทุกวันนี้ เพราะข้าเป็นคนริเริ่มก่อน”

นี่เป็นเรื่องธรรมดาของมนุษย์

ชิงฮวนใจเต้น “ดังนั้นเจ้าถึงคิดว่า อาการป่วยของพี่ใหญ่เจ้าก็เหมือนกับจินอู่ เป็นผลสืบเนื่องจากกินยาอะไรบางอย่าง?”

หรูอี้พยักหน้า “เมื่อพี่ใหญ่เจอน่าจาอี๋นั่วก็หลงใหลนางทันที และลับหลังก็แทบจะเชื่อฟังนาง ท่านว่า มันจะมีความเป็นไปได้ไหม?”

ชิงฮวนไม่ได้พูดอะไร ที่หรูอี้พูดมา ไม่ใช่ว่าเป็นไปไม่ได้

หรือว่า อ๋องเซวียนจะโดนทำเสน่ห์? ดังนั้นก็เลยหลงรักน่าจาอี๋นั่ว เลยวางยาตามคำสั่งนาง?