ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 865

เหลิ่งชิงฮวนลืมตาขึ้นมาท่ามกลางความมืด ดวงตาประกายราวอัญมณี

ทันใดนั้นเธอก็ลุกขึ้นและกระโจนไปหาพระชายาเฮ่าราวกับหงส์ที่กระพือปีก ก่อนจะคว้าคอของนาง

“เรียกงูกลับไป”

พระชายาเฮ่ารู้สึกหายใจไม่ออก และหัวใจของนางเริ่มเจ็บเนื่องจากขาดออกซิเจน

“ถ้าเจ้าฆ่าข้า ข้ารับประกันเลยว่างูจะกินเจ้า”

เหลิ่งชิงฮวนเพียงยิ้มอย่างเย็นชาโดยไม่พูดอะไร ก่อนจะถอดไหล่ของพระชายาเฮ่าดัง “กร๊อบ”

พระชายาเฮ่ากรีดร้องด้วยความเจ็บปวด “เหลิ่งชิงฮวน เจ้ากล้าดียังไง!”

หากไม่ถอดไหล่ของนางออกข้างหนึ่งก็ไม่สามารถพิสูจน์ความกล้าของเธอได้ เหลิ่งชิงฮวนออกแรงอีกครั้ง นางก็กรีดร้องอีกครั้ง

“ข้าจะนับถึงสาม ไม่งั้นข้าจะโยนเจ้าให้งู”

พระชายาเฮ่าเหงื่อไคลไหลย้อยจากความเจ็บปวด นางพูดอย่างสั่นเทา “ข้าแนะนำให้เจ้าทำตัวสุภาพกับข้า ไม่อย่างนั้นเจ้าจะได้เสียใจไปตลอดชีวิต!”

ชิงฮวนสำเร็จการศึกษาจากมหาวิทยาลัยเซี่ยเหมิน เธอเป็นคนชอบไม้อ่อนไม่ชอบไม้แข็ง และเกลียดเวลาทีคนอื่นมาคุกคามเธอที่สุด โดยเฉพาะคนอย่างพระชายาเฮ่า เมื่อตกมาอยู่ในเงื้อมมือเธอเช่นนี้แล้วยังบ้าคลั่งปากแข็ง หากไม่ให้นางเห็นว่าเธอแข็งแกร่งแค่ไหนก็คงจะไม่ได้

มีเสียง “กร๊อบ” ดังขึ้นอีกครั้ง กรามของพระชายาเฮ่าเคลื่อน และใบหน้าของนางก็ผิดรูป

กลุ่มงูเริ่มเลื้อยเข้ามาหาทั้งสองคนเพราะได้กลิ่นคาวเลือด

ชิงฮวนเม้มริมฝีปาก “เจ้าพูดเรื่องไร้สาระมากเกินไป ฟังแล้วน่ารำคาญ”

พระชายาเฮ่าพูดไม่ได้ นางจ้องมองเธอด้วยความโกรธ และทำได้เพียงส่งเสียง “อาอา” เท่านั้น

“อย่าลืมว่าข้าเป็นหมอ พวกเราก็ไม่ต่างกัน ข้าสามารถแยกข้อต่อทั้งหมดในร่างกายของเจ้า ข้าสามารถตัดเนื้อออกจากร่างกายของเจ้าได้หลายร้อยชิ้น แต่ละชิ้นบางพอๆ กับปีกจั๊กจั่น ข้ายังทำให้เจ้ารู้สึกเจ็บปวดโดยไม่เป็นลมและสุดท้ายก็โยนเจ้าเข้าไปกลางฝูงงู ข้าเชื่อว่าเจ้าสามารถเรียกงูกลับไปได้ และแน่นอนว่าข้า เหลิ่งชิงฮวน พูดจริงทำจริง”

พระชายาเฮ่าก้าวถอยหลังด้วยความกลัว แขนห้อยต่องแต่ง อ้าปากอย่างยอมแพ้

เธอกระทืบเท้าขู่ และดูเหมือนว่ากลุ่มงูจะได้รับคำสั่งแล้วจึงค่อยถอยออกไป

ชิงฮวนหยิบไฟฉายออกมาจากแหวนนาโน และมองไปที่ฝูงงูที่ค่อยๆ เลื้อยกลับไป รอยยิ้มเล็กๆ ปรากฎบนใบหน้าของเธอ

“ข้าเคยสงสัยมาก่อน องครักษ์ที่เฝ้าพระราชวังใต้ดินแห่งนี้ได้ตรวจสอบมาแล้วสองครั้งและไม่มีใครได้รับอนุญาตให้เข้าไป งูเหล่านี้มาจากไหน จะต้องมีทางออกไปด้านนอก ที่แท้งูเหล่านี้ก็ซ่อนอยู่ในบ่อสำรวจ”

พระชายาเฮ่าที่อยู่ข้างหลังเธอยังคงเงียบ

เนื่องจากชิงฮวนกำลังตั้งครรภ์จึงไม่สะดวกที่จะหมอบลงหรือก้มตัว และเมื่อสังเกตอย่างใกล้ชิด ทางเข้าของบ่อสำรวจนั้นแคบมาก โดยมีเส้นผ่านศูนย์กลางน้อยกว่ายี่สิบเซนติเมตร และเนื่องจากเตียงสมบัติถูกวางไว้บนบ่อสำรวจ เธอจึงไม่สามารถตรวจจับความลึกของมันได้

ดังนั้นเธอจึงถามพระชายาเฮ่า “บ่อสำรวจเชื่อมต่อกับที่ไหน ถ้าข้าใช้ระเบิดฟ้าคำรณเปิดเตียงสมบัติ ข้าจะออกจากวังใต้ดินได้หรือไม่”

พระชายาเฮ่ายังคงไม่พูด

เหลิ่งชิงฮวนไม่ได้พูดอะไร เธอคิดอย่างนั้นจริงๆ ไม่ใช่แค่เธอเท่านั้น เกือบทุกคนก็คิดเช่นนั้น

ความเงียบของเธอทำให้พระชายาเฮ่ายิ้มอย่างรู้สึกภาคภููมิใจ

“กองกำลังของเราไม่เพียงพอและช่องว่างก็ใหญ่มาก แต่วิธีการของอาจารย์ของข้าในการหว่านถั่วเพื่อจัดตั้งกองทัพ สามารถทำให้ทหารไม่มีความหวาดกลัวและต่อสู้แบบหนึ่งต่อร้อยได้ น่าเสียดายเมื่อทหารกินยาเม็ดนี้ พลังชีวิตของเขาจะได้รับความเสียหายอย่างรุนแรง และต้องใช้เวลานานกว่าจะฟื้นฟูได้ ซ้ำยายังทำให้เกิดอาการคลุ้มคลั่งจนไม่สามารถควบคุมได้ ดังนั้นจึงเหมาะสำหรับการทุบหม้อข้าวจมเรือเท่านั้น”

“ดังนั้นพวกข้าจึงต้องมีวิธีอื่นในการควบคุมราชสำนักฉางอัน เพื่อที่จะได้มีโอกาสสูงที่จะชนะและทำให้เจ้ายอมจำนนโดยไม่ต้องต่อสู้ เดิมทีข้าวางแผนที่จะทำให้ลูกชายของเจ้าถูกขังคุก ให้เจ้าถูกฝังกลบอยู่ใต้พระราชวังใต้ดิน ใครจะรู้ว่าเจ้าจะเข้ามาติดกับดักเอง”

“เจ้าทำลายแผนการของพวกข้าครั้งแล้วครั้งเล่า และในที่สุดวันนี้ข้าก็จะให้เจ้าเห็นว่าข้าแข็งแกร่งแค่ไหน เป็นอย่างไร แผนของข้าทำเจ้าคิดไม่ถึงใช่ไหมล่ะ”

ชิงฮวนตื่นตระหนกเล็กน้อย เธอเดิมพันในสิ่งที่ผิด สิ่งที่ทรงพลังจริงๆ ถูกซ่อนอยู่ที่นี่

“ตอนที่ชิงเหยาตั้งครรภ์ ข้าไม่ควรประมาท ข้าคิดว่ามันเป็นเพียงการสมรู้ร่วมคิดระหว่างเหล่าสตรีด้วยกัน แต่ข้าไม่ได้คาดหวังว่ามันจะเป็นการบงการของเจ้า”

เมื่อเห็นใบหน้าของเหลิ่งชิงฮวนเต็มไปด้วยความเสียใจ พระชายาเฮ่าก็รู้สึกผ่อนคลายและภูมิใจอย่างยิ่ง

“เดิมทีข้าสามารถเลี้ยงกู่ไว้ที่ตัวคนอื่นได้ เช่นนี้ก็จะไม่มีใครรับรู้ได้”

“น่าเสียดายที่ข้าโลภเกินไป เมื่อเหลิ่งชิงเหยาโกหกว่าเธอท้อง ข้ารู้ว่านางกำลังโกหก แต่แทนที่จะเปิดเผยนาง ข้ากลับทำผิดพลาดและวางแผนนี้ขึ้นมา”

“ข้าคิดอย่างไร้เดียงสาว่าตราบใดที่เหลิ่งชิงเหยาให้กำเนิดบุตรให้กับอ๋องเฮ่า ฝ่าบาทก็คงจะลกอคติที่มีต่อเขาลง พวกข้าก็จะได้ไม่ต้องกังวลมากนัก”