ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 836

ชิงฮวนรีบสอดส่องมองหาท่ามกลางกลุ่มคน เมื่อไม่เห็นเงาร่างที่ตัวเองคาดหวัง ก็ผิดหวังเล็กน้อย

เสิ่นหลินเฟิงยิ้มเล็กน้อย กระซิบอยู่ด้านหลังชิงฮวน “คนที่ปลุกปั่นพวกนี้ ฟังดูแล้วก็คือคนที่ผ่านการฝึกวิชามา จิตใจเต็มเปี่ยม พี่สะใภ้คงไม่ได้รู้จักแม้แต่คนในยุทธภพสินะ?”

ชิงฮวนส่ายหน้า “ถึงแม้หม่อมฉันจะรู้จัก หม่อมฉันยุ่งจนตัวเป็นเกลียว ก็ยังต้องการเวลานี้”

“ถ้างั้นก็คงมีวีรบุรุษที่มาช่วยชีวิตแอบช่วยเหลือแล้วล่ะ”

ชิงฮวนพยักหน้าอย่างจริงจัง “เป็นวีรบุรุษที่มาช่วยชีวิตจริงๆ สูงส่งจนไม่สามารถบรรยายเป็นคำพูดได้”

เขามีค่ามาก มากเสียยิ่งกว่าคนทั่วไป

ผู้บัญชาการเจียงได้ยินเสียงโห่ร้องเหมือนฟ้าร้องจากทางด้านหลัง ก็ขี้ขลาดขึ้นมาทันที ยั่วอารมณ์โมโหทุกคนเข้า พวกชาวบ้านหัวโจกเป็นคนมีอำนาจกล้าที่จะต่อกรด้วย

เมื่อมองดูนายพลเหล่านั้นที่ยืนขวางอยู่หน้าชิงฮวน ดังสุภาษิตที่กล่าวไว้ว่า วีรบุรุษไม่กินการสูญเสียที่เกิดขึ้นทันที เขาโบกมือ “แยกย้าย”

พาลูกน้องที่เดินมาอย่างสง่าผ่าเผย ถอยกลับไปอย่างเศร้าหมอง เพียงพริบตาก็ถอยกลับไปจนหมด เดินอย่างเชื่องช้า ก็ไม่รู้ว่าถูกใครเตะตัดขาเข้า

ในกลุ่มคนส่งเสียงโห่ร้อง น้ำเสียงตื่นเต้นเพิ่มมากขึ้น

ในใจชิงฮวนหัวเราะคิกคัก ทว่าใบหน้ากลับยิ่งเศร้าโศก เล่นละครต้องจัดอย่างเต็มที่ ตอนนี้หากต้องการได้ใจประชาชน สวร้างความสับสนให้อ๋องเฮ่า กลยุทธ์ทุกข์กายเป็นสิ่งที่ขาดไปไม่ได้

มุมปากกระตุกสองครั้งด้วยความยากลําบาก ไม่ง่ายเลยที่จะฝืนกลั้นรอยยิ้มไว้

เธอโค้งคาราวะนายพลและชาวบ้านทุกคน ก้มหัวให้ แขนเสื้อปิดบังไปครึ่งหน้า ทําท่าทางเศร้าโศก

--หลังจากที่รู้ว่ามู่หรงฉีปลอดภัย เธออยากจะเค้นน้ำตาออกมา มันไม่ใช่เรื่องง่ายเลย

“เมื่อครู่ขอบคุณวีรบุรุษทุกท่านที่ช่วยเหลือ คนเราย่อมหนีความตายไม่พ้น ความตายของคนบางคนหนักเยี่ยงขุนเขาไท่ซาน ความตายของคนบางคน บางเบาดั่งขนของห่านป่า ท่านอ๋องฉีตายในสนามรบ ก็เพื่อปกป้องศักดิ์ศรีชาวฉางอัน ตายอย่างมีเกียรติ เป็นความภูมิใจของชิงฮวน

เพราะฉะนั้นถึงแม้ว่าในวันนี้จะลำบากและอันตรายมากแค่ไหน ข้าก็จะอยู่ต่ออย่างแน่นอน ส่งสามีของข้าเดินทางเป็นครั้งสุดท้ายอย่างโอ่อ่า มอบศักดิ์ศรีและเกียรติยศนายทหารสุดท้ายให้กับเขา ให้เขากลับคืนสู่ธรรมชาติอย่างสงบสุข ขอบคุณท่านทั้งหลายอีกครั้งหนึ่งที่ช่วยกันยึดหลักคุณธรรม ชิงฮวนขอคาราวะ”

พวกชาวบ้านที่กำลังเดือดดาล พูดด้วยน้ำเสียงฮึกเหิม “ท่านอ๋องฉีเสียสละเพื่อประเทศชาติ ตอนนี้เปลี่ยนเป็นให้พวกข้าดูแลปกป้องลูกเมียของเขา แม้พระชายาฉีวางใจได้ หากใครกล้ายั่วยุก่อเรื่องขึ้นอีก พวกเราชาวเมืองทุกคนจะไม่ยอม!”

ชิงฮวนหน่วงๆที่จมูก ครั้งนี้อยากจะร้องไห้จริงๆแล้ว น้ำตาคลอดเบ้า

ชาวบ้านย่อมมีตาชั่งอยู่ในใจ มีความยุติธรรมอยู่ภายในใจคน

เธอขอบคุณซ้ำแล้วซ้ำเล่า ชาวบ้านที่รวมตัวกันอยู่ตรงประตูค่อยๆทยอยแยกย้ายกันไป ยังคงจับกลุ่มพูดคุยเรื่องในวันนี้ มีคนประกาศอธิบายข่าวลืออย่างหน้าชื่นตาบาน

ชิงฮวนยิ้มอ่อนๆในใจ บางคนยิ่งนับวันยิ่งเจ้าเล่ห์ คิดไม่ถึงเลยว่าจะเข้าใจโน้มนำสิ่งที่อยู่ในใจประชาชน ชิงตัดหน้าลงมือก่อน ทำให้ชื่อเสียงอ๋องเฮ่าเหม็นเน่าก่อนแล้วค่อยว่ากัน ชื่อเสียงที่อ๋องเฮ่าเหน็ดเหนื่อยลำบากบริหารมาตั้งหลายปี ถูกทำลายลงภายในวันเดียวแบบนี้

สามารถพ่นน้ำเสียอยู่เต็มท้องออกมาได้ขนาดนี้ จะมีใครได้อีกล่ะ?

ทุกคนล้อมรอบเธอกลับเข้าไปในจวนอ๋อง

เสนาบดีเหลิ่งกลับสีหน้าบึ้งตึง สีหน้าเป็นกังวล เดินไปหยุดหน้าชิงฮวน “ไม่คิดเลยว่าอ๋องเฮ่ามุ่งเป้าไปยังเจ้าเช่นนี้ ไม่มีทางยอมรามือง่ายๆแน่นอน พ่อจะไม่มัวรีรออยู่ที่นี่ จำเป็นต้องเข้าวังเสียหน่อย เจ้าดูแลตัวเองให้ดี ข้าเสียใจด้วย ไม่ต้องคิดมากไปนะ”

ตอนนี้ยังไม่ใช่เวลาที่จะสารภาพความจริง เธอครุ่นคิดเล็กน้อย “ตอนนี้ท่านพ่อยังสามารถเข้าวังได้อยู่เหรอ?”

เสนาบดีเหลิ่งส่ายหน้า “ไม่รู้ พูดได้แค่ว่าเมื่อโอกาสมาถึงก็ควรรีบทำ ในเมื่ออ๋องเฮ่ากล้าปลอมพระราชโองการ สำเร็จราชการแทนเพียงผู้เดียว ในวังหลวง เกรงว่าจะเข้าไปไม่ได้แล้ว พ่อจะหาทางติดต่อกับคนที่สนิทในวังเพื่อสอบถามเหตุการณ์ภายใน”

“ตอนนี้พระสนมฮุ่ยเฟยสบายดีหรือไม่? มีข่าวคราวของนางบ้างไหม?”

แขกที่มาร่วมไว้อาลัยมากันเนืองแน่นอย่างไม่ขาดสาย ในบรรดานั้นมีคนที่เจตนาไม่ดีแอบแฝงอยู่มากมาย ชิงฮวนเหน็ดเหนื่อยกับการรับมือ เล่นละครอยู่พักใหญ่ แสดงละครหน้าเตาเผาตลอดเวลา รู้สึกว่าถ้าตัวเองยังร้องไห้เสียงดังแบบนี้ต่อไป อาจจะเจ็บคอได้ เหนื่อยแทบเป็นแทบตาย

ประกอบกับทั้งสุขทั้งเศร้า อารมณ์แปรปรวนค่อนข้างมาก กลัวว่าจะสิ้นลมไปเสียก่อน เธอจำเป็นต้องพักผ่อน สงบเงียบ ด้วยเหตุนี้จึงร้องไห้ จน “เป็นลม” ล้มไปที่พื้น ถูกเหลิ่งชิงเฮ่อที่รู้ดีอยู่แก่ใจส่งกลับไปที่ตำหนักฉาวเทียน

เมื่อทุกคนแยกย้าย ปิดประตูห้องออกไป เธอจึงลืมตาขึ้น ถอนหายใจด้วยความกังวล ขมวดคิ้วอย่างรุนแรง

คิดทบทวนอยู่หลายตลบ ก็ไม่มีใครคาดคิดว่าฮ่องเต้จะมาประชวรกะทันหัน

พระชายาเฮ่าเคยพูดไว้ว่าได้เตรียมของขวัญชิ้นใหญ่สามชิ้นให้ตัวเอง ชิ้นแรกก็คือมู่หรงฉี ชิ้นที่สองจะใช่การประชวรของฮ่องเต้หรือเปล่านะ?

สิ่งนี้ทำให้ชิงฮวนรู้สึกถึงความหวาดหวั่น ยังมีความหวั่นเกรงที่ยังไม่รู้ของขวัญชิ้นที่สาม

จะรับมืออย่างไรดี? หมากตัวนี้ที่ชายชราวางไปนั้นใหญ่เกินไป ปล่อยมือไม่สนใจอย่างไม่ทันตั้งตัว แม้แต่สถานการณ์ตัวเองก็ยังจับจุดไม่ได้ ไม่รู้ว่าจะทำยังไงดี

เธอนอนอยู่บนเตียงอย่างเหนื่อยล้า รู้สึกอยากจะร้องไห้แต่ก็ไม่มีน้ำตา

ด้านนอกตำหนัก ที่กำแพงด้านหลัง มีคนถอนหายใจอยู่เงียบๆ

“หากเจ้ารู้สึกแย่จริงๆ ก็ไม่อย่าเก็บมันไว้ ร้องไห้ออกมาอาจจะรู้สึกดีขึ้นบ้าง”

ชิงฮวนตกใจ ยกม่านขึ้น มองไปที่หน้าต่างด้านหลัง

ยามโพล้เพล้ แสงสุดท้ายของดวงอาทิตย์อบอุ่นสาดส่องเข้ามาในห้อง ต้ขอบหน้าต่าง ดอกพุทธรักษาหลายต้นบานสะพรั่งอย่างเต็มที่

เงาร่างเหมือนกับผี แอบหลบเข้ามา ชุดสีแดงสดใส ผ้าคลุมไหล่สีดำสนิท ผิวสัมผัสเหมือนหยก ปลายคิ้วยกขึ้นคมเข้ม คือความงามในโลกมนุษย์อย่างสมบูรณ์