ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 727

ไม่จำเป็นต้องให้ฮ่องเต้สั่ง เกิดเรื่องใหญ่กับเขาเช่นนี้ข่าวก็ย่อมแพร่กระจายออกไปแล้ว หมอหลวงที่ติดตามเข้ามาดูอาการของอ๋องเซวียนรีบคุกเข่าลง

หมอหลวงก้าวไปข้างหน้าเพื่อตรวจสอบบาดแผลของฮ่องเต้ แต่มือของเขาสั่นเทาด้วยความตกใจ

แผลแบบนี้มีให้เห็นเยอะ ไม่ใช่แผลถึงตาย ประเด็นสำคัญคือคนเจ็บ ศีรษะของชายชราเต็มไปด้วยแผ่นดินฉางอัน จะเหมือนกันได้อย่างไร?

หากศีรษะของฝ่าบาทแตกแล้วจับเขาฝังทั้งเป็นขึ้นมาล่ะ?

ฮ่องเต้ชราเอ่ยถาม “แผลของข้าจะเป็นแผลเป็นไหม?”

หมอหลวงชั่งน้ำหนักคำพูดของเขาอย่างระมัดระวัง และตอบอย่างตรงไปตรงมา “แผลเป็นในระยะแรกคาดว่าจะใหญ่เท่ากับผลเหอเถา และจะทำให้กล้ามเนื้อใบหน้าเสียรูป และสีจะค่อยๆ จางลงในภายหลัง”

ตอนนี้ชายชราเวียนหัวและพูดลำบาก เขายิ่งกระวนกระวายใจมากขึ้นเมื่อได้ยินสิ่งนี้ “ไม่มีวิธีที่ดีกว่านี้แล้วหรือ”

เหลิ่งชิงฮวนฟังแล้วเข้าใจว่าชายชรากำลังดิ้นรนเพื่ออะไร

เขาอายุขนาดนี้ซ้ำยังกังวลเรื่องรูปลักษณ์ เขากลัวว่าแผลเป็นจะส่งผลกระทบต่อความยิ่งใหญ่ของเขา ชายชรายืนหยัดในการแสวงหาความงามของเขา อ้างอิงได้จากตอนที่เขาฟันหัก เขาก็สามารถยิ้มได้เหมือนสตรีโดยที่ไม่ต้องแสดงฟันออกมาให้เห็นตั้งหลายปี

ในช่วงเวลาสั้นๆ มู่หรงฉี อ๋องเฮ่า อ๋องรุ่ย และองค์ชายทั้งหลายต่างรีบเข้ามา รวมถึงขุนนางชั้นผู้ใหญ่และพระญาติ หน้าประตูจวนของอ๋องเซวียนเต็มไปด้วยรถม้า

ใครๆ ต่างก็รู้ว่าเกิดเรื่องที่จวนอ๋องเซวียน

แน่นอนว่าคนมาเยอะมากจนไม่สามารถเข้าไปได้นอกจากเหล่าองค์ชาย คนอื่นล้วนถูกกันไว้ด้านนอก

ทุกคนในห้องคุกเข่าลงกับพื้นด้วยความกระวนกระวายใจ

หมอหลวงกลายเป็นตัวรับกระสุนของเหล่าองค์ชาย ดูเหมือนว่าใครก็ตามที่พูดจารุนแรงและเป็นห่วงเรื่องอาการป่วยของชายชรามากที่สุดจะเป็นคนที่กตัญญูที่สุด

มีเพียงมู่หรงฉีเท่านั้นที่มองเหลิ่งชิงฮวนที่ยืนอยู่ข้างๆ อย่างกระตือรือร้น

ฮ่องเต้รู้สึกเสียใจเล็กน้อยในตอนนี้

เขารู้สึกว่าทักษะทางการแพทย์ของหมอหลวงของเขาดูไม่น่าเชื่อถือ

แผลเป็นขนาดใหญ่เท่าผลเหอเถาจะน่าเกลียดจนปากเบี้ยวและตาเหล่ได้อย่างไร?

เหลิ่งชิงฮวนเอนกายพิงเสาเตียง มองดูความยุ่งเหยิงของชายชราและพูดอย่างเย็นชา “หากบาดแผลถูกเย็บและมีการดูแลอย่างถูกต้อง อย่างมากก็มีเพียงด้ายเส้นเดียวเพคะ”

ชายชราเปิดเปลือกตาที่ปิดสนิทแล้วเหลือบมองเหลิ่งชิงฮวน ดูเหมือนว่าจะสวยกว่าผลเหอเถาเสียอีก

“ทำไมเจ้าไม่พูดให้เร็วกว่านี้? ผู้หญิงคนนี้ใจร้ายกาจนัก ปล่อยให้ข้าเสียเลือดโดยเปล่าประโยชน์ไปเท่าไหร่แล้ว? ยังจะมัวยืนบื้ออยู่ทำไมล่ะ?”

ชิงฮวนไม่อยากหาเหาใส่หัว แต่เมื่อเธอเห็นผ้าฝ้ายสีขาวชุ่มเหงื่อในมือของหมอหลวงโรคที่เกิดจากการทำงานก็กำเริบขึ้นมา ชายชราต้องได้รับยาบาดทะยักและยาแก้อักเสบ มิฉะนั้นจะแย่

ลูกเขยเองก็เป็นลูกเขยครึ่งหนึ่ง และเป็นพ่อตาครึ่งหนึ่งอยู่แล้ว แม้ว่าชายชราคนนี้ชอบที่จะกลั่นแกล้งมู่หรงฉีแต่เขาก็เป็นคนชอบธรรมมาก

หลังจากฟังคำสั่งของชายชรา เธอจึงกล้าที่จะเดินหน้าทำความสะอาดบาดแผล ให้ยาชา เย็บแผล พันแผล และฉีดยากันบาดทะยัก จากนั้นก็ตรวจสอบชายชราอย่างละเอียดอีกครั้งก่อนจะให้น้ำเกลือ

ในตอนแรกชายชราอดไม่ได้ที่จะบอกให้ชิงฮวนระมัดระวังและเย็บแผลให้สวยงาม ต่อมาเขาเสียเลือดมากเกินไปและบวกกับยาสลบที่มีฤทธิ์รุนแรง ทำให้เขาค่อยๆ หมดสติไป

พี่น้องมองหน้ากันแล้วนิ่งไปครู่หนึ่งไม่รู้จะพูดอะไร

อ๋องเชียนยืนอยู่ข้างๆ พร้อมกับก้มหัวโดยไม่พูดอะไรสักคำ แม้ว่าเขาจะเป็นองค์ชาย แต่ก็เป็นเรื่องง่ายมากที่ผู้คนจะเพิกเฉยต่อการมีอยู่ของเขา เหมือนกับมนุษย์ล่องหน

ครั้งหนึ่งเหลิ่งชิงฮวนเคยพยายามสื่อสารกับเขา แต่เขาหน้าแดงและเอาแต่กำชายเสื้อเห็นได้ชัดว่าประหม่ามาก ราวกับว่าเขากำลังเผชิญหน้ากับสัตว์ร้ายที่กำลังตามล่าและฆ่าเขา

ชิงฮวนสงสัยว่าเขาเป็นออทิสติกหรือโรคกลัวการเข้าสังคมหรือไม่?

อ๋องเฮ่าถอนหายใจและเป็นผู้นำเพื่อทำลายความเงียบ “ช่วงนี้เกิดอะไรขึ้นกับพี่ใหญ่? ทำไมถึงได้ทำตัวโง่เขลาและคิดจะสังหารเสด็จพ่อ?”

เนื่องจากปฏิกิริยาของอ๋องเซวียนตอนนี้ ชิงฮวนจึงค่อนข้างเชื่อคำพูดของน่าจาอี๋นั่ว ความเจ็บป่วยของอ๋องเซวียน เป็นเรื่องแปลกจริงๆ และเกี่ยวข้องกับการลอบสังหารอวิ๋นเช่อด้วย

เธอขมวดคิ้วเล็กน้อย “ไม่ว่าพี่ใหญ่จะเลอะเลือนแค่ไหน เขาก็ไม่ควรโจมตีเสด็จพ่อ หม่อมฉันเกรงว่าถูกคนอื่นบงการ”

อ๋องเฮ่าพยักหน้าเล็กน้อย “พี่สะใภ้เพิ่งบอกพวกเราว่าน่าจาอี๋นั่วเคยเอายาพิษให้พี่ใหญ่กิน คนหนานจ้าวผู้นี้มีความเชี่ยวชาญในแมลงกู่ หรือว่าจะมีอะไรผิดปกติอยู่ในนั้น”

“เมื่อครู่หม่อมฉันถามนาง นางบอกว่ากำลังพยายามรักษาพิษกู่ให้เสด็จพี่ใหญ่ การใช้พิษถอนพิษไม่ใช่ไสยศาสตร์อะไร”

“ท่านเชื่อคำพูดของนางหรือ?” อ๋องรุ่ยไม่พอใจเล็กน้อย “ข้าคิดว่านางแปลกมาตั้งแต่แรกแล้ว ตั้งแต่เสด็จพี่ใหญ่แต่งนางเข้าจวนก็มีแต่เรื่องวุ่นวาย หรือว่าพี่สะใภ้สามลืมแล้วว่านางเคยใช้พิษกู่ลอบสังหารเสด็จพ่อ”

“ข้าไม่เข้าใจจริงๆ ว่าทำไมเสด็จพ่อถึงให้อภัยนางได้ง่ายๆ ปฏิบัติกับนางอย่างมีมารยาท และให้นางแต่งงานกับพี่ใหญ่”

ชิงฮวนนึกถึงสิ่งที่นักพรตเต๋าเทียนอีเคยพูดกับเธอว่าการตัดสินใจของฮ่องเต้นั้นถูกต้อง คนที่ผิดคืออ๋องเซวียนที่ไม่สามารถทำตามความคาดหวังของชายชราได้