ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 723

ดังนั้นเหลิ่งชิงฮวนจึงเอ่ยถามเสนาบดีเหลิ่งด้วยความสงสัย “หมอในจวนบอกว่านางตั้งครรภ์จริงๆ หรือเจ้าคะ?”

“มีอะไรให้ปลอมได้? อีกอย่างเหลิ่งชิงเหยาก็ไม่ได้ล่วงรู้ล่วงหน้าถึงขั้นนัดหมายกับหมอไว้หรอกใช่ไหม? ในเมื่อเป็นการเข้าใจผิดเช่นนั้นก็ปล่อยไปเถอะ ชิงเหยาตั้งครรภ์ ตำแหน่งพระชายารองของนางก็มั่นคงแล้ว ซ้ำยังเป็นการช่วยเจ้าอีกด้วย”

คำพูดนี้เป็นการบอกเหลิ่งชิงฮวนกลายๆ ว่า ต้องรู้จักผ่อนปรนด้วย

ชิงฮวนอยากจะด่าคนจริงๆ

เหลิ่งชิงเหยากำลังกลับคำงั้นเหรอ?

หากนางตั้งครรภ์จริง เธอก็คงจะหาเหาใส่หัว

คงไม่ใช่ว่าจู่ๆ ก็ตั้งครรภ์ขึ้นมาเลยมีที่พึ่งหรอกใช่ไหม? หากเป็นเช่นนั้นจริงก็ถือว่าเป็นเรื่องดี แต่เรื่องที่นางมาขอความช่วยเหลือล่ะ?

“ข้าจะไปคุยกับนาง! คนที่ขอความช่วยเหลือก็คือนาง แล้วนางจะผิดคำพูดเองได้อย่างไร?”

ตาต่อตา ฟันต่อฟัน พูดออกมาให้ชัดเจน

“ครรภ์ไม่อาจปลอมได้” เสนาบดีเหลิ่งเอ่ยอย่างหนักแน่น เล่าสิ่งที่เหลิ่งชิงเหยาอธิบายให้ชิงฮวนฟัง “ก็แค่เข้าใจผิด อีกอย่างข้ากลัวจะทำลายความสัมพันธ์ของพวกเจ้าสองคนพี่น้อง”

ชิงฮวนไม่สนความสัมพันธ์อะไรหรอก เหลิ่งชิงเหยามีนิสัยอวดเก่ง หากไม่ใช่เรื่องถึงเป็นถึงตายนางจะวิ่งเต้นมาขอให้เธอช่วยได้อย่างไร จะให้เธอดูเรื่องตลกงั้นหรือ?

เธอหันหลังเดินออกไปด้านนอก ขณะที่กำลังออกจากประตูก็เจอกับอ๋องเฮ่าที่สร่างเมาแล้ว แต่ก็ยังคงดูเมาอยู่เล็กน้อย ทั้งสองคนเผชิญหน้ากัน

อ๋องเฮ่ายังคงพูดจามีมารยาท “ข้ากำลังจะไปกล่าวลาเสนาบดีเหลิ่งกับน้องสามอยู่พอดี วันนี้เมาเกินไป ต้องขออภัยด้วย”

ฝีเท้าของเหลิ่งชิงฮวนชะงัก “ท่านจะไปแล้วหรือเพคะ?”

อ๋องเฮ่าพยักหน้า “ชิงเหยาตั้งครรภ์ กลัวนางจะเหนื่อย ข้าเองก็สร่างเมาแล้วจึงขอตัวกลับก่อนดีกว่า”

ต่อหน้าอ๋องเฮ่า ชิงฮวนก็ไม่ได้พูดอะไรมาก ได้แต่อดกลั้นไว้ ก่อนจะส่งอ๋องเฮ่าออกไปจากจวน เหลิ่งชิงเหยาอยู่บนรถม้านอกจวนแล้ว เมื่อเห็นเธอออกมาส่งนางก็เลิกผ้าม่านขึ้นเอ่ยสองสามคำแล้วจากไปพร้อมอ๋องเฮ่า

ชิงฮวนอดกลั้นอารมณ์ไว้ เธอให้ความช่วยเหลือด้วยความหวังดีต่อนาง ไม่คิดเลยว่านางจะทำให้เธอกลายเป็นคนที่ทำเรื่องไม่น่าพอใจต่อหน้าท่านพ่อ

หากนางตั้งครรภ์จริงก็ดี หากไม่จริงก็ช่าง หลังจากนี้ก็ไม่เกี่ยวอะไรกับเธอแล้ว ต่อให้นางมาคุกเข่าขอร้องอ้อนวอนต่อหน้าเธอก็คงไม่ยื่นมือเข้าไปช่วยแน่นอน

หลังจากงานเลี้ยงเหลิ่งชิงเหยาก็อยู่ในเมืองหลวงต่ออีกสองวัน ก็ถูกอ๋องเฮ่าส่งตัวกลับไปที่สวนหนานหูเพื่อบำรุงครรภ์

ผ่านไปห้าหกวันชิงฮวนก็ไปจวนอ๋องเฮ่าอีกครั้ง อ๋องเฮ่าปกติ ไม่มีอาการปวดหัว

ทุกคนต่างเข้าใจว่าอาการหายแล้วโดยไม่ต้องใช้ยารักษา

เมื่อลองคำนวณวันที่อวิ๋นเช่อเข้าวังไปอยู่เป็นเพื่อนชายชราแล้วก็ประมาณสิบกว่าวันได้ เธอกลัวว่าเขาจะหลงระเริงจึงเข้าวังไปรับเขากลับมา

อวิ๋นเช่อเองก็อาศัยช่วงเวลานี้สร้างความขัดแย้งกับชายชรา จนชายชรามีสีหน้ารังเกียจ “ไปซะเถอะ กลับไปหาพ่อแม่ของเจ้าซะ!”

อวิ๋นเช่อกะพริบตาปริบๆ ก่อนจะเข้าไปโอบชายชราแล้วตบหน้าเขา “แปะๆ” ท่าทางออดอ้อน

“เสด็จปู่ไม่ชอบอวิ๋นเช่อแล้วเหรอ? อวิ๋นเช่อไม่อยากกลับบ้าน อวิ๋นเช่ออยากอยู่กับเสด็จปู่”

ประโยคผายลมสีรุ้งที่ทำไปส่งๆ ยิ่งกระตุ้นความรู้สึกของชายชราจนแทบจะร้องไห้

ชายชราโอบเจ้าก้อนตัวน้อยก่อนจะถลึงตาใส่ชิงฮวน “เพิ่งจะมาได้ไม่กี่วันก็จะมาเอากลับแล้ว เจ้ารังเกียจข้าหรือไง เด็กน่ารักเช่นนี้หากพากลับไปแล้วเจ้าจะรังแกเขาไม่ได้ ไม่อย่างนั้นข้าไม่ปล่อยเจ้าไปแน่”

เยี่ยม แค่คำพูดเดียวก็ทำให้ท่าทีของชายชราเปลี่ยนไป

ชิงฮวนนับถือความสามารถในการอ้อร้อของอวิ๋นเช่อจริงๆ

เมื่อกลับมาถึงจวนอ๋องฉีขณะกำลังรถจากรถม้า คนรับใช้ก็รีบวิ่งเข้ามารายงาน “พระชายา คนในจวนอ๋องเซวียนรอท่านตั้งนานแล้วขอรับ”

พระชายาเซวียนกำลังนั่งอยู่บนเตียง กอดอ๋องเซวียนไว้พลางร่ำไห้ ศีรษะของอ๋องเซวียนวางอยู่บนตักนาง นางจึงลุกไม่ได้

เมื่อเห็นชิงฮวนนางก็ร้องไห้ออกมา “น้องสะใภ้ เขา เขาจะไม่ไหวแล้ว!”

ชิงฮวนรีบเข้าไปดูอาการอ๋องเซวียน ขณะนั้นเขากำลังใกล้จะหมดสติ ใบหน้าขาวซีด ริมฝีปากเขียวคล้ำ

เธอตกใจก่อนจะรีบก้าวไปข้างหน้า คนรับใช้รีบยกเก้าอี้เข้ามาให้แล้วประคองเธอนั่งลง

ใครเล่าจะรู้ ตอนนี้พระชายาฉีตั้งครรภ์ ซ้ำยังเป็นที่รักของอ๋องฉีและฮ่องเต้ จะให้เกิดอะไรขึ้นไม่ได้

ชิงฮวนจับชีพจรของอ๋องเซวียน ชีพจรเต้นเบามาก เดี๋ยวมีเดี๋ยวหายไม่สม่ำเสมอ แม้แต่ดวงตาก็เริ่มหย่อนยาน

อาการวิกฤติอย่างที่คิด

ท่าทางเหมือนโดนพิษจริงๆ

“เกิดอะไรขึ้น? ทำไมถึงได้มีท่าทางราวกับโดนพิษเช่นนี้?”

พระชายาเซวียนกัดฟันเอ่ย “ก็เพราะนังแพศยานั่นแหละ! เสด็จพี่ใหญ่ของเจ้าถึงได้อาการกำเริบเช่นนี้ ข้าส่งคนไปตามเจ้าแต่ก็หายไปตั้งนาน พอเห็นเขาเจ็บจนแทบทนไม่ไหวก็เลยป้อนยาเขาไปหนึ่งเม็ด”

“หลังจากเขากินยาเข้าไปอาการปวดหัวก็ทุเลาลง ไม่รุนแรงเหมือนปกติ ข้าจึงวางใจแล้วออกมารอรับเจ้า”

“แต่ใครจะคิดว่าน่าจาอี๋นั่วอาศัยจังหวะที่ข้าไม่อยู่เข้าไปในเรือนแล้วเอายาพิษให้เขากิน! คนรับใช้ไม่กล้าห้าม กว่าข้าจะมาก็สายไปแล้ว”

“เสด็จพี่ใหญ่ของเจ้ารู้สึกเจ็บที่หน้าอกราวกับโดนหนอนกัดกิน แล้วก็เจ็บมากขึ้นเรื่อยๆ เมื่อครู่อาเจียนออกมาเป็นเลือดสีดำสองครั้งแล้วเขาก็มีสภาพเป็นเช่นนี้เลย!”

“เจ้ามาก็ดี ไม่อย่างนั้นเสด็จพี่ใหญ่ของเจ้าคง…”

พูดได้เพียงครึ่งหนึ่งก็ไม่ได้พูดต่อ