ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 726

ภายในห้องเละเทะไปหมด

ฮ่องเต้ชราล้มอยู่บนพื้น ศีรษะได้รับบาดเจ็บเลือดไหลลงมาเต็มใบหน้า

ผู้ที่ลงมือทำร้ายคืออ๋องเซวียนที่เพิ่งจะฟื้นขึ้นมา ดวงตาของเขาแดงก่ำ แววตาดุร้าย ในมือถือเก้าอี้ที่เหลิ่งชิงฮวนเพิ่งจะนั่งเมื่อครู่ไว้เหนือศีรษะ ไอสังหารแผ่ออกมาทางฮ่องเต้ชรา

ลวี่กงกงกอดขาของอ๋องเซวียนไว้สุดชีวิต “องค์ชายใหญ่ ไม่ได้นะพระเจ้าค่ะ ไม่ได้”

ฮ่องเต้ชราถูกเจ้าคนตรงหน้ากระทำจนมึนงงไปหมด

เขาไม่เคยคาดคิดเลยว่าลูกชายที่อยู่ในโอวาทจะอารมณ์ร้ายและทำร้ายเขาเช่นนี้ อีกทั้งยังถูกฟาดจนหน้ามืดตาลายขยับเขยื้อนไปไหนไม่ได้

พระชายาเซวียนที่อยู่ในห้องเองก็อึ้ง กว่าจะได้สติก็รีบรุดเข้าไปคุกเข่าต่อหน้าฮ่องเต้ชรา และไม่ลืมร้องตะโกน “ช่วยด้วย”

แม้ว่าลวี่กงกงจะสู้แรงอ๋องเซวียนไม่ได้ แต่ก็อาศัยความทน กอดขาอ๋องเซวียนและใช้แรงทั้งหมดยื้อไว้ และอ๋องเซวียนก็ถูกหยุดได้จริงๆ

อ๋องเซวียนที่ถูกขัดขวางไม่ให้โจมตี อารมณ์ไม่ดี ดิ้นรนซ้ายขวา เมื่อไม่อาจหลุดพ้นจากพันธนาการของลวี่กงกงจึงหันไปหยิบเก้าอี้ปาไปทางศีรษะของลวี่กงกง

ลงมือหนักเสียจริง! หากโดนฟาดลงไปลวี่กงกงคงไม่รอดแน่

เหลิ่งชิงฮวนเพิ่งจะมาถึงหน้าประตู หากจะเข้าไปช่วยลวี่กงกงคงจะยาก

ในแหวนนาโนของเธอมีปืน ก่อนหน้านี้ทั้งหมดถูกส่งมอบให้กับฮ่องเต้ชราไปแล้ว แต่ตอนที่ถูกใต้เท้าหลู่จับตัวไปเธอก็แย่งมาและเก็บไว้กับตัว

สถานการณ์บีบบังคับ เธอหยิบปืนออกมาอย่างไม่คิดอะไรมาก ปลดระบบนิรภัยก่อนจะหันปากกระบอกปืนไปทางข้อมือของอ๋องเซวียน

วิถีกระสุนของเธอแม่นยำมาก เมื่อข้อมือของอ๋องเซวียนถูกยิงก็รับน้ำหนักของเก้าอี้ไม่ไหว ปล่อยให้มันร่วงลงมากระทบพื้นกลิ้งไปอีกทาง

แม้ว่าอ๋องเซวียนจะดุร้ายมากและไม่สนใครหน้าไหน แต่นิสัยของลวี่กงกงทำให้เขาไม่กล้าทำอะไรผิดต่ออ๋องเซวียน เขาก็ยังกล้าที่จะกอดขาเขาแน่นไม่ยอมปล่อย

อ๋องเซวียนได้รับบาดเจ็บเหมือนสัตว์ที่ติดกับดัก พยายามดิ้นรนและคำรามเสียงต่ำ

เป็นชิงฮวนที่แข็งแกร่ง เธอก้าวไปข้างหน้าและใช้แรงฟันลงไปอย่างโหดเหี้ยม อ๋องเซวียนตาลอยก่อนจะล้มพับลงไป

องครักษ์ในจวนเมื่อได้ยินเสียงร้องก็รีบกรูกันเข้ามา

พระชายาเซวียนตกใจร่ำไห้ รู้สึกเหมือนกำลังต้องเจอกับเรื่องน่าหวาดกลัว

ในจวนอ๋องไม่มีใครสักคนที่มีสติพอจะสั่งการได้

เหลิ่งชิงฮวนก้าวไปข้างหน้าเพื่อตรวจสอบอาการบาดเจ็บของฮ่องเต้ หัวใจของเธอสั่นสะท้าน การโจมตีของอ๋องเซวียนนั้นไร้ความปรานีเกินไป

เก้าอี้ตัวนี้แกะสลักจากไม้จันทน์แดงแท้มันจึงหนักมาก หากฟาดใส่ฮ่องเต้แล้วไม่ตายในครั้งเดียวก็นับว่าเขามีบุญมาก

เหลิ่งชิงฮวนใช้ผ้ากดห้ามเลือดบริเวณปากแผล ก่อนจะเปิดแหวนนาโนทำCT scan โชคดีที่ไม่มีเลือดออกในสมอง สามารถเคลื่อนย้ายได้

เธอตำหนิคนที่ยืนอึ้งอยู่ในห้อง “มัวรออะไรอยู่ล่ะ? รีบพยุงฝ่าบาทขึ้นบนเตียงสิ”

ส่วนอ๋องเซวียนก็ปล่อยให้เขานอนตรงนั้นไปแล้วหัน แม้แต่พ่อตัวเองก็ยังกล้าทำร้าย หากไม่ใช่ว่าวันนี้เธออยู่ด้วยเขาคงไม่รอดแน่ๆ

ทันทีที่ชายชรายกศีรษะขึ้นจากพื้น เขาก็มึนหัวและแทบจะอาเจียนออกมาทันที เขานอนอยู่บนเตียงของอ๋องเซวียนหายใจหอบ กระวนกระวายมาก

“ชิงฮวน ข้าเจ็บหัว”

ชิงฮวนพยักหน้า เธอยุ่งอยู่กับการเปลี่ยนผ้าไม่มีเวลามาปลอบโยนเขา “รู้แล้วเพคะ”

เธอรีบอธิบาย “ศีรษะของท่านได้รับบาดเจ็บ แผลใหญ่มาก หม่อมฉันต้องตั้งใจรักษาจะว่อกแว่กไม่ได้เพคะ”

ศักดิ์ศรีของฮ่องเต้ถูกยั่วยุ แต่สิ่งที่ชิงฮวนพูดก็มีเหตุผล เขาปิดปากอย่างเชื่อฟังแม้จะรู้สึกไม่พอใจเล็กน้อย

ชิงฮวนเตรียมเครื่องมือและยาทั้งหมดสำหรับการเย็บแผล เธอฆ่าเชื้อที่แขนของเธอ สวมถุงมือปลอดเชื้อ และตรวจดูบาดแผล

ชิงฮวนเองก็กังวล หลังจากเสร็จสิ้นการปฐมพยาบาลเบื้องต้น เธอตรวจสอบความดันโลหิตและอัตราการเต้นของหัวใจ เมื่อไม่พบความผิดปกติ เธอจึงปิดแผลด้วยผ้าก๊อซฆ่าเชื้อ สั่งให้ลวี่กงกงกดเลือดให้ออกมา ก่อนจะใช้ใบมีดโกนผมของฮ่องเต้

ลวี่กงกงผงะ “พระชายากำลังทำอะไรขอรับ?”

“โกนผมรอบๆ แผลไง”

เมื่อฮ่องเต้ได้ยินเช่นนี้ก็กังวลอีกครั้ง “บังอาจ! เหลิ่งชิงฮวน! เจ้าจะโกนผมที่ข้าได้รับมาจากท่านพ่อท่านแม่ได้อย่างไร?”

ถ้าไม่ใช่เพราะกลัวว่ามีอะไรผิดปกติในหัวของชายชรา ชิงฮวนก็อยากจะดมยาสลบเขาโดยตรงจริงๆ เพื่อที่หูของเธอจะได้โล่ง

“หม่อมฉันต้องโกนผมตรงนี้เพื่อฆ่าเชื้อและเย็บแผล ไม่เช่นนั้นเลือดจะไหลไม่หยุดเพคะ”

“อะไรนะ ต้องเย็บด้วยหรือ?” ชายชราโกรธเป็นฟืนเป็นไฟทันทีเมื่อได้ยิน “เจ้ามองข้าเป็นอะไรฮะ? เสื้อผ้าที่ขาดวิ่นหรือว่ากระสอบ? เปิดกะโหลกของข้า? ให้ความเกรียงไกรของข้าป่นปี้งั้นหรือ?”

“เหลิ่งชิงฮวนเจ้าเป็นคนแบบไหนกัน? ข้าก็แค่ส่งสาวงามสองสามคนไปอยู่ข้างกายฉีเอ๋อร์เอง เจ้าต้องแค้นถึงขนาดนี้เลยหรือ?”

ชิงฮวนพูดไม่ออกจริงๆ และต้องระงับอารมณ์ของเธอเพื่ออธิบาย “แผลของท่านใหญ่เกินไป ถ้าไม่ทำความสะอาด แผลจะติดเชื้อได้เพคะ”

ชายชราหอบหายใจอย่างกระวนกระวาย “ติดเชื้อก็ติดเชื้อไปสิ ข้ามีชีวิตอยู่มาจนป่านนี้ไม่เคยได้ยินเรื่องเย็บเพื่อหยุดเลือดมาก่อน ข้าไม่ต้องการเจ้า ข้ามีหมอหลวง เร็วเข้า รีบเรียกหมอหลวงมา พระชายาฉีกำลังจะฆ่าข้า”

ชิงฮวนไม่กล้ายั่วโมโหเขา เลือดออกอีกหน่อยคงก็ไม่เป็นไร กลับไปกินรังนกกับหูฉลามมากหน่อยก็จะค่อยๆ ดีขึ้น ถ้าหากโมโหจนความดันขึ้นแล้วเกิดเรื่องขึ้นมาใครจะรับผิดชอบล่ะ?