ทะลุมิติมาเป็นสาวชาวนา นิยาย บท 18

ซูลิ่วหลางมองออกไปด้านนอกด้วยสายตาที่ง่วงนอน“ท่านพี่ คนคนนั้นไปแล้วเหรอ”

“อืม เจ้าก็งีบอีกสักหน่อยเถอะ เดี๋ยวพี่จะเฝ้ายามเอง”ซูหวั่นให้ซูลิ่วหลางนอนกับซูเหลียนเฉิง ขณะที่นางเฝ้ายามอยู่ด้านนอก

ภายนอกถ้ำมืดมิดและฝนตกกระหน่ำ

เสียงฟ้าร้องครืนๆ ดังสนั่นหวั่นไหวไปหมด ฟังแล้วน่าหดหู่เป็นอย่างมาก

นางรู้ดีแก่ใจว่า ชายที่มาเมื่อสักครู่นั้นไม่ใช่เป็นคนที่จะรับมือได้ง่ายๆ เขาได้รับบาดเจ็บแต่ก็ยังไม่ให้ลิ่วหลางตะโกนร้องออกมา นั่นก็หมายความได้เพียงอย่างเดียวว่าเขากำลังถูกคนตามล่าอยู่อย่างแน่นอน

และในตอนนี้นางก็ได้แต่หวังว่า หยาดเม็ดฝนด้านนอกจะสามารถชะล้างร่องรอยของชายคนเมื่อสักครู่นี้ออกไปได้ เพื่อให้คนอีกกลุ่มตามมาไม่เจอเขา เพราะนางไม่อยากจะเข้าไปยุ่งวุ่นวายด้วย

โชคดีที่คืนนั้นไม่มีใครเข้ามาอีกแล้ว

ซูหวั่นนำหยกและเงินอัดใส่ไว้ในพื้นที่จินตนาการ จากนั้นก็เดินทางเข้าเมืองในตอนกลางคืนเพื่อซื้อยารักษาอาการบาดเจ็บที่ขา แล้วก็รีบกลับมาที่ถ้ำ

นางยื่นซาลาเปาเนื้อร้อนๆให้กับซูลิ่วหลาง“รีบกินเถอะ กินเสร็จเราก็จะกลับกันแล้ว”

“ท่านพี่ พี่ก็กินด้วยสิครับ”ซูลิ่วหลางกะพริบตาปริบๆ และแบ่งซาลาเปาให้ซูหวั่นครึ่งหนึ่ง

“ข้ากินมาแล้วล่ะ เจ้ากินเถอะนะ”ซูหวั่นหยุดชะงัก เมื่อเห็นว่าซูลิ่วหลางต้องการที่จะเก็บมันเอาไว้ให้พ่อและแม่ นางจึงรีบห้ามเอาไว้ทันที“พี่ได้เก็บไว้ให้ท่านพ่อและท่านแม่แล้ว อันนี้สำหรับเจ้า ไม่ต้องเก็บเอาไว้หรอกนะ”

ซาลาเปาเนื้อมีขนาดใหญ่เท่ากับกำปั้นของผู้ใหญ่ ซึ่งมันเพียงพอแล้วที่จะทำให้เด็กน้อยดื่มน้ำและอิ่มท้องได้

ถ้าแบ่งให้คนอื่นๆก็คงจะไม่อิ่มอย่างแน่นอน

ซูหวั่นจะไม่ยอมให้น้องชายของตัวเองต้องทนหิวอีกต่อไป นางคิดทบทวนแล้วว่า นางจะต้องพยายามทุกวิถีทางเพื่อทำให้ครอบครัวมีสภาพความเป็นอยู่ที่ดีขึ้น

และซูลิ่วหลางก็ไม่สงสัยแต่อย่างใด เขาหยิบซาลาเปาเนื้อและกินเข้าไปอย่างเต็มคำ รสชาติอร่อยมากจนแม้แต่ลิ้นก็ยังแยกไม่ออกแล้ว

ซูเหลียนเฉิงยังไม่ตื่นขึ้นมา ซูหวั่นจึงสัมผัสไปที่หน้าผากของเขา และทุกอย่างก็ดูเป็นปกติดี

อาการบาดเจ็บของเขาสาหัสจริงๆ และหากไม่มีนางหรือเปลี่ยนเป็นหมอในยุคสมัยนี้นั้น ซูเหลียนเฉิงก็คงจะเสียชีวิตไปแล้วตั้งแต่เมื่อคืนที่ผ่านมา

“อาหวั่น？”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน