ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 724

ถูกพิษเข้าจริงๆ

เหลิ่งชิงฮวนไม่รอช้า สั่งให้พระชายาเซวียนวางอ๋องเซวียนราบไปบนเตียง ปลดสายรัดเอวและคอเสื้อแล้วเริ่มรักษาทันที

วินิจฉัย จ่ายยา และเริ่มลงมือถอนพิษทันที

ลมหายใจและอัตราการเต้นของหัวใจของอ๋องเซวียนกลับมาเป็นปกติ พ้นขีดอันตราย

“น่าจาอี๋นั่วล่ะ?” เหลิ่งชิงฮวนถาม

“ข้าสั่งให้คนนำตัวนางไปขังไว้ในห้องเก็บฟืนแล้ว! หากเสด็จพี่ใหญ่ของเจ้าเป็นอะไรขึ้นมา ข้าจะปลิดชีพนางด้วยมือของข้าเอง ให้นางฟังรวมไปกับสามีของข้า”

เรื่องนี้ เหลิ่งชิงฮวนรู้สึกเหมือนโดนตบหน้าเล็กน้อย

สองวันก่อนเธอยังเป็นคนพูดเองว่าน่าจาอี๋นั่วไม่ทำเรื่องโง่ขนาดวางยาพิษอ๋องเซวียนหรอก ใครจะรู้ว่าวันนี้นางจะทำจริงๆ

หรือว่าเธอมองคนผิดไป?

แต่ว่าน่าจาอี๋นั่วทำอะไรกันแน่?

เมื่อพระชายาเซวียนเห็นว่าอ๋องเซวียนพ้นขีดอันตรายแล้วก็ถอนใจอย่างโล่งอก อารมณ์ผ่อนคลายลง ร่างกายต้องปล่อยวาง

จู่ๆ คนรับใช้ด้านนอกก็รีบเข้ามารายงาน “ฮ่องเต้เสด็จขอรับ!”

ฮ่องเต้ถึงกับมาด้วยตัวเอง!

เมื่อครู่พระชายาเซวียนเห็นท่าไม่ดีก็ส่งคนเข้าวังไปเชิญหมอหลวง นึกไม่ถึงว่าฮ่องเต้จะเสด็จมาด้วยตัวเอง

ชายชราที่เพิ่งส่งอวิ๋นเช่อกลับไปก็ยังไม่ค่อยชินกับความเงียบสงบข้างหู เมื่อได้ยินว่าอ๋องเซวียนท่าไม่ดีจึงรีบออกมาทันที พร้อมทั้งพาหมอหลวงมาด้วยเป็นขบวน

คนในห้องคุกเข่าลงแทบทันที

“ช่างเถอะๆ!”

ชายชราก้าวเข้ามาด้วยความโกรธ สั่งให้ทุกคนเลิกทำความเคารพก่อนจะเข้าไปดูอ๋องเซวียน

พระชายาเซวียนเล่าเหตุการณ์เมื่อครู่ให้เขาฟังอีกครั้ง

“หากไม่ใช่ว่าพระชายาฉีมาได้ทันเวลา ตอนนี้พระสวามีของหม่อมฉันก็คงรับไม่ไหวแล้วเพคะ”

สีหน้าของฮ่องเต้ขรึมลง เขานั่งลงบนเตียง มองอ๋องเซวียนที่กำลังหลับสนิทอยู่บนเตียง ใบหน้าปรากฏความรักขึ้นมา

ทำให้ฮ่องเต้ผู้สูงส่งเช่นเขาดูมีความรู้สึกขึ้นมา

ในห้องดูวุ่นวาย แต่ก็เงียบสงบ

พระชายาเซวียนโบกมือเป็นนัยว่าให้เหล่าคนรับใช้ออกไป

ข้างเตียงยังคงมีกองเลือดที่อ๋องเซวียนอาเจียนออกมาเมื่อครู่ คนรับใช้สายตาดีจึงรีบก้มลงไปใช้ผ้าในมือเช็ดออก

ทุกคนไม่ได้ใส่ใจ

แต่จู่ๆ คนรับใช้นางนั้นก็ตื่นตะลึงจนหงายหลังก้นจ้ำพื้น มือสั่นระริก

ชายชราขมวดคิ้ว

“บังอาจ ยังไม่ออกไปอีก” ลวี่กงกงตำหนิเสียงเข้ม

ชายชรากำลังกังวลเรื่องอ๋องเซวียนอยู่ นางคนนี้ก็ยังจะมาทำเรื่องวุ่นวายอีก

คนรับใช้รู้สึกตัวว่าตนเองกำลังเสียมารยาท มือของนางสั่นราวกับกำลังระงับความกลัว ก่อนจะกัดฟันหยิบผ้าขึ้นมาแล้วเดินโซซัดโซเซออกไป

ท่าทางใกล้จะร้องไห้เต็มที

“เขาเป็นอย่างไรบ้าง?” ฮ่องเต้เอ่ยถามเหลิ่งชิงฮวน

ชิงฮวนกราบทูลตามความจริง “ตอนนี้พ้นขีดอันตรายแล้วเพคะ หม่อมฉันควบคุมพิษในร่างกายไว้ได้ชั่วคราว แต่หม่อมฉันยังต้องไปถามน่าจาอี๋นั่วว่านางวางยาพิษอะไรใส่เสด็จพี่ใหญ่ หม่อมฉันจะได้จัดยาถูก”

“นางคิดจะฆ่าเสด็จพี่ใหญ่ของเจ้าจะยอมบอกงั้นหรือ?” พระชายาเซวียนเอ่ยอย่างไม่พอใจ

คนรับใช้คิดได้ก็ไปช่วยหากิ่งไม้ก่อนจะเขี่ยห่อผ้าออกมาอย่างระมัดระวังแล้วหันหน้าหนีไม่มอง

ชิงฮวนที่ได้ยินคนรับใช้บอกว่าน่าขยะแขยงก็เตรียมใจไว้บ้างแล้ว แต่ในฐานะที่เป็นหมอก็ต้องเข้มแข็ง

เธอหันกลับไปมองอย่างละเอียดก็เห็นว่าเป็นไปตามที่คนรับใช้พูด

เวลาไม่นานลูกอ๊อดที่มีขาตามที่คนรับใช้บอกก็กลายเป็นก้อนเลือดแห้งกรัง มองไม่เห็นแขนขา สภาพไม่ต่างอะไรกับก้อนเลือดที่อาเจียนออกมา ซ้ำแน่นิ่งไม่ขยับเขยื้อน

คนรับใช้หลบไปไกลๆ ไม่กล้าเข้ามาและไม่กล้ามอง

ชิงฮวนขมวดคิ้ว เธอไม่เคยเจออะไรแบบนี้มาก่อนจึงไม่อาจอธิบายอะไรได้ แต่ว่ายาพิษของน่าจาอี๋นั่วชามนี้จะต้องมีชื่อเรียก ดูท่าเรื่องนี้คงไม่ง่ายอย่างที่คิด

เธอสั่งให้คนรับใช้พาไปห้องเก็บฟืนที่ขังน่าจาอี๋นั่ว

น่าจาอี๋นั่วกำลังนั่งขดอยู่บนกองฟืนแห้งๆ ท่าทางน่าสงสาร

นั่นดูไม่เหมือนนางเลยสักนิด ภาพจำของนางเป็นคนหัวแข็ง ดื้อรั้น หากนางคิดจะต่อต้านจริงๆ องครักษ์ในจวนอ๋องเซวียนก็คงทำอะไรนางไม่ได้

เหลิ่งชิงฮวนก้าวเข้าไป น่าจาอี๋นั่วเงยหน้าขึ้นมามองเธอก่อนจะล้มตัวลงนอนแล้วหลับตา

“อ๋องเซวียนไม่เป็นอะไรแล้ว” เหลิ่งชิงฮวนเอ่ย “ข้าระงับพิษไว้ได้ แต่ยังกำจัดไปได้ไม่หมด”

น่าจาอี๋นั่วไม่ได้พูดอะไร

“ข้าอยากคุยกับเจ้าเรื่องยาถอนพิษ”

“ข้าไม่มียาถอนพิษ มีแต่เทียบยา” น่าจาอี๋นั่วเอ่ยเสียงเย็นชา ก่อนจะหยิบกระดาษแผ่นหนึ่งออกมาจากอกแล้วยื่นให้เธอ

เหลิ่งชิงฮวนต้องก้มลงไปหยิบขึ้นมา เมื่อเปิดดูก็ไม่ต่างจากที่เธอคิดไว้ แต่ว่ามีตัวยาเพิ่มมากขึ้น

“ยาพวกนี้ไม่เพียงแต่เป็นพิษ ซ้ำยังมีคุณสมบัติขับไล่สิ่งชั่วร้าย” เธอพูดสิ่งที่สงสัยออกมา “หรือว่า อ๋องเซวียนจะถูกไสยศาสตร์?”

น่าจาอี๋นั่วเลิกคิ้วมองเธอด้วยสายตาเกียจคร้าน “ไม่ง่ายเลยจริงๆ แม้แต่เรื่องนี้เจ้าก็มองออก”