ทะลุมิติมาเป็นภรรยาตัวน้อยของสามีพิการ นิยาย บท 13

13 : น้าเหลียนฮวาช่างโง่นัก

ก่อนถึงบ้านสกุลถาน เซี่ยซือซือได้นำปลา หน่อไม้ และเห็ดเยื่อไผ่ส่วนหนึ่งออกมาใส่ตะกร้าบนหลัง ยังมีผักป่ากับสมุนไพรอีกหลายชนิดที่นางเก็บกลับมาด้วย นางเหลือเห็ดเยื่อไผ่เอาไว้ในมิติพิเศษ เพื่อนำไปขายในวันพรุ่งนี้ พอกลับมาถึงหน้าบ้านสกุลถาน บรรยากาศภายในบ้านกลับดูแปลกไป นางถานนั่งหน้าเครียดอยู่ตรงห้องโถงเพียงลำพัง

“ท่านแม่เกิดอะไรขึ้นหรือเจ้าคะ” เซี่ยซือซือปลดตะกร้าบนหลังวางลงที่พื้น

“เจ้าบอกข้ามาตามตรงซือซือ เจ้ารังเกียจจ้านเออร์ของข้าหรือไม่”

“ท่านแม่เหตุใดถึงถามข้าเช่นนี้”

“ชาวบ้านต่างหาว่าข้าโง่นักที่ซื้อเจ้ามาเป็นภรรยาให้จ้านเออร์ ทั้งที่เจ้าไม่ได้เต็มใจอีกทั้งยังรังเกียจ ที่ลูกชายของข้าพิการ จนคิดสั้นไปกระโดดน้ำฆ่าตัวตาย”

ตอนเย็นนางถานเดินไปซื้อไข่ไก่ที่บ้านของหวางชุนลี่ กลับได้ยินหวางชุนลี่พูดกับอวี่กุ้ยสามีของนาง ว่าเห็นกับตาตอนเซี่ยซือซือกระโดดน้ำฆ่าตัวตาย นางไม่ได้พลัดตกน้ำไปเองอย่างที่ทุกคนคิดกัน

“สามีข้าน้าเหลียนฮวาช่างโง่นัก ซือซือรังเกียจที่ถานจ้านพิการ จนเลือกกระโดดน้ำฆ่าตัวตาย วันนี้น้าเหลียนฮวาไปรับนางเข้าบ้าน ยังเอาน้องสองคนของนางเข้าไปเลี้ยงดูอีก”

ผลัวะ !

“เจ้าอย่าพูดจาเลื่อนเปื้อนนะชุนลี่” ในคราแรกนางถานคิดว่าอีกฝ่ายพูดโป้ปด

“น้าเหลียนฮวา !” หวางชุนลี่ไม่คิดว่านางถานจะมาอยู่หน้าบ้านของตนเองในยามนี้ “ข้าไม่ได้พูดไปเรื่อยนะน้าเหลียนฮวา ข้าเห็นกับตาตัวเองจริง ๆ”

“ใช่แล้วน้าเหลียนฮวา เรื่องนี้ชุนลี่บอกข้าตั้งแต่วันแรกที่ซือซือเกิดเรื่องแล้ว เพียงแต่ชาวบ้านบอกว่านางตกน้ำไปเอง ข้าสองคนเลยไม่ได้พูดอะไรออกไป” อวี่กุ้ยรีบอธิบายเพิ่ม มองเห็นนางถานหิ้วตะกร้ามาด้วยหนึ่งใบ พลันนึกถึงเงินอีแปะที่กำลังจะได้รับ “น้าเหลียนฮวาท่านจะซื้อไข่ไก่ใช่ไหม วันนี้เอากี่ฟองดีล่ะ”

“ชุนลี่เจ้าบอกข้ามาก่อน ที่เจ้าพูดเมื่อครู่นี้เป็นเรื่องจริงหรือไม่” นางถานยังไม่ยอมยื่นตะกร้าในมือให้อวี่กุ้ย กลับหันไปคาดคั้นเอาความจริงกับหวางชุนลี่แทน

“น้าเหลียนฮวาเป็นความจริงเจ้าค่ะ ข้าเองก็ไม่อยากพูดเหมือนกัน เพราะท่านพานางเข้าบ้านไปแล้ว จึงได้แต่มาบ่นให้สามีข้าฟัง ข้าหวังดีต่อท่านจริง ๆ ไม่ได้มีใจคิดเป็นอื่นเลย”

นางถานหลับตาลงแน่น ๆ ก่อนลืมขึ้นใหม่อีกครั้ง “ซือซือกระโดดน้ำฆ่าตัวตายจริงหรือชุนลี่”

“จริงเจ้าค่ะ ยามนั้นนางตั้งใจกระโดดน้ำลงไปเองจริง ๆ ข้ายืนอยู่อีกฝั่งของแม่น้ำ เห็นตอนนางกระโดดกับตาเลยเจ้าค่ะ” คำพูดและสีหน้าของหวางชุนลี่ดูไม่เหมือนคนโกหกแม้แต่น้อย

นางถานเซถอยหลังไปสองก้าว ยื่นตะกร้ากับเงินสิบอีแปะให้อวี่กุ้ย “เอาไข่ไก่มาสิบฟอง”

หลังรู้เรื่องทั้งหมดเซี่ยซือซือถึงกับหนังตากระตุก พยายามคิดหาทางออกให้เรื่องนี้ เจ้าของร่างเดิมเหตุใดจึงคิดสั้นเช่นนั้น ถานจ้านไม่ได้เลวร้ายถึงขั้นต้องไปกระโดดน้ำฆ่าตัวตาย เขาพิการก็จริงแต่ยังดูแลตัวเองได้ ยังคิดหาเงินด้วยการคัดลอกตำรา

แต่พอรื้อฟื้นความทรงจำขึ้นมา พบว่าคนในหมู่บ้านตระกูลแซ่อวี่ต่างเยาะเย้ยถากถางนาง ยิ่งสตรีรุ่นราวคราวเดียวกัน ทั้งหัวเราะเยาะทั้งต่อว่าต่อขาน เห็นนางเป็นตัวตลกที่กำลังจะได้สามีเป็นคนพิการ ครั้งแรกไม่เท่าไรแต่พอนานวันเข้า จิตใจของเจ้าของร่างเดิมก็อ่อนแอลง กระทั่งตัดสินใจลงไปแบบนั้น นี่ไม่เรียกว่าคำพูดฆ่าคนได้หรอกหรือ

“ท่านแม่เจ้าค่ะ ก่อนหน้าข้าโง่เขลานัก ได้แต่นึกเสียใจกับสิ่งที่ทำลงไป ข้าเลอะเลือนไปชั่วขณะหนึ่ง ท่านอย่าได้โกรธเกลียดข้าเลยนะเจ้าคะ คำสาบานที่ข้าให้แก่ท่านย่อมเป็นความจริงจากใจข้า วันนั้นพอข้าฟื้นขึ้นมาเห็นน้องทั้งสองคน ข้าก็นึกเสียใจจนถึงทุกวันนี้” เซี่ยซือซือไม่สามารถปฏิเสธสิ่งที่เจ้าของร่างเดิมทำลงไปได้ นางต้องรับผลที่กำลังจะตามมา

นางถานกำมือใต้แขนเสื้อจนแน่น “เจ้าบอกข้ามาคำเดียวซือซือ เจ้ารังเกียจจ้านเออร์ของข้าหรือเปล่า”

“ไม่เจ้าค่ะ พี่จ้านเป็นบัณฑิตมากความรู้ ข้าจะไปรังเกียจเขาได้อย่างไร ท่านแม่ท่านอย่าไปฟังคำคนอื่นมากเลยนะเจ้าคะ ดูสิ วันนี้ข้าหาปลามาได้ตั้งหลายตัว ยังมีเห็ดเยื่อไผ่อีกด้วย พรุ่งนี้ข้าจะเอาเห็ดเยื่อไผ่เข้าไปขายในตำบล จะได้ซื้อข้าวสารแป้งขาวกับพวกธัญพืชกลับมา” เซี่ยซือซือรีบเบี่ยงเบนความสนใจของนางถาน เดินไปทางตะกร้าที่ตัวเองวางไว้เมื่อครู่นี้

ซึ่งมันก็ได้ผลนางถานเดินตามหลังลูกสะใภ้ไปดูของที่อยู่ในตะกร้า แต่ยังไม่ทันเปิดผักป่าที่คลุมอยู่ด้านบนออกดู เสียงเจ้าตัวน้อยก็ดังขึ้นเสียก่อน

“ท่านพี่ ! ท่านกลับมาแล้ว” เสียงเล็ก ๆ ของเซี่ยซือหยางดังมาก่อน ไม่ช้าตัวสั้น ๆ ของเขาก็วิ่งออกมา

นางถานตกใจเพราะเจ้าตัวน้อยวิ่งเร็วเกินไป “เจ้าอย่าวิ่งแบบนั้นเสี่ยวซือหยาง เดี๋ยวก็ล้มลงไปหรอก !”

“ไอหยา !” เพราะกลัวล้มเด็กน้อยจึงหยุดกึก นั่นยิ่งทำให้เขาหัวแทบคะมำไปกองอยู่บนพื้น เซี่ยซือซือเดินไปอุ้มน้องชายขึ้นมา พลางแนบแก้มถูไถอย่างเคยชิน

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน