ทะลุมิติมาเป็นภรรยาตัวน้อยของสามีพิการ นิยาย บท 14

14 : แอบช่วยแม่สามี

อาหารบนโต๊ะมีซุปเยื่อไผ่ ปลาตุ๋นสมุนไพรจีน ผัดผักป่า แล้วยังมีไข่ตุ๋นเห็ดหอมอีกด้วย เซี่ยซือซือหุงข้าวขาวให้สองแม่ลูก ส่วนนางกับน้อง ๆ ยังคงกินโจ๊กธัญพืชหยาบผสมกับมันฝรั่ง นางถานเห็นอาหารบนโต๊ะแล้วรู้สึกไม่ค่อยสบายใจเท่าใดนัก

สองแม่ลูกจึงกินแค่ผัดผักป่ากับไข่ตุ๋นเห็ดหอม ไม่กล้าแตะต้องซุปเยื่อไผ่กับปลาตุ๋นสมุนไพรจีน เซี่ยซือซือเห็นเช่นนั้นจึงหยิบถ้วยมาตักอาหารทั้งสองชนิด วางตรงหน้าของนางถานก่อน

“ท่านแม่ปลาตุ๋นกับซุปเยื่อไผ่นี่ข้าตั้งใจทำเลยนะเจ้าคะ ท่านลองชิมดูหน่อยว่าฝีมือข้าเป็นอย่างไรบ้าง”

ก่อนจะยื่นอีกถ้วยให้ถานจ้าน “พี่จ้านท่านก็ลองดูหน่อย ข้าไม่ค่อยถนัดเรื่องทำอาหาร พวกสมุนไพรที่ใส่วันนี้ก็เก็บเอาตามป่าเขานั่นแหละ” นางใช้ขิง ต้นหอมป่า เห็ดหอมป่า มาเป็นส่วนผสม ปรุงรสด้วยเกลือเพียงอย่างเดียว รสชาติจึงไม่อาจรู้ได้ ว่าจะอร่อยถูกใจผู้อื่นไหม

เซี่ยซือซือไม่รอฟังความเห็นของสองแม่ลูก นางหันไปใส่ใจน้องชายของตัวเองต่อ “น้องเล็กเนื้อปลานี่ดูก้างดี ๆ ด้วยล่ะ เผื่อหลุดรอดสายตาข้าไป”

เซี่ยซือหยางคีบเนื้อปลาเข้าปาก แล้วทำตาวาวอย่างมีความสุข “ท่านพี่ปลาตุ๋นอร่อยมากขอรับ”

“อร่อยก็กินเยอะ ๆ” นางลูบศีรษะน้อย ๆ ของน้องชายอย่างเอ็นดู

“ทำไมท่านป้ากับพี่เขยไม่กินล่ะขอรับ มันอร่อยจริง ๆ นะ ข้าไม่ได้โกหก” เด็กน้อยนั่งงง ที่สองแม่ลูกสกุลถานไม่ยอมแตะเนื้อปลาตุ๋นเสียที

ถานจ้านมองไปที่ถ้วยของตนเอง สลับกับถ้วยของเซี่ยซือหยางพร้อมตั้งคำถาม “ทำไมพวกเจ้ากินโจ๊กล่ะ” ในถ้วยของเขากับมารดานั้นเป็นข้าวขาว

“ท่านพี่ทำอะไรข้าก็กินหมดนั่นแหละ” เซี่ยเซือหยางไม่ได้ใส่ใจในคำถาม เขาตั้งหน้าตั้งตากินเนื้อปลาตุ๋น ที่พี่สาวตักให้อย่างเอร็ดอร่อย

คนที่กระอักกระอ่วนใจเป็นที่สุดกลับเป็นนางถาน นางย่อมเข้าใจดีว่าลูกสะใภ้ของนางทำเช่นนี้ เพราะต้องการรักษาคำพูดที่ได้สัญญาเอาไว้

“ต่อไปพวกเจ้า...” ถานเจ้ายังเอ่ยไม่จบ เซี่ยซือซือก็โพล่งขึ้นเสียก่อน

“ข้าวที่บ้านพวกท่านเหลือติดก้นถัง หุงกินแค่วันสองวันก็หมดแล้วเจ้าค่ะ ข้ากับน้องพอมีธัญพืชหยาบกับมันฝรั่งติดมา เลยทำกินไปก่อน พรุ่งนี้พอข้าขายของป่าที่ตำบลได้แล้ว ข้าจะซื้อข้าวกับแป้งแล้วก็พวกธัญพืชกลับมาเพิ่ม”

“พรุ่งนี้เจ้าจะเข้าตำบลหรือซือซือ” นางถานนึกแปลกใจ ในตะกร้าของเซี่ยซือซือมีของป่าไม่เยอะ เหตุใดจึงคิดว่าเห็ดเยื่อไผ่จะสามารถขายได้ราคา จนซื้อข้าวหรือแป้งธัญพืชกลับมาได้

“เจ้าค่ะท่านแม่ ท่านมีอะไรจะฝากข้าไปทำหรือเปล่าเจ้าคะ”

“เช่นนั้นข้าขอฝากผ้าปักไปขายที่ร้านหยู่จี้ให้หน่อย หมู่นี้ข้ารู้สึกไม่ค่อยสบายไอก็บ่อยไม่อยากเดินทางไกล จ้านเออร์เจ้าจะฝากตำราที่คัดลอกไปส่งที่หอหนังสือผู่เยว่ด้วยเลยไหม”

ถานจ้านหันไปทางเซี่ยซือซือ “รบกวนเจ้าแล้วซือซือ”

สีหน้าเขาราบเรียบจนนางรู้สึกอึดอัดใจขึ้นมา “ข้ายินดีเจ้าค่ะ”

“เจ้าไม่ต้องทำอะไรมาก ที่ร้านขายผ้าหยู่จี้เถ้าแก่ร้านรู้จักกับข้าดี แค่บอกว่าเจ้าเป็นลูกสะใภ้ของข้า เดี๋ยวเถ้าแก่โจวก็จัดการให้เอง ลายปักผ้าของข้ามีเอกลักษณ์ คนรู้เรื่องลายปักมองคราเดียวก็จำได้” นางถานบอกให้นางรับรู้เอาไว้ พรุ่งนี้จะได้ไม่ต้องกังวลใจ

“ที่หอหนังสือผู่เยว่เจ้าก็แค่บอกว่าเป็นภรรยาของข้า เถ้าแก่ร้านดูแค่ลายมือก็รู้ว่าเป็นของข้าจริง ๆ เดี๋ยวจะฝากจดหมายไปด้วย จะได้เป็นหลักฐานว่ามาจากข้าจริง” ถานจ้านเอ่ยขึ้นบ้าง นางมาอยู่บ้านเขาแค่ไม่กี่วัน เขากลับมีเรื่องต้องไหว้วานนางเสียแล้ว

“ได้เจ้าค่ะ วันพรุ่งนี้ข้าจะไปจัดการให้เอง พวกท่านกินข้าวต่อเถอะ ดูน้องเล็กของข้าสิเจ้าคะกินไม่รอพวกเราเลย”

“ก็มันอร่อยเกินไป” เซี่ยซือหยางตักโจ๊กหอม ๆ เข้าปาก แทบไม่ต้องเคี้ยวก็กลืนลงคอไปเลย

สองแม่ลูกสกุลถานรู้สึกว่าบรรยากาศเป็นกันเองกว่าก่อนหน้า จึงลงมือกินเนื้อปลาตุ๋นกับซุปเยื่อไผ่ ทันทีที่ได้ลิ้มรสนางถานถึงกับตกตะลึง รสชาตินี่มันอร่อยเกินกว่าที่นางคาดไว้เสียอีก ไม่มีกลิ่นคาวของปลาเลยสักนิด ซุปเยื่อไผ่ก็หวานหอมรสชาติของเห็ดเยื่อไผ่

“ฝีมือเจ้าไปเปิดร้านอาหารได้เลยนะซือซือ”

“ท่านแม่ชมข้าเกินไปแล้วเจ้าค่ะ ข้าก็ทำไปเรื่อยพวกท่านกินได้ข้าก็สบายใจแล้วเจ้าค่ะ” เซี่ยซือซือยิ้มรับอย่างภาคภูมิใจ แม้ถานจ้านไม่ได้เอ่ยอันใดออกมา แต่เขาก็ขอเติมข้าวถึงสองถ้วย

คืนนี้เป็นคืนแรกที่เซี่ยซือซือต้องนอนห้องเดียวกันกับสามี นางรู้สึกเป็นห่วงน้องชายเล็กน้อย นางถานรับปากว่าจะพาเจ้าน้อยไปนอนที่ห้องของนางด้วย เซี่ยซือซือถึงได้วางใจ นางเดินเข้ามาในห้องนอนของสามี เห็นเขากำลังจัดเตรียมตำราสำหรับนำไปส่งในวันพรุ่งนี้ พร้อมกับเขียนจดหมายฝากฝังอีกด้วย

บัณฑิตในยุคโบราณช่างสง่างามนัก อายุเพียงเท่านี้เหตุใดชอบทำหน้าเคร่งขรึมราวกับเฒ่าชราก็ไม่ปาน นางลอบมองสามีตัวเองระหว่างมองหาที่หลับนอน นางถานบอกไว้ก่อนหน้าแล้ว ถานจ้านไม่ชอบให้คนอื่นนอนบนเตียงด้วย นางจำต้องนอนที่พื้นห้อง แต่แม่สามีก็ไม่ได้ใจร้าย นำฟูกเก่าพร้อมผ้าห่มผืนหนึ่งมาวางให้นาง แม้สภาพจะเก่าแต่กลิ่นของมันก็สะอาดสะอ้านดี

“จดหมายข้าเขียนเสร็จแล้ว พรุ่งนี้รบกวนเจ้าด้วยก็แล้วกัน ตำราที่คัดลอกไว้ทั้งหมดห้าเล่ม ตกเล่มละสองร้อยอีแปะ ห้าเล่มก็ตกหนึ่งตำลึงพอดี” ถานจ้านบอกกล่าวนาง โดยที่สายตาของเขายังจดจ้องอยู่ที่โต๊ะหนังสือของตนเอง

“ข้ารู้แล้วเจ้าค่ะ ท่านไม่ต้องเป็นห่วง”

“ปกติท่านแม่เป็นคนจัดการเรื่องนี้ แต่ดูเหมือนตอนนี้ท่านจะไม่ไหวแล้ว” น้ำเสียงราบเรียบไม่แสดงความรู้สึกใดออกมา แต่ใครจะรู้ว่าในใจของถานจ้านนั้น กำลังถูกแผดเผาไปด้วยความเสียใจ

เซี่ยซือซือกำลังจะเอ่ยบางอย่างออกมา แต่เสียงไอแห้ง ๆ ของนางถาน ทำให้นางต้องชะงักไปเสียก่อน อาการไอต่างจากตอนกลางวันที่ไอโขลก การไอแห้งไม่ใช่ว่าลุกลามไปถึงปอดแล้วหรอกหรือ นางมองไปที่ถานจ้าน เห็นเขาทำหน้านิ่งเฉย ราวกับว่าได้ยินเสียงไอของมารดาตนเองจนเคยชิน

แต่ข้าไม่ชิน !

เซี่ยซือซือลุกขึ้นเดินออกจากห้องนอน นางเดินตรงไปยังห้องครัว นำขิงที่เก็บมาจากบนเขาออกมาต้ม โชคดีที่พอมีน้ำตาลเหลืออยู่นิดหน่อย นางจึงใส่ลงไปเพียงเล็กน้อย หันซ้ายมองขวาแล้วหยดน้ำพุวิเศษลงไปสองหยด หากหายทันทีคงน่าสงสัยจนเกินไป นางจะลองให้น้ำพุวิเศษไปก่อนวันละสองหยด เมื่ออาการหายเป็นปกติถึงจะหยุด

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน