ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 885

โฉวซือเส่าลุกขึ้นไปพลางหยิบปืนพกมาถือไว้ในมือ เขาส่งรอยยิ้มอันสดใสให้แก่หัวหน้าเหอ จากนั้นจึงกล่าวกับฮุ่ยเฟยว่า “พระนาง เรื่องที่ท่านสัญญากับข้าเมื่อครู่นั้นขอติดไว้ก่อน รอข้าคิดถี่ถ้วนดีแล้ว ข้าจะมาบอกท่าน ปฏิเสธมิได้แล้ว!”

ฮุ่ยเฟยส่งเสียงฮึดฮัดฟึดฟัด “ตกใจแทบตาย จะบอกว่าเด็กอย่างเจ้าไร้ความสามารถก็มิได้ กระสุนนั่น ข้าเห็นกับตาว่ามันโดนเจ้า เจ้ามาจากวัดเส้าหลินใช่หรือไม่”

โฉวซือเส่ารู้สึกว่าฮุ่ยเฟยผู้นี้มิได้ส่งเสียงเอะอะธรรมดา มันเป็นเรื่องระหว่างความเป็นและความตาย แต่ก็ยังสงบได้ถึงเพียงนี้ ยังคงมีอารมณ์ขบขันได้ เขาเม้มริมฝีปากก้มหน้าลงพื้น มิได้พูดอันใด

ฮุ่ยเฟยมองอย่างพินิจพิจารณา มองดูสิ่งที่กระแทกเข้ากับข้อมือของหัวหน้าเหอ ปรากฏว่ามันคือกระจกทองแดงรูปเพชรสำหรับผู้หญิง มิรู้ว่าไปฉวยติดมือมาจากห้องนอนของนางสนมคนใด กระสุนจากด้านบนกระทบมาโดนตรงกลางพอดิบพอดี

ฮุ่ยเฟยขำ “พรึ่ด” ออกมา “หลงตนเอง”

โฉวซือเส่ายกมือขึ้นลูบขมับไปมา “อย่าได้เข้าใจผิดไป ข้ามิได้หลงตนเองเยี่ยงนั้น กระจกนี้ข้าใช้ควบคุมความเคลื่อนไหวภายในห้องโถงใหญ่เมื่อสองวันมานี้ พอพวกนางบุกเข้ามากะทันหัน ข้ากลัวว่าแสงและเงาที่เคลื่อนไหวจะเปิดเผยตำแหน่งของข้า จึงเอามาถือไว้ในอ้อมแขน มิได้คาดคิดว่ามันจะกันกระสุนได้พอดิบพอดี”

ฮุ่ยเฟยยกนิ้วหัวแม่มือพร้อมกล่าวอย่างเชื่อมั่นมากๆ ว่า “มันแค่แย่กว่าฉีเอ๋อร์ของข้าเพียงเล็กน้อยก็เท่านั้น หากเปลี่ยนเป็นฉีเอ๋อร์ของข้าล่ะก็ แค่มือเดียวก็จับมันได้แล้ว”

โฉวซือเส่าเบ้ปาก มิได้ตอบโต้ พลางยกปืนในมือเล็งไปที่หัวหน้าเหอ “อย่าขยับ ฝีมือแม่นปืนของข้ามิค่อยดีนัก หากยิงโดนข้าก็จะได้เป็นขันที หากยิงมิโดน ข้าก็จะได้ไปปรนนิบัติรับใช้พญายมแทน”

หัวหน้าเหอมิคาดคิดว่าความประมาทของตนเมื่อครู่ จะทำให้เขาเป็นผู้ถูกสังหารแทน กล้าหุนหันพลันแล่นได้อย่างไรกัน

เมื่อหลินเฟยเห็นว่าสถานการณ์มิสู้ดีนัก จึงรีบล่าถอยไป

แน่นอนว่าโฉวซือเส่าจะมิปล่อยนางไป เรื่องราวมากมายเหล่านี้ล้วนเกิดจากตัวนาง แม้ว่าวันนี้จะลั่นไกฆ่านางมิได้ ก็ยังอยากจะใช้เวลาอีกครึ่งชีวิตของนาง ป้องกันมิให้นางก่อการทำร้ายผู้คนอีก

แล้วจู่ๆ เขาก็หันปากกระบอกปืนเล็งไปที่หลินเฟยโดยมิได้ลังเล เหนี่ยวไกปืน และคิดที่จะมอบกระสุนนัดสุดท้ายนี้ให้แก่นาง

มิทันได้คาดคิด ช่วงเวลาแห่งความเป็นความตายเช่นนี้ หัวหน้าเหอกลับภักดี และตะโกนออกไปว่า “พระนางระวัง” ก่อนจะกระโจนเข้าไปอย่างมิกลัวอันตรายใดๆ เพื่อใช้ตัวของเขาเป็นโล่

เสียงปืนดังลั่นขึ้นมา หัวหน้าเหอที่ถูกยิงก็ล้มลงกับพื้น

เดิมทีโฉวซือเส่ามิค่อยจะมั่นใจในฝีมือการแม่นปืนของตนมากนัก นับตั้งแต่หลังจากที่รู้ถึงความมิมั่นคงของอาวุธปืนนี้ ก็มิกล้าแตะมันอีกเลย รู้สึกเป็นไปมิได้เลยที่จะยิงโดนหลินเฟย ผลปรากฏว่า หัวหน้าเหอผู้นี้เองนั้นเล็งตัวเองได้อย่างแม่นยำ กระสุนนัดนี้ตรงทะลุเข้าหน้าอก ทำให้เขาลงไปนอนราบอย่างแน่นิ่ง

ด้วยความพยายามที่น่าตกตะลึงเช่นนี้ หลินเฟยจึงหนีออกจากวังไปได้ และหลบหนียังที่ที่ปลอดภัย เมื่อเห็นว่าหัวหน้าเหอเสียสละตนเองเพื่อช่วยนางไว้ จึงจ้องเขม็งไปที่โฉวซือเส่าด้วยความโกรธแค้น พร้อมตะโกนถามด้วยความเกลียดชัง “นักธนูอยู่ไหน”

ได้ยินเพียงเสียง “โครม” ดังติดต่อกันมิขาดสาย ทั้งบนหลังคาด้านนอกห้องโถง และภายในลานบ้าน ล้วนเต็มไปด้วยนักธนู กางธนูไว้ เตรียมพร้อมที่จะยิง

ทั้งสองเตรียมพร้อม มีการซุ่มโจมตีไว้ล่วงหน้า เพื่อจัดการกับโฉวซือเส่า แต่น่าเสียดายที่คงเป็นเพราะประเมินศัตรูต่ำไป ชีวิตหัวหน้าเหอจึงถูกคร่าไปโดยเปล่าประโยชน์

หลินเฟยยิ้มเยาะ “มีมือสังหารสมรู้ร่วมคิดกับฮุ่ยเฟย ประสงค์จะลอบสังหารฝ่าบาท ราชองครักษ์จงเชื่อฟังคำสั่ง...”

ก่อนที่จะได้ออกคำสั่ง ก็ได้ยินเสียงความโกลาหลอยู่ด้านนอกวังเยี่ยนชิ่ง บ้างก็วิ่ง บ้างก็โหวกเหวกอย่างตื่นกลัว มิรู้ว่าเกิดอุบัติภัยอันใดขึ้น จนขัดจังหวะการพูดของหลินเฟย

มีขันทีพรวดพราดเข้าไปในวังเยี่ยนชิ่งอย่างเร่งรีบ เปล่งเสียงรายงานต่อหลินเฟยว่า “รายงานพระสนมหลินเฟย อ๋องฉีกำลังจะนำกองกำลังมาเข้าโจมตีแล้ว!”

เสียงดังจนทำให้ทั้งฮุ่ยเฟยและโฉวซือเส่าต่างตกตะลึง

หลินเฟยเองก็ตกใจจนหน้าซีดเผือด “เร็วปานนี้เชียวหรือ? แต่มีทหารม้ารักษาพระองค์เพียงมิกี่สิบคนเท่านั้น ราชองครักษ์ของเราจะต้านไว้มิได้งั้นรึ?”

“มิใช่เพียงแค่ทหารม้ารักษาพระองค์เท่านั้น!” ขันทีสั่นเทิ้มด้วยความกลัว “รัชทายาทเสิ่นถือตราพระราชลัญจกร ควบม้าเข้ามายังในวัง ระหว่างทางก็ปลุกระดมชาวบ้านในเมืองฉางอัน จนในตอนนี้ผู้คนนอกวังต่างตื่นเต้นกันมาก และกำลังช่วยกันตะโกนให้พังประตูวัง”

“มิเห็นต้องกลัวพวกอันธพาลไร้อาวุธและเกราะป้องกันนั่นเลย สั่งให้คนเฝ้าประตูวัง หากมีผู้ใดเข้ามาใกล้ก็ยิงทิ้งเสีย!”

ขันทีน้อมรับคำสั่ง ก่อนจะรีบจากไป

หลินเฟยจ้องมองเข้าไปในห้องโถงใหญ่ พลางพูดเสียงต่ำด้วยความเกลียดชัง “ตาแก่ฮ่องเต้นั่นคงเอาไว้มิได้แล้ว!”

ที่ว่ามาก็ถูก

“เจ้ากำลังมาก ถ้าเยี่ยงนั้น เจ้าลองสิ?”

โฉวซือเส่าส่ายหัวราวกับกลองป๋องแป๋ง ฮุ่ยเฟยผู้นี้มิโง่เลยสักนิด เรื่องดีๆ เหตุใดจึงมิทำเองเล่า ถ้าเกิดว่าต้องปลุกชายชราผู้เป็นฮ่องเต้ขึ้นมาจริงๆ แล้วเปรียบเทียบรอยมือหน้ากระจกจะทำเยี่ยงไร?

“หากข้าตบฝ่าบาท มันจะเป็นการทรยศหักหลัง แต่หากท่านเป็นคนตบ มันจะเป็นการเกี้ยวพาราสี จะเหมือนกันได้เยี่ยงไร ท่านทำเลย ข้าจะปกปิดให้ มิเช่นนั้นถึงจะมีความสามารถแค่ไหนก็มิอาจเทียบได้กับทุกคน เหล่านางสนมแย่งชิงกับพวกเรามามากพอแล้ว ถ้าหากฝ่าบาทตื่นขึ้นมา และมีอาการดีขึ้นเสียเล็กน้อย บางทีเขาอาจจะรับมือกับสถานการณ์นี้ได้หรือไม่”

ฮุ่ยเฟยลองคิดดู และมันก็เป็นเช่นนั้นจริงๆ

แต่ไหนแต่ไรมานางนั้นเป็นหญิงที่กล้าหาญมากๆ เมื่อถูกบีบบังคับจนเป็นกังวล กำลังเสือจะตื่นขึ้นมา และมิมีผู้ใดสามารถหยุดได้เลย

เมื่อหันหลังไปก็พุ่งตัวเข้าไปร้องไห้โฮอยู่ข้างๆ ร่างของชายชราผู้เป็นฮ่องเต้ “ฝ่าบาท ท่านรีบลืมตาตื่นขึ้นมาดูเถิด ท่านบอกว่าเวียนหัวจะเป็นลม แต่มิยอมให้ใครช่วย ท่านเห็นหรือไม่ว่าชายาทั้งน้อยใหญ่ของท่านเหล่านี้ต้องทนทุกข์ทรมานกันมากมาย ต้องถูกผู้อื่นข่มเหงรังแกอย่างหนักหน่วง!”

ในขณะที่ร้องห่มร้องไห้ครวญครางอยู่นั้น นางก็จับไหล่ของชายชราผู้เป็นฮ่องเต้เขย่าอย่างแรง

ผ้าคาดศีรษะที่สวมอยู่บนศีรษะของชายชรานั้นหลุดลุ่ย มวยผมก็คลายออก ดวงตาปิดสนิท มิมีวี่แววว่าจะตื่นขึ้นมาเลย

ฮุ่ยเฟยเขย่าอยู่นาน มองดูผ้าคาดศีรษะและระเบิดความโกรธที่สั่งสมมานานขึ้นมา

ในตอนที่ชายชราเพิ่งจะสลบไสลไป บนหัวของเขาได้สวมผ้าคาดศีรษะที่ปักโดยหลินเฟยเอาไว้ ตนมิชอบจึงดึงมันออกและโยนทิ้งไป และในวันรุ่งขึ้นหลินเฟยก็สั่งให้คนนำมันมาสวมไว้ให้อีกครั้ง

วีรบุรุษมิกินการสูญเสียที่เกิดขึ้นในทันที ฮุ่ยเฟยมิได้ประสบปัญหาเพียงเพราะเรื่องเล็กๆ น้อยๆ นี้ ประกอบกับชายชรามักจะหลงตนเองอยู่เสมอ มิอยากแสดงรอยแผลเป็น ต่อมาจึงมิได้สนใจนัก

ลองมองดูตอนนี้ก็รู้สึกคับแค้นใจ พลางคิดว่าหากมิใช่เพราะตาแก่หน้าหม้อมีชายามากมายปานนี้ แล้วมันจะเกิดเรื่องยุ่งเหยิงวุ่นวายเยี่ยงนี้ได้อย่างนั้นหรือ ภายในใจนั้นแสนกังวล เมื่อถอดผ้าคาดศีรษะทิ้งไปแล้ว จึงแอบตบหน้าชายชราผู้เป็นฮ่องเต้ด้วยแรงที่มิเบา การเคลื่อนไหวก็มิน้อย พอได้มีเสียงดังทีเดียว

“เพี๊ยะ! เพี๊ยะ!”