ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 854

อ๋องเฮ่ามองพระชายาเฮ่าด้วยสายตาที่เลื่อนลอย เห็นได้ชัดว่ารู้สึกหวั่นใจเล็กน้อย และไม่มีความมั่นใจที่จะพูด

“เหลิ่งชิงฮวนกล่าวหาว่าเจ้าสมรู้ร่วมคิดกับนักบุญหญิงเจ้าสำนัก สังหารเชลยมั่วเป่ย องค์ชายอันต๋า สิงซ่างซูในกรมราชทัณฑ์ และทำร้ายพระชายารองเหลิ่งชิงเหยา เจ้าจะยอมรับผิดหรือไม่?”

พระชายาเฮ่าพูดด้วยสีหน้านิ่งเฉยว่า “นักบุญหญิงเจ้าสำนักเป็นคนที่หม่อมฉันส่งเข้าไปในวังหลวงจริง ๆ แต่หม่อมฉันไม่รู้ตัวตนที่แท้จริงของนาง เรื่องอื่น ๆ ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับข้า พระชายาฉีกำลังกล่าวหามั่วซั่ว”

ชิงฮวนวุ่นวายมาตลอดทั้งวัน แม้ว่าจะเอนตัวที่เก้าอี้นอนงีบเพื่อเติมพลังสักหน่อยแล้ว แต่ในใจก็รู้สึกเหนื่อยล้า เหมือนตัวเองเป็นพัดลมหมุนทำงานอยู่ตลอด เหนื่อยมากจริง ๆ

เธอบิดตัวอย่างขี้เกียจต่อหน้าทุกคนโดยไม่มีความสง่างามของกุลสตรีที่ควรมีแม้แต่น้อย

“พระชายาเฮ่าต้องการโต้แย้งข้อเท็จจริงกับข้าซึ่ง ๆ หน้าใช่หรือไหม? ได้ ๆ พวกเรามาพูดด้วยเหตุผลกันสักตั้ง ท่านลองพูดมาก่อนสิว่า ตัวตนที่แท้จริงของท่านเป็นใคร แอบอ้างมาเป็นลูกสาวเจ้าเมืองเสฉวนมีเป้าหมายอะไร? และก็ลองพูดมาสิว่าท่านติดต่อกับเหลิ่งชิงเจียวได้อย่างไร ถึงได้ทำการสังหารเชลยมั่วเป่ยได้ และทำอย่างไรถึงได้แลกเปลี่ยนอาวุธปืนกับชาวมั่วเป่ยได้? แล้วทำยังไงถึงได้ติดสินบนทหารระดับสูงในกองทัพของท่านอ๋องของข้า ให้เขานำข่าวไปรายงานให้ชาวมั่วเป่ยรับรู้ จนเป็นเหตุให้ท่านอ๋องของข้าต้องตายในสงครามที่ชายแดนได้?

วันนี้เหลิ่งชิงฮวนคนนี้จะถลกหนังของท่านออกเป็นชั้น ๆ เพื่อให้ทุกคนได้เห็นกันว่าที่ท่านอ๋องรองให้เจ้าอยู่ที่จวนอ๋องเฮ่ามีแผนการอะไรกันแน่!”

เธอทำตัวเองให้มีสติ ทำจิตใจให้ฮึกเหิม เพื่อเตรียมพลังให้พร้อมที่จะระเบิดโจมตีอย่างเต็มที่

พระชายาเฮ่าจ้องเขม็งไปที่นาง ผ่านไปนานก็ยังไม่ได้พูดอะไรออกมาสักคำ ร่างกายของนางเอนเอียงเล็กน้อย และมุมปากก็มีร่องรอยของเลือดที่ค่อย ๆ ไหลซึมออกมา จากนั้นพออ้าปากก็กระอักเลือดออกมาทันที

ร่างกายทั้งร่างร่วงลงไปกับพื้น

ดูท่าแล้ว ไม่ใช่การแสดงเป็นแน่

หลังจากครั้งก่อนที่พระชายาเฮ่าถูกมนต์ดำสะท้อนกลับไป กำลังที่เคยแข็งแกร่งก็เปลี่ยนเป็นทรุดโทรมลง บวกกับครั้งก่อนได้รับการลงโทษในคุกหลวงต้องทนทุกข์ทรมานอยู่ไม่น้อย และไม่เคยได้รับการปรับสมดุลรักษาร่างกายเลย ขณะนี้กระอักเลือดออกมาจึงเป็นเรื่องปกติ

แต่ว่าจังหวะที่เป็นลมช่างผิดเวลาเสียจริง ๆ

ชิงฮวนรู้สึกเหมือนต่อยเข้ากับสำลี ร่างกายที่ไร้ซึ่งเรี่ยวแรงของนางทำเอาเธออยากจะสาดน้ำเย็น ๆ ไปสักกะละมังเพื่อปลุกให้นางฟื้นคืนสติขึ้นมาฮึดสู้อย่างเด็ดเดี่ยวกันเสียหน่อย

เหล่าขุนนางพากันกระซิบกระซาบ มีคนเคยกล่าวไว้ว่าคำพูดของพระชายาฉีนั้นโหดเหี้ยม สามารถทำให้คนเป็น ๆ โมโหจนตายได้ วันนี้พอได้มาเห็นกับตา เป็นจริงอย่างที่กล่าวไว้ไม่มีผิด นางพูดเพียงไม่กี่คำก็ทำให้พระชายาเฮ่าโมโหจนกระอักเลือดได้

หมอหลวงถูกเรียกให้เข้ามา ตรวจอาการอยู่นาน สุดท้ายสรุปได้เพียงประโยคเดียวก็คือไม่สามารถฟื้นขึ้นมาได้ชั่วคราว

เมื่ออ๋องเฮ่าได้ยินเช่นนี้ ก็แอบถอนหายใจด้วยความโล่งอก เหมือนได้ยกภูเขาออกจากอก “เรื่องนี้เกี่ยวข้องกับความปลอดภัยของฝ่าบาท ต้องส่งตัวพระชายาเฮ่าไปคุมขังไว้ชั่วคราวก่อน หลังจากฟื้นขึ้นมาแล้วค่อยสอบสวนกันต่ออีกที”

ชิงฮวนตอบตกลงอย่างรวดเร็ว “ใช่แล้ว ๆ หม่อมฉันเองก็เหนื่อยมาทั้งวันแล้ว แทบจะทนต่อไปไม่ไหวแล้ว และพรุ่งนี้ยังต้องไปทำพิธีส่งวิญญาณท่านอ๋องของหม่อมฉันอีก วันนี้ข้าขอตัวกลับไปพักผ่อนเพื่อทำจิตใจให้สงบก่อน รอให้ฝังพระศพท่านอ๋องของหม่อมฉันเสร็จเรียบร้อยแล้ว เราค่อยมาระลึกถึงเรื่องต่าง ๆ กับพระชายาเฮ่าก็แล้วกัน”

จากนั้นเธอก็หันหน้าแล้วเดินจากออกไปทันที ช่างเด็ดเดี่ยวอย่างมาก

ในที่สุดอ๋องเฮ่ากับพระสนมหลินเฟยก็แอบถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก ราวกับว่าได้ส่งเทพเจ้าแห่งโรคระบาดออกไปได้แล้ว

ใครจะคาดคิดว่าตอนที่เหลิ่งชิงฮวนเพิ่งจะเดินไปถึงหน้าประตูท้องพระโรงก็หันหลังกลับมาอีกครั้งและพูดว่า “ถ้าหากพวกนางยังปากแข็งไม่ยอมสารภาพเรื่องที่วางแผนรอบปลงพระชนเสด็จพ่อ และหมอหลวงก็หมดหนทางที่จะรักษา ไม่สามารถทำให้เสด็จพ่อฟื้นขึ้นมาได้ จะเป็นการดีกว่าถ้าประกาศเชิญหมอยอดฝีมือในใต้หล้าทั้งหลายมารักษาและตกรางวัลให้ บางทีอาจจะพอมีโอกาสก็ได้นะ?”

พระสนมหลินเฟยอยากจะรีบส่งเทพเจ้าแห่งโรคระบาดท่านนี้ออกไปโดยเร็วที่สุดจึงตอบตกลงทันที “สิ่งที่พระชายาฉีกล่าวมาถูกต้องที่สุด ท่านอ๋องเฮ่า ท่านอ๋องรุ่ยมีความคิดเห็นว่าอย่างไรบ้าง?”

“ข้ากลัวว่าฮ่องเต้จะมอบตราราชลัญจกรหยกให้กับเหลิ่งชิงฮวนไป นางสามารถถือตราราชลัญจกรหยกอันนั้นเคลื่อนย้ายสั่งกองกำลังทหารได้ ดังนั้นถึงได้ทำอะไรไม่เกรงกลัวและหยิ่งผยองแบบนี้”

“ถ้าหากตราราชลัญจกรหยกอยู่ในมือของเหลิ่งชิงฮวนจริง นางคงสั่งให้เคลื่อนย้ายกองทหารรักษาการณ์จากเมืองต่าง ๆ ที่อยู่ใกล้เมืองหลวงมาประจำการที่เมืองหลวงเพื่อเป็นกำลังสนับสนุนตั้งนานแล้ว เหตุใดต้องรอด้วยเล่า? แต่กลับเป็นจิ่นซู่ต่างหาก เพราะตอนนั้นนางถูกมนต์ที่ร่ายสะท้อนกลับ ทำให้ร่างกายย่ำแย่ เกรงว่าคงไม่สามารถทนต่อการทรมานให้รับสารภาพของพวกเขาได้”

พระสนมหลินเฟยหรี่สายตาลง หางตายกขึ้นเล็กน้อย ด้วยแววตาที่เฉียบคม

“แม่ขอพูดย้ำอีกครั้ง จิ่นซู่ก็เป็นแค่เบี้ยหมากตัวหนึ่งที่พ่อของเจ้าเลี้ยงอบรมเอาไว้เท่านั้น! เจ้าอย่าบอกกับแม่นะว่าเจ้ามีความรู้สึกรักขึ้นมาแล้วจริง ๆ นี่มันใช่เวลาไหม คิดไม่ถึงว่ายังจะมีกะใจเป็นห่วงผู้หญิงอีก!”

อ๋องเฮ่าก้มศีรษะลง ปกปิดดวงตาที่ซับซ้อนเอาไว้ “หากพวกเราทำให้นางเสียใจอย่างที่สุด เกรงว่านางจะทำอะไรโดยไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น”

“นางกล้า? นางเป็นคนฉลาดนางรู้ว่าต้องอดทนเข้มแข็งเท่านั้นถึงจะเป็นหนทางรอดของนาง” พระสนมหลินเฟยพูดอย่างมั่นใจ "หากเรื่องเล็กน้อยแค่นี้ยังอดทนไม่ได้ จะทำให้เสียการใหญ่ได้ กองทัพของพวกเรายังมาไม่ถึง ถ้าหากเจ้าถูกเหลิ่งชิงฮวนจับจุดอ่อนเอาไว้ได้ งานใหญ่ก็จะล้มเหลวได้”

“การตอบโต้รับมือกับเหลิ่งชิงฮวน เป็นจิ่นซู่ที่คอยเตรียมการวางแผนมาโดยตลอด ตอนนี้ใกล้จะประสบความสำเร็จแล้ว แต่คาดไม่ถึงว่าจะมีเหตุการณ์อื่นเข้ามาแทรก ตอนนี้นักบุญหญิงเจ้าสำนักก็ถูกจับไปแล้วด้วย ข้ามักจะรู้สึกกระสับกระส่ายไม่วางใจยังไงก็ไม่รู้ จะต้องไปพบนางดูสักครั้ง จะได้รู้ว่าแผนการต่อไปจะทำอย่างไร ไม่สามารถเกิดความผิดพลาดอะไรใด ๆ ได้”

“ไม่ได้” พระสนมหลินเฟยยังคงปฏิเสธคำขอของอ๋องเฮ่า “วันนี้ก่อนที่พระชายาเฮ่าจะเข้าวังหลวงมาเพื่อรับโทษ ได้มีการเจรจาเงื่อนไขกันคนของแม่เรียบร้อยแล้ว เรื่องนี้ข้าจัดการเอง และจะพยายามทำทุกวิถีทางเพื่อรักษาชีวิตนางเอาไว้ให้ได้อย่างแน่นอน เจ้ากลับไปก่อนเถอะ จงรีบติดต่อไปที่หัวหน้าเหอและคนอื่น ๆ ให้เคลื่อนกำลังทหารทันที เรื่องนี้ถึงจะเป็นเรื่องสำคัญที่เจ้าควรทำ

รอให้ผ่านวันสองวันนี้ไปก่อน จะไม่มีใครหน้าไหนสามารถหยุดยั้งแผนการอันทะเยอทะยานของพวกเราได้อีก “เคลื่อนกำลังทหาร ก่อกบฏ สังหารฮ่องเต้ ยึดอำนาจ ขึ้นครองเป็นฮ่องเต้ เฮ่าเอ๋อร์อ่า พวกเราสามารถแก้แค้นให้บิดาของลูกได้แล้ว ได้ทำตามความปรารถนาที่มีมายาวนานของเขาสำเร็จแล้ว”

อ๋องเฮ่ากัดฟันแน่นจนเส้นเลือดข้างขมับเต้นกระตุก ราวกับว่าพยายามอดกลั้นอะไรบางอย่างเอาไว้ และสายตาที่มองไปที่พระสนมหลินเฟยก็เต็มไปด้วยความขุ่นเคืองและซับซ้อนเล็กน้อย

แต่สุดท้ายก็ไม่ได้พูดอะไรและหันหลังเดินออกจากวังไป