ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 866

เหลิ่งชิงฮวนกะพริบตา “ถ้าเจ้ามีความคิดเช่นนี้ ทำไมเจ้าไม่หานางสนมเพิ่มอีกสองสามคนให้อ๋องเฮ่าล่ะ?”

พระชายาเฮ่าโกรธและเบือนหน้าหนีเร็วกว่าพลิกหน้ากระดาษ “เจ้าก็ลองถามไทเฮาที่สิ้นพระชนม์ไปแล้วสิ ว่านางทำอะไรกับอ๋องเฮ่าไว้”

ถามไทเฮา? ทำอะไร? มีอะไรเกี่ยวข้องกับคำถามที่เธอเพิ่งถามหรือไม่?

อืม…

ชิงฮวนเดาอย่างสงสัย “ข้าเคยตรวจร่างกายของเหลิ่งชิงเหยามาก่อน และนางก็ปกติดี นางไม่รู้สึกไม่สบายแต่อย่างใด แต่หลายปีที่ผ่านมา อ๋องเฮ่าไม่เคยมีทายาทเลย อาจเป็นเพราะอ๋องเฮ่า…”

พระชายาเฮ่าหัวเราะเยาะ รอยยิ้มของนางเย็นชามาก “เพื่อตัดสิทธิ์ในการสืบทอดบัลลังก์ของอ๋องเฮ่า ไทเฮาจึงได้ลงมืออย่างโหดเหี้ยมกับหลานชายตนเอง ให้เขาดื่มยาเสื่อมสมรรถภาพ! เหลิ่งชิงฮวน เจ้าเชื่อหรือไม่?”

เหลิ่งชิงฮวนตกตะลึงอีกครั้ง

“เจ้าหมายถึง...”

ที่อ๋องเฮ่าไม่มีทายาท เพราะไทเฮางั้นหรือ?

เธอไม่อยากจะเชื่อว่าคนใจดีและใจกว้างอย่างไทเฮาจะทำสิ่งโหดร้ายเช่นนี้ได้อย่างไร แม้ว่าอ๋องเฮ่าจะไม่ใช่ทายาททางสายเลือดของฝ่าบาท แต่เขายังคงเป็นหลานชายทางสายเลือด

เพื่อชาติอันยิ่งใหญ่ ราชวงศ์ไม่มีสายสัมพันธ์ทางครอบครัวเลยจริงหรือ?

“น่าตลกที่ก่อนที่นางจะตาย นางยังคงโทษและเตือนพระสนมหลินเฟยว่าสร้างปัญหาให้พี่น้องทะเลาะกัน ถ้านางไม่ลำเอียงยกบ้านเมือง อำนาจ และสตรี ถวายแด่ฝ่าบาท เขาจะกลายเป็นคนกดขี่ เผด็จการ และโหดร้ายเช่นตอนนี้หรือ?”

เหลิ่งชิงฮวนเงียบ “ดังนั้น ทันทีที่ไทเฮาสวรรคต พวกเจ้าก็ไร้ศีลธรรม คิดจะใช้เหลิ่งชิงเหยามาเป็นตัวตายตัวแทนใช่ไหม?”

“สมองของเหลิ่งชิงเหยานั้นห่างไกลจากความทะเยอทะยานของนาง ข้าแค่ผลักเรือไปตามทาง แม้ว่าเหตุการณ์จะเกิดขึ้น นางก็จะยังเป็นผู้ถูกตัดสินลงโทษ และมันก็ไม่เกี่ยวข้องกับข้าเลย หากเจ้า เหลิ่งชิงฮวน ไม่เข้ามาเกะกะก็คงไม่มีอะไรผิดพลาด แต่ใครเล่าจะรู้ เพิ่งผ่านมาไม่กี่วัน เรื่องกลับผิดพลาดเพราะเจ้ารู้ตัวแล้ว”

ชิงฮวนยักไหล่ “เจ้าให้ยาพิษอะไรแก่นาง?”

“เจ้าไม่ใช่ เหลิ่งชิงฮวน ที่รู้จักกันในนามแพทย์ศักดิ์สิทธิ์เหรอ? ยังมีพิษในโลกนี้ที่เจ้าไม่สามารถรักษาได้หรือ?”

ชิงฮวนยกเปลือกตาของเธอ “เจ้าอยากทดสอบข้า ถอนพิษชิงเหยาแล้วหรือยัง?"

พระชายาเฮ่าตกตะลึง “เจ้ารู้?”

ชิงฮวนพยักหน้า “ใช่ ข้ารู้ว่าสิ่งที่เจ้ากำลังเลี้ยงอยู่ในร่างกายของนางคือกู่ชนิดที่มีฤทธิ์กัดกร่อน เพื่อถอนพิษนี้ เลือดของชิงเหยาคือยาที่จำเป็น”

พระชายาเฮ่าไม่คาดคิด “อย่างที่คาดไว้ เป็นความยินดีที่ได้พบกับผู้มีความสามารถที่ดีและคู่ต่อสู้ที่สมฝีมือ เจ้า พระชายาฉี เห็นโอกาสนี้แต่ไม่ได้ถอนพิษให้เหลิ่งชิงเหยา?”

ชิงฮวนพยักหน้า

“น่าเสียดาย” พระชายาเฮ่ายิ้มแย้มด้วยความภาคภูมิใจ “เจ้ารู้แล้วอย่างไรล่ะ? หากเจ้าต้องการถอนกู่นี้ เจ้าต้องระบายเลือดออกจากร่างของเหลิ่งชิงเหยาจนสะอาด? ฮ่าฮ่า เจ้าทนได้หรือ?”

หมัดของเหลิ่งชิงฮวนเริ่มคัน และเธอก็อดไม่ได้ที่จะอยากชกพระชายาเฮ่าสักครั้งสองครั้ง

เมื่อเห็นว่าในที่สุดนางก็ถูกบีบให้ยอมรับความพ่ายแพ้ พระชายาเฮ่าก็เสียศูนย์ “ตราบใดที่เหลิ่งชิงเฮ่อและคนอื่นๆ ระเบิดปากบ่อด้านนอก งูพิษที่ถูกเลี้ยงในพระราชวังใต้ดินก็จะออกมา ทำให้เกิดความวุ่นวายในโลก!และเลือดของเหลิ่งชิงเหยาก็ไม่ต่างอะไรกับน้ำหนึ่งแก้ว”

ชิงฮวนไม่ได้อยู่ในอารมณ์ที่จะให้ความสนใจกับความผยองใจของพระชายาเฮ่าอีกต่อไป เธอพยายามกำหนดทิศทางโดยนึกภาพสุสานหลวงฝั่งตะวันออกในใจ จากภูมิประเทศและทฤษฎีฮวงจุ้ย เธอคาดเดาเกี่ยวกับจุดที่ตั้งของบ่อสำรวจ โดยหวังว่าจะเปิดทางออกจากภายในอีกทางหนึ่ง

ตอนนั้นเธอได้เรียนวิชาฮวงจุ้ยกับเทียนจีจื่อ แต่ไม่คิดว่าวันนี้จะมีประโยชน์

รู้หลบเป็นปีกรู้หลีกเป็นหาง

เมื่อเห็นว่าเธอหมกมุ่นอยู่กับการเขียนและการวาดภาพ พระชายาเฮ่าที่เห็นว่าไม่ได้รับการตอบสนอง ไม่เข้าใจว่าเธอกำลังทำอะไร แต่ก็ไม่ลืมจะพูดบั่นทอนจิตใจ

“ข้าแนะนำให้เจ้าอย่าเสียแรงเปล่า ข้าใช้ความพยายามอย่างหนักเพื่อสร้างกับดักนี้ หากเจ้าสามารถทำลายมันได้อย่างง่ายดาย ข้าจะกล้าบอกความจริงได้อย่างไร”

ความคิดหนึ่งแวบขึ้นมาในใจของชิงฮวน เธอมองไปที่พระชายาเฮ่าและดวงตาของเธอก็เปล่งประกาย “ถอดเสื้อผ้าของเจ้าออก”

พระชายาเฮ่าผงะ “เจ้าจะทำอะไร?”

ชิงฮวนหัวเราะเยาะ “ข้าจะทำอะไรเจ้าได้ล่ะ? ข้าแค่สนใจเสื้อผ้าของเจ้า เจ้าจะถอดเองหรือให้ข้าถอด?”

พระชายาเฮ่าถอยหลังกรูด นางรู้ว่าเหลิ่งชิงฮวนทำตัวแหกคอกอยู่เสมอ แต่จะทำอะไรกันแน่?

เหลิ่งชิงฮวนเหลือบมองนาง “ขออภัย ข้าลืมไป แขนของเจ้าหลุดและเจ้าไม่สามารถขยับได้ เช่นนั้นให้ข้ารับใช้เจ้าแล้วกัน”

เธอยืนขึ้นและเดินตรงไปหาพระชายาเฮ่า ดึงกระโปรงของพระชายาเฮ่าออกอย่างไร้ความสุภาพ

แม้ว่าจะมีเพียงทั้งสองคนในพระราชวังใต้ดิน แต่พระชายาเฮ่าเคยถูกทำให้อับอายเช่นนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่? อยากขัดขืนแต่ก็ทำไม่ได้ นางอับอายจนอยากจะด่าโคตรเหง้าของเหลิ่งชิงฮวน แต่ก็ทำอะไรไม่ได้