ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 879

ในที่สุดชิงเจียวก็หมดความอดทน เขาหยุดฝีเท้าลงและระเบิดอารมณ์ใส่อวิ๋นเช่อด้วยความโกรธ “ข้าบอกเจ้ากี่ครั้งกี่หนแล้วว่าอย่าตามข้ามา รีบกลับไปหาแม่เจ้าซะ!”

อวิ๋นเช่อเงยหน้ามองชิงเจียวและเบ้ปากอย่างน่าสงสารจับใจ “แต่ท่านน้ายังมิได้บอกข้าว่าทำไมท่านน้าถึงร้องไห้ ข้าก็บอกที่อยู่ของตราราชลัญจกรไปหมดแล้ว ท่านแม่บอกว่ามิอนุญาตให้ข้าบอกใครด้วยซ้ำ”

ฉีจิ่งอวิ๋นกับชิงฮว่าตกตะลึงพร้อมกันโดยมิได้นัดหมาย อวิ๋นเช่อปากแข็งมาก ไม่มีทางบอกคนอื่นเรื่องตราราชลัญจกรแน่ เว้นเสียแต่ว่าชิงเจียวจะเกลี้ยกล่อมเขาโดยมีเจตนาบางอย่างแอบแฝงอยู่

เหตุใดเขาถึงถามเรื่องตราราชลัญจกรเล่า? มีจุดประสงค์อันใดกันแน่? แล้วจะทำอันใดอีก?

ชิงฮว่าให้ความสนใจไปที่ดวงตาของชิงเจียว มันแดงเล็กน้อยดูเหมือนร้องไห้จริงๆ ในใจก็ยิ่งสับสนมากขึ้น แทบอยากจะพุ่งออกไปถามเขาด้วยตัวเองอย่างอดทนไม่ไหว

“เจ้าลำบากหรือเปล่าล่ะ” ชิงเจียวฮึดฮัดอย่างใส่อารมณ์ ใบหน้าดุดัน และสะเทือนอารมณ์เป็นอย่างมาก “ข้าจะไปสู้ สู้แบบมิกลัวตาย เจ้ายังจะตามไปอยู่ไหม?”

เมื่อได้ยินเรื่องการต่อสู้ นอกจากอวิ๋นเช่อจะไม่กลัวแล้ว แต่กลับยิ่งฮึกเหิมมากขึ้น “ท่านน้าจะไปคนเดียวได้เยี่ยงไรเล่า? ท่านน้ารอข้าก่อน ข้าจะไปหาพวกท่านพ่อท่านอาให้มาช่วยท่านน้า สู้กันเป็นกลุ่มน่ะข้าเก่งที่สุดเลยล่ะ”

“มิมีผู้ใดช่วยข้าได้หรอก!” ดูเหมือนว่าชิงเจียวจะควบคุมตัวเองมิได้เล็กน้อย ปีกจมูกบานออก หน้าอกกระเพื่อม และหายใจแรง “ถ้าเช่นนั้นเจ้าก็กลับไปสิ กลับไปหาคนมาช่วย ข้าจะรอเจ้าอยู่ที่นี่แหละ”

อวิ๋นเช่อตอบรับอย่างเป็นมั่นเป็นเหมาะ ก่อนจะหันหลังเดินไป แต่เพิ่งเดินไปได้เพียงสองก้าวก็หยุดลง แล้วหันหน้ามากระพริบตาปริบๆ “ถ้าข้าไปแล้ว ท่านน้าแอบหนีไป จะทำเยี่ยงไร? เหตุใดท่านน้าถึงมิไปกับข้าเล่า”

ชิงเจียวเห็นว่าเขามิยอมไปเสียที จึงกระทืบเท้าอย่างร้อนรน “ถ้าเจ้ายังมิกลับไปอีก ข้าจะบอกท่านตาของเจ้าว่าใครเป็นคนทำขนมที่ทำมาจากดินเหนียวสีเหลืองบนจานตรงโต๊ะที่ตั้งของเซ่นไหว้ในห้องศาลบรรพบุรุษก้อนนั้น!”

ทันทีที่พูดจบ อวิ๋นเช่อก็โกยแนบด้วยขาสั้นๆ “หายวับไป” ไร้แม้แต่เงา

แก้มของเหลิ่งชิงเจียวตึงขึ้น ก่อนจะหันหลังลงจากภูเขาไป

ฉีจิ่งอวิ๋นครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง “เจ้าตามอวิ๋นเช่อไป เอาเรื่องเมื่อครู่นี้ไปบอกพี่สาวของเจ้าให้เตรียมการล่วงหน้า”

ชิงฮว่าพยักหน้า “แล้วท่านล่ะ”

ฉีจิ่งอวิ๋นมองไปยังแผ่นหลังของเหลิ่งชิงเจียว “ดูท่าทางแล้วเกรงว่าชิงเจียวผู้นี้จะมีอะไรบางอย่างปกปิดพวกเจ้าอยู่ ข้าจะลองไปดู ไม่แน่ว่าอาจจะลอบสมรู้ร่วมคิดอันใดกับคนของพระสนมหลินเฟยอยู่เบื้องหลัง”

ชิงฮว่าดึงแขนเสื้อของเขาและแกว่งไปมาอย่างอายๆ “ถ้าเช่นนั้นท่านก็ระวังตัวด้วยล่ะ”

ฉีจิ่งอวิ๋นก้มหน้าลงมองมือเล็กๆ ขาวๆ ของชิงฮว่าที่จับแขนเสื้อของตนเอาไว้ ดวงตาภายใหน้ากากนั้นสลัวมองเห็นได้มิชัด เขาหันหลังไล่ตามไปทางที่ชิงเจียวหายตัวไปโดยมิได้หันกลับมามอง

ชิงฮว่ามองไล่หลังเขาจนลับตาไปอย่างอาลัยอาวรณ์มิอยากแยกจาก รู้สึกเพียงว่าใบหน้านั้นร้อนรุ่ม และจะต้องแดงแจ๋ราวกับกุ้งสุก

ตนยังมิรู้จักตัวตนของเขา ชื่อเสียงเรียงนามของเขา และก็ยังมิเคยเห็นหน้าค่าตาของเขาเลย มิรู้ด้วยซ้ำว่าหน้าตาหล่อเหลา หรือธรรมดาทั่วไป

ทว่า การที่เขาลึกลับเช่นนี้ แล้วยังมีท่าทีที่ห่างเหินอย่างอธิบายมิได้ มันกลับทำให้นางหลงใหลอยู่ลึกๆ อยากอยู่ใกล้อย่างหักห้ามใจมิได้ ละทิ้งการรักนวลสงวนตัวของการเป็นสตรี และเป็นฝ่ายเข้าหาก่อนเช่นนี้

เหตุใดเขาถึงดีกับพี่ใหญ่เช่นนี้ล่ะ? เขามักจะปรากฏตัวออกมาในยามที่พี่ใหญ่ตกอยู่ในสถานการณ์คับขันอยู่เรื่อย? ที่เขาช่วยตนครั้งแล้วครั้งเล่า ก็เพียงเพราะตนเป็นคนของตระกูลเหลิ่งอย่างนั้นหรือ?

เขาเป็นใครกันแน่นะ? เหตุใดจึงเรียกท่านอ๋องฉีว่าท่านพี่เล่า? นี่อาจจะพูดได้ว่าเขาก็เป็นเชื้อสายกษัตริย์เหมือนกันหรือไม่? ถ้าเช่นนั้นเหตุใดถึงมิกล้าที่จะเปิดเผยตัวตนที่แท้จริงให้ผู้อื่นเห็นล่ะ? หลังจากขจัดภยันตรายของพี่ใหญ่หมดไปแล้ว จะถอนตัวไปเลยอย่างนั้นหรือ?

นางยืนเหม่อลอยอยู่เป็นเวลานาน ความคิดหลายสิ่งหลายอย่างผุดขึ้นมาอย่างมิขาดสายอยู่ครู่หนึ่ง จนกระทั่งร่างของฉีจิ่งอวิ๋นอันตรธานหายไป จึงจะนึกถึงอวิ๋นเช่อตัวน้อยขึ้นมา และเกือบจะลืมธุระของตนเอง ก่อนจะรีบกลับไปอย่างลุกลี้ลุกลน

ทว่าในเวลานี้ อวิ๋นเช่อกลับหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย บริเวณรอบๆ สวนสุสานแห่งนี้ก็เต็มไปด้วยอันตราย แล้วทุกคนจะมิวิตกกังวลได้หรือ?

ชิงฮวนได้ฟังเช่นนั้นก็รู้สึกได้ทันทีว่าเรื่องนี้มิใช่เรื่องเล็กเลย

อวิ๋นเช่ออาจจะถูกคนของพระสนมหลินเฟยลักพาตัวไป เพียงได้ยินสิ่งที่ชิงฮว่าพูด ก็คงมิน่าใช่ฝีมือชิงเจียวเป็นแน่

ชิงเจียวอาจจะได้รับการกดดันอะไรบางอย่างจนมิมีทางเลือก ฉะนั้นจึงหลอกอวิ๋นเช่อไปทางอื่น เพื่อหลบเลี่ยงการป้องกันจากพวกของเทียนซื่อและตี้ลี่ แล้วซักถามเรื่องที่อยู่ของพระราชลัญจกร ทว่ามิได้คิดจะทำร้ายอวิ๋นเช่อเลย

เพียงแต่น่าเสียดายที่เขามัวแต่เล็งผลระยะสั้นโดยมิทันได้ระวังว่าจะมีผลร้ายในระยะยาวตามมา แม้ว่าเขาจะมิได้ลงมือ แต่อวิ๋นเช่อก็ยังคงหนีมิพ้น

จิตใจนางสับสนอยู่ครู่หนึ่ง กังวลเป็นอย่างมากว่าพระสนมหลินเฟยจะสติฟั่นเฟือน และวางแผนสังหารอวิ๋นเช่ออีก แต่ชั่วระยะหนึ่งก็มิรู้เลยว่าจะไปหาที่อยู่ของอวิ๋นเช่อได้ที่ไหน หลังจากอีกฝ่ายทำสำเร็จแล้ว จะพาอวิ๋นเช่อไปที่ไหนกัน?

เหลิ่งชิงเฮ่อเป็นคนแรกที่พุ่งไปยังตรงหน้าของอ๋องเฮ่า ก่อนจะคว้าเสื้อตรงอกของอ๋องเฮ่าและถามอย่างจริงจัง “อวิ๋นเช่อล่ะ? คนของพวกเจ้าพาอวิ๋นเช่อไปไว้ที่ไหน”

อ๋องเฮ่าคุกเข่าลงต่อหน้าซากปรักหักพังของวังใต้ดิน คนทั้งหมดก็เหมือนกับหุ่นไม้ ดวงตาทั้งสองข้างเหม่อลอย สูญเสียจิตวิญญาน จนกระทั่งขาดอากาศหายใจ ถึงจะกลับมามีสติอีกครั้งและมองไปทางเหลิ่งชิงเฮ่อ

“อาจจะเป็นวัดซานเสินตรงตีนเขา พวกเจ้าลองไปดูที่นั่นก็ได้ ที่นั่นก็เป็นสถานที่ที่พวกเจ้ากับชิงเจียวคบค้าสมาคมกัน”

“คบค้าสมาคมอันใด?” มู่หรงฉีตกใจและถามขึ้นอย่างร้อนรน

“เราหาที่อยู่ของพระราชลัญจกรมิเจอเลย สงสัยว่ามันจะอยู่ในมือของเหลิ่งชิงฮวน จินอี๋เหนียงที่ถูกเนรเทศไปก็นำตัวกลับมาที่เมืองหลวง เพื่อไปข่มขู่เหลิ่งชิงเจียวให้เชื่อฟังคำสั่งของเรา มีเพียงเขาเท่านั้นที่สามารหาโอกาสลักพาตัวอวิ๋นเช่อมาได้ และใช้อวิ๋นเช่อเป็นตัวประกันเพื่อให้เหลิ่งชิงฮวนมอบตราราชลัญจกรมา

เมื่อวานนี้พวกเจ้าส่งเหลิ่งชิงเจียวกลับไปเมืองหลวง เพื่อไปเอาพิมพ์เขียวของสุสานหลวงฝั่งตะวันออกถึงกรมโยธา แต่ถูกพระสนมหลินเฟยส่งคนไปขัดขวางเอาไว้ และเสนอให้เอาอวิ๋นเช่อมาแลกกับจินอี๋เหนียง ทว่าในตอนนั้นเขามิได้ยินยอม จากนั้นก็ถูกอ๋องเซวียนที่จู่ๆ ก็โผล่มาขัดจังหวะอย่างกรทันหัน ที่อวิ๋นเช่อหายตัวไป ก็คงจะถูกคนสนับสนุนของเราพาตัวไปแล้ว”